ఈలా మరీ ఇంత బేలా?

“కాటం రాయుడా.. కదిరి నరసింహుడా.. “ యూట్యూబ్ లో వినీ, వినీ, చూసీ, చూసీ, అత్తారింటికి దారేదో తెలుసుకుని తీరాలని ఘట్టి నిర్ణయం తీసుకున్నాను.  ఈలోగా పోస్టర్లలో చిద్విలాసం గా ఒక పెద్ద గద పట్టుకుని  రామయ్య ని చూసి ఆయన కూడా వస్తాడేమో కనుక్కుని అత్తారింటికి  దారి వెతుక్కున్నాను. 

ఈ సినిమాలు ఎలా ఉన్నాయో .. పుంఖానుపుంఖాలు గా  రకరకాల భాష్యాలు చూస్తూనే ఉన్నాము.  అది వదిలేస్తే, ఆ సినిమాల్లో ఆడవాళ్ల పాత్రలు ఎంత విచిత్రం గా ఉన్నాయో.. ఆశ్చర్యం వేస్తోంది.  కనీస స్థాయి విలువలని కూడా పాటించలేదనిపించింది.  రెండు సినిమాల్లో ఒక్కో పాత్ర కొద్దిగా బెటర్. మిగిలినవన్నీ మహా బేవార్స్.

“అతి పెద్ద హిట్ “ గా శ్లాఘించబడుతున్న ‘అత్తారింటికి దారేది?” సినిమా లో చూస్తే.. ఓకే.. నదియా అత్తగారు. అద్భుతం గా నటించింది. టిపికల్ తెలుగు సినిమా అత్త లా కాకుండా, ఆవిడ వ్యక్తిత్వం ఇటు ఇంటి విషయాల్లో, బిజినెస్ విషయాల్లో ఉంది. బిజినెస్ లో ఓడిపోయే స్థితి కి వచ్చి ఉండవచ్చు గాక. అలాగే, తండ్రి పట్ల అంత తీవ్ర స్థాయి లో ఉదాశీనత, కటినత్వాన్ని ప్రదర్శించి ఉండవచ్చు గాక..  పిల్లలకి కొద్దిగా అయినా నేర్పించిందా?..  తన పిల్లలు ఎంత వెకిలి గా, బుర్రలేని అమ్మాయిల్లా ప్రవర్తించారు? సమంతా పాత్ర లో కొద్దిగా అయినా, ఒక రవ్వంతైనా తెలివి  కనిపించిందా? అసలా పిల్ల చదువుతోందా? ఉద్యోగం చేస్తోందా? తల్లి బిజినెస్ పడిపోతుంటే.. తల్లి ఏదో కష్టాలు పడుతోంది కానీ, కనీసం ఏం జరుగుతోందో.. ఆ పిల్లకి తెలుసా?  హీరోయిన్లకి అంతకి మించి తెలివి కానీ, వ్యక్తిత్వం కానీ కమర్షియల్ చిత్రాల్లో ఉండకూడదేమో..

ఇక “రామయ్యా వస్తావయ్యా!” లో సీనియర్ నటి రోహిణి హట్టంగళి పాత్ర ఏ ఒక్క తెలుగు వారికైనా నచ్చిందా? ఆ దర్శకుడు, హీరో, రచయిత, నిర్మాత, (ఇంకా ఎవరెవరికి ఈ పాత్ర చిత్రీకరణ లో జోక్యం ఉంటుందో తెలియదు)  ఏ ఒక్కరికీ ఏహ్యం గా అనిపించలేదా? లేక నేనే కొద్దిగా ఎక్కువగా ఆలోచిస్తున్నానా? అని ఆశ్చర్యం వేసింది.  ఒక ఎనభయ్యేళ్ళ వృద్ధురాలు,  తన వయసుని దాచుకోవడానికి నిత్యం ప్రయత్నిస్తూ, “బామ్మా.. అని వద్దు.. బేబీ’ అని పిలువు అని వెఱ్ఱి గా ప్రవర్తించడం..  ‘నా కలల రాజకుమారుడివి నీవే’ నని మనవరాలి వయసున్న హీరో తో వెకిలి గా ప్రవర్తిస్తూ, గుండె నొప్పి వచ్చేదాకా గంతులేయడం..  ఏవిధమైన కామెడీ అది?  రోహిణి చాలా ఆర్ధిక ఇబ్బందుల్లో ఏమైనా ఉందేమో..  ఇలాంటి పాత్ర ఒప్పుకుంది.. అనిపించింది.  శృతి హాసన్ పాత్ర చూస్తే.. పాత్ర చిత్రీకరణ బాగానే ఉంది అయితే  అంత ఫుల్ మేకప్ తో, పాశ్చాత్య దుస్తుల్లో పల్లెలో తిరుగుతూ టీచర్లు ఉంటారా? మా బెంగుళూరులో MNC లో మార్కెటింగ్, సేల్స్, HR లలో కూడా అమ్మాయిలు అంత పాష్ గా తయారవడం గత ఆరేళ్లుగా చూడలేదు నేను..  ఇంటర్నేషనల్ స్కూళ్లల్లో టీచర్లయినా  అలా ఉన్నారా?   సమంతా పాత్ర గురించి ఎంత తక్కువ చెప్పుకుంటే అంత మంచిది.  అంత పెద్ద డాన్ కూతురు..  చిన్న చిన్న బ్లాక్ మెయిళ్ళకి లొంగిపోయి, తన పిచ్చి బామ్మ తో గెంతులాడిన మనిషి లో మానవత చూసి  అకస్మాత్తు గా ప్రేమించేస్తుందా? అలాంటి పిల్ల, తండ్రి ఎంత పెద్ద విలనో తెలుసుకుని  హీరో కుటుంబాన్ని, ఒక ఊరి జనాలని ఊచకోత కోసిన దుర్మార్గుడా అని బాధ పడి, ప్రాయశ్చితం గా   తన పరివారాన్ని కూకటి వేళ్లతో సహా పెకిలించి వేసిన హీరో ని పెళ్లి చేసుకుని హీరో మాజీ ప్రియురాలి ఆశయాన్ని నెరవేర్చడానికి పల్లెకి వెళ్లి టీచర్ అయిపోతుందా? భేష్!! ఒక్క సారి గా 180 degree tilt in character, అంత గొప్ప ఉదారత, నాలాంటి సామాన్యులకి సాధ్యం కాదు.

తల బొప్పి కట్టేసింది..  కొత్త తెలుగు సినిమాలు చూసి వాటిల్లోని పాత్రల ఉచితానుచితాల చర్చలు చేయకూడదనుకున్నాను.. కానీ, అన్నీ ఇలాగే ఉంటున్నాయా?ఈమధ్య ఇంగ్లిష్ వింగ్లిష్ లో శ్రీదేవి పాత్ర అన్న మాట ఒకటి గుర్తొచ్చింది.. “నేను  ప్రేమ కోసం మరీ అంత మొహం వాచిపోలేదు. నాకు కావాల్సింది కొద్దిగా రెస్పెక్ట్..’

సరే.. జనాలందరూ “Lunch Box” అని తెగ  ఉత్సాహ పడిపోతున్నారు.. ఆస్కార్స్ కోసం ప్రత్యేకం గా తీసిన సినిమా  అని  విని ప్రత్యేకం గా చూసాను.  UTV productions, కరణ్ జోహార్ .. అనురాగ్ కశ్యప్ అబ్బో పెద్ద పేర్లు..   ఇర్ఫాన్ ఖాన్, కాద్బరీస్ సిల్క్ ఆడ్ లో  కార్ లో కూర్చుని తినే అమ్మాయి,.. 

అద్భుతమైన నటులు, కళ్ళు చెమర్చే సంఘటనలు, చూస్తేనే తినాలనిపించే వంటలు, .. ఒక్క క్షణం కూడా బోర్ కొట్టకుండా పకడ్బందీ గా తీసిన విధానం.. అంతా ఓకే..  కానీ నాకు ఒకటి మాత్రం నచ్చలేదు...  

‘ఈలా’ పాత్ర.  ఆమె గురించి స్థూలం గా చెప్పాలంటే.. ఈలా ముంబై లో ఒక గృహిణి, ఏడెనిమిదేళ్ల పాప,

కారీర్/వేరే ఎఫైర్ వల్ల మాటలతోనో, భౌతికం గానో కష్టపెట్టకపోయినా  పూర్తి గా ఇగ్నోర్ చేసే భర్త.    పై పోర్షన్ లో ఆంటీ తో కలిసి వంట చేసుకుంటూ,  పాప ని పెంచుతూ,.. “నిస్సారం” గా జీవితాన్ని ఈడుస్తూ ఉంటుంది.  పుట్టింటి వైపు వారి పరిస్థితి అంతంత మాత్రమే. ఆమె తమ్ముడు మార్కులు తక్కువొచ్చాయని ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడు. తండ్రి కి అనారోగ్యం.  మందులు  కొనుక్కోవడానికి తడుముకోవాల్సిన  ఆర్ధిక స్థితి.  కూతురు దగ్గర్నించి ఏం తీసుకుంటాం.. అదే కొడుకుంటే ఆదుకునే వాడు అని నిట్టూరుస్తూ..

ఈలోగా ఓ పూట కాస్త “స్పెషల్’ గా భర్తని “ఇంప్రెస్” చేయాలని భోజనం  తయారు చేసి డబ్బా వాలా తో పంపుతుంది. అయితే అది 99.999% accuracy అని పేరు గాంచిన ముంబై డబ్బా వాలా ఎప్పుడో గానీ చేయని తప్పు వల్ల ఇర్ఫాన్ ఖాన్ కి వెళ్తుంది. ఆయన కష్టాలు ఆయనకున్నాయి. ముప్ఫై అయిదేళ్లు గా చేస్తున్న ఉద్యోగం పట్లా, నా అనే వాళ్లే లేని జీవితం పట్లా వైరాగ్యం పెంచుకుని ముందస్తు పదవీ విరమణ చేయడానికి నిశ్చయించుకుంటాడు. ఉద్యోగం లో అది ఆయన కి ఆఖరి నెల.  ఈ డబ్బా ఆయన జీవితం లో ఒక చిన్న ఆశారేఖ. చపాతీల మధ్య చీటీల ద్వారా క్రమం గా వారి మధ్య స్నేహ బంధం ఏర్పడటం,..   కలుసుకోవాలనుకుని నిశ్చయించుకుని మళ్లీ ఇంకో ఆలోచనల తో విరమించుకోవడం.. ఈలా తో పరిచయం వల్ల ఇర్ఫాన్ జీవితం లో మార్పులు, ఉప కథ గా మోజియుద్దీన్ కి ఇర్ఫాన్ తన పదవీ బాధ్యతలు ఇవ్వడం, అతని పెళ్లి,  కథ అలా అలా సాగిపోయి చివరకు వాళ్లు కలుస్తారా? లేదా? అన్న ప్రశ్న ప్రేక్షకులలో నిలిపి ఆపేయడం..   

బాగానే ఉంది, కానీ ఏదో వెలితి.

ఈలా పాత్ర పట్ల సానుభూతి వస్తుంది అని ఒకటి రెండు రివ్యూలలో చదివి,  క్యూరియాసిటీ తో ఈ సినిమా మీద వచ్చిన (గూగుల్ ద్వారా వెతుక్కోగల్గిన) ప్రతి రివ్యూ లోనూ ఇదే మాట..  

ఎలా సానుభూతి వచ్చింది ప్రతివారికీ?

తల్లిదండ్రుల తో ఆమె అనుబంధం.. 

ఈలా తల్లిదండ్రులకి అంత ఆర్ధిక ఇబ్బందులున్నప్పుడు ఆమె తప్ప వేరే పిల్లలు వారికి లేనప్పుడు,  తండ్రి మందులు కొనుక్కోలేక ఇబ్బందులు పడుతున్నప్పుడు, ఈలా ఏమీ చేయకుండా,..కనీసం భర్త దగ్గర ప్రస్తావన కూడా తేకుండా.. ఎలా ఉండగల్గింది? ఏం? కనీసం నాలుగు డబ్బాలైనా చేసే అమ్మే పని పెట్టుకుని తల్లిదండ్రులకి సహాయ పడలేదా? తల్లి కున్న పాటి నిబ్బరం ఆమెకుందా? అనారోగ్యపు భర్త, ఆత్మహత్య చేసుకున్న కొడుకు,  ఈలా లాంటి కూతురు, పైసా చేతిలో లేకపోయినా ‘ఏం పర్వాలేదు.. మా సంగతి మేము చూసుకుంటాం.. ఆడపిల్ల వాళ్లం.. మీ ఆయన్నేమడుగుతాం? నువ్వు జాగ్రత్త.. “ అని చెప్తుందే?

సరే అయిందేదో అయింది. తండ్రి పోయాడు.  కూతురిని తీసుకుని ఎక్కడికో పోదామనుకుంటుది తప్ప  ఒంటరి గా మిగిలిన తల్లి గురించి ఆలోచించినట్లు ఎక్కడా కనిపించదు.

భర్త తో కమ్యూనికేషన్

సరే..భర్త తనని పూర్తి గా ఇగ్నోర్ చేస్తున్నాడు,  పైనింటావిడ కీ, డబ్బాల్లో ఉత్తరాల ద్వారా పరిచయమైన ఇర్ఫాన్ కీ చెప్పుకుంటూ, కాలం గడిపేస్తుంది తప్ప ఎందుకు? అని నిలదీసినట్లు కనిపించదు.  (బహుశా..  అందంగా తయారయి భర్తని ఆకర్షించాలనిచేసే ప్రయత్నాలు చూపించారు గా? అని అడగవచ్చేమో).  చిన్న మాట గా అయినా ఒక్కసారి అడిగి చూడకుండా.. , కనీసపు ‘హింట్’ ఇవ్వకుండా ఇల్లు వదిలిపోయే నిర్ణయం తీసుకోవడం..  సరిగ్గా లేదనిపించింది.

ఇర్ఫాన్ తో అనుబంధం..

ఆరోజు పొరపాటున డబ్బా భర్త కి కాకుండా వేరే మనిషి కి వెళ్లింది. దానితో ఒక చిన్న “థ్రిల్” కి గురయ్యి, క్రమం గా ఒక సంబంధం ఏర్పరచుకుంది. తన పరిస్థుతులలో ఆమె కి అంతకు మించి “లెట్ అవుట్” బహుశా లేకపోవచ్చు. ఓకే. అలాగే భర్త ని వదిలి ఇంటి బయటకి వచ్చే నిర్ణయం కూడా ఆమెకి సరైనదే అనుకుందాం.. ఇర్ఫాన్ ఆమెకి ఉత్తరాల ద్వారా తప్ప తెలియదు. ఏ విధమైన ధైర్యం తో వచ్చేస్తోంది? అవతల పక్కనున్నది అద్భుతమైన ఉత్తరాలు రాయగల ఒక భయంకరమైన శాడిస్ట్ అయితే? ఉత్తరాల ద్వారా తన తల్లిని చూస్తానని కానీ, తన కూతుర్ని చేరదీస్తానని కానీ ప్రామిస్ ఏదైనా చేశాడా? బహుశా.. అంతర్లీనం గా  మనసు భాష ద్వారా చెప్పాడేమో?

