గేటెడ్ కమ్యూనిటీ కథలు - పెసిడెంట్ గారి పెళ్ళాం..

మా చిన్నారి కాంప్లెక్స్ కి మళ్ళీ ఒక పెసిడెంటూ, సెగ్రెట్రీ, అరడజన్ మంది మెంబర్లూ,.. బిల్డర్ దగ్గర్నించి తీసుకుని, ఎసోసియేషను తయారు చేసుకున్నాం. బ్రిటిష్ వాళ్ళు వెళ్తూ, వెళ్తూ ఎలాగైతే.. ఇండియా, పాకిస్తాన్ గా అఖండ భారతాన్ని విడగొట్టి వెళ్ళారో,.. మా బిల్డరూ ఇంచు మించు అదే పని చేసి వెళ్ళాడు. ఉత్తర దేశీయ మహరాజులూ, తమిళ పులులూ.. మిగిలిన వాళ్ళం ..తెలుగు,మరాఠీ, గుజరాతీయిలు.. మైనారిటీలు గా నిలిచిపోయాం.

బిల్డర్ ఏ విషయం అడిగినా.. అయ్యో అవతల వర్గం వాళ్ళలా అన్నారే అనటం,.. రెండు వర్గాలూ వాదించుకుంటే.. తప్పించుకుపోవటం.. జరుగుతూ.. కొన్ని అసోసియెషన్ మీద వదిలి హాయిగా నిష్క్రమించాడు. తర్వాత మొదలైంది అసలు కథ.

హాండోవర్ మీటింగ్ అయ్యాక, తాత్కాలిక కార్యాచరణ కమిటీ అయితే ఏర్పడింది. మెంబర్లంతా కూర్చుని అద్యక్షుణ్ణి ఎన్నుకోవటమూ అయింది. ఆయన తమిళ్.. దాంతో తమిళ హవా సాగింది మొదటి సంవత్సరం. ఆయన ఒక పేరున్న కంపెనీ లో డైరెక్టర్. ఆయన నేతృత్వం లో ఏమి నిర్ణయం తీసుకున్నా ఉత్తరభారతీయులు వ్యతిరేకించేవారు. ఆఖరికి 'సూర్యుడు తూర్పున ఉదయిస్తాడు ' అని ఆయన అంటే కూడా వ్యతిరేకించటమే! దానితో.. ఈసారి ఉత్తర భారతీయుడు ప్రెసిడెంటయితే... చెప్దామని రెడీ గా ఉన్నారు తమిళులు. తెలివిగా ఈసారి పోటీ చేయకూడదని వాళ్ళూ నిర్ణయించుకున్నారు.

వారికీ ఇష్టం లేదు.. వీరికీ అవసరం లేదు. ఇంక తేర గా దొరికిన వారెవరండీ అంటే మనం ఉన్నాం గా.. తెలుగు వాళ్ళం! గూఢచారుల ద్వారా ఈ విషయం కనిపెట్టి ప్రెసిడెంట్ ఎన్నికల రోజున బయటకెళ్ళే కార్యక్రమం పెట్టా.. నాకే అంత తెలివేడిస్తే.. వాళ్ళకెంత ఉండాలి ? మేము బయటకెళ్ళే పని ఎలాగోలా కాన్సెల్ చేయించి మావారి ని పెసిడెంట్ ని చేసేసారు!!

ప్రెసిండెంట్ గా ఆయన కష్టాలు వదిలేస్తే..నా కష్టకాలం మొదలైంది. పొద్దున్నే లేచి లాన్ లో కలుపు మొక్కలు తీస్తుంటే.. 'మాడం.. మోటర్ పాడయింది ఏం చేయమంటారు? ' .. కార్ సెక్యూరిటీ గేట్ దగ్గర వెళ్తుంటే ఆపి.. 'చెత్త ఎత్తుకెళ్ళేవాడు రాలేదు.. ఏం చేయమంటారు ' అనీ.. రోడ్లూడ్చే ఆవిడ.. తోటమాలి తిట్టాడని, గుండెల్లో గూడు కట్టుకున్న వ్యథ కన్నీటి రూపం లో ఏరులై ప్రవహించేలా.. వెక్కి వెక్కి.. ఏడ్వటం.. లాంటి పిర్యాదులు..

ఇది చాలదన్నట్టు.. పొద్దున్నే కరెక్ట్ గా పోపు పెట్టే సమయానికి ఇంటర్ కాం లో కాలనీ వృద్ధులు ఫోన్ చేసి.. ' మా భజన సంఘం చాప ఎవరో ఎత్తుకెళ్ళారు.. ఇంకోసారి ఇలా జరిగితే ఊరుకోం.. మీరేం ఏక్షన్ తీసుకుంటారు ?' అని నిలదీయటాలూ,..

