హైదరాబాద్ కబుర్లు, పుస్తక ప్రదర్శనా, ఎగ్సెట్రా ఎగ్సెట్రా..

కిస్మస్ సెలవలముందు ఒక రోజు ఉదయం.. మా ఇంట్లో..

ఉదయం స్కూల్ కెళ్ళే హడావిడి ..ఒక పక్క నేను జడా.. వాళ్ళ నాన్న షూసూ వేస్తుంటే.. గంభీరం గా.. మొహం పెట్టి దోశ ముక్క నములుతూ, మా చిన్నమ్మాయి ..'నాన్నా.. మీ చిన్నప్పుడు.. world black 'N' white  ఆ? కలరా? ' అని అడిగింది నిన్న. వొళ్ళు మండింది.. మేము కనీసం టీ కూడా సుఖం గా తాగకుండా.. సేవలు చేస్తుంటే.. ఎంత హాయిగా.. ఆలోచించుకుంటుంది..అని.. 'లేదమ్మా.. ప్రపంచం ఎప్పుడూ.. రంగులతోనే ఉంది..' అంటే ..  'కానీ.. గాంధీజీ వాళ్ళప్పుడు పాపం Black 'N' White  లోనే ఉంది....' అని నిట్టూరుస్తూ....

రెండు రోజుల క్రిందట... "అమ్మా.. Byeeee" అని పళ్ళికిలిస్తూ స్కూల్ బాగేసుకుని వచ్చింది మా పెద్దమ్మాయి . . బుగ్గ పిండి పోపు పెట్టుకోవచ్చు.. అంత జిడ్డు మొహం!..

'ఏంటి అసలు సబ్బైనా పెట్టుకున్నావా? ముఖం మీద? ' అని గద్దిస్తే... 'yes అమ్మా!!.. నీకెప్పుడూ డౌటే నామీద.. అని ఇరిటేట్ అయింది మా పాప.. పోన్లే అని నేనూ హడావిడి లో పట్టించుకోలేదు..స్కూల్ బస్ వెళ్ళాక బాత్ రూం లోకెళ్ళి చూస్తే.. బకెట్ లో నీళ్ళ లెవెల్ ఒక ఇంచ్ అయినా తగ్గినట్టు అనిపించలేదు.. సబ్బు చూస్తే.. రాజస్తాన్ లో ఎడారి నేలంత .. పొడి పొడిగా..

సాయంత్రం స్కూల్ నుంచి వచ్చాక.. 'అవునూ.. ఉదయం నీ ఏక్షన్ రీ ప్లే చెప్తాను. బాత్ రూం కెళ్ళావు.. హాయిగా కొత్త టింకిల్ చదివావు.. 'టైం అయ్యిందీ' అని నా అరుపు వినగానే..గబ గబా.. చేతుల్ని బకెట్ లో ముంచి. మొహం తుడుచుకుని వచ్చేసావు.. ' అవునా? ' అని అడిగాను.. ముందర నా మొహం లోకి చూసింది.. వ్యంగ్యం,కోపం, లాంటివి ఏమైనా కనిపిస్తున్నాయేమో..  ఒకవేళ నిజాన్ని ఒప్పుకుంటే.. తనకి ఏ విధమైన ట్రీట్ మెంట్ దొరకవచ్చు అని జాగ్రత్త గా..బేరీజు వేసుకుని.. నెమ్మది గా.. సిగ్గుగా, గారంగా ముఖం పెట్టి 'నీకెలా తెలుసు? ' అని అడిగింది..
నాకు కొన్ని దివ్యశక్తులున్నాయి అని చెప్పి..  స్నానం చేయకపోతే వచ్చే నష్టాలని వర్ణించి.. కాస్త భయపెట్టి వదిలాను.
వెళ్తూ వెళ్తూ.. 'అసలు టింకిల్ అలా చదివితేనే ఎంత.. thrilling గా ఉంటుందో తెల్సా? ' అని నా కందకుండా పరిగెత్తింది..

నేనూ తయారయి ఆఫీస్ కి వెళ్ళటానికి కార్ ఎక్కాక ఇద్దరు పిల్లల కబుర్లు, చిలిపి చేష్టలు  నెమరు వేసుకుంటూ  నవ్వుకుంటూ,  కాసేపు చక్రాలు చక్రాలు గా  కళ్ళముందు తిరుగుతూ..అలా నా నలుపు-తెలుపు ప్రపంచం లోకెళ్ళిపోయాను.. అదే నా చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలన్నమాట..