ఇర్ఫాన్ తో వెళ్లిపోవడం లో చూపించిన ధైర్యం, తన చుట్టూ ఉన్న పరిస్థుతులని చక్కదిద్దుకోవడం కోసం చేసే ప్రయత్నం లో చూపించి ఉంటే.. ఎంత బాగుండేది?  ఇర్ఫాన్ అటూ ఇటూ ఊగిస లాడటం,.. “ఎస్కేపిస్ట్”  ఆలోచనల నుండి విముక్తి పొంది, జీవితం పట్ల ప్రేమ పెంచుకోవడం చూపించిన దర్శకుడు, ఈలా పాత్ర ని మాత్రం, అంత బేల గా చిత్రీకరించడం హాస్యాస్పదం.

నాకు పైన రాసిన తెలుగు సినిమాల్లో సమంతా, రోహిణి  పాత్రల తింగరిదనం కన్నా ఈలా పాత్ర బాధ పెట్టింది.  ఆయా సినిమాల్లో expectation కూడా లేకపోవడం, పట్టుదలతో ఆస్కార్ స్థాయి చలన చిత్రం తీశాం అని బీరాలు పోయినందువల్ల, అలాగే దాదాపు ప్రతి రివ్యూ లోనూ, అద్బుతమైన సినిమా గా శ్లాఘించబడ్డ సినిమా అవడం వల్లనేమో.. లేదా  చుట్టూ ఉన్న నిజమైన సమస్యలని ఎదుర్కుని నిలబడి పోరాడటం మాని, చిన్న పిల్ల పుస్తకం లో భూటాన్ లో ఎక్కడో ప్రజలు ఆనందం గా ఉంటున్నారనీ, ఇక్కడి రూపాయి అక్కడ ఐదు రూపాయలకి సమానమని రాసారని అక్కడకి పారిపోయే పలాయన వాదాన్ని, బేలదనాన్ని “గ్లోరిఫై” చేసినందుకేమో L

“కష్టాలంటే ఏంటో తెలియకుండా పెంచాడు మా నాన్న..

ఎందుకంటే.. కష్టాల్లోనే సుఖాలు చూసుకున్నాం మేము. అవి కష్టాలని మాకు తెలియవు.”  ఇది ఏదో, ప్రాస/హర్షద్వానాల కోసం చెప్పిన డైలాగో, కాదు.

 “బాగా కష్టాల్లోంచి పైకొచ్చిన మనిషి. కింద స్థాయి నుండి తన కృషి తో ఎదిగిన మనిషి, గంజి నీళ్ల నుంచీ, బెంజి కారు స్థాయి కి ఎదిగిన మనిషి.. “ అని పరిచయం ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూ చేసిన వ్యక్తి తో మన (రియల్ స్టార్?) శ్రీహరి అన్న మాటలివి.

 అతని పేరు చెప్పగానే మొదట గా ప్రతి వారూ చెప్పేవే ఇవి.  శ్రీహరి అంటే నాకు మొదటి నుండీ చాలా అభిమానం. అదేదో సినిమాలో రంభ కి కాబోయే భర్త గా నటించినప్పుడు మొదటి సారి గా చూశాను. ముఖం లో క్రూరత్వం+ అమాయకత్వం కలిసి ఉంటాయి అందులో. చిరంజీవి అతన్ని మూర్ఖుడిని చేసి జనాల్ని నవ్విస్తూ ఉంటాడు. తర్వాత తర్వాత చాలా సినిమాల్లో అతన్ని గుర్తు పట్టడమూ మొదలు పెట్టాను.

తర్వాత శ్రీహరి అభిమాని గా నెమ్మది గా మారిపోయాను..

అలా మొదలైంది...

ఓసారి ఏదో పత్రిక లో అతనిది బాలా నగర్/బోయనపల్లి అని చూశాను. అర్రే... మా ఊరి హీరో.. అనుకుని కుతూహలం గా బాలా నగర్ లో నా కాంటాక్ట్స్ ని అడిగాను. ‘అదేనోయ్..మన శోభన థియేటర్ ఎదురుగా ఉన్న పాత చెక్క మెకానికల్ షెడ్... ఉండేది చూడు.. అక్కడుండేటోడు..కదా.?’ అంది మా ఫ్రెండు. నాకు అస్సలూ గుర్తు రాలేదు కానీ..  మరి అవతల పక్క వాడు  రియల్ స్టార్ కదా.. అందుకని గుర్తొచ్చినట్లు అర్జెంట్ గా బల్బ్ వెలిగినట్లు నటించాను. ఇప్పటిదాకా అదే ఇమేజ్ మెయిన్టైన్  చేస్తున్నా...

పిచ్చి ముదిరి పీక్ స్టేజ్ కి ...

అయితే గత పదిహేనేళ్లుగా అందరూ నన్ను శ్రీహరి వీరాభిమాని గా గుర్తిస్తున్నారు. కుటుంబ సభ్యులు, సాటి సాఫ్ట్వేర్ కూలీలు, స్నేహితులూ, చుట్టుపక్కల మదర్స్, సిస్టర్స్.. (అమ్మలక్కలు), అందరున్నూ.. ఎప్పుడైనా ఏ సినిమాలోనైనా, శ్రీహరి పేరు టైటిల్స్ లో చూసినా, అలాగే ముఖం తెరమీదో/పేపర్ లోనో కనపడినా, ఆయన పేరు వినబడినా.. అదేదో చంద్రముఖి లో జ్యోతిక ముఖం వెలిగిపోయినట్లు నాకు ఏ పూనకం వచ్చి మళ్లీ మొదలు పెడతానేమోనని, అందరూ ‘అవును.. మాకు తెలుసు బాబోయ్.. మీ బోయన పల్లి హీరో.. మీ ఇంటిదగ్గర ఆయన మెకానికల్ షెడ్డూ, నీ డొక్కు లూనా అక్కడే నీకు రిపెయిర్ చేసి పెట్టాడు శ్రీహరో, వాళ్ల అన్నో నీకు సరిగ్గా గుర్తులేదు...” అని దణ్ణం పెట్టే స్థాయిదాకా అంచెలంచలు గా ప్చ్ .. ఏంటో అలా పెరిగిపోయింది.

ఇంకా అతి చేయచ్చు గానీ..

నేను స్కూల్ కి బస్సు లో వెళ్తుంటే పక్కన డబ్బుల్లేక సైకిల్ మీద వెళ్తూ కన్పించేవాడు.. అలాంటివి, అయితే మరీ నాకూ ఓ యాభై ఏళ్లు అని జనాలు అపార్థం చేసుకునే ప్రమాదం ఉంది కదా అని.. కొద్దిగా కంట్రోల్ అనుకోండి..

సైట్ ఇన్స్పెక్షన్ చేసి డిటైల్స్ జాగ్రత్త గా దాచుకున్నా..

ఎవరు ఎప్పుడు ఎక్కడ రియల్ స్టార్ శ్రీహరి మాటెత్తినా.. మా బోయనపల్లి వాడే.. ఆయన షెడ్ మేము ఎప్పుడూ సినిమాలు చూసే థియేటర్ ఎదురుగానే... ఉండేది.. (అబద్ధం.. మేము ఎప్పుడూ శోభనా లో సినిమా చూస్తే కదా? ఓసారి అప్పట్లో ఇండియా వెళ్లినప్పుడు ఆ థియేటర్ దగ్గరకెళ్లి ఎదురుగా పరిసరాలు నోట్ చేసుకున్నాను. ఎవరైనా అడిగినప్పుడు ఆథెంటిగ్గా నా కథ ఉంటుందని..)

వ్యక్తిగత అభిమానం Vs. ఒక ప్రాంతం, సామాజిక వర్గానికి చెందామని లేదా ఫలానాయన కొడుకు/మనవడు అని ఉండే అభిమానం..

నాకెప్పుడూ, ఇలాంటి బేసిస్ మీద ఉండే అభిమానం అంటే ఒక చిన్న చూపు..  కానీ నాకూ అలాంటి అభిమానం ఉంది అని నేను గ్రహించనే లేదు.. నిజానికి, నా సామాజిక వర్గం నుంచి వచ్చిన వారందరంటే నాకు గోప్ప అభిప్రాయం ఉందా? ఏమో? సహజం గా వాళ్లంటే ఒక చిన్న సానుభూతి, వాళ్లల్లో ఏమాత్రం విషయం ఉన్నా, గొప్పగా అనిపిస్తుందేమో.. తెలియదు. 

అలాగే అట్టడుగు స్థాయి నుంచి, గాడ్ ఫాదర్ లేకుండా కష్టపడి పైకి వచ్చాడు అందువల్ల అభిమానం?  మరి రాచరిక కుటుంబం నుండి వచ్చాడనే ప్రభాస్ అంటే ఇష్టపడుతున్నామా? 

అయితే అసలంటూ విషయం ఉంటేనే పైన చెప్పిన కారణాల వల్ల కొద్దిగా, బ్రౌనీ పాయింట్లు మనకే తెలియకుండా కలుస్తాయేమో...

వ్యక్తిగతం?

అక్షర ఫౌండేషన్ గురించి తెలుసు, శాంతి ని ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నాడని తెలుసు, బంజారా హిల్స్ లో ఇటు శ్రీహరి, అటు శాంతి అని నేం ప్లేట్ ఉన్న ఒక పెద్ద భవనం అతనిదని తెలుసు..  అలాగే జిమ్నాస్టిక్స్ లో జాతీయ స్థాయి క్రీడాకారుడని కూడా తెలుసు.  అయితే అంతకు మించి ఎప్పుడూ తెలుసుకునేంత ఆసక్తి నాకు లేకపోయింది. నిన్న రాత్రి మాత్రం ఒక పాత ఇంటర్వ్యూ చూసి చాలా విషయాలు తెలుసుకున్నాను. 

నాకెందుకో అతను చాలా నిజాయితీ గా సమాధానాలిచ్చాడని అనిపించింది. నాదంటూ ఏదో ఒక ప్రత్యేకత ఉండాలి, స్క్రీన్ మీద నేను కనిపించినప్పుడు మిగిలిన వారి మధ్యలో నన్ను జనాలు చూడాలి అంటే ఏదో ఒక ప్రత్యేకత ఉండాలని కండలూ అవీ పెంచి..  బ్రూస్లీ సినిమాల్లో అతని టెక్నిక్ ని గమనించి.. జిమ్నాస్టిక్స్ లో చెరి ఆరు సార్లు జాతీయ స్థాయి లో ఆడానని, సియోల్ ఒలింపిక్స్ లో కూడా సెలక్షన్ క్యాంప్ లో వెళ్లి వెనక్కి వచ్చినట్లు గా చెప్పాడు.

నాకు అతని మాట తీరు లో నచ్చినదేమిటంటే,.. అంతులేని నిజాయితీ ఒకటి,  కలిమి, లేమి, గెలుపు, ఓటమి, అతని మిత్రులు, బంధువులు, చిన్నప్పటి లేమి, పెట్టుకున్న కొట్లాటలు, శోభనా థియేటర్  లో పాలు పోసినప్పుడు అతను చేసిన కిరికిరీలు, సెటిల్మెంట్లు, ఒక ఎత్తైతే

శాంతి తో అతని పెళ్లి ఎలా జరిగిందో, అలాగే తన కూతురు అక్షర ఆకస్మిక మరణం,  పదేళ్ల పాటు సినీ రంగం లో నిలదొక్కుకున్నప్పుడు పడ్డ కష్టం, రాజకీయాల్లో తనకి వచ్చిన అవకాశం అన్నీ ఒకే టోన్ లో ‘as the matter of fact’ చెప్పడం.

అలాగే తన పిల్లలకి బంగారు గ్లాసు, కంచం చేయించి ఒక పూటంతా వాటినే చూస్తూండి పోయానని born with golden spoon అంటే ఇదే నేమో అని చెప్పాడు. అలాగే తాను రబ్బర్ చెప్పులు, లుంగీ కట్టుకుని, తన కొడుకుని బెంజి కారు లో తిప్పడాన్ని గురించి కూడా.

మీ ఆవిడ రోజుకి వంద సార్లు మీకు ఫోన్ చేసి కనుక్కుంటుందట. బాగా అనుమానమట? అని అడిగితే ‘లేదు. అతిప్రేమ వల్ల వచ్చిన అనుమానమది. అయినా ఇప్పుడు బాగా తగ్గింది..’ అన్నాడాయన, చాలా మామూలు గా.

అన్నిటికన్నా.. పాత్రలు, రోల్స్, ప్రాజెక్ట్స్ కాకుండా వేషాలు.. అన్న పదం వాడటం కూడా భలే అనిపించింది.  

‘నన్ను తండ్రిని చేయటానికి చాలా మంది ప్రయతించారు. నేను ఒప్పుకోలేదు. బ్రదర్ దాకా ఓకే’ అన్నాను. అప్పుడే అమితాబ్ బచ్చన్ అవదలచుకోలేదు. చాలా టైం ఉంది.. అన్నాడు.

షేర్ ఖాన్ ముందు?

భద్రాచలం, శ్రీశైలం, హనుమంతు, అయోధ్య రామయ్య, పృథ్వీనారాయణ, ఎవడ్రా రౌడీ.. విజయ రామ రాజు ల్లాంటివి సినిమాలు ఆవరేజ్ గా అనిపించినా, నాకు హీరో అతని,నటన, టైమింగ్, ఈజ్ మాత్రం తెగ నచ్చేశాయి. నాలాంటి వాళ్లు కోకొల్లలని,నిన్నటి నుండీ, ఫేస్ బుక్ లో వివిధ గ్రూపుల్లో వ్యాఖ్యలు చూస్తుంటే అర్థమవుతోంది.

చాలా మంది నా శ్రీహరి అభిమానం చూసి నవ్వుకున్న వాళ్లు “నువ్వొస్తానంటే నేనొద్దంటానా” లో అన్న గా అతన్ని చూసి, ఒప్పేసుకున్నారు.  ఇక   ఢీ సినిమా లో  “ఏమిస్తున్నర్రా వీనికి?” అని వెనక్కి తిరిగి చూసి అడిగే డాన్ పాత్ర చూసి, ‘కేవలం దీనికి ఇష్టం కాబట్టి.. మనం వ్యతిరేకిద్దాం అనుకునే నా ప్రత్యర్థి రంగాల వారూ, ఇతని లో విషయం ఉందని “రూఢి” చేసేసుకున్నారు.

ఇక కింగ్ లో.. బొమ్మలు వేయడం, బొట్టుశీను తో సెటిల్మెంట్లు, హార్డ్ వేర్ బిజినెస్ మాన్ అవతారమెత్తటం, రజనీ కాంతు లా, గంభీరం గా “సిగ్మండ్ ఫ్రాయిడ్ బుక్కు కి తెలుగు నకళ్ళుచదివిన.. “ అని చెప్పడం.. కళా వైద్యం చేయడం,.. బామ్మర్ది దావత్ ఇవ్వడం,  ఇంట్లో పెద్ద ముత్తైదువలు “పప్పన్నం పెట్టి ఊర్కోనుడు గాదు.. మాకు పట్టు శీరలు పెట్టాలే’ అంటే, “శీరలు పెట్టమంటరు ఒక్కరైన పది సంవత్సరాలనుండి నాకు ఒక్క శీర ని చూసినారే??’అని నిష్టూరాలాడటం,..ఎంగేజ్మెంట్ దినం చేసే వాళ్ల వంశం చేసే సంప్రదాయాలు, అతని భాష,..  ఒక్కటని కాదు..  విశ్వరూపం చూపించాడు అనిపించింది.   అన్న, అమాయకపు డాన్, పాత్రలకి ‘కింగ్’ అని కితాబు ఇక అందరికీ ఇవ్వక తప్పింది కాదు.