ఒక రోజు ఆఫీస్ లో ఏదో ప్రెజెంటేషన్ ఇస్తుంటే.. ఫోన్ మోగుతూనే ఉంది. అప్పటికీ ఒక్క బీప్ మాత్రమే వచ్చేట్టు పెట్టినా.. చాలా ఇరిటేట్ చేస్తోంది.. స్విచ్ ఆఫ్ చేసి..తర్వాత చూస్తే.. తెలియని నంబర్.. బాబోయ్.. ఎవరో ఏమిటో ..ఎంత అర్జంటైయితే ఇంతలాగా చేస్తారో అని భయపడి.. వాళ్ళకి తిరిగి చేస్తే.. మా కాంప్లెక్స్ లోంచి లీల గారట. ' పొద్దున్నుంచీ నీళ్ళు రాలేదు నాకు ఏంటి.. అసలు? ' అని. చాలా చిర్రెత్తుకొచ్చింది కానీ.. సాధ్యమయినంత సౌమ్యం గా 'నేను వర్క్ లో ఉన్నాను. నాకు అస్సలూ ఐడియా లేదు. ఎం సీ మెంబర్లెవర్నైనా అడగాల్సింది. ' అన్నాను. ఆవిడ వాళ్ళు నా మాట వినటం లేదు. అంది.. తీరా చూస్తే.. ఆవిడ ఇంట్లో నే ఏదో ప్రాబ్లమట.

ఇంకోసారి ఒకావిడ బట్టలారేస్తుంటే.. తోటమాలి నిలబడి చూశాడట. అదో పిర్యాదు. ఇదీ కాక.. ఇంకో ఇంటి ముందు వేసిన వేప చెట్టు కొమ్మలు నరికి ఒక ముసలాయన తీసుకెళ్తున్నాడట. తల బొప్పి కట్టుకుపోతోంది. 'హెందుకు.. ఆ భగవంతుడు.. నాకీ శిక్ష వేస్తున్నాడు..' అని మదనపడుతున్న రోజుల్లో మా జెండా కర్ర కింద జ్ఞానోదయమయ్యింది నాకు.

గోధూళి వేళ..కాదు కాదు వాహనాల దుమ్మూ,ధూళీ,మోత వేళ.. మా కాంప్లెక్స్ మగవారు ఆఫీస్ కిటికీల్లోంచి ఇళ్ళకి వెళ్ళే చిరు ఉద్యోగులని ఈర్ష్య గా చూస్తూ.. తల్లిదండ్రులు తోసారని చిన్నప్పుడు చదువు మీద శ్రద్ధ పెట్టకుండా అల్లరి చిల్లరి గా తిరిగితే.. వాళ్ళల్లా హాయిగా ఈ పాటికి సిటీ బస్ లో వేలాడుతూ ఉండేవాళ్ళం కదా .. అని నిట్టూర్చేవేళ.. పిల్లలు ఆడుతుంటే.. ఆడవాళ్ళు కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు.

" ఇవన్నీ నాకెందుకు చెప్తున్నారు? నాకు అసలు ఏం సంబంధం?" అంటే.. "ప్రెసిడెంట్ భార్య గా అది నీ బాధ్యత " అని గుర్తుచేశారు జనాలు. 'అదేంటి? అసలు నాకామాత్రం సమయం ఉంటే వేరే ఎన్ని పనులు చేద్దునో.. కనీసం ఇంకో గంట నిద్ర పోయేదాన్నేమో.. మావారు ప్రెసిడెంట్.. ఎం సీ (మానేజ్ మెంట్ కమిటీ ) ఉంది వాళ్ళే చూసుకోవాలి ఈ పనులు... ' అన్నాను.. అభ్యర్థిస్తూ..

'అలా కాదు.. వైట్ హవుజ్ లో ఫస్ట్ లేడీ సిబ్బంది బాగోగులూ, కళలూ, కాకరకాయలూ, ఆడవాళ్ళ సమస్యలూ, ఫంక్షన్ల నిర్వహణా .. ఆరోగ్యం, పర్యావరణం, చింతకాయా.. ఇలా అన్నింటి లో ఉత్సాహం చూపిస్తుంది గా అలా ' అని తేల్చి చెప్పారు కాలనీ వాసులు. జీతం, బత్తెం లేకుండా.. ఇంకొకళ్ళు తేర గా దొరికే అవకాశం ఉంటే.. పొగడ్తలు కూడా నాలుగు రాలిస్తే పోలా అనుకుని అట్నుంచి నరుక్కొచ్చినవారూ ఉన్నారు...

