మీరూ ఎక్స్పీరియన్స్ చేసే ఉంటారు...

రోజూ బోల్డు మంది ని కలుస్తాం కదా.. రకరకాల మనుషులు ఎదురవుతారు కదా.. ఏనాడైనా మీకిలాంటి వ్యక్తులు ఎదురుపడ్డారా?

1) కనీసం 100 మందిని అయినా టెస్ట్ చేసాను ఈ ప్రశ్న తో..

మీరు : " వావ్!!!! ఈ మధ్య చాలా చిక్కినట్టున్నారు? "
జవాబు: 'ఎక్కడండీ.. చచ్చేంత లావున్నాను.. /ఇంకానయం.. చాలా లావెక్కాను... ' అర్థం లోకొచ్చేవి..


2) ఎవర్నయినా మీ జుట్టు ఎంత వత్తు గా ఉంది? అని అడిగి చూడండి..

మీరు: "అబ్బ! ఎంత బాగుందండీ.. మీ జడ? "
జవాబు: " ఇప్పుడు సగానికి సగం ఊడిపోయిందండీ.. ఈ ఊర్లో నీళ్ళు పడట్లేదు నాకు.. రోజూ టెన్నిస్ బాల్ అంత ఊడిపోతోంది.. "

3) పిల్లల్ని పొగిడామా? అంతే సంగతులు..

మీరు: " మీ పిల్లలా? ఎంత బుద్ధిగా ఉన్నారు? సో నైస్!!"
జవాబు: "ఇంకా నయం.. రాక్షసులండీ.. ఇల్లు పీకి పందిరేస్తున్నారు.. వీళ్ళు పూర్వజన్మ లో వాలి సుగ్రీవులయ్యుంటారనిపిస్తోంది.. వేగలేకపోతున్నాం..' లాంటివి..

4) కొంత మంది ఇల్లు అద్దం లా ఉంచుకుంటారు. కానీ ఇంట్లోకి మనం కాలు పెడుతూనే.. మాత్రం..

వారు : " సారీ.. ఇల్లు చాలా మెస్సీ గా ఉంది ఏమీ అనుకోకండి.. ఎక్కడ వస్తువులు అక్కడే పడేసాను. ఇవ్వాళ్ళ లేట్ గా లేచారు పిల్లలు.. సద్దటానికి ఓపిక లేక మానేసా!!"

మీరు (మనసులో)" వార్నీ.. అస్సలూ సద్దుకోకపోతేనే ఇల్లిలా ఉంటుందా? అసలు సద్దటమంటే..ఇంకా ఏం చేస్తారో? "

5) " మీ అబ్బాయి క్లాస్ ఫస్ట్ వచ్చాడట గా ? " అని అడగండి చూద్దాం.

జవాబు : "అయ్యో! ఏ చెట్టూ లేని చోట..ఆముదం చెట్టే మహా వృక్షం అంటారు కదా ఆ బాబతు.. మా అబ్బాయి! "

6) ఇంక ఆరోగ్యం గురించి అడిగితే?

మీరు : మీ ఆరోగ్యం ఎలా ఉంది? ఈ మధ్య జ్వరాలు వచ్చి తగ్గాయని విన్నాను. ఇప్పుడు కుదుట పడ్డారా? "
జవాబు: " ఏం కుదుట పడటమో నండీ.. మెట్లెక్కితే ఆయాసం.. ఉదయం టిఫిన్ తినకపోతే ..అబ్బో నీరసమండీ బాబూ.. ' తింటే ఆయాసం.. తినకపోతే నీరసం' .. లా ఉంది నా పరిస్థితి.. అబ్బో పగవాడిక్కూడా ఇలాంటి ఆరోగ్యం ఇవ్వద్దు అమ్మో.. "

లాంటి సమాధానాలు తప్పవు.



7) క్లాస్ ఫస్ట్ వచ్చే పిల్లల్ని నేను స్టూడెంట్స్ గా ఉన్నప్పుడు ఎప్పుడు పరీక్ష ఎలా రాసావన్నా..ఇదే సమాధానం..

" అనుకున్నంత బాగా రాయలేదు.. ఈసారి ఏంటో ఇలా అయిపోయింది.. :-( "

కానీ వాళ్ళకి 100 కి 100 వచ్చినా ఆశ్చర్యపోవక్కరలేదు. పరీక్షలకి ముందు " ఏరా? ప్రిపరేషన్ ఎలా అవుతోంది? " అని అడిగి చూడండి.. వాళ్ళ తల్లిదండ్రులకి ఏం చెప్తారో తెలియదు కానీ.. మనకి మాత్రం.. " చాలా చాప్టర్లు వదిలేసాను. ఏదయితే అయిందని.. ఆఖరి నిమిషం లో మొదలు పెడితే ఇంతకన్నా ఏం చేయగలం?... " లాంటి చెత్త ఆన్సర్లు చెప్తారు.


8) ఎవరింటికైనా భోజనాలకి ఎళ్ళినప్పుడు.. మీరు ఏమీ వంటకాలను పొగడకుండా మౌనం గా వడ్డించుకోండి.. అప్పుడు ఇల్లాలేమంటుంది?

ఇల్లాలు : మా వంటలు మీకు నచ్చుతాయో, నచ్చవో.. కారాలు నా చేత్తో (ఎక్కువ/తక్కువ) పడతాయి.. పాపం .. మీకు అలవాటుందో లేదో? "

అంటే.. 'అదేంటి.. ఒక్క చిన్న పొగడ్తైనా లేకుండా.. తినేస్తున్నారు? "

లేక.. " మా అమ్మ గారు ఇది చాల బాగా చేస్తారు.. నేను హర్రీ లో ఏదో చేసేసానండీ.. "

ఇక మీరు .. " అబ్బే లేదండీ.. వంటలు సూపర్ గా ఉన్నాయి.. చాల కాలం తర్వాత ఇలాంటి వంట తింటున్నాను " అనక చస్తారా?

పట్టు నైటీ మడి

ఇప్పుడే పార్టీ కెళ్ళి వచ్చా.. మా స్నేహితురాలు ప్రభ చాలా రోజులకి కనిపించింది. కుశల ప్రశ్నలయ్యాక మాటల్లో తెలిసింది.. వాళ్ళ అత్తగారూ వాళ్ళూ చాలా ఆచారవంతులట. ఇప్పటికీ స్నానం చేసి మడిగా వంటా అదీ చేయాలంటారట. అఫ్ కోర్స్.. తన కుటుంబం లో కూడా మడీ,అంటూ లాంటివి ఎక్కువే.. కాకపోతే ఒక ఎక్సెప్షన్.. మరీ తడి బట్ట తో కాకుండా, స్నానం చేసి మడి పట్టు చీర విడిగా వాడితే చాలట.

తను దానిక్కూడా కాస్త షార్ట్ కట్ చేసాననీ తన కంచి పట్టు చీర చింపించి నైటీ కుట్టించాననీ, మడి వంట కి అదే వాడతాననీ చెప్పింది. నాకు చచ్చే నవ్వు వచ్చింది. ఈ కాన్సెప్ట్ ఎప్పుడూ వినలేదని. అసలు మడి ఉద్దేశ్యం ఏమిటి? ఎందుకు చేయాలి? ఎందుకు చేస్తున్నాం? అని ఆలోచన కన్నా.. మడి కట్టుకోవటం అంటే 'పట్టు బట్టలు ' కట్టుకోవటం, ఎవర్నీ ముట్టుకోకపోవటం అని అనుకుంటుందనుకున్నాను.

రోజూ వారీ గా ఇళ్ళల్లో మడులు కట్టుకుని వండటం ఎప్పుడో మానేసారు కానీ మా ఇళ్ళల్లో ఇప్పటికీ.. పండగలకీ, పబ్బాలకీ, వైదిక కర్మలకేదైనా సరే మడి గా ప్రసాదం వరకైనా వండటం మామూలే.. పైగా పాత కాలం వాళ్ళెవరైనా వస్తే.. వాళ్ళకోసం..కాస్త ఇంకా కొద్దిగా 'అంతరించిపోతున్న ' ఆచారం సాగుతోంది.

మా చిన్నప్పుడు మా నాయనమ్మ మడి కట్టుకుని వండటం,.. ఆవిడకి ఓపిక తగ్గిపోయాక మా అమ్మ ఆ బాధ్యత తీసుకోవటం, దాంట్లో జరిగే తప్పిదాలకు మా నాయనమ్మ తట్టుకోలేకపోవటం, తర్వాత నెమ్మదిగా మడి స్థాయి తగ్గిపోయి, స్నానం చేసి..వంటగదీ,పొయ్యీ శుద్ధి చేసి వండటమే మడి అని కాలానుగుణమైన మార్పులు మా ఇంట్లో ప్రవేశించటం నాకు తెలుసు.

తలస్నానమాచరించి తడి బట్టలతో మడి కట్టుకోవటం, ఎవరైనా తాకితే.. (పిల్లలు 'అమ్మా' అంటూ చుట్టుకుపోవటం) , ఉసూరుమంటూ మైల పడ్డామని మళ్ళీ రెండు చెంబులు తలన పోసుకుని రావటం లాంటివి మా అత్తయ్యలు చేస్తూ ఎంత కష్టపడ్డారో ఆరోజుల్లో.. మళ్ళీ చిన్న టవున్లలో ఎప్పుడైతే ఇరుకిళ్ళల్లో కాపురం మొదలు పెట్టారో, మడి బట్టలు విడి గా ఆరేసుకోవటం, అవి పొడిబారాక కట్టుకోవటం, పిల్లలు విధివశాత్తూ తాకినా, చూసీ చూడనట్టు ఉండిపోవటం, నుండి.. స్నానం చేసిన తర్వాత వంట గా రూపాంతరం చెందింది మా ఇళ్ళల్లో మడి.

మా నాయనమ్మ ఒక కథ చెప్పేది.. ముగ్గురు ముసలమ్మలు మడి కట్టుకుని కూర్చుని జంతికల పిండి కలిపారట.. మొదటావిడ అందిట,.. ' మా ఇళ్ళల్లో అబ్బో,.. నిప్పులు కడుక్కునే ఆచారం.. ఇప్పుడెవరికుందమ్మా?' అని.

రెండో ఆవిడ తక్కువ తిందా? 'మా ఇళ్ళల్లో ఒకసంవత్సరం,..మడి ఆవకాయ జాడీలు దింపుతుండగా పిల్ల కాకి కావ్ మంటూ కిటికీలో వాలిందని, ఆరు జాడీల మడీఅవకాయా మైలపడిందని తీసేసారు.. ఈకాలం వాళ్ళకి ఏంతెలుసనీ...' అని సాగదీసిందిట.

ఇక మూడో ముసలమ్మ ఊరుకుంటుందా? 'మా ఇళ్ళల్లో మడి తర్వాతే ఎవరిదైనానూ.. మొన్న మడిగా లడ్డూ చుడుతుంటేనూ, పైవసారా లో కూర్చుని బాతాఖానీ చేస్తున్న ఇంగ్లీషు దొర 'అబ్బా.. ఏంటండీ ఇంత గుభాళింపూ' అన్నాడని.. పాకం పెట్టిన బూందీ అంతా మైలపడిందని.. పక్కకి తీసేసాం ' అని కళ్ళెగరేస్తూ చెప్పింది.

మాదంతే కాదు మాదని ఇలా గొడవ పడుతుండగా.. ఒక పిల్లిపిల్ల చటుక్కున కిటికీ లోంచి పిండి గిన్నెలోకి గెంతి.. అలా పోయింది. అంతే.. ఇక మాటల్లేకుండా కారప్పూస చేయటం లో నిమగ్నమయ్యారు.

ఇలాగ అంటూనే.. మా నాయనమ్మ ఇంట్లో మడి సరిగ్గా సాగట్లేదని గొణుగుతూనే ఉండేది. మళ్ళీ.. ' ఎగ్జిబిషన్ లో మెరపకాయ బజ్జీలకుండదర్రా మడి.. ' అంటూ చిన్నప్పుడు మా అందరికీ..నాంపల్లి ఎక్జిబిషన్ లో కొనిపెట్టి తానూ తినేది. అదే మనిషి పదేళ్ళ క్రితం ఏదో ఆరోగ్యరీత్యా హైదరాబాద్ కొచ్చినప్పుడు మూడు రోజులు మడి వంట లేదని అరటిపళ్ళతో గడిపింది.

ఆవిడ బ్రతికున్నంత కాలం ఏదో విధం గా మడి, ఆచారాలు సాగించుకుని, ఎనభయ్యవ పడిలో అస్థమించాక.. జరిగిన ఒక గమ్మత్తు సంఘటన తో ఈ టపా ముగిస్తాను.


ఆవిడ కర్మ కాండలు పన్నెండవ రోజున నలుగురు స్వాములకి భోజనం వడ్డించాలి. వారికోసం మేము మడి ధోవతులు ఆరవేసి ఉంచాం బెడ్రూం బాల్కనీ లో. మా చుట్టాలే స్వాములవటం చేత.. వారంతా దొడ్లో రెండు చెంబులు గుమ్మరించుకుని మడిగట్టుకుని భోజనానికి ఉపక్రమించారు.

ఆరోజున ఒక కజిన్ వస్తానని ఆఖరి నిమిషం లో రాలేకపోవటం చేత.. వంట బ్రాహ్మల్లో ఒకాయనని.. 'బాబ్బాబూ .. నీవంతు వంట మేం చేస్తాం. కాస్త మడి కట్టుకో నాయనా..' అని బతిమలాడుకుంటే.. ఆయన స్నానం చేసి చూస్తే ఏముంది? ఆయన బట్టలన్నీ.. కార్యాలు జరిగాక ఊరెళ్ళిపోవాలి అని ఆరేసుకుంటే.. మా కజిన్లంతా కట్టేసుకున్నారు. ఆయన ఒకటే అరవటం.. 'ఏంటండీ.. మా వంటవాళ్ళ బట్టలన్నీ కట్టేస్తారా? శుభ్రం గా ఉతుక్కుంటేనూ..' అని. తినేవాళ్ళంతా.. మింగలేకా, కక్కలేకా.. పొలమారింది.