ఇక షేర్ ఖాన్ గా అతను ప్రదర్సించిన నటన, నాకే మాత్రం ఆశ్చర్యం కలిగించనే లేదు.. కానీ ఇంకాస్త నిడివి ఉంటే బాగుండు అని నిరాశ గా మాత్రం అనిపించింది. శ్రీకాకుళం బెస్తవానిగా, నాలుగు వందల ఏళ్ల క్రితం రాజు గా రెండు పాత్రల్లో మెప్పించినా నాకేమాత్రం ఆన లేదు L

ఇంకా ఈ జీవిత నాటక రంగం లో ఆయన పాత్ర నిడివి ని భగవంతుడు పెంచి ఉంటే.. సినీ రంగం లో ఎన్ని పాత్రల్లో మనల్ని ఇంకా ఎన్నెన్ని రకాలు గా మెప్పించేవాడో.. ఏమో..

నేనింత ఇమేజ్ క్రియేట్ చేశానా?

నిన్న ఆఫీసులో నాకు ఒక  క్లిష్టమైన ఒక సమస్య ని ఎదుర్కున్న  రోజు. అలాగే కుటుంబ పరం గా కూడా అతి ముఖ్యమైన రోజు.  ఫోన్లు, చాట్ చర్చలు, ఆఫీసులో ఇద్దరు ఇంజనీర్ల మధ్య వివాదాలు పరిష్కరించడం అనే పని పెట్టుకోవడం తో, తల దిమ్మెక్కి పోయినట్లయింది.  ఇంత హడావిడి లో నాకిష్టమైన వ్యక్తులిద్దరితో (కోవర్కర్లు) కలిసి పదిహేను నిమిషాల భోజనం, పది నిమిషాల నడక,. ఇంకో స్నేహితురాలితో కాఫీ, ఇంకోరితో అల్లం టీ, ఇంటికొచ్చాకా ముగ్గురిళ్ళల్లో పేరంటాలు,..

మధ్యలో  చాట్ ద్వారా,ఫోన్ల ద్వారా, మెయిల్స్ ద్వారా, ఫేస్ బుక్ సందేశాల ద్వారా ముఖతః ఎంత మంది శ్రీహరి చనిపోయినందుకు నాకు తమ విచారాన్ని తెలిపారో..  ఈరోజు కూడా నా బ్లాగు తెరిచి ఒక పేజీ అయినా రాయకపోతే.. ఇన్నేళ్లు గా నేను పెంచుకున్న అభిమానానికి అర్థం లేదు. తర్వాత ఇమేజ్ సెర్చ్ చేస్తే.. ఎంత పీలగా ఉన్నాడు ఆగస్ట్ లో? 

ఇదే నా అభిమాన నటునికి నా నివాళి..

ఆడ వారి కో రోజు?

మా అమ్మాయి గ్రీటింగు..

ఉండాలా? ఏం? మేం మగాళ్లకి ఏం తీసిపోయాం? వాళ్లకీ ఓ రోజు పెట్టాలా? అయినా మన భారత సంస్కృతి లో స్త్రీ పూజనీయమైనది.. ఒక శక్తి, ఒక....

అబ్బా.. ఇదంతా కాదు కానీ.. మూడు వందల అరవై అయిదు రోజుల్లో ప్రతి రోజూ స్త్రీదే కాకపోవచ్చు..కానీ ప్రతి ఒక్కరోజూ స్త్రీ దీనూ..

గత సంవత్సరం స్త్రీల దినం అందరూ ఏంటో తెగ ఘనం గా చేశారు. ఇటు పొద్దున్నుంచీ SMS లు, ఫోన్లు, ఆఫీసులో రోజా పూలిచ్చి కేకు ముక్కలు పంచడం.. ‘ఆడవాళ్ల వల్లే మా బృందానికి వన్నె వచ్చిందని మా డైరెట్రు గారి నుండి ఈ మెయిలూ.. అందరూ కళ కళ లాడుతూ సీతాకోక చిలకల్లా.. ఇంటికొస్తూనే కాంప్లెక్స్ ఆడవాళ్లు పిల్లలని ఇళ్లల్లో వదిలి మ్యూజికల్ చైర్లు, బింగో ల్లాంటి వినోద కార్యక్రమాలూ.. ఏంటో వెలితి.. విసుగూ..

మరి ఈరోజో? ఆడవారి రోజు. అంటే  అచ్చం గా నాదే ఈరోజు.. It’s my day and My day is beatiful!!

మార్చి 8, 1200am

గంట కొట్టింది. ఇంట్లో అందరూ కలల సీమ లోనో, గాఢ నిద్రలోనో.. నేను మాత్రం ఒక సీరియస్ ఆఫీసు పని. చేయకపోతే నా ప్రతిభ కే ఒక మచ్చ. చేస్తున్నాను.. తలెత్తటానికీ సమయం లేదు.

1am ఆఆఆఆఆకలి.. రాగి బిస్కట్లు?బోరు. ఆవకాయన్నం? ఇంకా నయం.. అరటి పండు? వద్దులే.. అన్నట్టు.. పాలు ఫ్రిజ్ లో పెట్టానా? చూసొద్దాం..

2am డామిట్.. కథ అడ్డం తిరిగింది.. ఇదేంటి!!!!! ఇప్పటిదాకా పని చేసిన కోడ్.. లేద్దాం అనుకుంటే.. ఇప్పుడు పని చేయదు? దీని పని పట్టాల్సిందే..

2.45am : చాలు..బాబూ.. అయినంత చాలు.. ఉద్యోగం తీసేస్తాడా?ఉరేస్తాడా? తూర్పు తిరిగి దణ్ణం పెట్టుకోమను.. నేను పడుకుంటున్నా.. ‘సుఖ నిద్ర కి మించి న వరం.. ఉంమ్మ్మ్మ్మ్.....zzzzzz

7am : నూతి లోంచి.. లీల గా.. మంద్రంగా ‘అమ్మా.. ‘ ‘హమ్మో!!! ఏడు గంటలా!!! టిఫిన్లు, వంటలు.. ఎలా? ‘ దిగ్గున లేస్తుంటే.. ‘పర్వాలేదు.. అమ్మా.. ఈ పూట కి సీరియల్ తింటా.. ఇవ్వాళ్ల పదకొండు న్నర కే వస్తున్నాను. లంచ్ అక్కర్లేదు.. జడ వేయి చాలు..’ ‘ఆహా.. ఎంత మంచి womens day gift!! నేను అరవకుండానే తయారయిపోయారు..’

“My children are beautiful!” ‘ఓహ్.. పదకొండున్నరకే వచ్చేస్తారా? అయితే మళ్లీ WFH పెట్టాలి.. సోమవారం నుండీ పరీక్షలు.. నేను పని చేసుకుంటూ లెక్కలు చేయిస్తే...బాసు ఏమంటారో ’

7.30am : ‘బై బై.. తల్లీ.. అరే.. ఫోన్.. ‘ఓహ్.. కోయీ బాత్ నహీ.. మై ఘర్ పే హూ.. ఆప్కే బచ్చోంకో భీ యహీ చోడ్ దేనా..’ అరే కాలింగ్ బెల్..’ఓహ్.. ఇన్నికే టాంక్ క్లీన్ పన్న పోరింగలా? నాళకి ముడియాదా? ఓకే ఓకే నో ప్రాబ్లం. ‘

8.30am: ‘ఓ.. హాప్పీ వుమెన్స్ డే!! అలాగే అలాగే బై..’.. అప్పుడే పది ఫోన్ కాల్స్. ఒక్క అమ్మకి ఫోన్ చేస్తే చాలు. మిగిలిన వాళ్లకి ఆన్ లైన్ లో .. ఇక పని పూర్తి చేయాలి...

9.30am: ‘నీళ్లు పట్టేసుకుంటే.. మళ్లీ టాంక్ కడిగినప్పుడు టెన్షన్ ఉండదు.. అప్పుడు.. ఓసారి బ్లాగులు చూద్దాం? ‘అయ్యో..అయ్యో.. సిరిసిరి మువ్వ గారికి శ్రావ్య బ్లాగ్ ముఖం గా ఇవ్వడానికి శ్రావ్య గారికి ఒక ఆడియో మెసేజ్ పంపుదామనుకున్నాను. గిల్ట్..గిల్ట్..గిల్ట్.. హ్మ్.. Too late.. I need to manage my time well..

10.30am: అరే బాసు గారి మెయిల్..’ నీవు గత వారం చేసిన బగ్ ఫిక్స్ వల్ల ఇవిగో సైడ్ ఎఫెక్ట్స్.. కాస్త చూసుకుని...!@#@$#’ ‘ఓకే ఓకే.. దీని ప్రభావం పని మీద పడకూడదు.. కంటిన్యూ..’ అన్నట్టు కాస్త పాదం అటూ ఇటూ తిప్పాలి పని చేస్తూ.. లేకపోతే బిగుసుకుపోతుంది... మొన్ననే విరిగి అతుక్కుందసలే.. అమ్మాయి వచ్చేసరికి దానికిష్టమైనవి చేయాలి..ఇంట్లో ఉన్నాను కదా..

11.30am. ‘కృష్ణా.. పని ఎలా అవుతుంది.. స్నేహితుల పలకరింపు.. నా కంపెనీ కాకపోయినా.. నా కోడ్ ఏమాత్రం ఐడియా లేకపోయినా చాట్ ద్వారానే సహాయం చేసే ఫ్రెండ్!! ఎన్నాళ్ల నుండో వెతుకుతున్న ‘యుగాంత’ పుస్తకం ఇచ్చిన ఇంకో ఫ్రెండ్!!! Friends are beautiful! అమ్మాయి వచ్చేసింది.. దాని ఫ్రెండ్సూనూ.. ‘ఆంటీ.. పప్పు, మాగాయ కావాలి నాకు..’ గుజరాతీ పిల్ల గారాలు.. ‘ఓకే నో ప్రాబ్లం..’

12.30: అమ్మయ్య వంట రెడీ.. రండమ్మా తింటూ చెప్పుకోవాలి కబుర్లు.. ‘ఆ ఆ.. వింటున్నా.. వింటూ చేసుకుంటున్నానమ్మా పని!! ఓ.. సారీ వింటా.. పూర్తి శ్రద్ధ తో చెప్పు.. కళ్ళు ఆసక్తి గా వింటున్నట్టు, బాడీ లాంగ్వేజ్ అలాగే.. ప్రతి పది సెకన్లకీ ‘ఓహ్.. అవునా.. టూ మచ్.. బాబోయ్.. థాంక్ గాడ్’ లాంటివి వాడుతూ.. మెదడు లో ఎక్కడో.. ‘బగ్ గురించి ఆలోచిస్తూ... దొంగతనం గా పేపర్ చదువుతూ..

1.30pm: టాంక్ కడిగినప్పుడు పోయే ప్రతి బొట్టూ మొక్కలకే చేరాలి.. అయ్యో... అరటి చెట్టు గెలనింకో సారి చూసి వద్దాం.. సీతా ఫలం చెట్టు.. చిగురు..అ బ్బా.. ప్రకృతి సౌందర్య మయం.. మనమే.. చేసుకుంటున్నాం ఇదంతా మాయం... ‘ఆఆఆఆఅ వస్తున్నా.. ఇచ్చిన లెక్కలన్నీ చేశావా? వెనక సమాధానాలు చూడలేదు కదా.. Just asking!!! అంత కోపమే.. చచ్చాం. కరెంట్ పోయింది. బాకప్ కూడా రాలేదు....

2.30pm. అరే మేరీ నువ్వెళ్లిపో ఇంక.. ‘హాపీ వుమెన్స్ డే.. ఇంద.. దీనితో ఏదైనా మంచి చీర కొనుక్కో సరదాగా.. ఇదిగో మీ అక్క బిడ్డ కోసం ఆవకాయ.. జాగ్రత్త గా కారకుండా.. ‘ అరే కరెంట్ వచ్చింది.. ‘అరీ చిన్నమ్మాయీ వచ్చేసింది.. గుడ్’ ఈమెయిల్స్ చూడాలి. ‘అయ్యో.. ఇంత నెగటివ్ రిమార్కులా!!! ఏంటి? అంత చెత్తగా రాశానా కోడ్!! ముసలి దాన్నవుతున్నాను. ఇంక ఈ కోడింగ్ ఆపేయాలి.. ఈ ఉద్యోగం కష్టం బాబూ.. చిన్న చిన్న అబ్బాయిలతో పోటీ పడుతూ...

3.30pm.. నా వల్ల కాదు ఈ కోడ్.. ‘phone a friend option?’ సరే.. ఈయన చెప్పిన పద్ధతీ ప్రయత్నిద్దాం. ‘అరే.. మామయ్య ఫోన్.. బాగుండదు. రెండు నిమిషాలు మాట్లాడదాం..’ అరే? పెట్టేసే సరికి మళ్లీ ఫోన్!! చాట్ లో ఎవరు? ‘అలాగే.. నీకు ప్రొమోషన్ రావాలంటే.. ఊర్కే గ్రూపులు మారకు.. ‘ మరి సలహాలు ఇవ్వకపోతే..గడుస్తుందా రోజు? ఇతనికేం కావాలి? ‘ఓహ్.. రివ్యూ.. సరే.. ఏంటయ్యా ఈ ఇంగ్లీషూ.. నేను రాసి పెట్టను.. నీచేతే రాయిస్తాను.. మూడో లైన్లో...’ బాబోయ్ .. పని జరగటం లేదు.. concentrate krishna!! concentrate...

4.30pm.. గారడీ ఆట.. పొయ్యి మీద పప్పు పులుసు..కూర, పెద్దదానితో సంస్కృతం, చిన్నదానితో సైన్సు.. ఆఫీసు పని కొద్దిగా ఓ కొలిక్కి వస్తున్నట్టుంది?

5.30pm.. అవునూ.. అసలు ఉదయం నుండీ చాయ్ తాగానా? పోన్లే ఈయనా వచ్చారు గా.. ఇద్దరం తాగచ్చు.. పని,పని, పని.. టీ వీ చూస్తూ భర్తగారు,.. ఆటల్లో పిల్లగార్లు.. నాకే.. ఈ బగ్.. అర్థం కావటం లేదు.. కాన్సెంట్రేట్.. ‘అమ్మా..చెస్ ఆడతావా? ఒక్క గేమ్?’ సరే..పద.. చెస్..భలే ఆట.. కానీ మా చిన్నదానికి తెలిసిన ఒక ఎత్తు ముందు విశ్వనాథ్ ఆనంద్ కూడా గెలవలేడు.. అదే.. ‘బోర్డ్ ఎత్తు..’ పిల్లలతో ఆడటం.. How beautiful!!

6.30pm : పని, పని.. ‘అలాగే.. లాప్ టాప్ మూసి కథలు చెప్తూంటాను..తినండి.. యెస్...’

7.30pm: పని పని.. నా వల్ల కాదు ఒక వాక్ కొడితే.. ‘ఆహా.. రోడ్డు, సాయంత్రపు సంధ్య..!!! అద్భుతం.. రోడ్డు మీద నుంచుని.. ఆడవాళ్లతో ముచ్చట్లు.. ‘Women are so beautiful’..

8.30pm: ‘కథలు.. ఏం చెప్పాలబ్బా? అనగా అనగా..

8.45pm: ‘మొన్న ఎంతవరకూ చూశారు సినిమా? ఒక విండో లో పిల్లలు రాజేంద్ర ప్రసాద్ తెలుగు సినిమా.. వివాహ భోజనంబు.. ఇంకో విండో లో పనీ, పనీ... పర్లేదే.. వీళ్లకీ నవ్వొస్తోందే. జై జంధ్యాల, జై రాజేంద్ర ప్రసాద్.. ఈ పాట వినండి.. బాలు లేత గొంతు.. నచ్చినట్లుంది.. తాళం లీల గా పడుతుంది.. గుడ్ గుడ్.. ‘ Music is beautiful!!