" కృష్ణా.. మీకున్న చొరవా..మంచిదనం, తెలివీ.. వేరేవాళ్ళకి ఎక్కడివి చెప్పండి.. మీరిట్టే కలిసిపోతారు మా అందరితో.. అందుకే మీకు చెప్తే.. మా పనులయినట్టే అని నిశ్చింత గా ఉంటాం " లాంటి వి చెప్పి నన్ను ఉత్సాహ పరిచే ప్రయత్నం చేశారు మా వాళ్ళు. నేను వెంటనే.. సాధ్యమయినంత ప్రశాంతమయిన నవ్వు ఇచ్చాను.. ఎందుకో చటుక్కున వెలిగింది.. 'హహ్!! నేను 4 కే ఇంటికొస్తున్నాను. ఎం సీ లో అందరూ సాఫ్ట్ వేర్ వాళ్ళే.. రాత్రి 10 కి ముందు ఇంటికే రారు. సగం మెంబర్లు ఫారిన్ టూర్లలో తిరుగుతూ ఉంటారు.. " అని.

ఏం చేస్తాం.. ఇంకో 4 నెలలైనా.. దిగని "పొగడ్తల" మత్తు లో పడేశారు నన్ను. ఆఫీస్ లో నాలుగు డెడ్ లైన్లు మిస్సయినా పర్వాలేదు.. ఇంట్లో ఒక 10 రోజులు హోటల్లో తిన్నా పర్వాలేదు కానీ.. ఈ కాంప్లెక్స్ ప్రజల అభివృద్ధి కి ఆఖరి శ్వాస వరకూ.. పని చేయాలని ఒక సంకల్పం 'ఆల్ మోస్ట్' ఏర్పడబోయింది. ;-)


ఏదో ఇలా మూడు గొడవలూ, ఆరు పిర్యాదులు గా జీవితం సాగిపోతుంటే.. అయ్యింది మా ప్లంబర్ పెళ్ళి. ఆయన లేకపోవటం వల్ల కలిగిన అసౌకర్యాలూ, దాని మీద పిర్యాదుల సంగతీ అటుంచి.. ఆయన కి ఒక గిఫ్ట్ కొనాలి అనగానే..

కాంప్లెక్స్ లో పని వారి పెళ్ళిళ్ళకి మనం ఎంత వరకూ పెట్టవచ్చు? కోశాగారం నుండి ఎంత వరకూ తీయవచ్చు అన్నదాని గురించి చర్చ మొదలు! అసలే ఉత్తర,దక్షిణ దృవాలు తగినంత మసాలా లేక బాధ గా ఉన్నారేమో విజృంబించేశారు. దక్షిణాది వారు మొన్న మంజునాథ పెళ్ళికి ఏమీ ఇవ్వలేదు కాబట్టి ఈసారి ఇతనికీ ఇవ్వక్కర్లేదని వారి వాదన. ఉత్తరాది వారు ఊరుకుంటారా? తలా ఐదు వందలూ వేసుకుని చదివింపులు చేయాల్సిందే అని వారి పట్టుదల! సాయంత్రం కార్ గేట్ లోంచి వస్తూనే ఏదో ఒక వర్గం వారి లాజిక్ వివరించటం.. నేనేదో జడ్జ్ లా ఇరు పక్షం వారి వాదనలూ వినటం..

40 గడపల కమ్యూనిటీ లో 30 ఇళ్ళవారిని సంప్రదించి.. బుజ్జగించి, ఒక తీర్మానం చేసేటప్పటికి తల ప్రాణం తోక కొచ్చింది. ఇద్దరికీ..కుటుంబానికి 200 చప్పున ఇచ్చేట్టుగా ఒక మిక్సీ కొని స్వాతంత్ర్య దినోత్సవం నాడు బహుకరించేట్టుగా ఒప్పందం జరిగిపోయింది.

మళ్ళీ ఈ నిర్ణయం వల్ల 'హర్ట్ ' అయినవాళ్ళు కనీసం 10 మంది. ఆగస్ట్ 15 వచ్చేసింది. సగం మంది కూడా ఇంకా ఇవ్వలేదు డబ్బు. బడ్జెట్ ప్రకారం ఆఫీస్ నుండి వస్తూ ఆగి 2 మిక్సీలు కొని ఇచ్చేసాను. మళ్ళీ పంద్రాగస్తు వచ్చేస్తోంది. ఇంకా కొంత మంది అప్పుడప్పుడూ వందా,రెండొందలూ ఇస్తూనే ఉంటారు.. నాకు.


కాబట్టి.. జనులారా! గేటెడ్ కమ్యూనిటీ లో ఉండండి.. కానీ.. పదవుల జోలికి వెళ్ళద్దు.. మా వారు ప్రెసిడెంట్ గా ఉన్న రోజుల్లో దీపావళి పండగ ఆర్గనైజ్ చేసినప్పటి కష్టాలు వింటే.. మీరామాట ఎత్తరనుకోండి !!


కాంప్లెక్స్ దీపావళి ఫటాకాల హడావిడి మరో టపా లో...
పాత గేటెడ్ కమ్యూనిటీ కథ : http://krishna-diary.blogspot.com/2010/06/blog-post_05.html

సమీర్ - ఒక కాశ్మీర్ నిర్వాసితుడి కథ..