మా కజిన్లలో ఒకడైతే ఏడ్చినంత పని చేసాడు. వంటవాడు జిడ్డోడుతూ ఉతుక్కున్న పంచెని.. తన మూడు వేల రూపాయల షర్టూ, బ్రాండెడ్ జీన్సూ విప్పి కట్టుకున్నానా అని.

అప్పుడు.. ఏదో అందరికీ సర్దిచెప్పి,.. ఒప్పించేసరికి తలప్రాణం తోకకొచ్చింది.

ఈరోజుకీ, మా నాయనమ్మ మడి తలచుకున్నప్పుడల్లా, వంటవాళ్ళ ధోవతులు కట్టుకున్న మడి గుర్తుకొచ్చి నవ్వుకుంటాం.

ఈరోజున ఆ రోజూవారీ మడులూ, ఆచారాలూ, చరిత్రపుటల్లో కలిసిపోవటానికి సన్నద్ధమవుతున్నా.. ఉదయానే లేవటం, ఉదయం.. పాలు కాచుకునే ముందే ఒకసారి స్టవ్ కడుక్కోవటం,.. రొటీన్ రోజుల్లో స్నానం తర్వాతే వంటా, తినటమూ, నా పిల్లలకీ.. నేను నేర్పిస్తున్న ఆచారం.. మరి వారెంత వరకూ పాటించగలరో, పాటిస్తారో, కాలమే నిర్ణయిస్తుంది.

శీనూ,రాధల గృహప్రవేశం..

శ్రీనివాసు పాతికేళ్ళ కుర్రాడు. రిసెషన్ టైం పెళ్ళికొడుకులకి డిమాండ్ తక్కువని గ్రహించి,..ఓపిక పట్టి కాస్త మాంద్యం తగ్గుముఖం పడుతూనే, కంపెనీ మూడు నెలలకి అమెరికాకి పంపగానే పెళ్ళిసంబంధాలు వెతకటం మొదలు పెట్టారు వాళ్ళింట్లో.. ముప్ఫై సంబంధాలు చూసి.. చేసుకుందామనుకంటే.. మూడు సంబంధాలు వస్తే ఒట్టు!

లక్కీ గా చూసిన రెండవ అమ్మాయే అతనిని, అతని తల్లిదండ్రుల ఆస్థిపాస్తులనీ, ఉన్న ఒక్క అక్కా, పెళ్ళయి 15 యేళ్ళవటాన .. పెట్టిపోతలకి పెద్దగా అవసరం లేకపోవటాన్నీ, అన్నగారు ఉండటం వల్లా, వాళ్ళ స్వగ్రామం లో తండ్రి ఇంట్లోనే కాపురం ఉండటం వల్లా, కాబోయే మామగారి అన్నదమ్ములూ, అక్కచెల్లెళ్ళూ అదే ఊళ్ళో ఉండటం వల్లా, అత్తమామలు తమ దగ్గర యేళ్ళ తరబడి ఉండరన్న నమ్మకం వల్లా.. ఒప్పేసుకుంది.

(అఫ్ కోర్స్ బెంగుళూరులో తన అన్నయ్య తో ఇతగాడి కాండక్ట్ సర్టిఫికేట్లు పరీక్షించాకే ననుకోండి...)

అందరు సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజినీర్లల్లానే ఒక్క మూడునెల్ల ట్రిప్పులు 3-4 చేయగానే ఇంటికి అడ్వాన్స్ కట్టేసాడు మన శీను.

ఇదండీ మన కథ కి ఉపోద్ఘాతం....

రాధ కూడా సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజినీరే.. బెంగుళూరు రాగానే ఉద్యోగం వెతుక్కుని చేరిపోయింది. కాకపోతే.. పెళ్ళప్పుడు పెద్దవాళ్ళ పాతకాలపు దీవెనని 'తు చ ' తప్పకుండా పాటించి పెళ్ళయిన నాలుగు నెలలు నిండకుండానే, మూడో నెల అని, వేవిళ్ళ తీవ్రత కి ఉద్యోగ విరమణ చేసి.. వాంతుల మధ్య గాప్ లో బేబీ కాలెండర్లూ, ఎల్ కే జీ ఎడ్మిషన్లూ, ఐ ఐ టీ కోచింగ్ క్లాసులూ గూగుల్ చేస్తూ కాలక్షేపం చేస్తోంది.

ఈలోపల అపార్ట్ మెంట్ రెడీ అయిపోయింది. ఇంతటి తెలివైన దంపతులూ, 35 లక్షలంటే.. నెలకి 30 వేలు కడితే సరిపోతుంది. జీతం ఇంకో 30 మిగులుతుందని లెక్కలేసారే కానీ.. రెజిస్ట్రేషన్, కార్ పార్కింగ్, చెక్కపని, చిన్న చిన్న రిపైర్ పనులూ, లైట్లూ, ఫాన్లూ, వంటగది ఉపకరణాలూ,.. లాంటి ఖర్చుల్ని చూసి కళ్ళు తేలేసారు. మళ్ళీ ఇంకో ఐదు లకారాల అప్పు తేవాల్సి వచ్చింది శీను.. బావగారి దగ్గర్నించి.

నెలలు నిండినకొద్దీ..కష్టమని, ముందుగానే.. కొత్త ఇంట్లో వెళ్దామని చూస్తే.. బ్యాంకు లో ఇరవై వేలు. ఖర్చులు కోకొల్లలు. ఇటు రాధ అక్క,అన్న,తల్లి దండ్రులు,నాయనమ్మ,అమ్మమ్మలు. అటు శీను వైపు అక్క, తమ్ముడు కుటుంబాలు, పెదనాన్నలు..అత్తయ్యలు.. ఎవర్ని పిలావాలి? ఎవర్ని వదిలేయవచ్చు? ఎంతమందిని సమర్థించగలం? అన్నది ఒక అంశం...

ఊళ్ళో కోవర్కర్లు, క్లాస్ మేట్లు ? వచ్చినవారికి పెట్టిపోతలు? శీను అక్కకి తనకి పెళ్ళి లో సరిగ్గా ఆడపడచు లాంచనాలైనా జరపలేదని కినుక. వెండి బిందె ఇవ్వకపోతే తన స్నేహితులమధ్య పరువు నిలవదని గొడవ. ముప్ఫై వేలు ఎక్కడినిండి తేవాలి? అని బాధ.

ఇరువురూ ఆలోచించి చించి అర్థరాత్రికి ఒక నిర్ణయానికొస్తే.. మర్నాడు ఉదయం, శీనుకి ఆఫీస్ కి ఫోన్ చేసి వాళ్ళ అమ్మా నాన్నలు ప్లానంతా మార్చేసేవాళ్ళు, రాధ తల్లిదండ్రులకి ఫోన్ చేసి తన కష్ట సుఖాలని చెప్పుకుని సలహాలు పొందేది. రాత్రికి మళ్ళీ మొదలు.

మొత్తానికి ఇద్దరూ పది రోజుల కాలయాపన తర్వాత ఒక నిర్ణయానికొచ్చారు. తల్లిదండ్రులకీ, తోబుట్టువులకీ తప్ప ఎవరికీ ఆహ్వానం పంపరాదని. శీను అక్కకి స్టీలు బిందె తో సరిపెట్టి, కుటుంబానికి వెయ్యిన్నూటపదహార్లు తాంబూలం లో పెట్టి ఇవ్వాలని. రెండు వైపుల వారికీ నషాలానికెక్కినంత పనయ్యింది. "ఏంటి మీ ఉద్దేశ్యం? ఇంతోటి దానికి గృహప్రవేశం చేయటం దేనికి? మమ్మల్ని అవమానపరచటానికా? " అని ఆవేశపడ్డారు.

వీళ్ళు మళ్ళీ తలలు పట్టుక్కూర్చుని.. బట్టలు పెడతామని,.. శీనయ్య పెద్ద పెదనాన్ననీ.. (ఇంకా ఇద్దరు పెద్ద నాన్నలున్నారు మరి..), అమ్మమ్మనీ కూడా పిలుద్దామని. అలాగే రాధమ్మ అమ్మమ్మ,నాయనమ్మ కుటుంబాల్ని కూడా పిలవాలనీ..

అసంతృప్తిగా, చేసేది లేక తలాడించారు ఇరువైపులవారూ. గండం గడిచిందనుకుని మిగతా ఏర్పాట్లు చేసుకోవటానికి ఉపక్రమించారు భార్యా భర్తలు. ఈ ఆర్భాటానికంతా ఇంకో పాతిక వేలు చేబదులు తీసుకున్నాడు శీను. ఇంకో పది రోజులుందనగా.. మళ్ళీ నిప్పు రాజుకుంది. శీను మేనత్తలు, చిన్నాన్నలూ అలిగారు. ఇదే ఊళ్ళో ఉన్న రాధ తాతగారు ప్రయాణం కడుతున్నారట.. మొన్న పెళ్ళిలో చెప్తే.. సిగ్గుతో తలవంపులయ్యింది, పెద్దన్నయ్య్య ని పిలిచారట. ఇంతకాలం ఉమ్మడి కుటుంబం లో ఉన్నాం. అంత కానివాళ్ళమైపోయామా? పిలిచినంత మాత్రాన వచ్చేస్తామా? అని బాధపడ్డారట. శీను తండ్రికి అవమానమయిపోయింది.

ఈలోగా రాధ పెదనాన్న కొడుకు, వీరింటిలోనే చదువుకున్న వాడు.. సొంత చెల్లెలు కాదని ఏనాడో మరచిన వాడు, వీళ్ళ పెళ్ళికి కూడా వారం సెలవ పెట్టి కష్టించినవాడు, బెంగుళూరులోనే ఉన్నవాడు.. ఫోన్ చేస్తే ముక్తసరి గా సంభాషణ ముగించటం.. రాధ తట్టుకోలేకపోయింది.

శీను బావ ఫోన్ చేసి.. 'ఏరా.. డబ్బు అప్పుగా కావాలంటే చెప్పు..నేను సర్దుతాను.. మీ అక్కకి మాత్రం వెండి బిందె మర్చిపోకు.. ' అనేటప్పటికి శీను కి ఉక్రోషం వచ్చింది.

శుక్రవారం ఉదయం కాస్త నింపాది గా కాఫీ బ్రేక్ లో ఆఫీస్ వాళ్ళు.. " అంత పెద్ద ఇల్లు కొన్నావు.. మాకు స్వీట్లేవి? " అని అడిగారు. ఒక్కసారి గా జ్ఞానోదయం అయినట్టనిపించింది శీనుకి. " తప్పకుండా.. సోమవారం తెస్తాను.." అని .. తలనొప్పిగా ఉందని బాసుకి చెప్పి ఇంటికొచ్చేసాడు.

రాధ మార్నింగ్ సిక్నెస్ కాస్త తగ్గాక బాగా పొద్దెక్కేదాకా స్నానం చేయట్లేదు. శీను ఇంటికి చేరేటప్పటికి తల స్నానం చేసి తల తుడుచుకొంటూంది. 'పద పద ' అని తొందర పెట్టి శీను రాధని బయల్దేర దీసాడు. మంచి బట్టలు వేసుకోలేదన్నా.. జడ పూర్తి కాలేదన్నా వినలేదు. ఎక్కడికంటే సమాధానం లేదు. బైక్ ముందు పెట్టిన బ్యాగ్ లో ఏముందో చెప్పడు.

కొత్త అపార్ట్ మెంట్ దగ్గర ఆపి దిగమన్న భర్తని వింతగా చూసింది రాధ. గుమ్మం దగ్గర బ్యాగు తెరచి.. పసుపు,పూలు, కొబ్బరికాయ, పాల పాకెట్, హాట్ ప్లేట్ వగైరాలు చూసాక అర్థమైంది. ఒక్కక్షణం 'అమ్మో' అనిపించినా.. మనసు తేలికైనట్టనిపించింది.

ఆనందం గా గుమ్మానికి పసుపురాసి, ఇంటిముందు బియ్యప్పిండి తో ముగ్గువేసి.. గుమ్మానికి తోరణం కట్టి, నవధాన్యాలు ప్రతి గదిలో జల్లుతూ, వంటగదికి చేరి హాట్ ప్లేట్ మీద కొత్త గిన్నె లోకి పాల పాకెట్ చించారు ఇద్దరూ... పరమాన్నం వండి తిని, తెచ్చుకున్న దుప్పటీ మీద కూలబడి.. ఉత్తరాలూ, ఈమెయిళ్ళూ డ్రాఫ్ట్ చేయటం మొదలు పెట్టారు... ' నూతన గృహప్రవేశం సంపూర్ణం.. వీలు చూసుకుని తప్పక వచ్చి ఆశీర్వదించవలసిందీ ' అని.

'నిక్కీ ' నూకాలమ్మ..

మా స్నేహితురాలు పద్మిని ఫోన్.. ' విస్సుగ్గా ఉంది.. మీ ఇంటికి వస్తున్నాం.. భోజనానికి.. ఏర్పాట్లు చేసుకో' అని.

