ఇరవయ్యేళ్లిక్కడ - తెలుగు పిల్లల ఇంటర్వ్యూ కబుర్లు

పదిన్నర కల్లా ఇంటర్వ్యూ హోస్ట్  చేయాలని తొమ్మిది కే బయల్దేరి కారెక్కేసా.  ఇంటర్వ్యూ చేయాల్సిన అబ్బాయి వివరాలు చూసుకుంటే పదకొండేళ్ల అనుభవం, చదువుల్లో అన్నీ తొంభైలు తప్ప కనీసం ఎనభైలు కూడా ఎరగని వాడిలా ఉన్నాడు. వంక పెట్టడానికి లేని రెస్యూమే.

ఎందుకో అనిపించింది, ఈ అబ్బాయి కి ఉద్యోగం దొరకదని. నేననుకున్నది కరెక్టే అయింది. అబ్బాయి ని చూడగానే నా తల్లిదండ్రులు గుర్తొచ్చారు. (ఇలాగ లేమనే ఎప్పుడో దెప్పుతూ ఉండేవారు కదా అని)  మిల మిలా మెరిసే కళ్లు, చక్కటి భాష, మంచి బట్టలు, బోరు కొట్టించకుండా సరదాగా మాట్లాడే తత్త్వం,.. అయితేనేం, నా అంచనా నిజమే అయింది.  కోడింగ్ పర్వాలేదు కానీ, విషయ జ్ఞానం మాత్రం చాలా తక్కువ.  తెలుగబ్బాయి, అనే అభిమానం తో,  చెప్పేసా..

 'మీకు ఈ ఉద్యోగం రాదు. నన్ను దాటుకుని వెళ్లినా వేరే వాళ్లు చీల్చి చెండాడేస్తారు.  మీ ఇష్టం!  నా సలహా, మీరు వెళ్లిపోండి, మీకు తగ్గ గ్రూప్ కాదు మాది.

ఆ అబ్బాయి ముఖం నల్లబడింది కానీ, నేను అన్నది మాత్రం బాగానే అర్థం చేసుకున్నాడు. ఒక్క నిమిషం లోనే తెరిపినబడి, వెళ్ల డానికి లేచాడు. ఆఫీసు గుమ్మం దాకా దిగబెట్టి వచ్చేసాను.

ఎందుకో ఇదివరకు ఇంటర్వ్యూలు చేసిన తెలుగబ్బాయిలు గుర్తొచ్చి చిరునవ్వు ముఖం మీదకి వచ్చేసింది.

మూడేళ్ల క్రితం ఒకబ్బాయి, చక్కగా ఉన్నాడు, అయితే అతన్ని ఎందుకో ధైర్య లక్ష్మి వరించలేదు. ముఖం దించుకుని, నూతి లోంచి మాట్లాడినట్లు సన్నని గొంతు! నాకు చెవుడు రాలేదు కదా అని అనుమానం వచ్చింది.

మా సంస్థ లెక్చరర్లని సాధారణం గా ఇంటర్వ్యూలకి సైతం తీసుకోదు. అతను టీచింగ్ లో ఉన్నాడు. ఎలాగూ బండి ముందు కెళ్లదు, అలాంటప్పుడు ఇప్పుడే పంపిస్తే సరిపోతుందనిపించింది. అయినా ఎందుకైనా మంచిదని ఇంకా ప్రశ్నలు సంధిస్తున్నా.

గొంతు పెంచమని ఏడెనిమిది సార్లు చెప్పి చెప్పీ విసిగి పోయి, ఇంటర్వ్యూ చాలించా. బయటకి పంపిస్తూ, 'మీరు కాన్ఫిడెన్సు పెంచుకోవాలండీ! eye  contact  ఉండాలి, స్పష్టం గా, ముక్కుసూటి గా, కాస్త వినిపించేట్టు మాట్లాడాలండీ ' అని చెప్పేసా.  