'డోగ్రాలంటే.. మీరు కశ్మీరీ వాళ్ళా? లేక పంజాబీలా? ' అని అడిగాను.. ఆ అబ్బాయిని. ఒక్కసారి తీక్షణంగా నావైపు చూసి.. 'నేను భారతీయుడ్ని!' అన్నాడు. సిగ్గనిపించింది. ఇదేంటి ఈ కుర్రాడితో చెప్పించుకున్నాను.. అయినా నా ప్రశ్న లో అంత తప్పేముంది? కొత్త గ్రూప్ లో చేరిన మొదటి రోజే.. ఇలా పాఠం చెప్పించుకున్నాను. అనుకుని ఒక మెంటల్ నోట్ చేసుకున్నాను, ఇతని దగ్గర ఎక్కువ తక్కువ వాగకూడదని. అయినా సినిమాల్లో, క్లాస్ రూం లో చెప్పినట్టు.. 'నేను మొదటగా భారతీయుడ్ని ట హహ్ ' అనుకున్నాను.

22 యేళ్ళుంటాయి అతనికి. అదే సమీర్ డోగ్రా ట పేరు. తెల్లగా.. గడ్డం తో.. వత్తయిన జుట్టు, నుదుటన బూడిద, పొడుగ్గా, పల్చగా.. కళ్ళజోడూ..

నా పక్క క్యూబ్ లో నే ఉండటం తో.. రోజూ.. అతని క్యూబ్ మీదుగానే వెళ్ళవలసి వచ్చేది. మనిషెంత మూడీ అంటే.. ఒకరోజు.. 'కృష్ణాజీ.. ' అని నోరారా పిలిచి .. బ్రేక్ రూం లో చాయ్ తాగే వరకూ వదిలిపెట్టేవాడు కాదు. ఒక్కోరోజు అసలు నేనెవరో తెలియనట్టు ప్రవర్తించేవాడు.

నేను అందర్నీ.. టీజ్ చేసేదాన్ని ఏదో టాపిక్ మీద.. మధ్యాహ్నం భోజనం వేళ. అతను చాలా అల్లరి చేస్తూ అందరి మీద జోకులేస్తూ.. నవ్వుతూ నవ్విస్తూ ఉండేవాడు. కానీ..ఒక్కసారే.. మూడ్ ఆఫ్ అయిపోయేవాడు. నాకు చిత్రం గా ఉండేది.

ఒకసారి మాల్ లో మా కుటుంబం కూర్చుని ఐస్క్రీం తింటుంటే.. కనిపించాడు డోగ్రా, నలుగురైదుగురు స్నేహితులతో. వాళ్ళంతా కూడా అదే తెలుపు తో.. గడ్డాలతో కనిపించారు. బాగా మాట్లాడారు. పిల్లలని పలకరించారు.

మర్నాడు లంచ్ టైం లో సరదాగా అబ్బాయిలంతా సెలవ రోజుల్లో మాల్స్ కెళ్తారని నాకు తెలియదు.. అంటూ ఏదో టీజ్ చేయబోతే.. యమ సీరియస్ గా లుక్కిచ్చాడు. దెబ్బకి మళ్ళీ అలాంటి ప్రయత్నాలెప్పుడూ చేయలేదు.

రాను రానూ, రోజూ అతని పద్ధతి గమనించటం అలవాటైపోయింది. అన్ని గుళ్ళూ తిరిగే వాడు. క్యూబ్ లోంచి ఓంకారం, లేక గాయత్రీ మంత్రం వినబడేది ఎప్పుడూ..మంద్రం గా.

ఫన్ మెయిల్ ఎలియాస్ మొదలు పెట్టాడు. తర్వాత నన్ను ఓనర్ ని చేసి.. పూర్తిగా తప్పుకున్నాడు.

ఒకసారి గ్రూప్ మాగజీన్ ఐడియా ఇచ్చి అంతా ఒంటి చేతిమీద నడిపించాడు. రెండు ఇష్యూలు రాగానే.. అసలు పత్రిక చదవటం కూడా మానేశాడు.

ఒకసారి లంచ్ లు ఎరేంజ్ చేసేవాడు.. అందర్నీ..లాప్ టాప్ లు మూసేసి చేతులు పట్టుకుని లాగి మరీ తీసుకెళ్ళేవాడు.. ఒక్కోసారి గన్ పాయింట్ మీద కూడా వచ్చేవాడు కాడు.

సెలవ మీద జమ్మూ-కాశ్మీర్ కెళ్ళాడు. అక్కడ అమర్ నాథ్ యాత్రీకులని వెళ్ళనీకుండా ఆపి, అప్పట్లో గొడవలయ్యాయి. (2 యేళ్ళ క్రితం) తన ఇంటి బయట మనుషులని చంపడం అవీ జరిగాయిట కూడా. అతను బాగా చలించి.. కాశ్మీరీ పండితుల మీద జరిగిన ఆగడాలు, హిందువులని అమర్ నాథ్ యాత్రలకి వెళ్ళనీయక పోవటం, లాంటివీ, అసలు కాశ్మీర్ సమస్య, పాకిస్తానీ టెర్రరిస్టులు ఎలా కాశ్మీరాన్ని కబళించి వేసారో.. గ్రూప్ కి ఈమెయిల్ రూపం లొ పంపుతూ ఉండేవాడు.