పద్మినికీ,నాకూ 20 యేళ్ళ స్నేహం. దానికి ఇద్దరు పిల్లలు. కవలలవటం,కాస్త పీల గా పుట్టటం, ఏదో ఒక అనారోగ్యం వల్ల అక్కడ తమ వల్ల కావట్లేదని.. భార్యా భర్తలూ ఉద్యోగాలకి రిజైన్ చేసి వాళ్ళ సామాన్లు షిప్ చేయించి మరీ కాలిఫోర్నియా నుండి బెంగుళూరు విమానమెక్కేసారు. రెండేళ్ళతర్వాత మళ్ళీ వెళ్తాం. ఇప్పటికి ఇండియాలో అయితే.. పనిమనుషులని పెట్టుకోవచ్చు.. తల్లీ దండ్రీ, అత్తా మామల సహకారం,సహాయం ఉంటాయని..

పద్మిని కి గుండె కొట్టుకోకపోయినా.. నడుస్తుంది కానీ.. ఉద్యోగం లేకపోతే మాత్రం గడవదు. అమెరికన్ సిటిజెన్ షిప్ ఉంది. బెంగుళూరు కి వచ్చాక వాళ్ళమ్మగారికి పరాలిసిస్ వచ్చిందిట. మామగారికి రక్తపుపోటు ఎక్కువైంది అని గుండె జబ్బనీ.. ఇల్లు కదలటం లేదట. మరి పాపం.. ఎలా నడుపుకొస్తుందో.. నెలల పిల్లలనీ, విడవలేని ఉద్యోగాన్నీ.. అనుకుంటూ వంట ప్రయత్నం లో పడ్డాను.

ఇంటిముందు ఇన్నోవా ఆగింది. ఆత్రం గా ఎదురెళ్ళిన నాకు ఆనందంగా, అప్పుడే బ్యూటీ పార్లర్ నుండి దిగివచ్చినట్టుగా పద్మిని స్మార్ట్ గా దిగింది. వెనగ్గా ఒక పిల్లవాడ్ని తీసుకుని దాని భర్త రవి. ఇంకోడేడి? అని ఆశ్చర్యపడుతుంటే వెనక ఇంకో పిల్ల దిగింది బాబుని ఒకచేత్తో, డైపర్ బాగుని ఇంకో చేత్తో తీసుకుని. ఈ అమ్మాయెవరా అనుకుంటూ ఇంట్లోకి ఆహ్వానించాను.

పిల్ల నల్లగా ఉన్నా కళగా ఉంది. ఒక పదేళ్ళుంటాయి. అంత చిన్న పిల్లలు ఐబ్రోలు చేయించుకోవటం చూడటం నేను అదే మొదలు. షాంపూ చేసిన జుట్టు బాండ్ పెట్టి వదిలేసింది. మొహానికి పౌడర్, గోళ్ళకి రంగు. లేత రంగు సల్వార్ కమీజ్. కొద్దిగా పెద్ద దానిలా కనపడాలన్న ప్రయత్నం కనిపిస్తోంది.

లోపలకెళ్ళాక పద్మిని చెప్పింది. వాళ్ళ పుట్టింటి దగ్గర కూలీల పిల్లట. తండ్రికి 10,000 రూపాయలిచ్చి తెచ్చుకుందిట. రెండు నెలలకొకసారి ఐదువేలు ఇస్తాం అందిట. వాడు తాగుబోతు. తల్లి వద్దని గొడవ పెడుతున్నా వినకుండా పంపేసాడట. నాకు చాలా కోపం వచ్చింది. 'ఇదేం పిచ్చి పని? చదువుకోవలసిన పిల్లని పనిలో వాళ్ళు పెట్టారు సరే. అమెరికాలో ఎం ఎస్ చేసావు.. నువ్వు డబ్బిచ్చి తెచ్చుకోవటం తప్పనిపించలేదా? పాలు కారే ప్రాయం.. పైగా ఇది చట్టం దృష్టి లో నేరం కూడా ' అని కసిరాను.

'నీకేం? ఎన్నయినా చెప్తావు... మీ అత్తగారు ఇంట్లో ఉంది. పిల్లలకి ఇంటిపక్కన పిల్లల స్కూలు, ఆఫీస్.. అందరికీ అలా కుదుర్తుందా? అయినా నేను తీసుకెళ్ళకపోతే ఇంకోళ్ళు తీసుకెళ్తారు. దానికి వాళ్ళెవరి దగ్గరో ఉండేకన్నా నా దగ్గర పని చేస్తేనే భద్రతా.. సుఖం' అంది.

' ఏమో.. నాకయితే నచ్చలేదు నువ్వు చేసిన పని. ఐ ఆం డిసపాయింటెడ్ ఇన్ యూ ' అన్నాను, తల అడ్డం గా ఊపుతూ.

'నువ్వు అంత బాధ పడిపోతావెందుకు? నేను ఆఫీస్ నుండి వచ్చాక దాన్ని కూర్చోపెట్టి చదువు చెప్తాను కదా.. అయినా ఈ విషయంలో నీకేంటి సంబంధం? దాన్ని చూడు.. జిడ్డోడిపోతూ ఉండేది. దాని దగ్గర్నుంచి భరించలేని వాసన ఉండేది. నేను వారం రోజులు దాన్ని స్టెర్లైజ్ చేయించి, బాడీ, జుట్టు ట్రీట్ చేయించి.. ఆ మురికి వదిల్చాను. మొహం లో కళ రావటానికి రోజూ,పాలూ, జ్యూసులూ కూరలూ ఎన్ని పెడుతున్నానో..' అంది.

'ఆ పిల్ల ఏమైనా కోడిపెట్టా? మేపటానికి, రుద్ది కడగటానికి? నువ్వు కాబట్టి వాదిస్తున్నాను. అదే ఇంకెవరైనా అయితే.. ఈపాటికి పోలీస్ కంప్లైంట్ చేసేదాన్ని.. ఇంతకీ పాప పేరేంటి?' అన్నాను.

' నిక్కీ. అసలు పేరు నూకాలమ్మ అనుకో, నేనే 'నిఖిత గా మార్చేసాను. ఇదిగో నిక్కీ.. కం హియర్.. ' అంది. ఆ అమ్మాయి నెల రోజులకే.. చాలా ఫాషన్ గా, స్టయిల్ గా తయారయినట్టుంది. ' యెస్ ఆంటీ.. ' అంది. ఇద్దరు పిల్లలకీ అన్నం పెట్టి, వాళ్ళ డైపర్లు మార్చి బజ్జోపెట్టి.. ఇలాంటి పనులు చేయటానికి ఇబ్బంది పడటం నేను చూస్తూ ఉండిపోయాను.

తర్వాత రెండు మూడు సార్లు కనపడ్డారు వాళ్ళు. 'నిక్కీ బొద్దుగా తయారయి నిగారింపు వచ్చింది. స్టైల్ కూడా హెచ్చింది. మాట తీరు మారింది. బొత్తిగా టీవీల్లో ఆంకర్లల్లా గా తెలుగు.. సగానికి పైగా ఆంగ్ల పదాలు. చదువెంత వరకూ వచ్చిందని అడిగితే.. 'పద్మిని ఆంటీ చదివిస్తానన్నారు కానీ నాకు ఇంట్రెస్ట్ లేదాంటీ.. ' అంది అప్పచెప్పినట్టు గా.


కాస్త తెరిపి గా ఉండటం తో పద్మిని మనసు మళ్ళీ అమెరికాకి మళ్ళింది. నిక్కీని తీసుకువెళ్తానంది. 'క్రైం కూడా అది. దాన్ని హాస్టెల్ లో చేర్పించు. ఇంకో పెద్దావిడని వెతుక్కో' అని చిలక్కి చెప్పినట్టు చెప్పినా వినలేదు పద్మిని. పాస్పోర్ట్ తయారు చేయిస్తోందని విన్నాను. చేయగలిగింది లేక నిట్టూర్చాను.

ఒకసారి తెలిసింది.. నిక్కీ తల్లి చనిపోయిందని. ఆ అమ్మాయి ఊరెళ్ళిందని. పద్మిని అమెరికా వెళ్ళిపోతోంది 3-4 రోజుల్లో అని ఒకసారి చూసి రావాలని వెళ్ళాను. పద్మిని తల్లిదండ్రులు ఉన్నారు పిల్లల్ని ఆడిస్తూ.. కాస్త కబుర్లూ,కాకరకాయలూ అయ్యాక.. 'నిక్కీ ఏది? పాపం వాళ్ళమ్మ పోయిందిట ఈ మధ్య?.. దానికి ఏం వీసా తీసుకున్నారు? ' అని అడిగాను.

అందరూ మొహాలు ముడుచుకున్నారు. పద్మిని ముందుగా తేరుకుని.. 'నువ్వు చెప్పింది నిజం కృష్ణా.. ఎలక తోలు తెచ్చి ఏడాది ఉతికినా.. లాగా అలగా జనాలకి అలగా బుద్ధి ఎక్కడికి పోతుంది? వాళ్ళమ్మ పోయినప్పుడు.. మరీ చెత్త చెత్త గా ఏడ్చి యాగీ చేసి శోకణ్ణాలు పెట్టింది. దాన్ని చూస్తే అసహ్యం వేసింది.. దానికి చెప్పలేదు.. మీ నాన్నని చూసిరా అని పంపాము. అది ఆదివారం వస్తుంది. శనివారమే మేము వెళ్ళిపోతాం.' అంది.

షాకింగ్ గా అనిపించింది. 'నేను అన్నది అదా? ఆ పాపని మోసం చేసి వెళ్ళిపోతారా? హాయిగా మట్టిలో ఆడుకుంటూ.. అంట్లూ అవీ తోమటానికెళ్ళినా ప్రభుత్వ పాఠశాలకి వెళ్తూ,.. ఆడుకునే ప్రాణాన్ని తీసుకొచ్చి..నాగరికత నేర్పి.. సున్నితం గా తయారు చేసి.. ఇప్పుడు గాలికి వదిలేస్తారా? ఎంత క్రూరత్వం? ' అని అనుకున్నాను.

'పోనీ.. నీకు కావాలా? నీ పిల్లల పనులు చేసి పెడుతుంది..నువ్వూ హాయిగా రెస్ట్ తీసుకోవచ్చు ' అంది. ఒక్కసారి చురుగ్గా సీరియస్ గా చూసేటప్పటికి ' కృష్ణ పెద్ద సంఘ సంస్కర్త.. తను అసలు జీవితం లో ఒక్క రూల్ కూడా బ్రేక్ చేయలేదు. మనం మాత్రం నీతీ, నియమం లేని జనాలం. ' అంది వ్యంగ్యంగా.

ఏమీ అనకుండా కాసేపు కూర్చుని 'బై' చెప్పి బయట పడ్డాము. చాలా రోజులు నాకు నూకాలమ్మ గుర్తుకొచ్చేది. అసహనం గా ఉండేది. పోనీ..పద్మిని అన్నట్టు తీసుకురావాల్సింది ఇంటికి.. నేను ఎక్కడైనా చేర్పించాల్సింది అని చాలా మదనపడ్డాను.

హైదరాబాద్ కెళ్ళినప్పుడు.. పద్మిని తల్లిగారింటికి వెళ్ళి చూసాను.. అపార్ట్ మెంట్ కట్టటం ఆల్ మోస్ట్ అయిపోయింది. వెళ్ళి అడిగాను.. 'నూకాలమ్మ ఉందా? ' అని. 'ఏమ్మా? తీస్కబోయి కన్ బొమ్మల్ గొరిగించాలనుకున్న్నవా? పో.. మీగసుంటోళ్ళవల్లనే బిడ్డ ఏమిట్కీ గాకపాయె.. మంచిగున్నది ఇప్పుడు.. గింక ఇటుసంది వస్తె మంచిగుండదు పో..పో ' అంది ఒకావిడ. అక్కడున్న బాల కార్మికుల్లో నూకాలమ్మ ఎక్కడుందో తెలియలేదు. నిట్టూర్చి స్కూటీ వెనక్కి తిప్పాము.

సామాన్ల లక్ష్మి ...

పదేళ్ళ క్రితం సంగతి..

'మా గుమ్మడి వడియాలు రాలేదండీ.. ' అంది ఫోన్ చేసి మా ఫ్రెండ్ ఫ్రెండ్ ఫ్రెండ్ ట లక్ష్మి. నాకు నీరసం వచ్చింది. ఇండియా నుండి ఏ సీజన్ లో వచ్చినా ఈ గొడవ తప్పదు కదా అని మళ్ళీ వెతుకులాట ప్రారంభం.. పొద్దున్నే ఇంకో ఆవిడ 'మా అమ్మగారు ఏదో స్పెషల్ స్వీట్ పంపిస్తానన్నారు..మీరిచ్చిన పాకెట్ చూస్తే బందరు లడ్డూ..' మా పాకెట్ వేరే ఉంటుంది చూడండి.. నీలం రంగు సంచీ లో పెట్టిందిట మా అమ్మ ' అని...

అనుమానం వేసింది.. ఇంకో లక్ష్మి కి ఇవ్వలేదు కదా అని.. కనుక్కుంటే 'నిజమే.. మేం పొద్దున్నే వేయించుకుని తినేసాం. అలాగే .. ఆ స్వీట్లు కూడా ఇంతకుముందు ఎప్పుడూ తినలేదు.. బాగున్నాయి.. ఇంకా మా వాళ్ళే పంపారేమో అనుకున్నాం' ఇప్పుడు వాళ్ళకేం చెప్పాలా అని తల పట్టుకుని కూర్చుండిపోయాం మేమిద్దరం. ఎంత జాగ్రత్త గా సద్దినా.. ఆఖరి నిమిషం లో వరదలా వచ్చి పడే మిగతా వారి సామాను తో మాకు వాళ్ళ పాకింగ్ విప్పటం.. అక్కడా ఇక్కడా పేర్లు రాసి తోయటం.. ఇంటికొచ్చాక.. ఇలాంటి పంపకాలల్లో పొరపాట్లూ తప్పేవి కావు.