9.45pm: NDTV లో తమిళ ముస్లిం ఆడవారిని చైతన్య పరిచిన కార్యక్రమం మీద డాక్యుమెంటరీ ఏదో.. ఆంగ్ల సబ్ టైటిల్స్ తో.. Our idea of a date.. ఒళ్లో లాప్ టాప్ పనీ, పనీ.. ‘ పెద్దగా చదువుకోకపోయినా, వేరే జీవనాధారం లేకపోయినా, ఎంత ధైర్యం గా ఉన్నారు? ఎన్ని సమస్యలనెదుర్కుంటున్నారు!! కళ్ళు నిండిపోయాయి.. దుఖం తో కాదు హృదయం నిండి.. వాళ్ల సమస్యల ముందు నా బోడి బగ్ ఎంత చిన్నది...

10.45pm: ‘అరే.. ఇదా.. కథ!! వచ్చేసింది సొల్యూషన్.. హమ్మయ్య.. మూడురోజుల నుండీ.. ఎంత కష్టపడ్డాను... తొందర పడకూడదు. బాగా టెస్ట్ చేసి మరీ ఇవ్వాలి..

11.45pm : అమ్మయ్య అయిపోవచ్చింది..

12.45pm: ఆల్మోస్ట్ డన్..

1.45pm: అమ్మయ్య.. అయిపోయింది. ‘work is beautiful..’!!

పడుకోనా? అప్పుడే!!!  మరి చదివాను, ఇంటి పని, పిల్లలు, వాళ్ల చదువులు, సినిమా, సంగీతం, స్నేహితులతో గప్పాలు,. మొక్కలు, బేబీ సిట్టింగ్, ఆఫీసు పని, ఇన్ని చేసినదాన్ని..ఇదంతా రాసుకోవద్దూ.. Documenting yet another beautiful day .. బగ్ ఫిక్స్ అయిందని కాదు కాకపోయినా మంచిరోజే.. రేపంటూ ఉందిగా.. ఫిక్స్ చేసుకోడానికీ... :)


చేతి నిండా పని, చేయగల్గే ఆసక్తి, అనురక్తి, గుండె నిండా ధైర్యం, ఆరోగ్యం, కొద్దిగా స్పందించే మనసూ... ఉంటే అంతకన్నా ... celebration లేదు, అక్కర్లేదు.. Life is beautiful!



సిరి సిరి మువ్వ.. 'వరూధిని' గారికి ఈ పోస్ట్ అంకితం!!!

సారీ.. తెనాలి రామా! నువ్వే రైటు..

అప్పుడెప్పుడో ఆయనకీ, నాకూ భేదాభిప్రాయాలున్నట్టు రాసేసినట్లున్నాను.. ఇక్కడ (http://krishna-diary.blogspot.in/2011/07/blog-post.html) కానీ ఇప్పుడు ఆ అభిప్రాయం మార్చుకోవాల్సివచ్చింది...అయినా నా అభిప్రాయాలు శిలల మీద చెక్కినంత స్థిరంగా ఉన్నదెప్పుడని...

సప్తసముద్రాలు దాటి వచ్చిన వాడు ఇంటి ముందు నీటి గుంట లో పడ్డాడట.

అలాగ ఆటక మీద నుంచి పడి దులుపుకుని వెళ్లిన నేను, మెట్ల మీద నుంచి జర్రున జారి కాస్త అటూ ఇటూ విదిలించుకుని పనిలోకి దూరిన నేను, సన్నజాజులు కోయటానికి పాత ప్లాస్టిక్ కుర్చీ ఎక్కి అది ఫెళ ఫెళ మంటూ విరిగి పడితే, మళ్లీ ఇంకో కుర్చీ ఎక్కి మరీ పని పూర్తి చేసుకున్న నేను,..

ఓ శుక్రవారం పొద్దున్నుంచీ కదలకుండా ఒకేచోట కూర్చుని పని చేసి చేసి ఇక ఈ వారానికి చాలు ‘ఈ సోఫా లో మళ్లీ కూర్చోను.. సోమవారం దాకా’ అనుకుని సాయంత్రం లాప్ టాప్ షాపు కట్టేసి ఇక కాస్త సాయంత్రపు నడక కి బయల్దేరదామని లేచి అరడుగు ఎత్తు నుంచి దబ్బున కూలి పడి పాదం ఎముక విరగ్గొట్టుకున్నాను. ఓ రెండు గంటల్లో ఎక్స్ రే లూ, సిమెంట్ కట్టూ అన్నీ అయి, మళ్లీ అదే సోఫా లోకి వచ్చి పడ్డాను. మా వారూ, పిల్లలూ కూర్చో పెట్టి మంచి నీళ్ల దగ్గర్నించీ చేతికిచ్చి .. ‘ఆహా.. ఇంత రాజ భోగం ఉంటుందని తెలిస్తే ..ఎప్పుడో పడేదాన్ని..కనీసం కాలు బెణికిందనో, చేయి గుంజిందనో చెప్పైనా ఎన్ని సేవలు చేయించుకోవడం మిస్సయ్యానో ‘ అని ఓ సారి నిట్టూర్చాకా అందరికీ మరి ఫోన్ చేసి చెప్దామా? అని ఉత్సాహం గా ఫోన్ చేతిలోకి తీసుకుని మొదలు పెట్టాను.

కొందరు విషయం వినగానే రాత్రికి రాత్రే వచ్చి పలకరించి వెళ్తే, కొందరు..ఫోన్ మీదే సానుభూతి ప్రకటించారు. మరి కొందరు పిల్లలకి సహాయం ఆఫర్ చేస్తే, ఇంకొందరు తలుపు కొట్టి మరీ రకరకాల వంటలు తెచ్చి పెట్టారు. ఆఫీసు వాళ్లు చేతనైనంత ఇంట్లోంచి చేయి..లేదా మానేయి అని ఆదరం చూపిస్తే,..మా అత్తగారు ఆఘ మేఘాల మీద సహాయం గా ఉండటానికి వచ్చేశారు.మా మేరీ డార్లింగ్ ‘నువ్వు.. సరిగ్గా పూడ్సేవరకూ.. నాను.. ఇక్కడనే.. ఉంటాను మాడం’ అంది. వెలక్కాయ పచ్చడి నుంచీ ఎగలేస్ కేక్ దాకా ఏదో ఒకటి తెచ్చి ఇవ్వడం, నేను తినేయడం .. బాగానే అలవాటైపోయింది. రేపు కట్టు తీసేశాకా, ఓ నాలుగు కిలోల బరువు పెరిగితే అస్సలూ ఆశ్చర్యపోవాల్సిన పనీ లేదు.

http://www.youtube.com/watch?v=5E9bSGA4w0U

అదేం చిత్రమో.. టీవీ చానెళ్ల వారికి ఎలా తెలిసిందో.. ఏ చానెల్ చూసినా చక్రాల కుర్చీల్లో చెదరని మేకప్ లో ఆడవాళ్లని ‘దారి చూపిన దేవతా..’ , మా ఇంటి మహాలక్ష్మి నీవే’ అని ముద్దుగా చూసుకునే సినిమాలు తెగ వేశాడు. నాకు అంత జరగట్లేదని మా వారిని నిష్టూరాలాడితే.. ‘నేనూ పాడతా లే.. (ఎ) డారి చూపిన దేవతా.. లేక (గో) దారి చూపిన దేవతా ‘ అని..నా ఆశల మీద నీళ్లు చల్లేసారు  గయ్యి మని లేవగానే..

http://www.youtube.com/watch?v=SslpgwUIA9s

‘నువ్వు అలా పట్టు చీర కట్టుకుని వీల్ చెయిర్ లో కూర్చుంటే పోనీ మా ఇంటి లోని మహాలక్ష్మి.. అంటూ జడేస్తాను అయితే.. అని సెటైర్లు వేశారు. బయట వాళ్లే నయం..బోల్డు సలహాలిచ్చారు.

మా అన్న తెనాలి రాముడు మాత్రం అబ్బో అడుగడుగునా, అదేదో సినిమా లో అలీ లాగా ముక్కున వేలేసుకుని, సొట్ట బుగ్గలతో, నవ్వుతూ తలాడిస్తున్నట్టు అబ్బో.. ఒకటే గొడవ. అయినా ఆయనకి వ్యతిరేకాభిప్రాయాలు వెలిబుచ్చి నిలిచిందెవరంట?

నాకొచ్చిన సలహాలు..

అసలెందుకు పడ్డావు?

కృష్ణా.. నీకు దూకుడెక్కువ.. ఇంక నెమ్మది గా నడవటం నేర్చుకో..!!! (నేను నడుస్తూ పడలేదే?)

వయసు పెరుగుతున్నప్పుడు ఎముకలు బిరుసు బారిపోయి ఉంటాయి.. జాగ్రత్త గా ఉండాలి.. (ఓకే. అయితే ఈసారి ఆరడుగు ఎత్తు కూడా ఎక్కకుండా జాగ్రత్త గా ఉండాలి..)

పచ్చళ్లూ, పొడులూ తింటావు.. టీ ఎక్కువ గా తాగుతావు. తగ్గించేసి, కాల్షియం ఎక్కువ ఉన్న కూరలూ, పళ్లూ తినాలి.అయినా కాస్త డయట్ చేయి.. (అలాగే.. అన్నీ తగ్గించేస్తా...)

తిండి లో కాల్షియం సరిపోదు. కాల్షియం టాబ్లెట్లు తీసుకోవా నువ్వు? (డాక్టర్ ని అడిగినా అక్కర్లేదన్నాడు.. మరి..మళ్లీ అడిగి చూస్తా)

మొన్న ధనుర్మాసం లొ సరిగ్గా గోదాదేవి వ్రతం చేసావా? అంటే ఏమన్నావు.. నాకు ఆసక్తి ఉండదు.. ఉన్నా సమయం ఉండదు.. అని..చూశావా ఇప్పుడేమయిందో? (మరి తమరు.. యదావిధి గా అన్ని పూజలూ చేస్తూ వస్తున్నారు.. మరి మీకు ఏ కష్టమూ రావటం లేదా?’)

నరుడి దృష్టికి నల్ల రాయైనా పగులుతుందంటారు.. మరి ఊర్కే,.. ఫేసు బుక్కు లో ఫొటోలు పెడతావు.. నేనింత గొప్ప, నాకిన్నున్నాయి.. అని తమకీ కొట్టుకుంటూ తిరుగుతావు. ఫలితం చూడు.. (నేను..ఆఫీసు లో మరి performance reviews లో తప్ప ప్రగల్భాలు అంత చెప్పుకున్నట్టు లేదే?)

ఇల్లు క్లీన్ గా ఉంచుకోవాలి. ఎప్పుడూ ఆఫీసూ, ఆఫీసూ అని పరిగెత్తకూడదు. అందుకే నేను ఒకటికి రెండు సార్లు శుభ్రం గా కడుగుతాను. ఎక్కడి వస్తువులక్కడ పెట్టుకోవాలి. నేల జిడ్డు గా ఉంటే అంతే.. (హ్మ్. ఈ ముక్క మా మానేజర్ గారికి వినపడాలి. ఖంగు తింటాడు..ఆయనేమో..ఇల్లూ, ఇల్లూ అని పరిగెడతానని ఒకపక్క సాధిస్తుంటేనూ...నేను జిడ్డు గా ఉన్న నేల మీద జారి పడ్డానని ఎవరన్నారబ్బా?)

నడవాలా వద్దా?

ఇదిగో.. నడవకు.. ఒక చోట ఉండు.. లేకపోతే జీవితాంతం నొప్పి వెంటాడుతూనే ఉంటుంది.. (మరి డాక్టర్ గారు.. నడువు అని చెప్పారే)

ఇదిగో.. ఒకేచోట జడ్డిగా కూర్చుండిపోకు.. ఎప్పుడు చూసినా కూర్చునే కనిపిస్తున్నావు.. కండరాలు బిగదీసుకుపోతాయి. అలాగే రక్త ప్రసరణ ఆగిపోతుంది. కాస్త పనులు చేసుకుంటూ ఉంటే మంచిది. (అవునా. పొద్దున్న వంట, చేస్తున్నాను. ఒక ఫ్రాక్చర్ అయిన కాలు బయట పెట్టి మంచి కాలుని లోపల పెట్టి నుంచుని పిల్లలకి తలంట్లు పోస్తుంటే? సాధ్యమైనంత వరకూ యోగా..లాంటివి చేసి అప్పర్ బాడీ ఎక్సర్సైజులు చేస్తూ.. మనసు, శరీరం కంట్రోల్ లో ఉంచుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తుంటే..? ఎలాగూ కూర్చునే ఉంటాను.. అని ఆఫీసు పని చేసుకుంటుంటే? వడియాలు,కంది పొడి, ఆవకాయలు ఖాళీ గానే ఉన్నాను కదా.. అని పెట్టుకుంటే?, మహా భారతం మరోసారి చదువుకుని కొత్త బ్లాగు కూడా మొదలు పెడితేనూ.. )

ఇదిగో కాస్త లీన్ గా ఉన్నవాళ్లకయితే త్వరగా తగ్గుతుంది.మరి బల్కీ గా ఉన్నవారి బరువంతా చిన్న పాదం మీద పడటం తో మీకు నడకకి ఉన్న ఇబ్బంది ని నేనర్థం చేసుకోగలను.. (నేను—కన్నీరు తుడుచుకుంటూ.. నన్నర్థం చేసుకునేవారు ఇన్నాళ్లకి దొరికారు..) అయినా నడిచి తీరాలి.. (ఈయన కోసమైనా నడవాలి నేను...)

ఎలా నడవాలి?

స్ట్రెయిట్ గా నడువు.. అలా వంకర గా నడిస్తే.. అదే అలవాటై కూర్చుంటుంది.. (ఆ కట్టు వేసిందే.. పాదం దగ్గర ఎముక కదలకూడదని.. స్ట్రెయిట్ గా ఎలా నడుస్తారు? అయినా పెళ్లయిపోయింది గా?;))

ఇదిగో ఒక స్టిక్ తీసుకుని నడువు.. నాకు తెలుసు.. కర్ర సహాయం తీసుకుంటే ముసలి దానిలా ఉంటావని భయమా? ( ఆవు మల్ల.. పిల్లలు తెచ్చిన బట్టలేవో కట్టుకుని .. అంటే ఎర్ర టాప్, ఆకుపచ్చ బాటం, మామిడి పండు రంగు చున్నీ, కాలికి కట్టు, వంకర నడక తో కొత్త వన్నెలు తీరిన నా సౌందర్యానికి, కొత్త గా కర్ర సహాయం.. తీసుకుంటే వచ్చే నష్టం ఏంటంట?)



సైకలాజికల్ కౌన్సిలింగ్ ..

నాకు ఏదో అయిందని సెల్ఫ్ పిటీ లోకి వెళ్లిపోకు.. నీకేమీ అవలేదు.. నీకన్నా కష్టం లో ఉన్నవాళ్లని చూసి ధైర్యం తెచ్చుకో.. లేచి తిరుగు.. ( పాత పాట గుర్తొచ్చింది... నడవాలమ్మా..నడవాలి...అవును.. నాకేమీ అవలేదు.. నడవాలి నేను...నడవాలి!)