వెనక్కి తిరిగి వెడుతుంటే, 'మాడమ్!' అని పిలిస్తే ఆగాను. ' IT సంస్థల్లో పని చేసాకా, కుటుంబ పరమైన సమస్యలతో, రెండేళ్లు గోదావరి జిల్లాల్లో చాలా మంది ధనికులు, మోతుబరులూ, వ్యాపారస్తులూ ఉండే ఊరు లో ఆడవాళ్ల ఇంజనీరింగు కాలేజీ లో పని చేశాను మాడమ్. అక్కడ కళ్లల్లో కళ్లు పెట్టి చూడటాలూ, గట్టి గా మాట్లాడటాలూ చేస్తే పుచ్చెలు లేచిపోతాయి మాడమ్' అన్నాడు.

నవ్వాలో, ఏడ్వాలో అర్థం కాలేదు, అలాంటప్పుడు నవ్వేస్తే బెటర్ అని హాయిగా నవ్వేసుకున్నా.  ఇంకో సారి శనివారం బలవంతం గా ఆఫీసు వాళ్లు రప్పించి ఇంటర్వ్యూలు చేయిస్తున్నారు. విసుగ్గా ఉంది. దానికి తోడు, ఆ అబ్బాయి ని చిన్న ప్రోగ్రామ్ రాయవయ్యా బాబూ అంటే,  అడిగిన ఒక్క ప్రశ్న కి వంద డౌట్లతో వేధించుకు తింటున్నాడు.  ఈలోగా ఇంటినుండి ఫోన్లు.. 'అమ్మా, అక్క నన్ను ఇడియట్ అంది.' 'అమ్మా, అదే నన్ను కావాలని పుష్ చేసింది' అంటూ.  కాస్త అపాలజెటిక్ గా 'సారీ, మై కిడ్స్ ' అన్నాను.

'ఏంటీ మీకు పిల్లలా! అదీ ఇద్దరా! ఇంత యంగ్ గా కనపడుతున్నారు, నమ్మలేకపోతున్నా మాడమ్ !'
వార్నీ, ఇంత పాత చింతకాయ డైలాగు కి నేను పడిపోయేంత సిల్లీ గా కనిపిస్తున్నానా? లేక ప్రపంచ జ్ఞానం అతనికి శూన్యమా?' అనుకుని,

'మీరు ఈమాత్రానికే కనుక్కోలేకపోతే రేపు మా కస్టమర్ల బగ్గులు ఎలా కనిపెడతారు?' వెర్డిక్టు పాస్ చేసి పడేసా

ఇంకో తెలుగబ్బాయి, మాంచి సూటూ బూటూ, దొరబాబు లా తయారయి వచ్చాడు. బానే ఉంది.  'కాస్త ఈ కోడు రాసి పెట్టుదూ' అని చిన్న సి ప్రోగ్రామ్ ఇచ్చా.  ఒక గంట ప్రయత్నించి విఫలమై మంచి డైలాగు చెప్పి విరమించాడు.
'I am trained to kill elephants! Please don't make me kill ants'

'ఓహో అలా వచ్చారా? మాకు కళ్లు షార్ప్ గా ఉండి చీమలు చంపగలిగిన వారే కావాలి' అని ఒక థాంక్సు పడేసి బయట పడ్డాను.

ఇంటర్వ్యూ ల్లో ఎక్కువ పర్సనల్ గా ఉండద్దు, ప్రొఫెషనల్ గా ఉండండని గైడ్ లైన్లున్నా, నాకెందుకో, మనుషుల్ని కదా మనం పిల్చింది!  మరమనుషుల్లా ఎలా ట్రీట్  చేస్తామని, అవసరం లేకుండా ఉచిత సలహాలివ్వడమో, దయగా, కాస్త మంచి నీళ్లు పుచ్చు కుంటారా అని మర్యాదలు చేయడమో చేసి భంగ పడిన పరిస్థుతులూ లేకపోలేదు.