కంపెనీ యాజమాన్యం నుండి వార్నింగ్ వచ్చాక.. ' మన వ్యథ ని అర్థం చేసుకోలేని కంపెనీ కి పని చేస్తే ఏమి? లేకపోతే ఏమి ?' అని బాధ పడ్డాడు. అతన్ని మేము.. ఎన్నో విధాలు గా నచ్చజెప్పాక.. ఇలాంటి ఈ మెయిళ్ళు జీ మెయిల్ గ్రూప్ తయారు చేసి పంపసాగాడు.

అతని బాక్ గ్రౌండ్ తెలిసాక.. అతని పట్ల మాకు సానుభూతి పెరిగి అందరం అతనికి స్నేహితులమైపోయాం. అతని కుటుంబానికి కాశ్మీర్ లో వర్తకం, వ్యవసాయం ఉన్నాయి. వాళ్ళ పెద్దనాన్న కుటుంబం మొత్తం ఊచకోత కోయబడ్డాక, ప్రాణాలు అరిచేతిలో పెట్టుకుని జమ్మూ కి చేరుకుని కొత్త జీవితం మొదలు పెట్టారు అతని తల్లి దండ్రులు. ఇతని చిన్నతనం లో జరిగిన ఈ సంఘటన వల్ల అతను చాలా ఎఫెక్ట్ అయ్యాడు. మన ప్రభుత్వం ఉద్యోగం ఇచ్చి వీరి కుటుంబాన్ని నిలిపింది. ఆర్ ఈ సీ లో ఇంజనీరింగ్ చేసి ఇలా మా కంపెనీ లో చేరాడు.

కాశ్మీర్ ని పాకిస్తాన్ కి ఇచ్చి పడేస్తే సగం శని వదులుతుందనేవాడు. ముస్లిం ల పట్ల అతనికి చాలా వ్యతిరేక భావాలుండేవి. చాలా సార్లు నచ్చ చెప్పేవాళ్ళం.. అలా వద్దని. కానీ ఫలితం శూన్యమనే చెప్పాలి. తాజ్ ఎటాక్ అప్పుడూ, జయ్ పూర్ బ్లాస్టులప్పుడూ, చాలా డిప్రెస్ అయి ప్రభుత్వానికి, ముస్లిం లకీ, పాకిస్తానీయులకీ వ్యతిరేకం గా మాట్లాడేవాడు.

ఒకసారి ఒకబ్బాయి.. ముజఫ్ఫరాబాద్ బీహార్ లో ఉందనుకున్నాడు. ఇతను ఉగ్ర రూపం దాల్చి.. 'అదేంటి ? ఆ మాత్రం తెలియదా? పీ ఓ కే లో ఉంది. అక్కడ జనాలు అంతమంది చస్తుంటే.. మీకు కనీసం ఎక్కడుందో ఐడియా కూడా లేదా ? అని హుంకరించాడు. నేను కలగచేసుకుని.. 'అతనికి తెలియదు.. ఓ కే.. నువ్వు చెప్పు కర్ణాటక సీ ఎం ఎవరో చెప్పు మొదలు..' అంటే చెప్పలేకపోయాడు. మూడేళ్ళపాటు ఉంటున్నావు బెంగళూర్లో. నీకామాత్రం తెలియదు. ..? ' అంటే.. నవ్వేసి.. 'యూ గాట్ మీ ఆన్ దట్ ' అని వెళ్ళిపోయాడు.

కోడింగ్ లో అతను దిట్ట. యాజమాన్యానికి నచ్చిన ఇంజనీర్. సంక్రాంతికి దాదాపు మా గ్రూప్ లో అందరూ సెలవ మీద వెళ్ళారని.. రెండేళ్ళ క్రితం పండుగ భోజనానికి ఇంటికి పిలిస్తే.. అరిటాకు లో ఆనందం గా భోజనం చేసి వెళ్ళాడు. మా పిల్లలతో కలిసి ఆడుతున్న అతన్ని చూస్తే.. చాలా ఆనందం గా అనిపించింది.

హైదరాబాద్ కెళ్ళి వస్తే.. కరాచీ బిస్కట్లు తెస్తే.. 'వాళ్ళు చేసిన బిస్కట్లు తినను.. ఏమీ అనుకోవద్దు క్రిష్నాజీ ' అనేశాడు.