ఆరోగ్యానికి సూచనలు..

కాస్త లేచి ఎండలోకి వచ్చి కూర్చో.. డీ విటమిన్ వచ్చి, ఎముక అతుక్కుంటుంది... అసలే సాఫ్ట్ వేరు వారు.. ఎప్పుడూ నీడపట్టున కూర్చునీ, కూర్చునీ.. (అమ్మా.. కూర్చుంటాను. ఎండలోనే కూర్చుంటాను. నీడ మాటేత్తను.. తల్లీ..)

కర్పూరం కరిగించి, ఆవనూనె లో..కాస్త.. కలిపి...... మర్ధనా చేసి... (ఇదిగో మిమ్మల్నే,.. కాస్త బజారు కెళ్లి కర్పూరం, బిళ్ళ గన్నేరు,.. ఆవనూనె, జిల్లేడు కాయలూ, నిమ్మగడ్డీ, కరక్కాయలూ, కర్పూరం, .... తెస్తారా.. ఇవన్నీ ఎక్కడ దొరుకుతాయా? ఏమో.. ఆమాత్రం నాకోసం తెలుసుకుని తేలేరా? అదేంటి అంత కోపం? అసలు కోపం రావాల్సింది నాకైతేనూ.. అదే తలనొప్పి వచ్చినా పక్కింటి మీనాక్షికి..వాళ్లాయన....)

హోమియో లో మందుందిట.. ఒక్క పూట లో నయమైపోతుందిట.. (మరి మా హోమియో డాక్టర్.. ఆరు వారాలు ఆగాల్సిందే అన్నాడే)

ఒక బకెట్ నీళ్లల్లో గోరు వెచ్చటి నీరు పోసి.. ఉప్పు వేసి.. కలియబెట్టి దాంట్లో.. కాలు ముంచు.. (మరి డాక్.. నీళ్లకి ఆమడ దూరం ఉంచమన్నాడే...)

And the award for the best advice goes to....

మాకు చిన్న చిన్నటాక్స్ పనులు చేసి పెట్టే ‘టాక్స్’ నాగరాజు గారు చాలా మంచాయన.. ఆయన పడ్డ కష్టం ఎదుటి వారు పడకూడదని ఆయన ఆత్రం కాస్త పెద్దాయన..ఓరోజు వచ్చి నా కాలు చూసి బాగా నొచ్చుకుని మంచి సలహా ఇచ్చారు. ‘అమ్మా.. అలాగ కూర్చుని ఉండిపోకు.మా అత్తగారు. అలాగే కుర్చీ లో కూర్చుని కూర్చుని..తర్వాత,నుంచో లేక పోయారు.పోయేంత వరకూ.. అలాగే.. ఒక కాలు.. తొంభై డిగ్రీల కోణం లో ఉండిపోయింది. పోయేదాకా అందరం ప్రయత్నిస్తూనే ఉన్నాం.. అందరం.. చివరకి... అని చాలా డ్రమాటిక్ గా ఆగి నన్ను చూశారు..

నాకేమో నరాలు చిట్లిపోయేంత టెన్షన్.. ‘ఏమైంది.. చెప్పండి.. ‘ అన్నాను.. ఉత్కంఠ గా.. తొంభై డిగ్రీ ల కోణం నుండి కొంచెం గూడా కాలు కదిలించకుండా..

ఆయన.. మన జోయీ (ఫ్రెండ్స్ లో అబ్బాయి) లా మొహం పెట్టి.. ఆవిడ పోయాకా.. స్నానం గట్రా చేయించాకా మరి పాడె మీదకి ఎక్కించేముందు ఇద్దరం అటు, ఇద్దరం ఇటూ పట్టుకుని లాగాము. అలా కూర్చో పెట్టి కాలిస్తే బాగుండదు కదా అని..

దెబ్బకి దిమ్మ తిరిగి మైండ్ బ్లాక్ అయింది.. నిజమే కదా.. ఒక్కసారి నేను అలా .. ఊహల్లోకి వెళ్లి వచ్చేశాను. ముల్లా నసీరుద్దీన్ చనిపోయే వరకూ జనాల్సి నవ్వించి నవ్వించి పోయే ముందు చుట్టూ అందరినీ సీరియస్ గా కూర్చుని బాధ పడటం చూసి.. ‘ఇలా కాదని’ కాస్త గోడ దగ్గరకి తనని జరపమని కాళ్లు గోడ మీదకి నలభై ఐదు డిగ్రీల కోణం లో పెట్టి పోయాడట. దానితో ఆయన పోయాక కాళ్లు కిందకి పెడితే తల పైకి లేస్తుందిట, తల కిందకి తోస్తే కాళ్లు పైకెళ్ళిఅందరూ హాయిగా నవ్వుతూ అంత్య క్రియలు చేసేలా చేసాడట.

నాకు అలాంటి పరిస్థితి కలగకూడదన్న ఆయన ఆవేదన నన్ను కదిలించింది. ఏమనాలో తెలియక.. ‘అలాగే.. అప్పుడప్పుడూ లేస్తూ ఉంటా లెండి..’ అని మాట ఇచ్చాను. ఒకవేళ నాకలాంటి పరిస్థితి వస్తే.. ‘ఆ నలుగురూ..’ . కావాల్సింది ఇలాంటి వాటికి కూడా అని తెలిసొచ్చింది. ఎందుకైనా మంచింది. మనల్సి వంచి సాగదీసే శక్తి ఉన్న నలుగురితో మంచి గా ఉండాలి బాబోయ్..

అబ్బబ్బ.. మరి తెనాలి రామా.. నువ్వే రైటయ్యా.. సలహాలివ్వటమే తేలిక.. నేనే ఏదో, నిన్ను వ్యతిరేకించి పేరు గడిద్దామానుకుంటేనూ....



గమనిక : టపా సరదాకి రాసుకున్నది మాత్రమే.. నా మీద ఎంతో అభిమానం ఉండి, నేనిచ్చిన చనువు వల్లే నాకు నా హితులు, సన్నిహితులూ, స్నేహితులు, బంధువులు ఇచ్చిన సలహాలివి. ఈ నలభై రోజుల ‘confinement’ నాకు ఇంతమంది ఉన్నారని కళ్ళు చెమర్చేలా చేసింది.

ఈ వారం లో ఎక్కిన రెండు చెట్లు..

సీతమ్మ వాకిట్లో సిరిమల్లె చెట్టు..

కుటుంబ కథా చిత్రం.. ఫామిలీ ప్రేక్షకులని విశేషం గా ఆకట్టుకుంటుంది.. అంటే కొద్దిగా సంక్రాంతి సినిమా లా ఉంటుందేమోనని భయం ఉన్నా.. మొత్తానికి మొన్న చూసేసా.. చూశాకా అర్థమైంది. ఈ చెట్టు కుటుంబ కథా చిత్రమని ఎందుకన్నారో!

యూత్ (అబ్బాయిలు) ఎందుకు వెళ్లాలి?

బిజినెస్ మాన్ లో బాబుని మొన్నీమధ్య అతి క్రూరంగా,భయానకం గా మొహం పెట్టి సంఘ విద్రోహ పనులు చేస్తూ దేశాన్ని కంట్రోల్ చేసే పాత్ర లో చూసి అలిసిపోయారు మన యూత్.. పాపం.. వాళ్ల కలల మాటేంటి?

అందం గా తయారయి, ఇంట్లో అంతా ఒక్క మాట కూడా అనకుండా, ‘హైదరాబాదు లో ఉద్యోగం సజ్జోగం లేదు.. అసలు ఏం చేస్తున్నావు?’ అని మాట వరసకైనా అడక్కుండా అపురూపం గా చూసుకుంటూ, నోటి దురుసుదనంతో వెక్కిరింపు మాటలు మాట్లాడినా ‘అగ్గగ్గలాడుతూ’ సేవలు చేసే కుటుంబం..

కాస్త అందం గా తయారయి, చేతికి చిక్కింది నములుతూ, బేవార్స్ గా తిరుగుతూ సెంటర్ లో కూర్చుని ‘కనిపించిన అమ్మాయిలంతా రెండు నిమిషాలకే పడి పోతుంటే.. పూలెక్కడ పెట్టుకుంటావే?’ అని వాగడం, అలా ఎవరైనా రెండు నిమిషాలైనా పడకపోతే టీజ్ చేస్తూ ఎదురు తిరిగి అడిగితే ‘నువ్వు ముసలిదానివయ్యాకా.. నన్ను కూడా టీజ్ చేశారు అనే స్వీట్ మెమరీజ్ కోసమే ఏ ఏడిపించడం ‘ అనడం..

(ఏమాట కామాటే చెప్పుకోవాలి.. రోడ్డున పోయే ఆడవాళ్లకి ముసలాళ్లయ్యాకా తలచుకుని మురిసిపోవటానికి మెమరీస్ కోసం తమ కారీర్, జీవితం, తల్లిదండ్రులు పెద్ద వయసులలో కష్టపడి మేపుతుంటే అవన్నీ లెక్క చేయకుండా సెంటర్ లో కూర్చో వాలంటే ఎంత దొడ్డ మనసుండాలి? – డైలాగ్ రైటర్/డైరెక్టర్ జిందాబాద్)

తప్పించుకుని తిరుగుతున్నా, ‘బావా’ బావా’ అంటూ తిరగడం తప్ప పనీ పాటా పెద్దగా పెట్టుకోని సమంత ల్లాంటి మరదళ్లు..

ఎందుకో లక్షలు కుమ్మరించి ఐటం సాంగ్స్ చేయించడం. ఇలాంటి కారక్టర్లున్నాకా ఎవడు చూడోచ్చాడు.. అవి కావాలంటే ఏ హాల్లో చూసినా ఉంటాయి కదా..

మరి అమ్మాయిల మాటో?

మహేశ్,మహేశ్, మహేశ్.. ఆ పేరు లోనే.. ఏదో మాజిక్ ఉంది.

ఇంకా అనార్కలీ సూట్లు..

మరి మాలాంటి మహిళలు?

పైకి వెంకటేశ్ బాబు పేరు చెప్పుకుని మహేశ్ బాబునీ చూడచ్చు.. ఏ మధ్య సీరియళ్లల్లో అందరూ పట్టు చీరలేనాయే.. రోజూ మానేజ్ చేయలేం. అలాగే వేరే హీరోయిన్లేసుకునే బట్టలు రోజూ ఇళ్లల్లో వేయాలంటే మరి.. చుట్టూ జనాలు “నవరసాలు” చూపించే ప్రమాదం ఉంది కదా..

ఈజీ గా మానేజ్ చేసుకునే సింథటిక్ చీరల ప్రింట్లు చూసుకోటానికి మోడల్ గా పెట్టుకున్న ‘హోమ్లీ’ అంజలి.. మాకు వీలుగా రకరకాల ప్రింట్లు కనపడాలని బట్టలు డాబా మీద ఆరేస్తూ కనపడుతుంది చాలా సార్లు.. షాపుల్లో కూడా ఇంత ఆరేసి చూపించరు కదా..

మరి మగ మహారాజుల మాటో?

కలలలోనో, చరిత్ర పుస్తకాల్లోనో కనపడే కారక్టర్లు.. పేరు తో పిలవక్కరలేదు. సంపాదన వివరం అడగదు/ఉద్యోగం ఊసెత్తదు. ఒక మంచి మాట ఆశించదు. మొహం మీద విసుగు/కోపం తప్ప వేరే ఎక్స్ ప్రెషన్ లేకపోయినా ఒద్దిక గా, పొడులు విసురుకుంటూ, బట్టలారేస్తూ, నవార్లు నేస్తూ, ఎప్పుడూ ‘తిన్నాడో లేదో..’ అని బెంగ పెట్టుకుని బాధపడుతూ, ‘ఏఏ ఏ .... య్య్య్య్య్య్య్’ అనగానే ‘బావా అంటూ ఏది కావాలో చెప్పక్కర్లేకుండానే పరుగు పరుగున తెచ్చి పెట్టే మరదలు/బార్య..

పిల్లలకి?

వాళ్లేమైనా టికెట్లు కొంటారా? పెద్దవాళ్లకి కావాల్సినవన్నీ పెట్టారు కదా? వాళ్లే పిల్లల్ని లాక్కెడతారు. ఓ పాప్ కార్న్ పాకెట్ మొహాన కొట్టేస్తే సరి. అదయిపోయాక కొక్ ఉండనే ఉంది.

వృద్ధులకి?

‘అయ్యవార్లకు చాలు ఐదు వరహాలు. పిల్లగాళ్లకు చాలు పప్పు బెల్లాలు, పెద్దవారికి చాలు.. అచ్చమైన తెలుగు టైటిల్, కొబ్బరి చెట్లు.

ఇక అందరినీ మెప్పించిన జంట ప్రకాశ్ రాజు, జయసుధ, ఇక ఇంటర్నేషనల్ లెవెల్ నటి రోహిణి హట్టంగడి..

ఇన్నుండగా కథా, కాకరకాయా, కంకర పీసూ అంటే మరి కోపం రాదూ? పైగా ప్రకాశ్ రాజు తో సహా నీతి కూడా చెప్పించారు కదా..

ఇంతకాలం ఏదో కష్టాలొచ్చినా చిరునవ్వు తో ఎదుర్కుని కష్టపడే వారికే విజయం అనుకున్నా. ఈ సినిమా చూశాకా తెలిసింది. కష్టం వచ్చినప్పుడు ‘ఈ ఈ ఈ ‘ అని ఇకిలిస్తూ కూర్చుంటే చాలు.. ‘ఈ సీక్రెట్ తెలియక.. ఎన్ని సంవత్సరాలు కష్టపడి పని చేశాను.. ప్చ్ (((( (మన్మధుడు బ్రహ్మి స్టైల్ లో...)

అన్నట్టు గమనించారా? సీతమ్మ ఇంట్లో పెద్దావిడ రోహిణి, మధ్య వయస్కురాలు జయసుధ, థయ్య్య్య్యి మని గెంతుతూ ఉండే అంజలి పనులు చేస్తూ కనిపిస్తారు..కానీ మగవాళ్లు ఒక్క పెళ్లి లో కాస్త బిందెలు మోయడం తప్ప మామూలు గా ఇంటా/బయటా ఏదీ చేస్తున్నట్లు కనపడరు..



వంశ వృక్ష.. (కన్నడ)

ప్రముఖ కన్నడ రచయిత S. L. బైరప్ప రచించిన వంశ వృక్ష నవల ఆధారం గా తీసిన సినిమా ఇది. తెలుగు లో కూడా బాపు దర్శకత్వం లో పునర్నిర్మించారు.

ఈ సినిమా చూడాలంటే.. తీసుకోవాల్సిన జాగ్రత్తలు.. కాస్తచుట్టాలూ, పక్కాలూ రాని సమయం ఎంచుకోవడం, పిల్లా మేకా నిద్రపోతున్నప్పుడు చూస్తే మరీ బెటర్.

‘భగవద్గీత చదువుకోమ్మా! మానసిక శాంతి కలుగుతుంది’ అని మామగారు కోడలి తో చెప్పడం తో కథ మొదలవుతుంది. ‘నాకు ఎందుకో చదివినా ప్రశాంతత రావడం లేదు మామగారూ..’ అని సమాధానమిస్తుంది కోడలు.