అయినా వడియాలూ, స్వీట్లూ, అంత పొద్దున్నే అన్నీ తినేయాలా? కనీసం మావేనా అని వెరిఫై చేసుకోవక్కర్లేదా అని విసుగేసింది.

ఇండియా ట్రిప్ అంటేనే అదొక ఆరాటం.. అబ్బో.. నెల రోజుల ముందు నుండీ ప్రయత్నాలు.. లిస్టులూ, షాపింగులు, ఎంతలో కొనాలు, ఎంతమందికి కొనాలి, ఏమి కొనాలి.. ప్రణాళికలూ, ఇండియాలో వాళ్ళ కోరికలు, మా ఇద్దరి దెబ్బలాటలు.. ఇదంతా ఒక ఎత్తైతే.. బంధుమిత్రుల 'చిన్న్న్న్న్న్న్న్న ' పాకెట్ల రవాణా.. ఇంకో ఎత్తు.

మామూలప్పుడు పర్వాలేదు కానీ అమెరికాకీ భారతదేశానికీ మధ్య ప్రయాణాలప్పుడు మాత్రం మాకు లక్ష్మి పేరు చెప్తే హడల్. తనకి ఎప్పుడూ ఒక ' ఎటర్నల్ నీడ్' ఉండేది ఇండియా నుండి అమెరికాకీ, అమెరికా నుండి ఇండియాకీ సామాన్లు రవాణా చేయటానికి.

పిన్నీసుల దగ్గర్నించీ, ఎలక్ట్రానిక్ సామాన్ల దాకా అక్కడివి ఇక్కడ, ఇక్కడివి అక్కడ చేర్చటమే తన జీవిత ధ్యేయం గా అనిపించేది నాకు.

ఇండియానుండి వచ్చేప్పుడు పచ్చళ్ళు, పొడులూ, స్వీట్లూ, ఇతర ఆహార పదార్థాలూ, బట్టలూ, మందులూ, చెప్పులూ, నగలూ, ఒకటి రెండు సార్లు.. చిన్న రోలూ, సుమీత్ మిక్సీ, కుక్కర్లూ,ఇంకా రకరకాల గిన్నెలూ, అలంకార సామాగ్రీ, ..

ఒకసారి తన సామానులో మగపిల్లల బట్టలూ, పూజా సామాగ్రీ చూసాను. 'అదేంటి? నీకు మగపిల్లలు లేరు.. నువ్వు పెద్దగా పూజలూ గట్రా చేసింది నేనరగను.. ' అని అడిగాను. తన కోసమే కాదు తనకి తెలిసిన వాళ్ళకోసం కూడా తెప్పించేది అని అప్పుడర్థమైంది.

ఎప్పుడూ ఎవరు వెళ్ళి వస్తున్నారు అన్నది తన దగ్గర పెద్ద డేటా బేస్ ఉండేది. ఎవరు ఎంత సామాన్లతో వెళ్తున్నారు.. వాళ్ళ సామాన్లలో ఎంత ఖాళీ ఉండొచ్చు అన్నది.. తెలుసుకోవటం తనకి హాబీ.


ఒకసారి మా వారు హైదరాబాద్ లో ఉదయం 4.30 ఫ్లైట్ కి రెడీ అవుతున్నారు. అర్థరాత్రి 2 గంటలకి కాలింగ్ బెల్. ఈసమయం లో ఎవరని భయపడుతూ చూస్తే.. ' మేమేనండీ ' అని లక్ష్మి తల్లిదండ్రులు. ఖంగుతిన్నారు మా అత్తగారూ వాళ్ళూ..

' మాకు లక్ష్మి చెప్పింది మీరు మూడు రోజులకే అనుకోకుండా వచ్చారని. కానీ.. అనుకోకుండా ఊరెళ్ళవలసి వచ్చి మెసేజ్ రాత్రి 10 గంటలకి చూసుకున్నాం. చుట్టుపక్కల షాపులన్నీ మూసేసారని.. ఇంట్లోనే కాస్త పిండివంటలూ అవీ చేసి తెచ్చాం.' అన్నారు.

' మా బాగేజెస్ అన్నీ బరువు లన్నీ చూసి పక్కన పెట్టేసాం. ఇంక ఏమీ పెట్టలేము. సారీ ' అంటే ఇంక వాళ్ళు శత విధాలు గా ప్రయత్నించి బ్యాగులను తెరిపించి.. మా అత్తగారు కొని పెట్టిన (చింతపండు అనుకుంటా) వస్తువులేవో తీయించి.. జంతికలు పెట్టించి, ఆనందం గా వెళ్ళిపోయారు.

ఇక అమెరికా నుండి వచ్చేటప్పుడు ఒకసారి నేనూ, మావారూ,పిల్లలూ తలా ఒక బాగ్ తో ఇండియా వద్దామని అనుకున్నాం. ఈ విషయాన్ని ఎంత గోప్యం గా ఉంచినా.. ఎలగోలాగ కనిపెట్టి నాలుగు బాగేజిల సబ్బు బిళ్ళలూ, షాంపూలూ, పనికి మాలిన సామాన్లతో నింపి మా చేత పంపించిన ఘనత తనకి ఉంది.

ఇంకోసారి పెద్ద వెదురు హాట్ ఇచ్చి పెట్టుకెళ్ళమంది తన తమ్ముడి కోసం. నేను పోన్లే అనుకున్నప్పుడు మావారికీ.. ఆయన 'వదిలేయ్' అన్నప్పుడు నాకూ చిరాకు వేసేది.

ఒకసారి ఎందుకో మా చుట్టాల అమ్మాయికి ఒక అత్యవసరం గా ఏదో అరుదైన మందు కావాలని ఫోన్ చేస్తే.. అది కొన్నాక.. కొరియర్ ద్వారా పంపుదామనుకుంటే.. ఆరోజుకి మూసేసారు. లక్ష్మికి తెలిసి ఇంటికి వచ్చి మరీ మందు తీసుకెళ్ళి అదే పూట తన భర్త ఆఫీస్ వాళ్ళెవరితోనో పంపింది, అఫ్ కోర్స్ కొన్ని గోళ్ళ రంగులూ, లిప్ స్టిక్లూ కూడా తోసేసి.., నాకైతే కళ్ళు చెమర్చాయి అంత చొరవగా సహాయం చేసినందుకు..

మేము ఇండియాకొచ్చాక, కొద్ది నెలల్లో వాళ్ళూ వచ్చేసారు. ఇంక ఈ సరఫరాల బాధ తప్పిందనుకున్నాం. కానీ.. మొన్నీమధ్య హైదరాబాద్ నుండి వస్తుంటే కాచిగూడా స్టేషన్ కి వచ్చి బెంగుళూరు లో వాళ్ళ వాళ్ళకి ఏదో ఇవ్వమని ఒక సంచీ ఇచ్చింది.

అంతెందుకు..అలవాటైన ప్రాణం కదా... వాళ్ళింటికెళ్ళి వెనక్కి వస్తుంటే కూడా పోస్ట్ చేయమని ఉత్తరమో.. వాళ్ళింటికెళ్తుంటే షాప్ లోంచి ఏదో ఒకటి తెమ్మంటుంది..వాళ్ళకో, వాళ్ళ పక్కవాళ్ళకో..

ఇప్పటికీ అప్పుడప్పుడూ ఫోన్ చేసి అడుగుతుంది.. ఎవరైనా మా ఆఫీస్ లో యూ యెస్ , ఇండియాల మధ్యలో ఎవరైనా తిరుగుతున్నారా అని..

అసలే ఆవకాయల సీజన్ కదా... మీకైనా సరే ఏమైనా పంపాలంటే లక్ష్మి ని తప్పక అడిగి చూడండి..

నాకు పాటలు రావండీ….

ఉద్యాననగరి నుండి భాగ్యనగరి కి మళ్ళీ ప్రయాణం కట్టానండీ.. పిల్లల్ని సెలవలతర్వాత వెనక్కి తెచ్చుకోవటానికి.. ఏసీ లో తత్కాల్ లో ఎంత ప్రయత్నించినా దొరకలేదు, చాన్నాళ్ళ తర్వాత స్లీపర్ కోచ్ లో ప్రయాణం.

కోస్తా ఆంధ్ర లో తుఫాను సూచనలట. కొలిమిలా కాలుతున్న అంధ్రప్రదేశ్ కి అతివృష్టి మళ్ళీ మొదలన్నమాట. హిందుపూర్ దాటగానే ఆకాశమంతా మబ్బులు, రివ్వున చల్లని గాలులు.. రైలు ఆగిపోయింది. మనోహరం గా ఉంది బయట దృశ్యం. చిట పటా చినుకులు మొదలయ్యాయి.

నేనే త్రిషనైతే,.. దిగి.. డాన్సు చేసేదాన్నేమో కానీ.. ఇది సినిమా కాదూ, బయట ప్రబాసూ లేడు. దానితో... భావోద్వేగాన్ని నియంత్రించుకుని.. సన్నగా పాడుకుంటున్నాను .. ' శివశంకరీ '..

కొంత సాహిత్యం, కొన్ని సంగతులూ గుర్తు రాలేదు. కొన్ని గుర్తుకొచ్చినా నోరు తిరగలేదు.. గొంతు సహకరించక కొంతా.. ఒక మాదిరి గా పాడుకుంటున్నాను.. ఎలా పాడుకున్నా.. ఎంతో ఆనందం గా .. నేను, నాకోసం,.. ప్రకృతి విన్యాసం చూసి.. సహజంగా..

టీవీ లో లిటిల్ చాంప్స్ పిల్లలు ఇది విన్నారంటే ఇంకేమైనా ఉందా? చీల్చి చెండాడి.. దేశ బహిష్కరణ శిక్ష విధించినా పెద్ద గా ఆశ్చర్య పోవక్కర్లేదు.. ఫక్కున నవ్వొచ్చింది. ఎదుట కూర్చున్నాయన.. విస్మయం గా చూసాడు.


నాకు వారపు రోజుల్లో పెద్దగా టీవీ చూసే సమయం ఉండదు.. రాత్రి 9.30 మీటింగు ఏ కారణం గానైనా తొందరగా అయిపోతే.. కాసేపు తెలుగు చానెళ్ళు తిరగేస్తాను. అన్నింటిలోనూ.. పాటలో, నాట్యాలో పోటీలు జరుగుతూనే ఉంటాయి.

నేను అమెరికాకెళ్ళేముందు అంతగా లేవనుకుంటా.. మూడేళ్ళక్రితం వచ్చాక అందరి నోళ్ళల్లో ఈ కళాకారుల పేర్లే.. అక్షరజ్ఞానం లేని పశువు లా చూసారు బంధువులూ, మిత్రులూ. దానితో ఒక నెల రోజులు.. జాగ్రత్తగా చూసి.. కాస్త జ్ఞానార్జన చేసి తర్వాత విసుగొచ్చి మానేసా లెండి.

ఒక గమ్మత్తైన విషయం ఏంటంటే.. మా క్లాసులో కానీ.. చుట్టుపక్కల పిల్లల దగ్గర కానీ.. చుట్టాల్లో కానీ.. అందరం పెళ్ళిళ్ళకో, పార్టీలకో కలిస్తే.. ' ఏమే కృష్ణా.. శంకరాభరణం పాట పాడు.. మేమందిస్తాం లే.. గుర్తులేకపోతే పోనీ.. ఏదైనా రాజన్- నాగేంద్ర పాట పాడు..' అని అడిగిన తడవుగా.. హాయిగా..పాడేసేవాళ్ళం. తప్పుల తడకలా పాడినా.. ఎంజాయ్ చేసేసి.. ' నువ్వు పాడరా.. రాజూ..' అని అలా...

మొన్నీమధ్య మా తమ్ముడి వరస కుర్రాడి పెళ్ళికి వెళ్ళాను. ఆ సాంప్రదాయం అయితే మా వాళ్ళు మానలేదు.. కానీ.. ఒక కొత్త పోకడ మొదలయింది. నేను.. నా ధోరణి లో 'భద్రం బీ కేర్ఫుల్ బ్రదరూ.. వద్దురా సోదరా.. పెళ్ళంటె నూరేళ్ళ మంట రా' లాంటివి పాడాను. మా తమ్ముడి పెళ్ళి కదా అని సరదాగా.

పాట అయ్యాక.. మా పెద్దమ్మ గారు.. 'బాగా పాడావు సెభాష్! కానీ.. నీ వోయిస్ కి తగ్గ పాట ఎంచుకోవాల్సింది.. నీవు సాధారణం గా ఏం శృతి లో పాడతావు? ఎఫ్1?' అని అడిగింది. బెదిరిపోయాను. 'ఏమో! నాకు శృతి అంటే ఏంటో తెలియదు. పాట బాగుంటే.. నేర్చుకుని పాడేయటమే' అన్నాను.

' శృతి పెట్టె పెట్టుకుని పాడితే నీకు స్వరాల మీద కంట్రోల్ వస్తుందమ్మా.. ' అంది. అయోమయం గా తల ఊపాను.

మా అత్తయ్య వరసావిడ.. 'నువ్వు రోజుకి ఎన్ని గంటలు ప్రాక్టీస్ చేస్తావు?' అంది. 'ప్రాక్టీసా? నా మొహమా? నెల రోజులకొకసారి తీరిగ్గా కూర్చుని పాడితే గొప్ప ' అన్నాను. ఆవిడ అమెరికా ని కనుగొన్న కొలంబస్ లెవెల్లో మొహం పెట్టి విజయగర్వం తో.. 'అదీ.. వోయిస్ కల్చర్ కంట్రోల్లో లేనట్టుంది.. వోకల్ కార్డుల మీద ఒత్తిడి కనిపిస్తోంది.. కాస్త చూసుకోమ్మా!' అంది. ఏడ్చినట్టుంది అనుకున్నాను.