మా చిన్నప్పుడు మేమూ అలాగే... పుస్తకాలు చదివేవాళ్ళం.. అసలు పుస్తకాలేంటి.. ప్రతీదీ... ఎంత బేసిక్ ఆనందాలుండేవి ... లైఫ్ లో... అని ఆలోచిస్తుంటే.. ఎన్ని గుర్తొచ్చాయో..

బస్ స్టాప్ లో.. బస్సు సమయానికొస్తే.. దాంట్లో అనుకోకుండా సీట్ దొరికితే కాలేజ్ రోజుల్లో వచ్చిన ఆనందం ... పది పైసల ఆకుపచ్చ గట్టి చాక్ లేటు కొనే డబ్బున్నప్పుడు.. పావలా కొచ్చే eclairs కొంటే వచ్చే ఆనందం,..  ఏ బస్సులోనో, రోడ్డు మీదో.. అనుకోకుండా.. ఆకస్మికం గా పాత స్నేహితులు కనిపిస్తే దొరికే ఆనందం.. 
ఇంటికి కాళ్ళీడ్చుకుంటూ వస్తుంటే ఇంట్లో ఫేవరేట్ చుట్టాల గొంతులు వినిపిస్తే వచ్చే ఆనందం.. 

గ్ర్ర్ర్ర్ర్ అని శబ్దం వచ్చే పంప్ స్టవ్ మీద.. తోపుడు బండీ లో వేయించే మిర్చీ బజ్జీలు తిని, (బకెట్ లో ఉన్న కుళ్ళు నీళ్ళలో ఒకసారి ముంచి స్టెర్లైజ్ చేసిన స్టీల్ ప్లేట్ లో ) ..
గాజు గ్లాసుల్లో మరకలని కర్చీఫ్ తో తుడుచుకుంటూ, వేడి వేడి టీ లు తాగినప్పుడొచ్చే ఆనందం..

జనాల్ని తప్పించుకుంటూ, తోసుకుంటూ, సుల్తాన్ బజార్ (హైదరాబాద్) లో.. రబ్బర్ బాండ్ లో, పిన్నులో  కొంటే వచ్చే ఆనందం..   ఇలాంటి చిన్న చిన్న సర్ ప్రైజులు, ఆనందాలూ, కాస్త కాస్ట్లీ ఆనందాల, సర్ప్రైజుల వెనక్కి, ఎక్కడో అటకలమీద పెట్టేసాం..

ఇప్పుడు కార్ లో బయటకెళ్ళటం, ఫోన్ చేసి ఎపాయింట్ మెంట్ తీసుకోకుండా రాని బంధు మిత్రులూ, తినటానికెళ్ళాలంటే.. 'ఒక స్టాండర్డ్ ' ఉండాలని, .. షాపింగ్ అంతా.. మాల్స్ లో..  టీలూ,కాఫీలూ కాఫీ డేల్లో..

సెలవలంటే వాటికోసం తయారవటానికి 10 రోజులూ, సెలవలంతా.. అద్భుతం గా గడిపామన్న ప్రూఫ్ ల కోసం సెలవలంతా..మంచి కొత్త బట్టలేసుకుని, కెమేరాల్లో ఏ ఏ సీన్లు బంధించవచ్చా.. అని వెనకపడటమే సరిపోతుంది కదా అసలు?!!
వెనక్కొచ్చాక ఆ సెలవలనుండి రికవరీ కి మళ్ళీ ఇంకో వారం..

కనపడినవల్లా కొనేయటం,.. కో వర్కర్లకేమివ్వాలి? చుట్టుపక్కల వారికేమివ్వాలి? డ్రైవర్ కీ, పని అమ్మాయికేం కొనాలి? మన కుటుంబ సభ్యులకి ఎంత లో కొనాలి.. ఈ ఊబిలో కొట్టుకుంటూ.. 