అదొక శ్రోత్రియ బ్రాహ్మణ కుటుంబం. పెద్దాయన కొడుకు మరణించాడు. కోడలు కాత్యాయిని భర్త పోయిన దుఃఖం లో ఉంది. చిన్న పిల్లవాడిని చూసుకుంటూ, గీత, ఉపనిషత్తులలో మానసిక శాంతి ని వెతుక్కుని భంగపడి కిటికీ లోంచి తన వయసు అమ్మాయిలు నవ్వుతూ,తృళ్ళుతూ కాలేజ్ కి వెళ్లటం చూస్తూ నైరాశ్యం తో మగ్గుతూ అత్తగారింట్లో ఉంటుంది. పసి పిల్లవాడిని చూసుకోవడానికి ఇంట్లో మనిషి ఒకావిడ సహాయం ఉంటుంది. వంటగది లోకి వెళ్లాలంటే సువాసిని కాబట్టి (పూర్వ కాలం బ్రాహ్మణ కుటుంబాల్లో భర్త పోయిన స్త్రీ జుట్టు తీయించుకుంటే కానీ వంట కి,మడి కి పనికి రాదనే రూల్ ఉండేది) ఆచారం అడ్డు. అత్తగారికి గుండు చేయించి కోడలిని వంటగది లోకి సహాయం చేయడానికి తెప్పించాలని ఉంటుంది. మామగారు ఒప్పుకోరు. ఆ అమ్మాయికి ఇష్టం లేకుండా అలాంటి పని చేయకూడని భార్యకి గట్టి గా చెప్తాడు. కోడలిని ఆదరాభిమానాలతో, ఆప్యాయతతో చూస్తూ ఉంటాడు.

మామగారి కుటుంబం మంచిదే.. కాకపోతే పాతకాలం పద్ధతులు.. మనవడు తన వంశానికి,సంస్కృతీసాంప్రదాయాలకి వారసుడవ్వాలని కలలు కంటూ, అన్నీ దగ్గరుండి నేర్పిస్తూ ఉంటాడు. మామగారి దగ్గరకి వెళ్లి తనకి చదువుకోవాలనుందని చెప్తుంది. ‘నీలాంటి స్త్రీలకి అది మంచిది కాదు.’ అన్నప్పుడు ‘నా లాంటి స్త్రీయా? ‘ అని బాధ పడుతుంది. భర్తకి BA పూర్తి చేయాలని ఆశయం నెరవేరకుండానే చనిపోయారు కాబట్టి తాను ఆ ఆశయం నెరవేర్చడానికి చదవ దలచుకున్నట్టు, అదీకాక ఇంట్లో తనకు సరైన పని లేక బోర్ గా ఉన్నట్టు చెప్పుకుంటుంది. తన కొడుకు ఆశయం పూర్తి చేయాల్సిన ధర్మం మనవడిది కానీ కోడలిగా నీకు ఆ అవసరం లేదని చెప్పి పంపించినా, కోడలి కోరిక ని మన్నించి, భార్య కి ఇష్టం లేకపోయినా 12 km దూరం ఉన్న విశ్వవిద్యాలయానికి రైల్లో ఇంకో అమ్మాయితో కలిసి రోజూ వెళ్లి వచ్చేట్టు, అలాగే తన స్నేహితుడు ప్రొఫెసర్ గారికి చెప్పి సీటు వచ్చేట్టు అన్నీ అమర్చుతాడు.

‘చదువు కోసం పంపుతున్నాను.. కానీ కుటుంబ గౌరవానికి మచ్చ తెచ్చే పని చేయవద్దని సుద్దులు చెప్పి మరీ కోడలిని ఆదరం గా రైలెక్కిస్తాడు. కాత్యాయిని జీవితం లో మళ్లీ నెమ్మది గా వెలుగొస్తుంది. ఇంట్లో కొడుకుతోనూ, కాలేజీ లో పాఠాలూ, ప్రొఫెసర్ గారింట్లో మధ్యాహ్న భోజనం.. రైల్లో తన వయసు ఆడ వారితో స్నేహం ఆమె ముఖం లో మళ్లీ చిరునవ్వు తెప్పిస్తాయి. ప్రొఫెసర్ గారి తమ్ముడు, ఫారెన్ లో చదువుకుని వచ్చిన ఆంగ్ల లెక్చరర్ గిరీష్ కన్నాడ్ తో పరిచయం, స్నేహం గా, తర్వాత ప్రేమ గా మారుతుంది.

కాత్యాయిని అటు మామగారికిచ్సిన మాట, ఇటు తన జీవితం లో మంచి భవిష్యత్తు ఇస్తానంటున్న గిరీష్ మధ్య ఎటూ తేల్చుకోలేక తీవ్ర సంఘర్షణ కి లోనవుతుంది. మొత్తానికి భవిష్యత్తు పట్ల గల మోహం,ఆశ గెలుస్తాయి. మామగారు పెళ్లికి అంగీకరించి ఆమెని పంపేసినా, కోడలికి తన మనవడిని ఇవ్వటానికి మాత్రం ఒప్పుకోడు. ‘నీ కొత్త సంసారం లో నీకు సంతానం కలిగే అవకాశాలున్నాయి. నాకు వేరొక కొడుకు కలగడు.. అలాగే నా వంశంవృక్షం ఇక్కడే ఆగిపోతుంది. ముసలి వాళ్లం.. మా దుఖం చూసైనా వాడిని తనకి వదలమని వేడుకుంటాడు.

కాత్యాయిని తల్లి గా తన హక్కులు అతి కష్టం మీద వదులుకుని వెళ్లిపోతుంది. తర్వాత ఆమె జీవితం ఏమైంది? కొడుకుని వదిలి ఆనందం గా ఉండగల్గిందా? మామగారు ఏ వంశం ముందుకి వెళ్లడం కోసం తల్లీ-బిడ్డలని వేరు చేసాడో, ఆ వంశం లో ఉన్న రహస్యం ఏంటి? అది తెలుసుకున్న మామగారి మానసిక స్థితి ఏంటి? కాత్యాయని పెద్దవాడయిన తన కొడుకుని చూసి పలకరించడానికి వెళ్లినప్పుడు చూపించిన చీత్కారం తో ఏమవుతుంది? ఇదంతా చూసి తీరాల్సిందే. సంభాషణలు అన్నీ ఆణిముత్యాలే. ఆ ఆర్టిస్టుల పేర్లు తర్వాత వికీ లో చూసి ఆశ్చర్య పోయాను. నాకు మరి పాత్రలే కనిపించారు. ఈ మెయిన్ కథ కాకుండా, ప్రొఫెసర్-ఆయన phD విద్యార్థిని కథ, (తమ రిసర్చ్ కోసం జీవితం లో మిగిలినవన్నీ పోగొట్టుకున్న విధానం), అలాగే మామగారు-అత్తగారు-పనిమనిషి మధ్య కథ..

కథంటే అది,..పాత్రలంటే అవి. స్లో నలుపు-తెలుపు చిత్రం, పైగా తెలిసిన కథ ఉన్న సినిమా, సరిగ్గా భాషా రాదు. అలాంటి సినిమా చూస్తూ అంత ఉత్కంఠత నేనెప్పుడూ అనుభవించి ఎరగను.కుదిరితే మీరూ చూసేయండి.. యూట్యూబ్ లో ఉంది.

ప్రాజెక్ట్ 2012 - పక్షి ఈకలని సంపాదించడం ఎలా?

చిన్నప్పుడు ఎప్పుడూ క్రాఫ్ట్ క్లాస్ అంటే పరమ బోర్ గా ఉండేది. ఉండదూ మరి? ప్రతి సంవత్సరమూ అదే అదే.. చేతి రుమాలు చుట్టూ కాడకుట్టు కుట్టడం, గొలుసు కుట్టు తో మధ్యలో ఒక పువ్వో, పేరు లో మొదటి అక్షరమో కుట్టడం,లేదా చేతి సంచీ చేయడం.. ఇవి తప్ప ఏమీ ఉండేవి కావు. పైగా, కాస్త పరీక్షలు దగ్గర పడుతున్నాయని అంతమాత్రం క్రాఫ్ట్ క్లాస్ సమయం లెక్కల టీచర్ ఆక్రమించేస్తే హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకునే దాన్ని.. మా చెల్లి బాగానే చేసుకునేది. మా అమ్మకి కుట్టుపని లో ప్రావీణ్యం చాలా ఎత్తుకి ఎదిగిందంటే దానికి పరోక్షం గా నేనే కారణం అని సగర్వం గా err. సవినయం గా తెలుపు కుంటున్నాను.


అప్పట్లో అమ్మ మీద పని వేసి తప్పించుకుని హాయిగా తిరిగినా,.. చేసిన పాపాలకి భగవంతుడు చక్ర వడ్డీ తో సహా తిరిగి ఇస్తాడని తెలుగు సినిమాలు డెబ్భై ఐదేళ్లు గా ఘోషిస్తున్నా, ‘అప్పుడు చూసుకుందాం’ లెమ్మని వదిలేశాను ఇప్పుడు ఇద్దరి ప్రాజెక్టుల రూపం లో .. అనుభవిస్తున్నాను. అయినా ఇంత త్వరగా బూమరాంగ్ లా నాకు తిరిగి వచ్చేయాలా? వచ్చే జన్మల్లో ఎప్పుడో నెమ్మదిగా ఇవ్వచ్చు కదా..

నాకు ఆర్ట్ రాదనే కానీ, పని చేసీ చేయనట్లు చేయడం, చేసినట్లు బిల్దప్ ఇచ్చి ఎలాగోలా మానేజ్ చేయడం.. వాట్లల్లో మనం దిట్ట కదా.. ఎలాగోలా నెట్టుకొచ్చేస్తున్నా.. ఎలాగంటారా?

పక్షుల పాఠం చెప్పినప్పుడు నేను పడ్డ కష్టాలు పగవారు కూడా పడకూడదు బాబోయ్..

పక్షి గూడు తీసుకురమ్మన్నారు.. ఐదు మార్కులకి. పక్కావిడ కొబ్బరి చీపురు చీపురు కట్ట, కొబ్బరి బోండాల బండీ పక్కన్నుంచి కొబ్బరి డొక్కలూ, పీచూ, తోటమాలిని అడిగి గడ్డీ వగైరా తెచ్చుకుంది. మా అమ్మాయికి ఇంక ఒత్తిడి పెరిగిపోయింది. మాకు లక్కీ గా “కృష్ణమ్మ వాకిట్లో ఉన్న సిరిమల్లె చెట్టు (గుబురు) లో పిట్ట వదిలేసి వెళ్లిన గూడుండటం తో, అది నెమ్మది గా తీసి కాస్త హంగులేర్పరిచి జాగ్రత్త గా పాక్ చేసి పంపించా. తీరా సాయంత్రం మా అమ్మాయి ముఖం వేలాడేసుకుని వచ్చింది. దీని నిజం గూటికి మూడున్నర వేశారు.. భవానీకి ఐదుకి ఐదు. ఈ స్కూల్ వాళ్లకేం పోయే కాలమొచ్చింది? మరీ పిట్ట పని పిట్ట దానికి చేతనైనట్లు చేసుకుంటే మూడున్నర వేస్తారా? మా అమ్మాయికీ ఐదుకి ఐదు ఈసారి ప్రాజెక్ట్ లో తెప్పించే పూచీ నాది.. అని భీకర ప్రతిజ్ఞలు చేస్తే కానీ మా అమ్మాయి ఊరుకోలేదు...

పక్షి ఈకల ప్రాజెక్ట్ కథ..

సైన్సు క్లాసు లో పిల్లలకి ఏదో, సన్నటి పొడుగీకలు ఎగరడానికి, కుచ్చు లాంటి పొట్టి ఈకలు దీనికీ అని చెప్పి వదిలేస్తే అర్థం ఉంది కానీ, ఎవరైనా ఈకలు పుస్తకం లో అంటించి తెమ్మని చెప్తారా? విడ్డూరం!! తల్లిదండ్రులని ఏడిపించడానికి కాకపోతేనూ.. వదిలేయాలంటే ఐదు మార్కులు పోతాయని పిల్లల గోల.

“నెమలీకల పంఖా ఉంది ఇంట్లో.. దాంట్లోంచి రెండు పీక్కెళ్ళు”.. అన్నా. అది చూసిన చూపుకి జడిసి “సరే తెస్తాలె” మ్మని మాటిచ్చా.

‘ప్రాణ్ జాయే పర్ వచన్ న జాయే’ అని సెంటిమెంట్లు పెద్దగా లేవు కదా.. యదావిధి గా మర్చిపోయా.. డెడ్ లైను ఇంకో వారముందనగా, ‘అందరూ ఈకలు తెచ్చేసుకున్నారు.. మనమే ఇంకా తెచ్చుకోలేదు. ‘ అని అమ్మాయి గోల.

సరే. కాలనీ లో చివర పావురాలు కూర్చుంటాయి కదా. .ఎప్పుడూ అవి చేసే చప్పుడు కి, రాల్చే ఈకలకీ తిట్టుకోవడమే కానీ వాటి అవసరం పడుతుందని అనుకోలేదు. చకచకా వెళ్లి మనమూ నాలుగు తెచ్చుకుందామని పోతే .. నాలుగో క్లాస్ తల్లులందరూ అప్పుడే తీసేసినట్లున్నారు. ఒక్క ఈకైనా లేదు. పాపం నాలాగే ‘లేటు తల్లి ‘ ఇంకో ఆవిడా వెతుక్కుంటూ కనపడింది. ఆవిడ ని పలకరిస్తే..’పర్వాలేదు. మా ఊరినుండి అమ్మా వాళ్లు వస్తున్నారు.. కోడీకలు తెప్పిస్తాను. మీకూ ఇస్తాను లెండి.’ అంది. ఆవిడ ఇచ్చిన భరోసాకి నాకు ఇంక టెన్షన్ తీరిపోయి సుఖం గా కూర్చున్నాను.

రెండు రోజుల గడువు ఉందనగా, మా పిల్ల మళ్లీ గుర్తు చేసింది. సరేనని ఆవిడకి ఫోన్ చేస్తే.. ‘మా అమ్మకి అనుకోకుండా.. ఆయాసమని ప్రయాణం ఆపుచేసుకుంది..’ అంది. తల్లికి అసలే బాగోలేదంటే మనం ఈకలు కావాలంటే బాగుండదని ఊరుకున్నాను కానీ ఏం చేయను? పిల్లతో ప్రమాదం వచ్చి పడిందాయే.. నాకోడీకలు చేతిదాకా వచ్చి జారిపోయినట్లనిపించి నీరసంగా అనిపించింది. అంతలో ఐడియా వెలిగింది.. సరే..స్కూటరేసుకుని మా మెయిన్ రోడ్డు మీద మాంసం కొట్టుకి వెళ్లాను. ‘రెండు ఈకలు ఇస్తావా బాబూ?’ అని మొహమాటం గా అడిగాను. నా అదృష్టం కొద్దీ నాలుగు ఈకలు తీసి ఇచ్చాడు. నాలా చాలా మంది వెళ్లినట్టున్నారు. పెద్దగా ఆశ్చర్యపడినట్లు లేడు.

అన్నీకలూ సన్నని పొడుగైనవే, కుచ్చుల్లాంటి చిన్న ఈకలు డొక్కల దగ్గర ఉంటాయి.. అవి లేవా? అని అడిగాను. ఓసారి నన్ను ఎగా దిగా చూసి “వద్దా? వెనక్కిచ్చేయండి..” అన్నాడు.

“లేదు లేదు..చాలా థాంక్స్!” అని చెప్పి ఇంటికొచ్చా.

‘అమ్మా.. ఫెదర్స్.. ఇచ్చేది రేపే.. గుర్తుంది కదా..” అంది మా అమ్మాయి.