చిన్నబుచ్చుకున్న నా మొహం చూసి.. మా పినత్తగారొకావిడ (దగ్గర దగ్గర అరవయి ఏళ్ళుంటాయి..) ఒక న్యూస్ పేపర్ తీసుకుని.. రెండు ముక్కలు చేసింది. అందరూ చప్పట్లు.. చాలా సిగ్గనిపించింది. తర్వాత ఎక్కడెక్కడ శృతి, లయ సంగతులూ గట్రా తప్పాయో.. ఎక్కడ సాహిత్యం లో తేడా వచ్చిందో.. విశదం గా చర్చించుకున్నారు.

అత్తాకోడళ్ళంచుల ధోవతి,కండువా, నొసటన తిలకం తో నాకు మహా స్మార్ట్ గా, గౌరవభావం ఉట్టిపడేట్టుండే మా బాబాయిగారు.. నాకు పదేళ్ళ వయసు నుండీ పరిచయం, చనువూ. ఆయన 'నీవు పాడిన పాట అంతా పర్వాలేదు కానీ.. ఇంక్ ఊఊఊఉంచెం ఎమోషన్ పెడితే బాగుండేది తల్లీ.. మొహం మీద తమ్ముడి మీద జాలి, చిలిపితనం ప్రస్ఫుటిస్తే.. ఇంకా బాగుండేది. ఎనీ హవ్.. బానే పాడినట్టు లెక్క. అల్ ద బెస్ట్..' అన్నారు.

'మీరు కూడానా!!' అన్నట్టు చూస్తూ ఉండిపోయాను. సాక్షాత్తూ ఘంటసాల గారు దిగి వచ్చి 'శివ శంకరీ' పాడినా.. మనవాళ్ళు వదలేట్టు లేరు అని అర్థమయిపోయింది.

నాకు తిక్క రేగింది. జన్మలో ఇక పాడేది లేదు ఇలా గెట్ టుగెదర్లలో అని ఒట్టేసుకున్నాను…

అయినా.. ఇంక ఈ టపా ఆపేస్తాను... ఘుమ ఘుమ సువాసన!.. రైలు ధర్మవరం లో ఆగుతోంది.. దాల్ వడ తట్టలతో.. బోల్డు మంది పరిగెడుతున్నారు ప్లాట్ ఫాం మీద. కరకర లాడే పొగలు కక్కుతున్న పప్పు వడా, నవనవలాడే సన్నటి పొడుగాటి పచ్చిమిర్చీ.. అరబాటిల్ మంచి నీళ్ళూ.. హోరున వర్షం!

లేటర్ ఫ్రెండ్స్!!

ప్రియ కొడుకు IIT

మా మేనత్త కూతురు ప్రియ నాకు చిన్నప్పట్నించీ ఇష్టం. ప్రతి వేసవి సెలవల్లో తప్పని సరిగా కలిసేవాళ్ళం. 30 యేళ్ళ స్నేహం మాది. ఏమే అని పిలుచుకునే చనువూ, తప్పు చేస్తే మందలించే చొరవా.. కోపగించుకుని అరుచుకునే దగ్గరతనం మాకు ఉన్నాయి.

కాకపోతే.. మా అత్త పాతకాలపు మనిషి. ప్రియ కి పద్ధెనిమిదవ ఏడు వస్తూనే పెళ్ళి చేసేసింది. ఎవరెంత చెప్పినా వినలేదు. ప్రియ డిప్లోమో చేసి.. ఇంకా చదువుదామనుకున్నా.. మా అత్త పడనీయలేదు. దానికి చదువు పిచ్చి తీరలేదు. భర్త సహకరించినా.. అత్తింట్లో పరిస్థితులు సహకరించకపోవటం తో తన చదువు కొనసాగించలేకపోయింది.

పైగా పెళ్ళయి ఏడాది తిరక్కుండానే కొడుకు. వాడి ఆలనా పాలన తోనే దానికి గడిచిపోయింది. నా పిల్లలు ఇంకా మిడిల్ స్కూల్ రాలేదు. దాని కొడుకు అప్పుడే ఐ ఐ టి లో ఇంజినీరింగ్ రెండవ సంవత్సరం లో కొచ్చేసాడు. చెప్పటానికి ఈజీ గానే ఉంది కానీ.. అది పడిన కష్టం, వాడిని పెట్టిన హింస మాటల్లో చెప్పలేనిది.

చిన్నప్పట్నించీ.. వాడికి చదువు తప్ప వేరే వ్యాపకాల్లేవు. ఒక చుట్టం, పక్కం తెలియదు. అహర్నిశలూ చదువు. వాడి ఆటపాటల్లో కూడా నోటి లెక్కలూ, భాష, విజ్ఞానాన్ని పెంపొందించే ఆటలే. వాడికి చెస్, స్క్రాబుల్, క్రాస్ వర్డ్, లాంటి ఆటలు తప్ప బాట్మింటన్,క్రికెట్ లాంటివి అలవాటు చేయలేదు.

ఏ విషయం లో నైనా.. మా మాట వినేది కానీ.. కొడుకు విషయం లో సాక్షాత్తూ ఆ దేవుడు దిగి వచ్చినా తన పంతమే నెగ్గేలా చూసుకునేది. మేము కూడా చెప్పి చెప్పి అలిసిపోయాం. గమ్మత్తేంటంటే.. దాన్ని చూసి 'ఇదేంటీ అనుకున్న నేను.. దాని లాంటి వందలాది తల్లిదండ్రులని చూసి ఆశ్చర్యపోయాను. పేపర్లో చదువుతూనే ఉన్నాం కదా .. సీట్ రాని వాళ్ళ ఆత్మహత్యా ప్రయత్నాలూ, చదువు పేరుతో దిప్రెషన్ లోకి దిగిన వాళ్ళూ,.. వేలాది మంది..


అయితే వాడు సహజం గా తెలివైన వాడే..పైగా..తల్లి ఆశయం పట్ల నిబద్ధత కల్గిన వాడు, బుద్ధిమంతుడూ..
వాడిని దాని ఆశయానికి తగ్గట్టు ఐ ఐ టి లో సీటే ధ్యేయం గా పెట్టుకున్న స్కూల్లో ఎనిమిదవ తరగతి నుండీ.. వేసింది. వాడు నిన్నటి పువ్వులా.. వడిలిపోయాడు. కళ్ళల్లో తేజం పోయి.. ముఖం నీరసపడి డల్ గా తయారయ్యాడు.

ఆరా తీస్తే తేలిందేంటంటే... ఉదయం 5 కొట్టే 15 నిమిషాల ముందే లేస్తాడట. పదిహేను నిమిషాల్లో తెమిలి గ్లాస్ పాలు తాగి ఆటో ఎక్కుతాడట. 5.30 నుండీ 7.30 దాకా ఐ ఐ టి కోచింగ్. ఎనిమిది కి ఇంటికి వచ్చి స్నాన పానాదులూ, బ్రేక్ ఫాస్టూ కానిచ్చి స్కూల్ కి పరుగు.

స్కూల్ నుండి 3.45 కి రాగానే.. చక చకా బట్టలు మార్చుకుని పెట్టింది తిని.. ఇంకో ఆటోలో ఇంకో కోచింగ్ సెంటర్ కి పయనం. అలా వెళ్ళినవాడు 8 కి ఇంటికి తోటకూర కాడ లా నీరసం గా ఇంటికి రావడం. అప్పుడే తిండీ, స్కూలు పనీ,నిద్రా.. ఇది చాలదన్నట్టు ప్రతి శనివారమూ ప్రాక్టీస్ టెస్టులు!!!

స్కూల్లో ఎలాగూ ఐ ఐ టీ కి కూడా చెప్తున్నారు గా..ఇంకా వాడికి మళ్ళీ బయట ఎందుకు అంటే.. 'నీకు తెలియదే.. చుక్కా రామయ్య దగ్గర సీటు దొరకాలంటే ఇక్కడ రెండేళ్ళు రుబ్బితే కానీ కుదరదు ' అంది.

అసలు ఈ కోచింగ్ కోసం పెట్టిన ఎంట్రన్స్ లో వాడికి రెండవ రాంకు వచ్చిందిట. వాళ్ళు మొదటి రాంకు వాడికి పూర్తి ఫీస్ రాయితీ.. రెండవ రాంకు వాడికి 50% రాయితీ.. మూడవ రాంకు వాడికి 25 % రాయితీ ఇచ్చాడట.

ఇక్కడ ఇంటర్ లో చుక్కా రామయ్య దగ్గర సీట్ కోసం కోచింగ్ ట. 'అబ్బో ' అనుకున్నాను. ఇంట్లో టీ వీ తీసేసారు. ఫోనూ పీకేసారు. పేపర్ తప్ప వేరే వినోదం లేదు వాళ్ళ జీవితం లో.

వాడు మాకు నాలుగేళ్ళు కనపడలేదు. అఫ్ కోర్స్.. ప్రియ కూడా కనపడలేదనుకోండి.

ఈ నాలుగేళ్ళ కఠోర దీక్ష కి ఫలితం వచ్చిన రోజున.. వాళ్ళు పడ్డ వత్తిడి ని చూసి నాకు భయం వేసింది. ఎందుకయినా మంచిదని వాళ్ళ ఇంటి బయట కాపు కాయమని (పిల్లాడు ఒకవేళ అఘాయిత్యానికి తలపడితే?).. మా డ్రైవర్ కి చెప్పాను. రిజల్ట్ వచ్చింది. మూడు వేలకి పైన వచ్చింది. ప్రియ ఏడుపు, శాపనార్థాలు.

వాడు చిన్నబుచ్చుకున్నాడు. ఇంటి బయట పడ్డాడు. వాడి వెంట కాస్త దూరం లో నీడలా మా డ్రైవర్ రెడ్డి.

బోల్డు ఐఐటీలు పెట్టటం వల్ల వాడికి సీటైతే వచ్చింది కానీ కోరుకున్న బ్రాంచ్ కాదు. వాడికి నాలుగేళ్ళ ఎగ్జైల్ తర్వాత మనుషుల్లో పడటానికి చాలా కాలం పట్టింది. ఐఐటీలో మూవీ క్లబ్ కి సెక్రెటరీ. కల్చరల్ వింగ్ కి ప్రెసిడెంట్ అవటానికి ఎంత కష్టపడి ఉంటాడో ఒకసారి ఊహించుకోండి..

ట్రెక్కింగ్, బైకింగ్, స్పీచుల్లో,డ్రామాల్లో అన్నింటిలోనూ వాడే. అదీకాక వాడి దగ్గర వందల MP3 లు. scribd లో డవున్లోడ్ చేసిన పుస్తకాలూ, torrent లో తీసిన సినిమాలూ,.. ఉన్నాయంటే.. వాటితో పాటూ ఒకటి రెండు 'F' లు కూడా చేరాయని.. ప్రత్యేకం గా చెప్పనవసరం లేదనుకుంటాను?

వాడు ఇంటికి వస్తున్నాడని తెలిసి కలవటానికి వెళ్ళాను.,.

జ్వరం తో సెలవలకొచ్చిన వాడిని ప్రియ.. గ్రేడుల విషయం లో నిలదీసి అడిగింది. చదువు తప్ప మిగిలినవి వదలమని వార్నింగ్ ఇచ్చింది. కానీ వాడు చూసిన ఒక్క చూపు లో కనపడిన నిరసనకి భయపడింది. మౌనం గా రెండు క్షణాలు తీక్షణం గా తల్లి వంక చూసి..

'కృష్ణత్తా! మొన్న అడిగావు కదా.. ఐఐటీ లో సీట్ వచ్చినందుకు ఏది కావాలన్నా ఇస్తానని?' అన్నాడు. 'అఫ్ కోర్స్! అడుగు..' అన్నాను ఉత్సాహంగా.. 'నీ పిల్లల్ని ఐఐటీ కి పంపించకు.. పంపినా ఏళ్ళతరబడీ వాళ్ళను హింసించకు ' అన్నాడు. ఎవ్వరం ఏమీ మాట్లాడలేకపోయాం....

అంబిగేశ్వరి-శ్రీనివాసోపాఖ్యానం

అబ్బో ఇప్పటి కథా? ... పదిహేనేళ్ళ క్రితం మొదలైంది. కాంపస్ ని వదలకుండానే మొదటి ఉద్యోగం వచ్చేసింది. మొదటి ఉద్యోగం మద్రాస్ మహా నగరం లో.. మే నెల పదిహేనున జాయినింగ్ రెపోర్ట్ ఇవ్వాలంటే నాకు మంచి ఉత్సాహం వచ్చేసింది. మద్రాస్ శీతోష్ణత గురించి కాదులెండి. మొదటి ఉద్యోగం, ఇన్నేళ్ళ శ్రమకి దొరికిన మొదటి ఫలం అని..

మొదటి సారి అంబిగ ని మా వర్కింగ్ వుమెన్ హాస్టెల్ లో కలిసాను. ఎవరో చెప్పారు. అంబిగ కూడా మా ఆఫీసేనని. సరే నని వెళ్ళి పరిచయం చేసుకున్నాను.సాయంత్రం ఆఫీసునుండి, వచ్చి టీ తాగుతూ.. డీడీ-2 లో ఏదో తమిళ కార్యక్రమం చూస్తోంది.

చాలా ప్రసన్నమైన మొహం... కానీ చాలా డల్. అతి సాధారణమైన బట్టలు, కారు నలుపు. మొహం మీద నలుపు విరిగిపోయి తెల్ల పాచెస్ , పల్చటి జుట్టు గుండు ని పూర్థి గా కప్పట్లేదు. సన్నటి జడ..