ఇలా కాదు.. ఈ కిస్ మస్ సెలవల్లో గిఫ్టులు, కార్ లల్లో ప్రయాణాలు,  చుక్క హోటళ్ళల్లో భోజనాలు, మాల్ లల్లో కొనడాలు,   లాంటి వి వదిలేసి.. కొన్ని రోజులు 'బ్లాక్ ఎండ్  వైట్ ' ప్రపంచం లో గడపాలని నిర్ణయం తీసేసుకున్నాం.


హైదరాబాద్ లో దిగాక, సాయంత్రం పుస్తక ప్రదర్శన కి వెళ్ళి  పేపర్ కప్పుల్లో టీ తాగి.. నాలుగున్నర గంటల పాటూ, పుస్తక ప్రపంచం లో విహరించాం..   ఇ-తెలుగు లో 'మనసు లో మాట' సుజాత గారు కనపడతారేమో నని ఆశ పడ్డాను కానీ..  నిరాశే అయింది.. అంతకు ముందే.. 'గడ్డిపూలు ' సుజాత గారు వచ్చి వెళ్ళారని తెలిసింది.. 'అయ్యో' అనుకున్నాను.. మేమొచ్చి వెళ్ళాక.. ' ప్రవీణ్ శర్మ, సీ బీ రావు గారు వచ్చారని తెలిసింది.. వాళ్ళనీ చూడలేక పోయాం.. అని అనుకున్నాను.శ్రావ్య గారూ వచ్చారని .. విన్నాను.. కానీ వేరే రోజనుకుంటా..

అక్కడ కలిసిన బ్లాగర్ల గురించి రెండు ముక్కలు చెప్పాలి..

భార్గవ రాం - త్వరగా కలిసిపోయి హాయిగా నవ్వుతూ నవ్వించే స్వభావం.. పైగా.. మిమ్మల్ని ఎక్కడో చూసినట్టుందే .. అంటే.. నాది చాలా ఆర్డినరీ ఫేసండీ.. మనిషిని పోలిన మనుషులు ఏడుగురు ఉంటారు ప్రపంచం లో అంటారు.. నన్ను పోలినవారు మాత్రం 700 ఉంటారు కనీసం.. అని నవ్వేసారు.

కౌటిల్య గారు - ఎక్కువ మాట్లాడలేదు కానీ.. నన్ను బ్లాగర్ గా గుర్తించి.. నా బ్లాగ్ చదివానని, ఆయనకి నచ్చిందనీ చెప్పారు. (బహుశా.. ఆరోజు కలిసిన బ్లాగర్లలో ఒక్కరే అనుకుంటా.. నన్ను బ్లాగ్ ద్వారా గుర్తించింది.. )

శ్రీనివాస్ కుమార్ గారు : ఆయన చాలా సాదా (Simple) మనిషి లా అనిపించారు. మంచి స్టాల్స్ గురించి సూచనలిచ్చారు.

చావా కిరణ్ : బ్లాగుల్లో ఆయన చాలా సీనియర్ అని పరిచయం చేసారు. 'నేను చాలా వరకూ.. బ్లాగులు చదువుతాను.. మీ పోస్ట్ ఏదైనా చెప్పండి.. గుర్తిస్తాను.. ' అన్నారు.  ఏ పోస్ట్ గురించి చెప్పాలో అయోమయం లో పడి ఇంక చెప్పలేదు..

కత్తి మహేశ్ కుమార్ : బ్లాగుల్లో ఆయన పేరు చాలా సార్లు విని ఉండటం వాల్ల, ఆయన టపాలు కొన్ని చూసి.. ఆయన పోస్టులు ఒకటి రెండు చదివి, కామెంట్ చేసిన experience తో  .. ఆయన ని  భీకరం గా.. కళ్ళెర్ర జేసి ఆవేశం గా రంకెలేస్తూ .. ఆలాగ ఏదో ఊహించుకున్నాను కానీ..  మృదు స్వభావి గా, మాట మాటకి పగలబడి నవ్వుతూ, నేను ఊహించిన దానికి వ్యతిరేకం గా కనిపించారు.  మహేశ్ గారు నన్ను బ్లాగర్ గా గుర్తించలేదు.. నా కామెంట్లని గుర్తు చేసి.. కొద్దిసేపు ఆయన టపాల్లో ఏది నచ్చలేదో.. ఎందుకు నచ్చలేదో.. నేను ఆవేశం గా చెప్పినా.. ఆయన చిరునవ్వు తో చూస్తూ ఉండి పోయారు.  వెళ్తూ వెళ్తూ.. తన బ్యాగ్ లో పుస్తకం చూపించి  'ముదిగొండ శివప్రసాద్ ని సంచీలో తీసుకెళ్తున్నాను ' అని చమత్కరించి వెళ్ళిపోయారు.