“ఓ! జ్ఞాపకం ఉంది.. రేపు ఉదయానికి ఇస్తాను..” అని చెప్పాను.

పిల్లలు పడుకున్నాకా, ఒక ఈక మాత్రం పక్కన పెట్టి, మిగిలిన ఈకని సగానికి కత్తిరించి, వేరే ఈకనుండి ఫైబర్ కత్తెర తో కత్తిరించి, ఈ సగం ఈక ముక్కకి ఫెవికాల్ తో అంటించి.. మూడు సన్నటి పొడుగీకల నుండి ఒక చిన్న కుచ్చు ఈక ని చేసి తృప్తి గా పడుకున్నా.

మా అమ్మాయి, ఆనందం గా రెండూ తన స్క్రాప్ పుస్తకం లో అతికించి. దాని మీద, వాటిని పక్షులు ఎలాగ ఉపయోగించుకుంటాయో, వివరం గా రాసి ఇచ్చేసింది. నేనూ ‘బ్రతికాను రా భగవంతుడా..’ అనుకుని ఆఫీసుకెళ్లి పోయాను.

సాయంత్రం ఇంటికి వచ్చేసరికి దోవలో కాలనీ స్త్రీలు ఇద్దరు ముగ్గురు మాట్లాడుతూ కనిపించారు. పలకరింపు గా నవ్వితే ముఖాలు తిప్పుకున్నారు. “ఏమయ్యుంటుందా “ అని ఆలోచిస్తూ బాగ్ లోపల పడేయగానే.. మా అమ్మాయి.. “అమ్మా.. మా టీచర్.. డైరీ నోట్ ఇచ్చింది..” అని వచ్చి చూపించింది.

నేను భయం భయం గా (EAMCET ఫలితాలు చూస్తున్నప్పుడు కూడా ఇంత ఉద్విగ్నత లేదు..) నా మోసం పసిగట్టినట్టుంది.. అనుకుని నెమ్మదిగా డైరీ తెరిచి చూశాను.

“క్లాస్ మొత్తం మీద మీరే రెండు రకాల ఈకలూ అంటించారు. మీ అమ్మాయి చెప్పింది. మీరు చాలా కష్టపడ్డారని.. కుచ్చు ఈకలు ఎక్కడ నుంచి తెచ్చారు? ఈసారి ఇంకా కొన్ని తెచ్సిపెదతారా? మా స్కూల్ లో డెమోలకి పనికొస్తుంది...ఆలాగే అవి ఏ పక్షివో వివరాలు రాసి పంపండి..” అని.

‘హమ్మయ్య.. ‘ అని ఉత్సాహం గా లేచి.. “ బందిపూర్ అడవులకెళ్లినప్పుడు అదృష్ట వశాత్తూ దొరికాయి. మళ్లీ వెడతామా? పెడతామా? కావాలంటే మా అమ్మాయి పుస్తకం లోంచి కత్తిరించుకోండి.. అదేం పిట్టదో..నాకు తెలియదు. క్షమించగలరు..” అని జవాబు రాసిన తర్వాత వెలిగింది.. మా లైను ఆడవారు నా ఎడల ఏల కినుక వహించితిరో.. పోన్లే.. ఇప్పుడు కుచ్చీకల రహస్యం చెప్పానంటే స్కూల్లో పరువు పోతుంది. కాలనీ లో ఇజ్జత్ పోతుంది. ఇది కవర్ చేయాలంటే ఏమబద్ధం చెప్పాలబ్బా.. అని ఆలోచన లో పడిపోయాను..

(తదుపరి టపా లో రకరకాల రాళ్లు, మొక్కలు తెమ్మన్నప్పుడు చేసిన గమ్మత్తులు)

ప్రాజెక్ట్ 2012-13 (part 1 of 2)

‘నీవల్ల నాకు 5% మార్కులు తగ్గుతాయి. నువ్వు నాకు సహాయం చేయకపోతే!! ’ కాస్త ఉక్రోశం, బాధ కలిసిన గొంతు తో మా అమ్మాయి గట్టిగా చెప్పింది... ఇప్పటికి పదోసారి నన్ను ఈ ప్రాజెక్ట్ చేయడానికి ఒప్పించడానికి ప్రయత్నిస్తోంది.

“పోవే..అక్కడేదో, 95% మార్కులు నీకు ఆల్రెడీ పడిపోయినట్లు..’ ఈజీ గా తీసి పడేస్తూ..అన్నాను.. దానికి ఇంక కోపం వచ్చినట్టుంది. దబ దబా అడుగులేసుకుంటూ గది లోంచి అవతలకెళ్లి పోయింది.

“పోనీ,.. ఎలాగోలా దాని ప్రాజెక్ట్ చేసేస్తే ?”... నసుగుతూ మా వారు.. ‘నథింగ్ డూయింగ్’ అని నేను నిరంకుశం గా ప్రతిపాదన ని ఖండించాను..

ఈ సంభాషణ చదివి ‘అమ్మో..ఈవిడ బాగా గయ్యాళి లా ఉంది. కన్నబిడ్డ కి మార్కులు తగ్గుతాయన్నా కూడా లీశమాత్రం కనికరం లేకుండా, మిల్లీలీటర్ అయినా కరగని కిరాతకురాలు..’ అనుకుంటున్నారు కదూ.. నాకు తెలుసు!

ఎంతమంది నన్ను ఎన్నేసి రకాలు గా తిట్టుకున్నా, ఈసడించుకున్నా, దుర్బాష లాడినా, కత్తి మెడ మీద పెట్టి బెదిరించినా..’ అబ్బే కుదరదు. నేను ఈ ప్రాజెక్ట్ లో సహాయం చేయను గాక చేయను..

మళ్లీ రెండు నిమిషాలకే మళ్లీ వచ్చింది మా పిల్ల.’అమ్మా.. వై? ఎందుకు నువ్వు ఆడవు? ఒక్కసారి ఆక్ట్ చేస్తే ఏమవుతుంది? ఎందుకంత రిజిడ్ నువ్వు?’ అని దీనం గా అడిగింది.

‘అదొక పెద్ద కథ’ అని నిట్టూర్చాను.

అదేం ప్రాజెక్ట్? ఎందుకంత వెగటు నాకు? అరమార్కు తగ్గితే, ఆరుగంటల నిద్ర కూడా, ఇంకా అరగంట తగ్గించేసి,.. అదీ కుదరకపోతే అన్నం నోట్లో పెట్టేసి తిండి తినే సమయం కూడా ఆదా చేసేసి, స్కూల్ బస్సులో కూడా ఇయర్ ఫోన్లలో, పాఠాలు చెప్పించే రోజుల్లో ఈ మొండి దనం వెనక రహస్యమేమిటి ? అనుకుంటున్నారు కదూ.. మా అమ్మాయీ అదే క్యూరియాసిటీ తో నా వైపు వంగి తన ఆటల సమయం త్యాగం చేసి మరీ కూర్చుంది. ఖాళీ గా ఏం పనీ, పాటా లేకుండా కూర్చున్నానేమో.. నాకు మాంచి కిక్ వచ్చింది.

దాని క్లాస్ లో permutations & combinations, probability theory చెప్తున్నారట. అందుకని ‘నువ్వూ, నీ తల్లిదండ్రులూ మేము చెప్పిన పేకాట ఆడుతూ వీడియో తీసి దాని సీ డీ బర్న్ చేసి సబ్మిట్ చేయవలెను..’ అని వాళ్లు ఇచ్చిన ప్రాజెక్ట్. కావాలంటే రకరకాలు గా నేర్పించవచ్చు. ఎన్నో సాధనాలుండగా తల్లిదండ్రులతో పేకాడటమేమిటి? దాన్ని మళ్లీ వీడియో తీయడమేమిటి.. అది సీ డీ గా బర్న్ చేసి స్కూల్ లో ఇవ్వమనడం అన్యాయం. అంటే అన్ని సెక్షన్లకీ కలిపి ఎన్ని సీ డీ లు ఎలక్ట్రానిక్ వేస్ట్ లోకి పడుతున్నాయి? అసలు probability నేర్చుకునేది కేవలం 10%. మిగిలిన సమయమంతా ఆ వీడియో తీయడానికి, సీడీ బర్న్ చేయడానికి వృధా కదా? అయినా ఏడో కలాసు పిల్లకి ఇలాంటి చెత్త ప్రాజెక్టులు ఇవ్వడం.. చేయకపోతే ఐదు మార్కులు పోతాయనడం! దీని కన్నా బట్టీ చదువులే బెటరు. దీనికేదో ఒక ఉపాయం చేయాలి..తప్పదు..

మా అత్తగారు టీవీ లో కళ్యాణ్ రాం సినిమా చూస్తున్నారు. ఆయన వారసత్వ హక్కులు వెండితెర మీద చూపించుకోడానికిలావుంది.. పెద్దాయన కటౌట్ కి దండ, పాలాభిషేకం, కొబ్బరి కాయ కొడుతున్నాడు..ఇంట్రో సీన్ ? అనుకుంటా. ఇంకేం.. నాకు అష్ట దిక్కులా నుండీ ఐడియాలు కుప్పలు కుప్పలు గా కురవడం మొదలైపోయింది.

‘గాడిద గుడ్డేం కాదూ..నేను పేక ముట్టను.’ అన్నాను. ‘అదే! ఎందుకు?’ అని రెట్టించింది మా అమ్మాయి.

‘ఆహా.. ఎన్నాళ్లో వేచిన ఉదయం..’ అని మనసు లో పాడుకున్నా. ఏళ్ల తరబడి చూస్తున్నా.. తొడకొట్టే వంశం వారు,కంటి చూపుతోనే కాల్చేసే వారు, మా తాత, మా వంశం అని గర్వంగా చెప్పుకునే నందమూరి వారు,. మొగలుతుర్రు మామయ్య అని పాడుకునే అల్లు వంశం వారు, అన్నయ్య, బాబాయి, ఆహా, ఒహో అని మెగా ఫామిలీ వారు.. ఇక డిసిప్లిన్ ఉన్న మంచు వంశం వాళ్లు.. ‘సామ్రాట్టు లతో కళకళ లాడుతున్న అక్కినేని వారు.. అబ్బో.. ఒకరా ఇద్దరా..

దేశ రాజధాని లో ఒకపక్క ఇంచుమించు నా వయసు వాడు గాంధీ-నెహ్రూ వంశంలో పుట్టి పట్టాభిషేకం చేసుకున్న రాహులుడు.. ఇక్కడ రాష్ట్రం లో లోకేశుడూ కిరీటం కోసం ఏదో పార్టీ శ్రేణుల్ని బలోపేతం చేస్తున్నాడట.. ఇంకో పక్క అపర భగీరథుని బిడ్డ జైల్లో మగ్గుతున్నాడు.. మరి నా వంశం గురించి నాకూ చెప్పుకునే అవకాశమే లేదు. చెప్పుకున్నా వినే నాధులూ లేరు. దొరక్క దొరక్క దొరికిన చాన్సు వదులుకునే ప్రసక్తే లేదు.

మా వంశానికి పేకాట ఒక పెద్ద శాపం.. అన్నాను. ఇంద్ర/నరసింహ నాయుడు/సమరసింహారెడ్డి/సింహాద్రి ల్లాంటి ఎక్స్ప్రెషన్ తో ఎఫెక్ట్ ఎక్కువుంటుందని కళ్లుమూసుకుని తల వెనక్కి వంచి చెప్పి చూస్తే.. కిసుక్కుని నవ్వుకుంటున్నారు తండ్రీకూతుళ్లు. అంత ఆసక్తిదాయక మైన గిన్నిస్ బుక్ కెక్కిన నందమూరి హీరో కళ్యాణ్ రాం సినిమా చూస్తూ కూడా నా డైలాగు ప్రభావానికి మా అత్తగారూ, లౌక్యం గా చెంగు తో నవ్వాపుకున్నారు.

అయ్యవారిని చేయబోతే కోతి అయినట్లు.. చిరంజీవినీ, బాలకృష్ణనీ అనుకరించబోతే.. మరీ MS,బ్రాహ్మీ ల్లా అయినట్టుంది. అయినా కింగ్ సినిమాలో లాగా బొట్టు శీను, ఖైరతాబాదు జ్ఞానన్నలే తమ తమ వంశాచారాలనీ, అలవాట్లనీ గర్వం గా చెప్పుకుంటుంటే మనకేం తక్కువట అసలు?

నేను తగ్గలేదు. మరి మా తాతల, తండ్రుల సాహిత్యం, అమ్మమ్మ వైపు సంగీతం గురించి తర్వాత చెప్పుకుందాం..అని (లేకపోతే మా వంశం అంటే మా వారికీ, అత్తగారికీ చులకనైపోదూ?) .ఈ పేకాట మా వంశస్థులని ఎలా శాపగ్రస్తులని చేసిందో.. తెలుసుకోవాలంటే చక్రాలు తిప్పుకుంటూ వెళ్లాల్సిందే,.. నా తెలుపు నలుపు ప్రపంచం లోకి.

ఓ ముప్ఫై సంవత్సరాల క్రితం సంఘటన.. వేసవి సెలవలు.. రోహిణీ కార్తె.. ఉదయం తొమ్మిది కొట్టేటప్పటికి కాసేపు బయట ఆడుకోండీ.. అని ఇంట్లో పెద్దవాళ్లు గడ్డం పుచ్చుకుని బ్రతిమలాడుకున్నా వినకుండా ఇంట్లోకి వచ్చే కాలం. కరెంట్ ఉంటే ఫాను. లేదంటే అంతే సంగతులన్నట్టుందా? అలాంటి భయంకరమైన మండే కాలం లో పల్లెటూర్లో పెళ్లని మా అమ్మావాళ్లు ఊర్లో తెచ్చి పడేశారు. ఆ ఊళ్లో కరెంట్ లేదు. పెద్ద ఆస్బెస్టాస్ షీట్ల పందిరి పైన మామిడాకులు శాస్త్రానికి కట్టి చేస్తున్న పెళ్లి. పదకొండు గంటలకి ముహూర్తం. పెద్దగా ఉన్నవాళ్లు కాదు. పెళ్లింట్లో పట్టుమని పది విసెనకర్రలు. అవీ మగ పెళ్లి వాళ్లకిచ్చేశారు. మరి మర్యాదలు చేయాలి గా? ఇక ఆడపెళ్లివాళ్లు ఎలాగో చెంగులు, కాగితాలు, ఇలా ఏది దొరికితే దాంతో విసురుకుంటూ.. అయినా సరే.. పట్టుచీరల్లోనే ఉస్సూరు మంటూ హోమాలని చూస్తూ, ఇంకా వేడి గా ఉన్న తియ్యటి చాయ్ ఉఫ్ఫ్ ఉఫ్ఫ్ మంటూ ఆపసోపాలు పడుతూ తాగుతూ ముచ్చట్లు చెప్పుకుంటే..

ఎంచక్కా మగవాళ్లు మాత్రం పంచెలు లుంగీలు మోకాళ్ల మీదకి ఎగ్గట్టి, ఈ హోమాలకి దూరం గా ఓ గడ్డింట్లో తుంగ చాప మీద కింగుల్లా సగం పడుకుని పేకాట లో నిమగ్నమై.. ఆహా.. అప్పుడే మొట్ట మొదట సారి మగవాళ్లెంత హాయిగా సుఖం గా ఉంటారో అనుకుంది నేను. కాస్త ముక్క నలగ్గానే పక్కకి పెట్టేసి కొత్త ముక్కలు తీసుకుని మరీ ఆడుతున్నారు వాళ్లు. పిల్లలు ఆ ముక్కలు తీసుకుని చిన్న వాళ్లయితే చుక్కాటా, కాస్త పెద్దవాళ్లు రమ్మీ, మూడుముక్కలాటా.. ఆడేసుకుంటున్నారు. ఇదే బాగుందని నేనూ, మా చెల్లీ కూడా ఈ గుంపు లో జొరబడి పేకాడటం నేర్చుకున్నాం.