రోజులు గడుస్తున్నకొద్దీ.. నేను గమనించింది.. తను చాలా 'డిఫరెంట్ '.తన తో మాట్లాడాలంటే నాకు ఏ టాపిక్కూ ఉండేది కాదు. రాజకీయాలు,ఆటపాటలు, సినిమాలు,పుస్తకాలు, కుట్లూ, అల్లికలూ. ఊహూ .. ఒక్కదాంట్లో ఆసక్తి లేదు.పోనీ.. భక్తి,సమాజ సేవ, లాంటివీ ఇంటరెస్ట్ లేవు.

కనీసం, వంట,గిన్నెలు తోమటం,బట్టలుతకటం..వ్యాయామం? అబ్బే.. తిండి, మంచి బట్టలు,వాచీలు, నగల లాంటివీ.. పట్టించుకునేది కాదు.స్నేహితులూ, చుట్టాలూ, కనీసం తల్లిదండ్రులన్నా పెద్దగా ఇష్టం చూపించినట్టు నేను గమనించలేదు.

కానీ..ప్రసన్నం గానే ఉండేది. అలా అని ఒక్కత్తీ ఉండేది అని కాదు. నలుగురిలోనూ ఉన్నా.. నలుగురితో ఉండేది కాదు. రాను రాను నాకొక తపన మొదలైంది. తనకి దేంట్లో ఆసక్తి ఉందో తెలుసుకోవాలని.

ఆఫీస్ లో నా బ్లాక్ లోనే ఉండేది. అంబిగ ఎవరంటే.. ఎవ్వరూ చెప్పలేకపోయేవారు. పని లో ఏమంత చురుకుగా ఉండేది కాదు. సాధారణమే. ఎవరైనా ఉంటే..వాళ్ళు మాట్లాడితే వినేది. లేకపోతే ఒంటరి గా ఉండిపోయేది.

నేను తెలియకుండానే తనకి అభిమాని గా మారిపోయాను. ఏమి ఉన్నా, లేకపోయినా.. అంత ఆనందం గా ఉండవచ్చని తనని చూసాకే తెలిసింది. తనతో ఉంటే.. ఏకాంతం లో ఉన్నట్టే ఉండేది.

ఒకసారి మా గ్రూపులో వాళ్ళు ఏవో జోకులేసుకుంటూ.. అంబిగ టేబుల్ మీద డైరీ ని చూసి తన డైరీ లో ఏం రాసుకుంటుందో ఊహించుకుని చెప్పుకుంటూ నవ్వుకుంటున్నారు. 'ఆఫీసుకెళ్ళాను.. వచ్చాను, తిన్నాను,పడుకున్నాను '.. అంబిగ వింటోంది. నాకు బాధ వేసింది. కానీ..తనేం పట్టించుకున్నట్టు అనిపించలేదు..

శ్రీనివాస్ తెలుగబ్బాయి. అందం గా ఉండేవాడు. I.I.T లో ఎం టెక్ చదివిన అబ్బాయి. సరదాగా నవ్వుతూ,నవ్విస్తూ, ఎస్ పి బి లా పాడేవాడు. ముక్కు సూటి మనస్తత్వం. చాలా చురుకైన అబ్బాయి. చేసే ప్రతి చిన్న పనిలోనూ, సంతృప్తి నీ, ఆనందాన్నీ వెతుక్కునేవాడు.

ఎవ్వర్నీ నొప్పించేవాడు కాదు. అతనికి కుట్టు పని మొదలుకుని, కొబ్బరి చెట్టెక్కటం దాకా.. మనిషి మనిషినీ పలకరించటం, కళలని ఆరాధించటం.. అతను ఆఫీసుకొస్తే అందరికీ ఆహ్లాదకరం గా ఉండేది. ఒక్క మాట లో చెప్పాలంటే ' ఆంటై అంబిగ '

ఎవ్వరూ పట్టించుకోని అంబిగ ని సైతం ప్రతి రోజూ పలకరించేవాడు. మహాబలిపురం వెళ్ళొచ్చి అందరికీ..గవ్వల పర్సులేవో సరదాగా తెస్తే.. కనీసం 10 రోజులు టేబుల్ పైన్నుంచి కూడా తీయలేదు అంబిగ.నేనే బావుండదని ఒక రోజు తీసి హాస్టల్ లో తన రూం లో పడేసాను.

ఒకసారి నాతో ఏదో మాట్లాడుతూ.. ' అన్నట్టు.. ఆ అంబిగ మీతోటే హాస్టెల్ లో ఉంటుంది ట గా.. 'అదో టైప్ అనుకుంటా కాండిడేట్ ' అన్నాడు. నేను కోపం గా 'నీకెందుకు? అది మంచి పిల్ల ' అన్నాను.

తర్వాత ఒక సంవత్సరం అందరం కలిసి పని చేసాం. సరదాగా గడిచిపోయింది మాకు.శ్రీనివాస్ వేరే ఆఫర్ వచ్చిందని వెళ్ళిపోయాడు బెంగుళూరికి. ఫేర్ వెల్ పార్టీకి కూడా అంబిగ వచ్చినట్టులేదు.

నేను ఇంకో రెండు నెలలకి వేరే కంపెనీకి మారినప్పుడు.. హాస్టల్ ఖాళీ చేస్తుంటే.. 'అంబిగా.. ఐ విల్ మిస్ యూ' అంటే.. అభావం గా చూసింది నన్ను.

పదేళ్ళు గడిచిపోయాక ఒకసారి ఒకసారి బే ఏరియా లో బాలసుబ్రమణ్యం పాడుతున్నాడని వెళ్ళాం. మా పాప ఏడుస్తుందని.. బయటకి తెచ్చాను. అక్కడ కనిపించింది అంబిగ.. ఒక చిన్న పాపాయి ని పట్టుకుని. చాలా ఆనందం గా వెళ్ళాను.. మళ్ళీ అదే అభావం. ఈసారి విసుగొచ్చింది నాకు.. చటుక్కున తిరిగి విసురుగా లేచి వెళ్ళిపోయాను. ఆవేశం తగ్గాక..' అయ్యో..ఇదేంటి తనెప్పుడూ అంతే గా.. నేనెందుకు బాధపడటం..' అనుకుని వెళ్ళాను. కానీ అప్పటికే తను కనిపించలేదు.

ప్రోగ్రాం అయ్యాక మేము కార్ దగ్గరకెళ్తున్నాం. పెద్ద వర్షం! శ్రీనివాస్ కనపడ్డాడు పక్క కార్ రివర్స్ చేస్తూ.. ఒకే రోజు రెండు సర్ ప్రైజులు.

'హాయ్ కృష్ణా!! ఎన్నాళ్ళకి? నేననుకంటూనే ఉన్నాను. నువ్వు బే ఏరియా లో ఉంటే తప్పక వస్తావని.. ' అన్నాడు. నేనూ చాలా ఖుష్! ఫోన్ నంబర్లూ అవీ ఇచ్చిపుచ్చుకున్నాక.. మళ్ళీ శనివారం కలవటానికి నిశ్చయమయిపోయింది మా ఇంట్లో.. తన కుటుంబం తో సహా భోజనానికి.

శ్రీనివాస్ వెనగ్గా నడిచొస్తున్న అంబిగ ని చూసి సంభ్రమాశ్చర్యాలలో మునిగిపోయాను. ఇద్దరూ నవ్వుతూ..'సర్ ప్రైజెడ్ ?' అని అడిగితే నోరెళ్ళబెట్టి చూస్తూ ఉండిపోయాను.శ్రీనివాస్ చెప్పాడు. మా కంపెనీ వదిలి వెళ్ళిన వారం రోజుల్లోనే.. పక్క క్యూబ్ లో కాం గా పని చేసుకుని పోతుండే అంబిగ ' ప్రెజెన్స్ ' ని బాగా మిస్సయ్యాడట.

ఇంకోవారం తర్వాత ఉండలేక మద్రాసుకొచ్చే రైలెక్కేసాడట. ఇక్కడ అంబిగ పరిస్థితీ అంతేనట. నవ్వుతూ, తృళ్ళుతూ, పాటలు హం చేస్తూ ఉండే శ్రీనివాస్ గురించి ఆలోచించటం మొదలు పెట్టిందిట..

ఇంత కథా శ్రీనివాస్ పిల్లాడ్ని ఆడిస్తూ కళ్ళనిండా చమక్కులతో నాకూ, మావారికీ ఉత్సాహంగా వివరిస్తున్నా.. అంబిగ మాత్రం అదే ప్రసన్నత, అభావం తో చూస్తూ ఉండిపోయింది.

ఇప్పుడు నేనూ తీరికున్నప్పుడు ఆలోచిస్తూ ఉంటాను... అంబిగ అప్పట్లో డైరీలో ఏం రాస్తుండేదా అని. ఈ విభిన్న దృవాలని కలిపిన దేవుడి లీలల గురించి కూడా.. మార్గాలు వేరయినా ఇద్దరికీ భావ స్వారూప్యం ఉందనుకుంటా . .. బహుశా అది రహదారంతా.. దొరికిన ప్రతి క్షణాన్నీ నిండుగా ఆస్వాదించటం..

సూర్యోదయం..

'రే...య్'.. 'వీళ్ళమీదెవ్వండ్రా.. కంప్లైంట్ జేసిన్రంట.. కాల్లు జేతుల్ దీసి నజ్రానా పంపిస్త..' అని వెనక్కెళ్తూ ' మీ బిడ్డ నేనా ఈమె? మస్తుగుంది.. మంచిగ చదూకో బిడ్డా.. మీ అమ్మ నాన్న తెలివైనోళ్ళు.. నీకు ఏం కష్టం కల్గకుండ చూస్కుంటరు.. ' అని కూతురిని చూస్తూ విలన్లు వెళ్తున్నారు.. చిరాకేసి చానెల్ మార్చేసాను.

మనస్సంతా కాస్త అలజడి గా అనిపించింది. నేనేమో బెంగుళూరు లో కూర్చున్నాను. మా చెల్లెలూ, తమ్ముడూ వాళ్ళ వాళ్ళ పనుల్లో వాళ్ళ ఊర్లల్లో బిజీ. ఈ మధ్య మా అమ్మా నాన్నా వాళ్ళకి ఒక కష్టం వచ్చింది..

20 యేళ్ళ క్రితం కట్టుకున్న చిన్న మాడెస్ట్ రెండు బెడ్ రూముల ఇల్లు మాది. ఇంటి ముందూ, వెనకా.. కాస్త జాగా వదిలి అన్ని రకాల మొక్కలూ, చెట్లూ వేసి పెంచటం మా తల్లి దండ్రులకి ఒక హాబీ.. అనే కన్నా ఒక passion అనటం సబబేమో...

ఇప్పుడో? చుట్టూ పెద్ద పెద్ద భవనాలతో.. సూర్యోదయం చూడనే లేరు మా అమ్మావాళ్ళు...

మా కాలనీ కి ఒక పక్కంతా.. చిన్న చిన్న ఇళ్ళవాళ్ళ వాళ్ళు. పిండి గిర్నీ, చిల్లర కొట్టూ,మిషను, లాంటివి పెట్టుకున్న దిగువ మధ్య తరగతి వాళ్ళుంటారు. మొదట్నించీ.. నా స్నేహితులంతా.. మా కాలనీ వాళ్ళే ఉండేవాళ్ళు. మా అమ్మా,నాన్నగారు అందరితో కలివిడి గా ఉంటారు.

వాళ్ళు ఎప్పుడెళ్ళినా.. ఇంటికి.. 'ఒక 30 లక్షలిస్తరా నీకు? ఎంత దాచినవ్? బిడ్డలకు ఏం చేయించనవ్? కొడుకు లేకపాయ్.. ఏం లాభం? ఆడ పిల్లలు మీరు పెద్దగయినంక చూస్తరా? ' లాంటి ప్రశ్నలతో విసిగించటం.. 'మా శీనుకి ఉద్యోగం ఇప్పించరాదా?' అని అడగటం.. నేను ముభావం గా..తప్పించుకుంటాను...

ఆరోజుల్లో అయితే ఊరవతల కాబట్టి ఆ మాత్రం ఇల్లు కొనగలిగారు. రిటైర్ అయి కాస్త స్థిమితం గా ఉన్నారు... అయితే ఇంటికి వెనక ఒక్క అడుగు వదిలి అపార్ట్ మెంట్ కట్టారు, అదీ అన్ని నిబంధనల్నీ ఉల్లంఘించి. కట్టేటప్పుడు మా వెనక గోడ కూల్చి వాళ్ళ పనులు చేసుకున్నారు.

తర్వాత.. మా అమ్మగారు ఒక్కళ్ళే ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు.. ముందుగా చెప్పకుండా.. 4 అడుగులు ముందుకి జరిపి గోడ కట్టటం మొదలు పెట్టారు. మా అమ్మ వెళ్తే ఏముంది? 10 మంది నుంచుని.. ఎంత గొడవ చేసినా.. ఒక్క మాట అనకుండా/వినకుండా.. పట్టించుకోకుండా ఆక్రమిచేసారు. చేసేదేమీ లేక ఊరుకుండిపోయారు.

ఇదంతా 4 యేళ్ళ క్రింద సంగతి.ఈ మధ్య తేలిందేంటంటే.. వాళ్ళు కనీస ప్రమాణాలతో డ్రైనేజ్ ఇవ్వలేదని.. 5 అంతస్థుల భవనం లోంచి డ్రైనేజ్ నీరంతా.. నేల లోకి వదిలేసారు. పైపుల్లాంటి ఏవీ పెట్టకుండా ఒక 20 వేలు ఆదా చేసినట్టున్నాడు బిల్డర్. ఇక మా వెనక దొడ్డిలోకి డ్రైనేజ్ నీరు పొంగటం మొదలయ్యింది.