వీకెండ్ పొలిటిషియన్ : 
వీకెండ్ పొలిటిషియన్ అంటే బొర్ర మీసాలతో, ఒక చలపతి రావో, ఒక కృష్ణం రాజో.. ఖాదీ బట్టలేసుకుని ఎర్రని బొట్టూ అదీ పెట్టుకుని భారీ కాయం తో .. చేతికి, మెడలో  బంగారు గొలుసులతో .. చేతులు జోడించి అందర్నీ పలకరిస్తూ.... అని ఎవరైనా ఊహిస్తారు  ఆయన కూడా.. దానికి విరుద్ధం గా.. సన్నగా పొడుగ్గా.. పెద్దగా ఆర్భాటాలు లేకుండా..  హుందా గా కనిపించారు. ( వారాంతాలు మాత్రమే ఆయన రాజకీయాలు చేస్తారనుకుంటా.. ఒక్క చొక్కా మాత్రమే.. ఖాదీ, మామూలు పాంటూ  అందుకే వేసుకున్నారు కాబోలు )..
బోల్డు పుస్తకాలు కొని ఇంటికి చేరాం ...


హాయిగా.. మామూలు బట్టలేసుకుని, తలకి నూనె దట్టించి,..  బస్సుల్లో తిరగటం,....సెలవలంతా..  పుస్తకాలు నమలటం,  రోడ్డు సైడ్ తోపుడు బళ్ళల్లో తినటం, 'ఆపిల్స్, పీర్స్ ' లాంటివి నాజూగ్గా పింగాణీ పళ్ళాల్లో ఫోర్కులతో తినటం కాకుండా.. 'చున్నీ తో దుమ్ము దులిపి బజార్ లో రేక్కాయలు, జామకాయలు, తేగలు, తిని, బస్సుల్లో తిరిగి,.. ఇరానీ హోటళ్ళల్లో చాయ్ లూ, పిడత కింద పప్పూ, బఠాణీలూ, తినటం, మా అమ్మగారింట్లో ఒక గోడ పెయింట్ చేయటం, తెల్లవారేదాకా స్నేహితులతో.. కబుర్లు,కొట్లాటలూ,  జెనరల్ బజార్ లో మామిడి తాండ్ర, బొట్టు బిళ్ళల షాపింగ్ చేయటం.. లాంటివి చేయటం.. ఎంతో సంతృప్తి గా .. చాలా సీదా, సాదా గా.. సెలవలు గడిపి మళ్ళీ మా బంగారు బెంగుళూరు చేరుకున్నాం... 

మళ్ళీ రొటీన్ లో పడినా.. కనీసం, 2 వారాలకి ఒక సారి కార్ వదిలి బస్సులో ప్రయాణం చేయాలనే నిర్ణయం, సెలవల్లో స్నేహితులతో, కుటుంబ సభ్యులతో,  కసి దీరా కొట్లాడినప్పుడూ, ఆర్థ్రమైన సంభాషణలు చేసినప్పుడూ,   పుస్తకాలని నమిలినప్పుడు, ఆఘ్రాణించిన ఆలోచనా స్రవంతీ, సెలవల్లో దొరికిన కొత్త ఫ్రెండూ,  చాలు... ఒక మంచి వెకేషన్.. అనిపించటానికి ..

హైదరాబాద్ 'అబ్బో బాగా మారిపోయింది.. మునపట్లా లేదు..' అనుకుటూ ఉండేదాన్ని, కానీ.. మారింది నేనేననీ,  కొన్ని చూడటం/గమనించటం  మానేశాననీ, .. కొన్ని మాత్రమే.. చూడటం నేర్చుకున్నానీ, సిటీ భౌతికం గా కొంత మారినా, ఎవరికి కావాల్సిన అనుభూతి వాళ్ళకి ఇవ్వటం మాత్రం లో మాత్రం మారలేదనీ.. మున్ముందు కూడా మార్పు రాదనీ అర్థమయింది....