ఇక ఆ పెళ్లి నుండి వచ్చేటప్పుడు బ్యాగు లో మూడు సెట్లు పేక ముక్కలు తీసుకుని రైలెక్కేసాం. ఆ వేసవంతా చుట్టాలతో అమ్మ బిజీ గా ఉంటే మేము ఉదయం, మధ్యాహ్నం పేకాట లో ఇంకా యమా బిజీ అయిపోయాం.ఈ పేకాట వ్యసనం ఎంత వరకూ వచ్చిందంటే ఉన్న పేకల సెట్లు పాడైపోయాకా, కొత్తవి కావాలని మా నాన్నగారిని అడిగేదాకా.. ఇక ఉగ్ర నరసింహావతారం ఎత్తి ఆయన ‘ఏంటీ మీరు పేకాట ఆడటానికి నేను కొత్త పేక సెట్టు కొనిపెట్టాలా? పిచ్చి కానీ పట్టిందా? అసలే పేకాట వ్యసనం వల్ల మా పెదనాన్న ఊరు ఊరంతా వల్ల కాడు అయిపోయింది. ఎవ్వడిని చూస్తే వాడు చీట్ల పేక ఆడటం, తిండి, పని అన్నీ మానేసి చేతిలో ఏదుంటే అది పెట్టి ఆడటం.చేసే బంగారం లాంటి జీవితాలని నాశనం చేసుకున్నారు.. అన్నప్రాశన రోజున భగవద్గీత, బంగారం తో బాటు పేక ముక్కలు కూడా పెట్టే ఊరది.ఒకసారి ఆ వ్యసనం అంటుకుంటే ఇంక వదలదు...

మా బాబాయిగారొకాయన అలాగే ముప్ఫై ఏళ్లు ప్రతి రోజూ పేకాడి పేకాడి పిల్లల పేర్లు కూడా జ్ఞాపకం లేని పరిస్థితి లోకి వెళ్లి పోవడం చూసి చూసి వాళ్ల పిల్లలు పాపం సరైన గైడెన్స్ లేక ఎలా అల్లల్లాడి పోతున్నారో వివరించారు. (అదే కథ, ఇంకో పరిస్థితి లో అయితే.. వాళ్ల నాన్న చూడు..పేకాట లో కొట్టుకుపోయి పేర్లు కూడా జ్ఞాపకం పెట్టుకోకపోయినా, ఎంత బుద్ధి గా చదువుకుంటున్నారో, మీకు ఎంత చేస్తున్నాం... అని రివర్స్ లో బాగా వాడుకునేవారు హహ్.. )

ఇలాంటి ఎన్నో రకాల దృష్టాంతాలని ఉదాహరించి నానా రకాల ప్రమాణాలు మాచేత వేయించారు

మేమూ రెండు రోజులపాటు ఆగినా, ఆగలేక అట్ట ముక్కల మీద కూడా బొమ్మలు వేసి ఆడటం మొదలు పెట్టాం.

ఎంతో రసవత్తరం గా సాగుతున్న నా కథనానికి లా పాయింట్ తెచ్చి అడ్డుకట్ట వేసింది మా అమ్మాయి. ‘మరి ప్రామిస్ చేశావు కదా. నీ చిన్నప్పుడు నువ్వు ఇష్టం వచ్చినట్లు ప్రామిస్ లు బ్రేక్ చేసేదానివా అమ్మా?’ సాధ్యమైనంత అమాయకం గా మొహం పెట్టడానికి విఫల ప్రయత్నం చేస్తూ..

మళ్లీ పక్కనుంచి రెండు కిసుక్కులు. ‘వార్నీ.. ఫ్లో లో కొట్టుకు పోయి ఆడియన్స్ కి రాంగ్ మెసేజ్ ఇస్తున్నట్టున్నాను.. ‘ సర్దుకుని..’అబ్బే.. అట్ట ముక్కల యాభై రెండు తయారు చేయడం మాటలా? ఏవో కొద్దిగా మినీ పేక సెట్ అంతే. అదీ పూర్తిగా అదేరకం ఆటా కాదు’ అని కాస్త కవరప్ చేసుకుని..

కొన్నాళ్లకి వాటినీ కనిపెట్టి మా నాన్నగారు అంతకన్నా భీకర ప్రతిజ్ఞ చేయించారు. అప్పటినుంచీ ఎప్పుడూ పేక ముట్టలేదు లేను. అని షార్ట్ కట్ లో కథ ముగించేశాను.

‘మరి కంప్యూటర్ లో కార్డ్ గేమ్స్ ఆడటం చీటింగ్ కాదా? Are n’t you breaking a promise?’ కళ్లెగరేసి మరీ అడిగింది మా అమ్మాయి.

‘అంటే.. టెక్నికల్ గా ముక్కలు ముట్టుకోవడం లేదు గా?’ అని సమాధాన పరిచాను.చేసేది లేక, వెళ్లిపోయింది.

ఆ పేక ముక్కల వ్యసనం చెస్ లోకి ఎలా రూపాంతరం చెందిందో, ఆటలాడుతూ ఓడిపోయినప్పుడో, రూల్స్ పాటించడం లేదనో కొట్టుకుంటుంటే గోడవతలకి చెస్ బోర్డ్, పావులు విసిరేసినప్పుడల్లా ఎలాగ మేము పెంట కుప్పల మీద నుంచి తెచ్చుకుని కడుగుకుని మరీ, పోయిన పావులకి బదులు గా కారం బోర్డ్ కాయిన్లు, చెక్క ముక్కలు, కూరగాయ తొడిమలూ పెట్టి ఆడి, గొడవలు అమ్మ దగ్గరికెడితే మొదటికే మోసమని, 'మౌన పోరాటాలు ' చేసుకునే వాళ్లమో..

ఇదంతా ఐదు చెస్ బోర్డులుండీ, డబ్బా విప్పటానికి కూడా ఖాళీ లేనంత హోం వర్కులు, ప్రాజెక్టులున్న పిల్లలకి చెప్పీ లాభం లేదనిపించింది.

ఇదింకా నయం.. ఈ స్కూలు ప్రాజెక్టుల వల్ల జీవితం లో అబద్ధాల కోరు లా అయిపోయిన వైనం, తెలంగాణా లో ఫ్లోరైడ్ బెల్ట్ దాకా తవ్వినా నీళ్లు రానట్టు, నాలో లేని కళల కోసం తవ్వుకుని తవ్వుకుని పడిన తంటాలూ, వెజిటేరియన్ అయుండీ మొట్ట మొదటి సారి మాంసం కొట్టు కెళ్లాల్సి వచ్చిన ఉదంతం..ఎల్లుండి. చెప్తాను...

(ఇంకా ఉంది)

సైడు బెర్తు ఆవిడా, నేనూ

బెంగుళూరు – కాచిగూడా బండి ఎక్కి కూర్చున్నాం. తత్కాల్ లైన్లో మూడు గంటలు పడిగాపులు గాస్తే దొరికిన టికెట్లు.. ఏసీ టూ టయర్. నేనూ, నా పిల్లలూ సామాన్లు సద్దుకుని కూర్చున్నాకా ఎదురు గా చూస్తే నల్లటి గుబురు మీసాలు, పెద్ద బొజ్జ, ఎర్రటి పెద్ద కళ్ళు.. నుదుటన పెద్ద నామాలు.. కొద్దిగా భయం వేసింది. పిల్లలు కూడా ఒకింత గుబులు గా ‘నాన్నా.. నువ్వూ మాతో రావాల్సింది.. అప్పుడు ఈ నాలుగు సీట్లూ మనకే ఉండేవి..’ అంటుంటే గుబురు మీసాలాయన చిన్నగా నవ్వాడు. చేతిలో ఏదో తమిళ పుస్తకం.

రైలు బయల్దేరింది.. చిన్నగా మేమూ తిండీ గట్రా ముగించుకుని ఎవరి పుస్తకాల్లో వాళ్లం తలలు దూర్చేసాం. కానీ నాకెందుకు అనీజీ గా ఉందో కాసేపాగాకా లైట్లు ఆపుచేసి పరదాలు వేసినప్పుడు అర్థమైంది. రోజులు అస్సలూ బాగోలేవు. ఆడ,మగా అని లేదు, వయసు ని చూడటం లేదు.. వాహనాల్లో జరిగే అత్యాచారాల గురించి వార్తా పత్రికలూ, చానెళ్ళూ హోరెత్తిస్తున్నాయి.. చాలా సేపు నిద్రే పట్టలేదు.. ఆలోచనల్లో ఎప్పుడో నెమ్మదిగా నిద్రలోకి జారుకున్నాకా ‘మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మం హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్హ్ ప్లీ ఈ ఈ ఈ జ్జ్జ్జ్జ్జ్జ్జ్జ్, దుబ్బ్ దుబ్బ్..’ శబ్దం.. మంద్రంగా.. భయంకరం గా..

టపక్క్ మని కళ్ళు తెరిచి చూస్తే.. కర్టెన్ చాటు ఒక మనిషి కదలికలు తెలుస్తున్నాయి. అసలేం జరుగుతుందో అర్థమయ్యేలోపల ఒక్కసారి గా కర్టెన్ తో సహా ఒక మనిషి దుబ్బుమని రెండు సీట్ల మధ్యలో పడ్డాడు.. ‘అమ్మ్మా..’ అంటూ! నాకు మతి తోచలేదు. కెవ్వుమని కేకేసి కాళ్లు వేగం గా ఆడించి కిందపడిన మనిషి ని తన్నటానికి ప్రయత్నిస్తూనే ఉన్నాను. ఒక్కటీ తగిలినట్టు లేదు.

ఆ మనిషి ఎందుకొచ్చినట్లు? పై బెర్త్ గుబురు మీసాలాయనా? లేక దొంగా? చేతిలో కత్తా? గన్నుందా?

ఈలోగా లైట్లు వెలిగి టీసీ, ఒకరిద్దరు మనుషులు వచ్చేశారు.. నా కళ్లజోడెక్కడ చచ్చిందో.. టీసీ వచ్చి ‘చిన్న కిడ్.. కంగారు పడకండి..’ అని చెప్తున్నాడు. ‘చిన్న పిల్లా!! అయ్యో మా పాప! పై సీట్లోంచి పడినట్లుంది..’ నేను కర్టెన్ లాగేసి కింద నుంచి శాల్తీని లేపి నా పక్కన కూర్చోపెట్టుకుని లొడ లోడా వాగుతూ వీపు మీద దబ దబా కొడుతూ ఊరడించడం మొదలు పెట్టాను. ఇదేంటి ఇంత గింజుకుపోతోంది.. షాక్ తిందేమో నా చిట్టి తల్లి.. వాగుడు లెవెల్ ఎక్కువైంది..

‘అమ్మా.. ఏమైంది?’ అంటూ పైన్నుంచి పెద్ద పిల్ల అడుగుతోంది. ‘అదేంటి? ఇది పెద్ద పిల్ల కాదా?’ ఎదురు గా కింద సీట్లోకి చూశాను. మా చిన్నమ్మాయీ లేచి చూస్తోంది..

అయితే నేను ‘ఓదార్చేది’ ఎవర్ని? అని చూస్తే ఎర్ర చొక్కా వేసుకున్న ఒక చిన్న పిల్లాడు. మా పెద్దమ్మాయి వయసులోనే ఉన్నాడు.. ఇట్లా కాదు కానీ నా కళ్లజోడు కోసం పర్సు తెరిచి పెట్టుకునేసరికి సీనంతా అర్థమైంది.



పది-పన్నెండేళ్ల కుర్రాడు.. అర్థరాత్రి బాత్రూం కెళ్లి వస్తూ అన్ని సీట్లకీ కర్టెన్లు వేసి ఉండటం తో, పొరపాటున వేరే సైడ్ బర్త్ కర్టెన్ తీసి అమ్మా.. అమ్మా.... అని భుజం మీద కొట్టబోయాడట. ఆవిడ దెబ్బకి భయపడి పిడి గుద్దులు గుద్ది, అదీ చాలక కాళ్లతో తోసేసిందట. దానితో మా సీట్లకి మధ్యలో పడిపోయాడు..

ఆ బాబు ని వాళ్ల తల్లిదండ్రులు తీసుకెళ్లిపోయాకా. మా అమ్మాయిలు ‘అబ్బా..ఎంత భయమైతే మాత్రం.. మరీ అంత గట్టిగా అరవాలా? It was so embarassing you know!’ అనేశారు.. ‘భడవల్లారా! మీరు ఎన్నెన్ని ప్రాంతాల్లో ఎన్నెన్ని వందల సార్లు నన్ను తలెత్తుకోకుండా చేయలేదు?’ అనుకుని గోరంత దీపం లొ సూర్యాకాంతం లా ‘హమ్మ కూతుళ్లో, హమ్మ కూతుళ్లో.. ‘ అని నిట్టూర్చాను.

ఇక నిద్ర పడితే ఒట్టు.. చిన్నది పడుకుంది. కానీ పెద్దమ్మాయి మాత్రం నిద్ర పట్టడం లేదంది. ‘సరే.. రా.. అని దుప్పటీ కప్పుకుని లాప్ టాప్ లోకి డౌన్ లోడ్ చేసిన ‘ఇంగ్లిష్ వింగ్లిష్ ‘ సినిమా ఇయర్ ఫోన్లు పెట్టుకుని చూపించి మరీ మా అమ్మాయి పరమ గిల్టీ గా ఫీలయ్యేలా చేశా..

ఉదయం రైలు దిగే వేళ ఆ పిల్లవాడి తండ్రి వచ్చి సైడు బర్త్ ఆవిడకి క్షమాపణ చెప్తూనే, ‘మా అబ్బాయి బాగా భయపడ్డాడు. వాడికి గుండె జబ్బు. హైదరాబాదు లో పెద్ద ఆసుపత్రి లో ఆపరేషన్ కోసం తెస్తున్నాం.. అని సమాధానం చెప్పే ఆస్కారం ఇవ్వకుండానే దిగిపోయారు. అది వినగానే ‘ మాకూ గుండెలు కలుక్కుమన్నాయి..

టెర్రరిస్టుల వల్ల ఎలాగూ జనాలు బాగా తిరిగే చోట్ల, ఎవ్వర్నీ నమ్మడం తగ్గించేశాం. బిక్కుబిక్కుమంటూ తిరుగుతున్నాం. వార్తా పత్రికల,ఇంకా టీవీ, ఇంటర్నెట్ లాంటి సాధనాల వలన వరస అత్యాచారాల సంగతులు వినీ వినీ సాటి మనిషిని నమ్మాలన్నా వంద సార్లు ఆలోచించాల్సివస్తోంది...

సైడు బర్తావిడ ‘నేనేం చేయనండీ.. నేనూ పేపర్లు చదువుతున్న మనిషినే. మా ఇంట్లోనూ టీవీ ఉంది. అర్థరాత్రి కర్టెన్ తీసి మనిషి మీద కి వంగి భుజం కుడుపుతుంటే.. నేనేం చేస్తున్నానో నాకే తెలియలేదు..’ అని బెంగపడుతూ దిగింది.. వెనకాలే మేమూనూ..