ఇటీవల సానియా పెళ్ళయినప్పుడు మా గ్రూప్ వాళ్ళు 'మీ హైదరాబాదీ అమ్మాయి పెళ్ళి అయింది. నువ్వు కనీసం స్వీట్లైనా తేవా? ' అని పీడించి నా చేత బలవంతం గా కేక్ తెప్పించారు. డోగ్రా 'కంగ్రాట్స్.. ఈవిడ దుబాయ్ కెళ్ళి అక్కడ పిల్లల్ని కంటే సరిపోతుంది.. కనీసం భారతదేశం లో ఒక డజన్ మంది తగ్గుతారు వాళ్ళు ' అన్నాడు. అక్కడ అబ్దుల్ ఉన్నాడు. అతనేమనుకుంటాడో అని అందరం బాధ/భయపడి చూస్తే.. ' డోగ్రా సంగతి తెలిసిందే గా ' అన్నట్టు చిరునవ్వు తో ఉండి పోయాడు అతను. తర్వాత మా బాస్ ఇచ్చాడు లెండి వార్నింగ్.

ఇంటి కెళ్ళి వచ్చాడు. కాఫీ బ్రేక్ లో చెప్పాడు.. వాళ్ళ భూములూ అవీ చూసి వచ్చాడట, కాశ్మీర్ కెళ్ళి, తల్లి దండ్రులకి తెలియకుండా. ' రక్తం ఉడుకుతుంది నాకు ఏదో ఒకటి చేస్తా ' అన్నాడు. అందరం మళ్ళీ నీతి బోధలు చేశాం. విన్నాడో లేదో తెలియదు.

ఈ మధ్య నేనూ బిజీ గా ఉండి పట్టించుకోలేదు. 2 నెలల నుండీ, అందరి తోనూ మాట్లాడటం తగ్గించుకున్నాడు. ఒక్కోసారి అలా జరగటం పరిపాటే కదా.. అని నేనూ పెద్దగా ప్రాధాన్యత ఇవ్వలేదు.


ఒక నెల రోజులనుండీ రావట్లేదు పని లోకి. బాస్ నడిగితే ..ఏదో పర్సనల్ ప్రాబ్లమనీ.. సెలవ మీద జమ్మూ కెళ్ళాడని చెప్పాడు. మొన్ననేగా వచ్చాడు.. మళ్ళీ ఏమయ్యిందో అనుకుని నా పని లో పడ్డాను.

ఈరోజు కాస్త జలుబు గా ఉందని ఇంట్లో ఉండిపోయాను సెలవు పెట్టి. సాయంత్రం.. నా జీ మెయిల్ చూడక చాలా రోజులయ్యిందని చూస్తే.. డోగ్రా నుండి గుడ్ బై మెయిల్ నెల క్రితం ది. కొద్ది మంది కే పంపాడు.

ఇదేంటని షాక్ దిని ఫోన్ చేస్తే తెలిసిన విషయాలు చాలా కలవర పరచాయి.

నెల క్రితం 2 రోజులు సెలవ పెట్టాడట. రూం మేట్ కూడా మా గ్రూప్ లోనే చేస్తాడు. అతను సాయంత్రం ఇంటికెళ్తే.. లేడు.. వస్తాడులే అని చూస్తే.. డోగ్రా 2 రోజులు రాలేదు. సెల్ ఫోన్ రూం లోనే వదిలేసాడు. అతని తల్లిదండ్రులకీ తెలియదు. దాంతో కంగారు పడి పోలీస్ రిపోర్ట్ ఇస్తే.. 10 రోజుల తర్వాత తల్లి దండ్రులు ఫోన్ చేసి చెప్పారుట. ఇంటికి ఫోన్ చేస్తున్నాడు కానీ.. ఒక నంబర్ నుండి కాదు. ఎక్కడ్నించి చేస్తున్నాడో చెప్పడు. బాసు మాత్రం ఇంకా ఏదో పర్సనల్ ఎమర్జెన్సీ అనే అనుకుంటున్నాడట.

విషయం తెలిసాక, బాధో, కోపమో,ఆక్రోశమో, బెంగో .. ఏదో తెలియని భావం తో మెదడు మొద్దు బారిపోయింది. ఎక్కడున్నా, ప్రశాంతత అతనికి చేకూరాలని, మంచి దారిలోనే పయనిస్తున్నాడని ఆశిస్తూ...

కృష్ణప్రియ/

బాసూ, బీరకాయ తొక్కల పచ్చడీ..

అనగా అనగా మాకో జర్మన్ బాసుండేవాడు.

ఆజానుబాహుడు, దాదాపు ఏడడుగుల పొడగరి. క్లియర్ గా జర్మన్ యాస భాషలో. పేరు లోథర్ మ్యూజ్. (మేం ముద్దుగా గా లోఫర్ మ్యావ్ జ్ అని పిలుచుకునే వాళ్ళం అనుకోండి).. ఓ యాభై యేళ్ళుండేవేమో..