కంగారు పడి మా తల్లిదండ్రులు వెళ్ళి అక్కడ నివసించే వాళ్ళకి చెప్పుకుంటే.. మొదట చూస్తాం చేస్తాం అన్న పెద్దలు.. వాళ్ళల్లో వాళ్ళు చర్చించుకుని.. పూర్తిగా వీళ్ళని ఇగ్నోర్ చేయటం మొదలు పెట్టారు.మా అమ్మా నాన్నలు.. తలలు పట్టుకుని కూర్చున్నారు. నెమ్మది గా చెప్తే వినటం లేదు. అని వాళ్ళ పార్కింగ్ దగ్గర అమ్మ, ప్రతి తలుపూ తట్టి మా నాన్నగారు అడిగినా.. మాకు తెలియదు అని మొహాల మీద తలుపులేయటం, అసలేమీ వినబడనట్టు వెళ్ళిపోవటం..

ఈలోగా డ్రైనేజ్ నీరు మా మేడ మెట్ల దగ్గర కారి దుర్గంధ పూరితం కాసాగింది.వారం దాటుతోంది.. ఎవ్వరూ ఏమీ చేయరు. ఈలోగా.. మాకు తెలిసిన బిల్డర్ ని అడిగాము మేము. అతను నాకు చిన్నప్పుడు క్లాస్ మేట్ కూడా. అతను కాస్త మధ్యవర్తిత్వం చేసినట్టు హడావిడి చేసి.. 4 రోజుల్లో చేసేస్తారు పని. అని వెళ్ళిపోయాడు.

నేను అతనికి ఫోన్ చేసి అడిగితే.. 'వాళ్ళతో నెమ్మది గా పనిచేయించుకోవాలి కానీ మీ అమ్మా వాళ్ళు గట్టిగా అరుస్తారు. అదే వాళ్ళ కోపం. వాళు తిరిగి మీదకొస్తే.. మీకే కష్టం... బిల్డర్ నాకు సంబంధం లేదు అన్నాడు. ఇప్పుడు మనం అరిస్తే లాభం లేదు. తెలివి గా చేయించుకోవాలి. వాళ్ళల్లో ఎవరూ డబ్బు ఖర్చు పెట్టటానికి సిద్ధం గా లేరు.. ' అన్నాడు. నాకు అర్థం అయింది. తప్పించుకుంటున్నాడని.

మా అమ్మా వాళ్ళు ఇంక ఇలాకాదని.. 'ఒక్క రోజు ఇస్తున్నాం. ఈలోగా ఏమీ చేయకపోతే.. మునిసిపల్ కౌన్సిలర్ దగ్గర పిర్యాదు చేస్తాం' అని రెసిడెంట్స్ కి వార్నింగ్ ఇచ్చారు. నాకేమో భయం. 'పోనీ.. మనమే కట్టించేద్దామా? లేని పోని గొడవలెందుకు?' అన్నాను.. మా అమ్మా వాళ్ళతో...

'ఇంత భయస్తురాలివనుకోలేదు.. మన ప్రాథమిక హక్కు గురించి పోరాడుతుంటే.. ఇంత టెన్షన్ పడుతున్నావు? మేము ఏదో ఒకటి చేస్తాం.. ఈ తరం వాళ్ళు.. హుహ్.. ' అని ఫోన్ పెట్టేసింది. మా నాన్నగారికి చేస్తే.. ' మేము చేతనయినది చేసుకుంటాము. నువ్వు మాకు సహాయం చేయనక్కరలేదు.. పిరికి మందు నూరి పోయకు ' అన్నారు.చేయగలిగేది లేక ఊరుకున్నాను.

ఈలోగా.. ఆఫీస్ లో పెద్ద ఎమెర్జెన్సీ.. తిండీ, నిద్రా లేకుండా వారం రోజులు పని చేసాం.. తర్వాత మాకు హైదరాబాద్ ప్రయాణం.. ఇంక ఈ సమస్య గురించి గిల్టీ గా అనిపించి.. అడగలేదు. హైదరాబాద్ లో ఇంట్లో దిగగానే.. నాకు భయం గా బరువుగా.. ఏమైందో అని.. మా అమ్మావాళ్ళు ఆనందం గా మాట్లాడుతున్నారు.

తెల్లవారుతోంది...

నేను నెమ్మదిగా వెనక వైపుకి వచ్చి చూసాను.. అంతా నీట్ గా ఉంది.'నాన్నగారూ.. ' అనగానే చిరునవ్వుతో ఇద్దరూ చెప్పారు. మునిసిపల్ కౌన్సిలర్ కీ.. బిల్డర్ కీ కూడా ఏముందో.. వెళ్ళి పిర్యాదు చేసినా.. లాభం లేకపోయిందిట.చుట్టుపక్కల చిన్న చిన్న ఇళ్ళ వాళ్ళని ఒక 10 మందిని తీసుకెళ్ళి మా అమ్మావాళ్ళు ధర్నా చేసారుట. అపార్ట్ మెంట్ ముందు. అదే రోజు వర్కర్లు వచ్చి పని మొదలు పెట్టేసారుట.

సిగ్గు పడ్డాను చాలా... ఏంటి.. అంత భయం,జంకు నాకు? ముందు ఇలాగ లేనే? సినిమాలు చూడటం వల్ల మనకి అసలు అన్యాయం ఎదిరిస్తే ప్రాణాలకే ప్రమాదం అన్న అభిప్రాయం బలపడిపోయిందేమో ? రిస్క్ తీసుకోకుండా..మన చుట్టూ గీసుకున్న వృత్తం లోంచి బయటకి రావటం ఇష్టం లేదు. గేటెడ్ కమ్మ్యూనిటీ లో ఉండాలి. కార్ లోనే తిరగాలి.. క్యూబ్ కాకుండా.. రూం లో కూర్చుని పని చేయగల్గితే.. ఇంకా మంచిది. ఒక్క మనిషి తోనూ మాట్లాడకుండా పూర్తి షాపింగ్ చేయగలిగితే బెస్ట్. పక్కనే ప్రాణాలు పోతున్నా మనకెందుకు రిస్క్! అనుకోవటం...

డబ్బు పోతే పోయింది... పని జరగటం ముఖ్యం అనుకోవటం.. కమ్యూనిటీ అంటే.. పుట్టినరోజులూ, ఆనివర్సరీలూ జరుపుకోవటం.. కాదేమో.. నన్ను మా పక్కవాళ్ళెవరైనా ఇలా ధర్నా చేయాలి రమ్మంటే వెళ్తానా? తప్పించుకుంటానా? గజిబిజి ఆలోచనలతో సతమతమయ్యాను.

చుట్టూ పెద్ద ఇళ్ళ వల్ల 15 ఏళ్ళుగా చూడలేకపోయిన సూర్యోదయం.. ఇవ్వాళ్ళ అనుభవం లో కొస్తోంది.


గేట్ చప్పుడయింది. మాకు రెండిళ్ళ అవతల ఉండే చిన్న ఇంట్లో ఆవిడ వస్తోంది.. 'ఎప్పుడొచ్చినవ్? మంచిగున్నరా మీ ఆయ్న? పిల్లలు కూడా వచ్చిన్రా? మస్తు దొడ్డుగైనవ్? '.. అని అడుగుతోంది. సాధారణం గా.. చిన్నగా పలకరించి.. లోపలకెళ్ళిపోతాను నేను. ఈసారి మాత్రం.. 'బాగున్నారా? ఇప్పుడే వచ్చాం.. పిల్లలు బాగున్నారా? ఆరోగ్యం గా ఎలా ఉంది? ' అని మాట కలిపాను.

బరువూ - బాధ్యతా

ఆఫీస్ లో క్యూబికల్స్ మధ్య నుండి మీటింగ్ రూం కి నడుస్తున్నాను.. ఒక క్యూబ్ లోంచి నా పేరు వినిపిస్తే.. ఆసక్తి గా ఒక చెవి అటుపడేసాను. "విచ్ కృష్ణ?, దట్ ఫాట్ లేడీ? " వినగానే వొళ్ళు మండిపోయింది..

"నేను లావా? " వాడి మొహం అనుకున్నాను. కానీ మనసు లో ఎక్కడో తగిలింది. లేచి రెస్ట్ రూం లోకెళ్ళి గమనించుకుంటే.. హ్మ్మ్.. నిజమే.. బానే లావయినట్టున్నాను.. ఈ మధ్య గమనించలేదు. అదీ కాక.. దైనందిక కార్యక్రమం లో ఒక్క పది నిమిషాలు అటూ ఇటూ అయితే.. ప్రళయమే వస్తుందన్న భ్రమ.. కొన్ని వదిలేద్దాం అని ఉండదు.. ప్రతీదీ అవాలి.. అన్నీ కావాలి. అంటే.. ఎక్కడో అక్కడ కొట్టక మానదు..

నాలుగు రోజులు చుట్టూ గమనించసాగాను.. తీగల్లాంటి అమ్మాయిలు. చువ్వల్లాంటి అబ్బాయిలు. నేనో ? డ్రమ్ములాంటి ఆవిడ?

ఆత్మ నూన్యతా భావం పెరిగిపోయింది. ఎందుకీ జీవితం అనిపించింది. లాభం లేదు. గట్టిగా ప్రయత్నించాల్సిందే.. బరువు తగ్గాలి.. అని నిశ్చయం జరిగిపోయింది.

ఉదయం ఉంటి ముందు లాన్ లో కలుపు తీస్తూ, మొక్కలకి సేవ చేస్తూ, తాగే ఉదయపు తేనీట్లో చక్కెర కట్.. కప్ సైజు సగం అయిపోయాయి.

ఉదయం.. పిల్లల్తో సరదా గా.. తీరిగ్గా భోజనం బల్ల మీద పింగాణీ పళ్ళాలలో వాళ్ళ స్కూల్ ముచ్చట్లు వింటూ, వేడి వేడి గా లాగించే ఇడ్లీలూ, రక రకాల అట్లూ, నోరూరించే కొబ్బరి, పల్లీలు, టమాటా, కొత్తి మీర, పుదీనా చట్నీల స్థానాన్ని .. ఒక్క శాతం కొవ్వు పాలల్లో ఓట్లు ఆక్రమించాయి.

మద్యాహ్నం తినేందుకు ఆకుకూర పప్పూ, పులుసు కూరలతో, అన్నం లేదా చపాతీలు హాయిగా కాస్త చింతకాయ,గోంగూర, ఆవకాయ లేక రోటి పచ్చళ్ళ తో 4-5 చిన్నా పెద్దా బాక్సుల్లో తీసుకెళ్ళి రెలిష్ చేసే నేను..

డబ్బాడు మొలకెత్తిన గింజలూ, కీర దోస, కారట్ ముక్కలు, ఆవిరి మీద ఉడికించిన చప్పటి కూర ముక్కలూ, ఉప్పు లేని ఫుల్కావులతో సరిపెట్టుకోవటం.. మొదలు పెట్టాను.

దోవలో ఆగి తినే పానీపురీలూ, మొక్క జొన్న కంకులూ, ఉడకపెట్టిన పల్లీల సంగతి దేవుడెరుగు... పళ్ళల్లో కూడా.. 'సగం పండిన సగం పండు ' కన్నా ఎక్కువ తినటం తప్పని నన్ను నేను కన్విన్స్ చేసేసుకున్నాను.

రాత్రి మరీ అభోజనం గా కాకపోయినా.. ఉడకపెట్టిన ఆకుకూరలూ, పెద్ద చెంబు చారు లో 2 చెంచాల అన్నం మెతుకులూ, గ్లాసుడు వెన్న తీసిన మజ్జిగ నీళ్ళతో సరిపెట్టుకుంటున్నాను.ఉదయం యోగా.. ట్రెడ్ మిల్లూ, ఆఫీస్ లో మెట్లూ, సాయంత్రం నడకా.. మొదలు పెట్టటమూ జరిగిపోయింది.

కో వర్కర్స్ పట్ల నా దృష్టి కోణం ఒక్కసారిగా మారిపోయింది. ..అప్పటిదాకా.. గీత ని చూస్తే.. " చురుకైన పిల్ల ", " దివైజ్ డ్రైవర్స్ లో దిట్ట " , "ఓ యెస్ బేసిక్స్ తన దగ్గరకే వెళ్ళాలి " అని అనుకునే దాన్ని. ఇప్పుడో.. చాలా లావు ఈ అమ్మాయి.. డయట్ గురించి ఆలోంచించనట్టుంది అసలు.. నాకయితే ముప్ఫై అయిదు దాటాయి.. ఇద్దరు పిల్లలూ, ఇల్లూ,వాకిలీ.. ఉద్యోగం, బాధ్యతలు. తనకి ఏముందీ... కాస్త జిమ్ముకో, నడకకో వెళ్ళవచ్చు గా.. అనిపిస్తోంది.

నిన్నటి దాకా ' పాడీ ' ఫద్మ సామాజిక స్పృహ ఉన్న మనిషి, ప్లాస్టిక్ వాడకానికి వ్యతిరేకం .. ఇవ్వాళ్ళో నాజూకైన అమ్మాయి!!'లక్కీ' లక్ష్మి ప్రసన్నత నిండిన నగుమోము లో ఇప్పుడు 'దబల్ చిన్ ' మాత్రమే కనిపిస్తుంది.

చిన్న వయసు లో మూడు సాంకేతిక పుస్తకాలు రాసి, 15 కి పైగా పేటెంట్లు సంపాదించి, మాకందరికీ స్పూర్థిదాయకమైన మా పెద్ద బాసు లో బాన పొట్ట.. కొత్త గా నోటీస్ చేయడం మొదలు పెట్టాను...