ఓసారి ఒకబ్బాయి మరీ చెమటలు కక్కుతూ వచ్చాడు, కాస్త రిఫ్రెష్ అవుతాడని, పాంట్రీ వైపు తీసుకెళ్లా, మంచి నీళ్లు తెచ్చుకుని కుర్చీల్లో కూర్చోగానే.. టెక్నికల్ పీపుల్ చేయరా ఇంటర్వ్యూ? డైరెక్టు గా HR మాట్లాడ తారా ??  అని అడిగాడు.

మంచి నీళ్లు అడిగితేనే నేను  టెక్నికల్ కాదని తేల్చేశాడు.
'అయిపోయావు ఇవ్వాళ్ల నా చేతిలో ' అనుకుని, నాకు తెలిసిన క్లిష్టమైన ప్రోగ్రాములన్నీ అడిగి, కడిగి పంపించేసాకా కానీ తృప్తి గా అనిపించలేదు మరి :)


ఓసారి ఏదో ట్రైనింగ్ కానీ వేరే భవనం వెళ్లాల్సి వచ్చింది. బ్రేక్ సమయం లో, కిటికీ లోంచి రింగు రోడ్డు మీద ట్రాఫిక్కు చూస్తూ  ఫోన్ కాల్ చేసుకుంటున్నా. వెనకెవరో తచ్చాడుతున్నట్టు అనిపించింది.  పట్టించుకోలేదు మొదట. కానీ ఎక్కడికెళ్లినా అక్కడికి ఫాలో అవుతున్నట్టు అర్థమైంది.

తెలిసిన అబ్బాయేమో నాకే గుర్తు లేదేమో నని అనుకుని క్రీగంట గమనించా. ఎప్పుడూ చూసిన జ్ఞాపకం లేదు.

బ్రేక్ పూర్తవడం తో నేనో క్లాస్ లోకి వెళ్ళిపోయా. మళ్లీ రెండు గంటల తర్వాత బయటకి వస్తే అక్కడే తచ్చాడుతున్నాడు.  తలెత్తి సూటి గా చూసి, 'ఏంటి సంగతి? ' అన్నట్టు తలెగరేసా.

'మీకు నేను గుర్తున్నానా? ' అని అడిగాడు.  మొహమాటం గా 'సారీ, గుర్తురావడం లేదు' అని చెప్ప్పాను.

'ఆరు నెలల క్రితం? శనివారం వాకిన్ ఇంటర్వ్యూల్లో..' అని గుర్తు చేశాడు.  గుర్తు రాలేదు కానీ, బాగుండదని, 'ఓహ్.. చేరిపోయారా? బాగుంది. కంగ్రాట్సు' అన్నాను.

'అబ్బే! మీరు సెలెక్టు చేయలేదు గా? ' నిష్టూరం గా అన్నాడు. 'బాబోయ్, అయితే ఇప్పుడేంటి? ' అనుకున్నా. 

'ఆరోజు మీరు నన్ను గేటు దగ్గర దిగబెట్టి, ఎంతలేసి మాటలన్నారు? ' అని పౌరుషం గా అన్నాడు. 

అప్పుడు గుర్తొచ్చింది.  ఈ అబ్బాయి మంచి తెలివైన వాడు, కానీ ఇంగ్లీషు ముక్క రాదు. వేరే దేశాల వారితో మాట్లాడాలంటే కష్టం అని అందరూ రిజెక్ట్ చేశారు. నాకు బానే నచ్చాడు.  బోడి ఇంగ్లిష్ దేముంది? రెండు నెలల్లో నేర్చుకుంటాడు ' అని నేనెంత రికమెండ్ చేసినా ఒప్పుకోలేదెవ్వరూ. 

సరే మనకి నోరెక్కువ కదా, నేను దింపుతాను లెమ్మని, గేటు దగ్గర నుంచోపెట్టి ఇంగ్లిష్ ఎలా ఇంప్రూవ్ చేసుకోవాలో ఒక పది నిమిషాలు అనర్గళం గా మరి చెప్పా కదా. దానికి రివెంజు అని అర్థమైంది.