ఆయన కి పన్నెండు మందిమి రిపోర్ట్ చేసేవాళ్ళం. ఇన్నేళ్ళ సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగం లో నాకెదురైన బాసులలో ఆయన లాంటి వాడు ఎక్కడా దొరకలేదు. చాలా మంచి బాస్! కానీ... అదేదో రవితేజ సినిమాలో చెప్పినట్టు,..హార్ట్ లో అనిపిస్తే.. నోటితో అనేసే రకం!

మామూలప్పుడు ఎంతో చక్కగా మా సమస్యలని తీరుస్తూ,.. లీడ్ చేసేవాడు కానీ.. ఆయన ఏదైనా తింటుంటే మాత్రం మనం ఏదైనా పనితో వెళ్తే అంతే సంగతులు...


ఒకసారి మా డైరెక్టర్ గారు (ఆవిడా యూరోపియనే..) పేద్ద గులాబీ ఉన్న బిగుతైన స్లీవ్ లెస్ టీ షర్ట్ వేసుకొచ్చింది. అందరూ అప్రయత్నం గా ఆ పూవు వైపు చూస్తూ దొరికిపోయారు. నేను.. గిల్టీ గా.. 'నైస్ షర్ట్!' అన్నాను. ఆవిడ ' స్పెయిన్ లో కొన్నాను.. ఇది డిజైనర్ షర్ట్! ఇట్ ఈజ్ వెరీ చీప్.. కెన్ యూ బిలీవ్ ఇట్? ఇత్ ఇస్ జస్ట్ 135 $ !!!!' అంది. నేను.. బాగుండదని ' ఓహ్ వావ్ ' అంది. ఈయన.. '100 $ పెడితే కనీసం స్లీవ్స్ కూడా ఇవ్వలేదు చీప్ గా ఉంది షర్ట్ నిజమే' అన్నాడు.. ఆవిడ అగ్గి మీద గుగ్గిలం అయ్యింది.


ఆయన జాయిన్ అయ్యేటప్పటికి నాకు మూడో నెల. అసలే వేవిళ్ళు. పొద్దున్నే క్యూబ్ దగ్గరకొచ్చి.. 'క్రిష్నా.. ఈరోజు నిప్పుల మీద కాల్చిన పంది మాంసం స్ట్రిప్పులు తిన్నాను.. ఫలానా సాస్ తో.. కొత్త బ్రేక్ ఫాస్ట్ జాయింట్ లో.. కాల్చినప్పుడు దాంట్లోని కొవ్వుతో నే.. వేపబడి.. అబ్బా.. చెప్తుంటే నాకు లాలాజలం కారిపోతోంది ఇప్పుడే.. గాడ్! ' అని ఒకరోజు.. ఇంకోరోజు గొడ్డు మంసం తో చేసిన వంటకం గురించీ.. చెప్పేవాడు..' వెజెటేరియన్ అయిన నాకు, ఆ పరిస్థితి లో కష్టమయ్యేది. ప్రతి రోజూ ఇదే వరస అవటం తో.. ఇంక లాభం లేదని చెప్పేసాను ఆయనకి. 'టాపిక్ మార్చండి ప్లీజ్ ' అని.

ప్రాజెక్ట్ ప్లాన్ వేస్తుంటే.. మరి నా ప్రెగ్నెన్సీ విషయం చెప్పకపోతే బాగుండదు అని వెళ్ళి చెప్పగానే.. రెండు చేతులతో తల పట్టుకుని 'ఓహ్ నో నేనేం చేయను ఇప్పుడు ' అనగానే నాకు చిర్రెత్తింది. 'హలో.. నాకు పెళ్ళయింది! ఒకవేళ కాకపోయినా నాకు నువ్వు తండ్రివీ కాదు.. అంత బాధ పడకు ' అని విసురుగా బయటకొచ్చేసాను.

ఆయన తేరుకుని.. సారీలు చెప్పి, 'అయినా కోపం లో కూడా జోకులు భలే వేస్తావ్ ' అని నవ్వేశాడు. ఆయనకి మంచి తిండి పిచ్చి. ఒక్కోసారి మర్చిపోయేవాడు క్వార్టర్లు ఉంచుకోవటం. 10 దాటాక వచ్చి 'ఇవ్వాళ్ళ చిల్లర లేదు.. ఒక డాలరివ్వవా.. ఒక టోస్ట్ కొనుక్కుంటా' అనేవాడు.

ఆయన రోజూవారీ బాధ పడలేక నా డెస్క్ డ్రా లో బోల్డు చిల్లర పడేసేదాన్ని. ఆయన వచ్చినప్పుడల్లా నాకు పెద్ద లెక్క చెప్పేవాడు. నేను పట్టించుకోకుండా తలాడించేదాన్ని. ఒక ఇరవయ్యో, యాభయ్యో అయ్యాక నోట్లు చేతికిచ్చి.. తలకాయ మీద చేయి పెట్టి బ్లెస్ యూ.. అనేవాడు.. 'అన్నదాతా సుఖీ భవ ' అన్నట్టుగా.