వారం తిరిగే సరికి.. అణువణువునా నీరసం.. శక్తి హీనం గా తయారయ్యాను. తీవ్రమైన అలసట తప్ప ఏమీ కనిపించటం లేదు నాకు.. ప్రపంచం లో.పిల్ల్లలతో అల్పాహారం వేళ సరదా కబుర్లు, రాత్రి భోజనం తర్వాత కథా కాలక్షేపం బంద్. వంట చేయాలన్నా.. పిల్లలతో 2 ఆటలు ఆడాలన్నా.. ఓపిక లేదు. పిల్లల తగాదాలూ, చాడీలని.. నవ్వుతూ, పరిష్కరించే నేను.. అరిచిన అరుపులకి, బిత్తరపోయి నా ముందుకి రావటం తగ్గించారు పిల్లలు.

పిల్లలకే టైం లేదు. ఇంక మొక్కలకీ, పత్రికలకీ, పక్కావిడ తో సరదా సాయంత్రపు కబుర్లకీ.. ఎక్కడుంటుంది తీరికా.. ఓపికా?

విసుగూ, ముటముటలూ, విరక్తీ.. పిల్లలు పడుకున్నాక, ఆఫీస్ కాల్స్ అయ్యాక నడుస్తూ, రోజు ఎలా గడిచిందో నెమరు వేసుకుంటూ.. కబుర్లు చెప్పుకుంటూ, ప్రణాళికలేసుకుంటూ నడిచేవాళ్ళం ఇద్దరం.. ఇప్పుడు కాల్ అయ్యాక కంప్యూటర్ దగ్గర్నించి లేవాలన్నా.. వెర్రి నీరసం...

3 నెలలు గడిచాయి. 3 కిలోలు తగ్గాను కానీ.. చిరాకూ, చిటపటలు,అరుపులూ, ముటముటలూ ఆరు రెట్లు ఎక్కువయ్యాయి. మొక్కలు ఎండుతున్నాయి. పిల్లల మొహాలు వడలుతున్నాయి. ఇల్లు డ్రై.. ఆఫీస్ పని నాణ్యత.. తగ్గింది. బాస్ నుండి.. మెత్తని చురకలు ...

పెళ్ళిళ్ళల్లో, పార్టీల్లో, పచ్చి కూర ముక్కల్ని తినటం,.. తనూ, పిల్లలు పిజ్జాలు తింటుంటే, నేను సలాడ్, దయట్ కోకూ చప్పరించటం.. అమ్మమ్మ మినప సున్నుండలు పంపితే.. చిదిమి కూరల్లో వేసేంత పసుపు పరిమాణం లో తినటం..

ఆవకాయలూ,వేపుళ్ళూ, బజ్జీలూ, అప్పడాలూ, వడియాలూ, పొళ్ళూ, మిఠాయిలూ, కారప్పూసా, చాట్లూ, బర్గర్లూ, పిజ్జాలూ, పులుసులూ, పాఠోళీలూ, నా జీవితపు చరిత్ర పుటల్లో కెళ్ళిపోయాయి...

మూడు నెలల తర్వాత ఇంక బరువు తగ్గటం లేదు ఎంత ప్రయత్నించినా.. అప్పటికీ జుట్టు కత్తిరించి.. ఇంకో 100 గ్రాముల బరువు తగ్గించాను. :-)

పైగా.. జ్వరాలూ, తలనొప్పులూ, ఇదీ అని కచ్చితం గా చెప్పలేని ఉదాసీనత..

మితం గా తిని..సాధారణ పనులు చేస్తూ.. నా బాధ్యతలని నిర్వర్తిస్తూ .. ఆరోగ్యకరంగా, సహజం గా జీవితం గడపాలా?

లేక..బిపాషా, రాణీ ముఖర్జీ ల్లాగా రోజుకి 5 గంటలు గడపాలేమో జిమ్ములో!! ఈ మాత్రం తిండీ మానేసి.. ప్రోటీన్ షేకులూ, న్యూట్రిషన్ బార్లూ.. ?

ఇంత చేసి.. నా జీవితం లో 'రుచి ' అన్న పదం దూరం చేసుకోవటం, కుటుంబాన్ని భయపెట్టటం, కష్టపెట్టటం.. ..

దేనికి? ఎవరికోసం? " విచ్ కృష్ణ? " అంటే.. " దట్ థిన్ లేడీ " అనిపించుకోవటానికా? .. కళ్ళు తిరిగి కేఫెటేరియా లో ' లో ఫాట్ ' సెక్షన్ లో 'నో చీజ్..నొ మేయో.. వెజ్జీ సాండ్ విచ్ ' కొరుకుతూ నన్ను వేసుకున్న ప్రశ్న....

లేచి చెత్త లోకి ప్లేట్ పడేసి.. బయల్దేరాను.. దోసా కౌంటర్ కేసి.. , తర్వాత వెళ్తానండీ చాకొలేట్ పేస్ట్రీ కోసం.. తొందరేముంది?

భాగ్యనగరం లో స్కూటర్ పై సాహసాలు..

మా చెల్లెలు.. మృదు స్వభావానికి పెట్టింది పేరు.. ఎక్కువగా మాట్లాడదు. మాట్లాడినా.. మంధ్ర స్థాయి లోనే,..చిరునవ్వుతో 'నో' అని చెప్పటం దాని దగ్గర్నించి నేర్చుకోవాల్సిందే.. అందరూ మీ చిన్నమ్మాయి చాలా నెమ్మది, అనేవాళ్ళు.

దానితో ఒకసారి స్కూటర్ మీద హిమాయత్ నగర్ వెళ్ళాను. ఒకడెవడో సెల్ లో మాట్లాడుతూ బైక్ నడుపుతూ ..వెనగ్గా వస్తూ చిన్న గా.. కొట్టుకున్నాడు మా స్కూటర్ కి..

అంతే.. అపర కాళి లా నేనెప్పుడూ, కనీ,వినీ ఎరగని భయంకరమైన భాషలో రెండు తిట్లు వదిలింది. నేను బిత్తర పోయాను.. నా చెల్లెలేనా ఇది లేక 'అపరిచితుడు ' ఆవహించాడా? అని .. వాడు వెనక్కి తిరిగి దీనికి రెట్టింపు డోసు లో అందుకుంటే.. మన గతేంటి.. అని. భయపడ్డాను. అతను 'సారీ' చెప్తూ పారిపోయాడు.

నా భయం చూసి.. మళ్ళీ 'రూల్స్ రామనుజం ' రూపం లోకెళ్ళి ఒక మందహాసం నా మొహాన పడేసి .. 'హైదరాబాద్ లో మెతక గా ఉంటే బైక్ నడపలేం అక్కా!!! మనం ఇంతకన్నా ఏ మాత్రం తక్కువ గా రియాక్ట్ అయినా.. వాడు తప్పు నీదే అని దబాయిస్తాడు.. పైగా.. నడపడం రాకపోతే.. వెనక కూర్చో.. ఎందుకమ్మా మా ప్రాణాలు తీయటానికి వస్తారు రోడ్ల మీదకి అని..' అంది. 'అఘోరించావు లే ' అనుకున్నాను.

ఇంటి కొచ్చి పడే దాకా నాకు గుండె దడ తగ్గలేదు.ప్రాణాలకొడ్డి, ఎప్పుడు ఎక్కడనుండి ఏ వాహనాయుధాన్నయినా ఎదుర్కుని విజయాన్ని పొందగలమన్న అచంచల విశ్వాసం, అట్టి నమ్మకం గురించి తమ జీవితాన్ని పణం గా పెట్టగల గుండె ధైర్యం లేకపోతే మన భాగ్య నగరం లో 2 వీలర్ నడపటం కాస్త కష్టమే..

కాలిఫోర్నియా లో నా కొలీగ్ ఒకతను ఒకసారి సెలవలకి భారతదేశానికి వెళ్ళి వచ్చాడు. కాఫెటేరియా లో లంచికి మా గ్యాంగంతా కలిసాం. తన వెకేషన్ కబుర్లు చెప్తున్నాడు. 'నా హైదరాబాదీనెస్ పడిపోయిందోయ్.. మొన్న బెగంపేట లో నా బండికి బుస్ టక్కర్ ఇచ్చింది. ఒక్క దూకులో బండి దిగి బుస్ ఎక్కి డ్రైవర్ గల్లా పట్టినా.అప్పుడేమైందో తెలుసా?' అని అందర్నీ.. నిశితం గా.. సాధ్యమయినంత స్లో గా తల తిప్పుతూ.. ప్రశ్నించాడు.

భోజనం తింటూ ఉండటం తో .. ఆయన చాలెంజ్ ని మేము పెద్దగా రెసిస్టన్స్ లేకుండానే ఓడిపోయినట్టు గా 'తెలియదన్నట్టు ' గా తల అడ్డం గా ఆడించాం. ఒకింత బాధ గా..

"కాలేజ్ దినాల్లో.. గల గలా జారిపోయేవి బోల్డు తిట్లు.. ఆరేళ్ళ ఈ చప్ప కాలిఫోర్నియా లైఫ్ స్టైల్ తో.. ఒక్కటంటే ఒక్కటి .. కనీసం ఒక్క తిట్టు కూడా నాకు గుర్తు రాలేదు.." అని చాలా సిగ్గు గా చెప్పాడు.. తల దించుకుని. మేము కూడా.. మాకు తోచినట్టు .. 'జగన్ ' మొహం పెట్టి ఓదార్చాం.

"డ్రైవర్ కాలర్ పట్టాక 'ఏంది బే .. ' తర్వాత.. బోల్తీ బంద్!!! నాకు ఒక్క పదం రాలే.." "డ్రైవరే కాదు బస్ లో కూడా అందరూ నవ్వటమే..' అన్నాడు..

కాలేజ్ రోజుల్లో లూనా మీద, మా నాన్న గారు చూడకుండా.. ఆయన చేతక్ మీదా.. ఆబిడ్స్, కోఠీ మొదలుకుని దిల్ షుక్ నగర్, పంజాగుట్టా, అమీర్ పేట్ సైర్లు ఎన్ని సార్లు కొట్టామో లెక్క లేదు.

పదిహేనేళ్ళ క్రితం ఒకసారి ఇంటికి వస్తుంటే కళ్ళజోడు పగిలిపోయింది. పైగా వర్షం. అయినా ధైర్యం గా 5 కిలొమీటర్లు నడిపి వచ్చేసాను. ఇంకోసారి ఉస్మానియా యూనివర్సిటీ లో మా స్నేహితురాలి తో పాటూ, దాని ఇద్దరు చెళ్ళెళ్ళనీ.. కూడా చిన్న స్కూటీ మీద తెచ్చేసాను ఒకసారి తార్నాకా చౌరాస్తా దాకా. ట్రాఫిక్ పోలీస్ వేసిన ఫైన్ వల్ల 2 సినిమాల నష్టం!

ఒకసారి ఒక గతుకుల రోడ్ గల్లీ లో వెళ్తున్నాను.. ముందాయన బహుశా తన భార్య తో స్కూటర్ మీద వెళ్తున్నాడు. హాంక్ కొట్టినా నెమ్మదిగానే వెళ్తున్నాడు. విసుగొచ్చి దొరికిన మొదటి అవకాశం లోనే ఆయనకి కట్ కొట్టి భుజాల మీదుగా ఒక లుక్ పడేసి గతుక్కు మన్నాను. ఆయన మా ఫామిలీ డాక్టర్. వాళ్ళావిడ కి ఎనిమిదవ నెల.

వారం తర్వాత చిన్న ఆక్సిడెంట్ అయి చిన్న చిన్న దెబ్బల తో వెళ్ళాను. ఆయన 'వెల్కం.. ఎప్పుడో ఈరోజు వస్తుందని తెలుసు.. కానీ ఇంత త్వరగా వస్తుందనుకోలేదు.' అని ఆయన వ్యంగ్యోక్తులతో మమ్మల్నలరించారు :-)

ఇంటర్ చదువుతున్నప్పుడు మా చెల్లి ఫైనల్ పరీక్షలకి వెళ్తూ నిర్మానుష్యమైన రోడ్ లో ఫైనల్ పరీక్షలకి వెళ్తూ ఆగిపోతే బండి పక్కన పడేసి ఇంటికో ఫోన్ కొట్టి, ఎవరో లక్కీ గా ఆపితే ఆయన పాప తో అడ్ జస్ట్ అయి ఎగ్జాం సెంటర్ కెళ్తే.. తిట్టుకుంటూ మెకానిక్ దాకా తోసుకెళ్ళటం.. తలచుకుంటే... ఇప్పుడు అలాంటి సాహసం చేయగలమా? అని ఆశ్చర్యం వేస్తుంది.

పదేళ్ళు విదేశీ వాసం తర్వాత బెంగుళూరు లో ఆక్టివా నడిపినా నాకు హైదరాబాద్ లో మాత్రం భయమే.అయితే ఏం.. మే ఎండల్లో మా చెల్లెలి వెనక కూర్చుని హాయిగా వేడి వేడి కాలుష్యపు గాలి పీలుస్తూ, దోవలో కొన్న జామ/అల్లనేరేడు పళ్ళని దుమ్ము లయెర్ ని చున్నీ తో తుడిచేసి తింటూ, షాపింగ్ బ్యాగుల్ని అన్ని వైపులా తోరణాల్లా వేలాడతీసుకుని, ట్రాఫిక్ జాముల్లో చిక్కుకుని.. గజం దూరం ఎదురుగా దొరికితే ఎవరెస్ట్ ఎక్కినంత ఆనందం తో ముందుకెళ్ళటం లో ఆనందం ....