'సారీ, ఏదో మీకు మంచిదని అలా కాస్త ఓవర్ గా చెప్పినట్లున్నాను' అటెటో చూస్తూ అన్నాను. 

'పర్వాలేదు, మీరు నాకు అలా చెప్పినందుకు వారం రోజులు బాధ పడ్డాను. అయితే తర్వాత నాకూ పట్టుదల వచ్చింది. ఎలాగైనా ఈ సంస్థ లోనే ఉద్యోగం సాధించి మీ ముందే మెడ లో బాడ్జి వేసుకుని తిరగాలని, కష్టపడి ఇంగ్లీషు ప్రాక్టీసు చేసి, మూడు వేర్వేరు గ్రూపుల్లో ఉద్యోగం సాధించా' అన్నాడు. గర్వమా? అతిశయమా?  పొగరా? ఆత్మాభిమానమా ? ఏంటిది? అనుకుంటూ అతని వైపు చూస్తే, కళ్లు నిర్మలం గా ఉన్నాయి. 

'పోన్లే, మన కామెంట్ వల్ల ఒకరికి కొంత ఉపయోగం అయిందంటే ఈరోజు చాలా మంచి రోజు క్రింద లెక్క ' అనుకుని నేను మాత్రం సంశయం లేకుండా చాలా గర్వం గా ఆ రోజంతా గడిపేశా.

ఒక పైత్యం ఫెల్లో ని ఓసారి ఇంటర్వ్యూ చేశా.  

ముటముటలాడే  ముఖం!   ఏదో ప్రశ్న అడగ్గానే, ముట ముట మీటర్ లెవెల్ పెరిగిపోతుంది. ముఖం మీద పేడేసి కొట్టినట్లు సమాధానాలు.  సర్లెమ్మని నేనూ, నా పని చేసుకుంటూ పోతున్నా. రెండు ప్రోగ్రామ్లు  రాయిద్దామని, ఒక ప్రశ్న ఇచ్చి లాప్ టాప్ లోకి తల దూర్చానో లేదో..  'అసలీ ప్రశ్న కి మీకైనా సమాధానం తెలుసా? ' అని హుంకరించాడు.  

'నాకు తెలియని ప్రశ్న ని అడిగానని ఎందుకనుకుంటున్నారు? ' అని నేనూ ఎర్రబడిన ముఖం తో అడిగా. ఒక పావుగంట హోరాహోరీ గా వాదించుకున్నాకా, నా ప్రశ్న వేరే కాంటెక్స్టు లో అర్థమైందని తెలిసింది.  కనీసం సారీ కూడా లేదు. 

 ఇంటర్వ్యూ అయ్యాకా, మా బాసు గారితో, 'అబ్బే! లాభం లేదండీ. ఆటిట్యూడ్ అస్సలూ బాలేదు. నేను అస్సలూ రికమెండ్ చేయను.'  అని చెప్పేశా. 

'అతను చాలా హై రికమెండేషన్ తో వచ్చాడు. IIT లో చదివిన వాడు..' అని నా నోరు మూయించి మా గ్రూపు లోకి చేర్పించారు.  పుండు మీద కారం జల్లినట్లు పైగా, మా ఇద్దర్నీ ఒకే ప్రాజెక్టు లో వేశారు.  ఇంక వేరే మనిషి తో పని లేకుండా ఒక ఆరునెలలు కలిసి పని చేసాం. 

రెండు దశాబ్దాల తర్వాత వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే అతనంత గొప్ప టీమ్ ప్లేయర్ ని నేను చూడలేదు. అతని తో పని చేసినప్పుడు పెట్టిన దీక్ష, ఫీలయ్యినంత చాలెంజ్ ఎప్పుడూ ఎక్కడా అనుభవానికి రాలేదు.  మాట్లాడిన విషయాలు తిరిగి తలచుకుని తలచుకుని నవ్వినట్లు, వేరే ఎక్కడా దాఖలాలు లేవు. 

తర్వాత మా స్నేహం కుటుంబాలకీ విస్తరించి, ఈనాడు నాకున్న సన్నిహితులలో ఒక్కరు గా నిలచాడు. 'మరి ఇంటర్వ్యూ రోజు ఎందుకలా? ' అని అడిగితే 'నాకు చాలా టెన్షన్. స్టేజి ఫియర్, చెమటలు పట్టేస్తాయి' అనేవాడు. 

తర్వాత ఎప్పుడూ నాకు తొలుస్తూనే ఉంటుంది. ఎంత మందిని నేను సరిగ్గా తెలుసుకోలేక రిజెక్ట్ చేశానో, కొద్దిగా స్పేస్ ఇచ్చి చూస్తే, బాగా చేసి మా సంస్థ లో, మా గ్రూపు లో రాణించేవారో నని. అలా అని నేనేదో, రాకెట్ టెక్నాలజీ చేశాననీ కాదు, వాళ్ల ఇంటర్వ్యూ ఫలితం అంతా నా చేతిలో ఉందనీ కాదు.

గత పదిహేనేళ్లలో వందలాది మందిని రొటీన్ గా ఇంటర్వ్యూ  చేసినా, తెలుగు పిల్లల్ని ఇంటర్వ్యూలు చేస్తే మాత్రం, చాలా డిఫరెంట్ గా అనిపించేది. తెలియకుండానే వీళ్లని గెలిపించాలి అనిపించేది. గెలవకపోతే, వచ్చేసారి ఏం చేస్తే గెలుస్తారో కాస్త కోచ్ చేయాలనిపించేది.

ఈ అబ్బాయి చూడండి..భలే రాశాడు గత వారం స్క్రీన్ చేసిన బయో డాటా లోంచి కట్టింగ్ ..

అదీ నా తెలుగు పిల్లల ఇంటర్వ్యూ గోల.

కొత్త గా జాయిన్ అయిన ముగ్గురు పిల్లల్ని భోజనానికి తీసుకెళ్లవలసింది గా ఏలిన వారి ఆన.

లంచ్ లో తెగ ఉత్సాహం గా మాట్లాడుతున్నారు,  సంస్థ లో వారు చేయబోయే పని గురించి ఆసక్తి గా తెలుసుకుంటూ తినడమే మర్చిపోయారు. నేనూ గంభీరం గా, కొద్దిగా సరదాగా వాళ్లతో కబుర్లు చెప్పి, ముగించేసాను.

పాత నీరు, కొత్త నీరు.  కాల చక్రం తిరుగుతూనే ఉంటుంది. 

'కొత్త డైరెక్టర్ బాబు ఆఫీసు కోసం చూస్తున్నారు. టీమ్ కి దగ్గర గా పని చేయాలని వారి కోరిక. మరి నీ ఆఫీసు .. ' అని మొహమాటం గా మా బాసు గారు ఆపేసారు. 

'ఆఫ్ కోర్స్.. సాయంత్రానికల్లా, కొత్త ఆఫీసు, కొత్త డైరెక్టరు గారికి రెడీ..'  అని చెప్పి వచ్చేశాను. 

నా ఆఫీసు లో పేరుకున్న కీ బోర్డులూ, మౌసులూ, మానిటర్లూ నా టీమ్ లో అవసరమైన వారికి పంచేసి, చెత్త తీసేసి,  ఆఖరి సారి నా ఆఫీసు చూసుకుని, వెనక్కి తిరిగి చూడకుండా వచ్చేశాను. రేపటినుంచీ వెళ్లినా ఏదో ఒక క్యూబు లో కూర్చోవడమే.  :)

రేపు నేనిచ్చిన ఇంటర్వ్యూల కబుర్లు ..

(సశేషం)