మొన్నీ మధ్య అమితాబ్ సినిమా భూత్ నాథ్ చూశాను. హెడ్ మాస్టర్ పిల్లల టిఫిన్ బాక్సులు తినేస్తూ ఉంటాడు. అలాగ ఈయన కూడా లంచ్ టైంకి వచ్చి 'ఏం తెచ్చావు? ' అని అందర్నీ అడిగి అందరి బాక్సులూ కాస్త కాస్త తినేసేవాడు.

ఒకసారి బీరకాయల తొక్కల పచ్చడి చేశాను. చాలా ఉందని ఒక బాక్స్ లో తెస్తే.. ఆయన టేస్ట్ చేసి.. 'ఇది నాకొదిలేయ్.. అని క్రాకర్ల మీద రాసుకుని హాయిగా తినేశాడు. ఎలా చేస్తారో అడిగి మరీ రాసుకుని ఇండియన్ స్టోర్స్ లో పోపు సామాన్లు కొనుక్కుని చేశాడట.
అడిగిన వాళ్ళకీ అడగని వాళ్ళకీ.. బీరకాయల తొక్కల పచ్చడి ఎంత బాగుంటుందో.. సాండ్ విచ్ లో కూడా ఎలా వాడచ్చో చెప్పేవాడు.. ఇక మా వాళ్ళంతా.. 'అబ్బో చాలా సేవ్ చేస్తున్నట్టున్నారు.. తొక్కల్ని కూడా వదలకుండా' అని నన్ను తెగ ఏడిపించారు ఆరోజుల్లో


ఒకసారి చింతకాయ పచ్చడి జాం బాటిల్ లో ఇచ్చేదాకా ఊరుకోలేదు.


ఆయనకి నలుగురు పిల్లలు. మామగారు జెర్మనీ లో పెద్ద పారిశ్రామిక వేత్తట! వాళ్ళావిడ కి వంట అంటే ఎలర్జీ.

ఆవిడ ఎప్పుడూ ఇంట్లో బట్లర్లూ, కుక్కులతో పెరగడంతో, బ్రెడ్ టోస్ట్ చేయాలన్నా విసుగేట. ఈయనేమో మాంచి భోజన ప్రియుడు. మా మామగారు మా పెళ్ళిరోజులకి బీ ఎం డబల్యూలూ, ఇళ్ళూ అలా గిఫ్టులిస్తుంటే.. ఊర్కున్నా కానీ.. ఇలా వంట చేయని భార్య కి ఏనాడో విడాకులిచ్చేసేవాడ్ని. నా మొదటి భార్యకి విడాకులివ్వటానికి రీజనదే అనేవాడు. వాళ్ళ పెద్దమ్మాయికి ఆయనే స్వయం గా అన్ని వంటలూ నేర్పించాడు. (బీరకాయ తొక్కల పచ్చడి నేర్పించాడో లేదో అడగాలి ఈసారి..)


ఒకసారి పెద్ద కస్టమర్ ప్రాబ్లం వచ్చింది. నాకప్పటికే ఆరోనెల. శని ఆదివారాలంతా ఆఫీసులోనే పడి చేసి చేసి.. సోమవారం.. వేరే టీం సహాయం కావాలి అదీ అని.. నేను 10 నిమిషాలపాటూ ఏకధాటిగా వివరించాను. ఎందుకో అనుమానం వచ్చి.. గమనిస్తే.. ఆయన హాయిగా సూప్ జుర్రుకుంటూ,.. టీ వీ లో వంటల ప్రోగ్రాం లో ఆంకర్ల లాగా 'హ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్మ్' అనుకుంటూ. కోపం వచ్చి విస విసా నడుస్తూ వెళ్ళిపోయాను క్యూబ్ కి... వెనక 'క్రిష్నా.. సారీ ' అంటూ ఆయన!

ఒకసారి ఏదో మీటింగ్ లో కుమార్ అని ఒకతను.. కాఫీ తాగుతూ మధ్యలో బోర్డ్ దగ్గరకెళ్ళి ఏదో గీస్తుంటే.. ఈయన పొరపాట్న.. కుమార్ కాఫీ తాగేసింది చాలక.. కుమార్ 'ఎనీ క్వెష్చన్స్?' అని అడిగితే.. ఈయన..'మాన్.. నీ కాఫీ లో ఇంత చక్కెరా? అది కాఫీ యా పాలా?' అని నిలదీశాడు.

ఆయన ధోరణి ఆయనదే లా ఉండేవాడు. ఒకసారి మాతో పని చేసే అబ్బాయి ఏదో టెక్నికల్ విషయం వివరిస్తుంటే.. చటుక్కున ఆయన నేల మీద కూర్చున్నాడు.

ఏంటి ఇది! అని కంగారు పడితే.. 'మాన్.. ఇన్నేళ్ళొచ్చాయి.. షూ లేసులేసుకోవటం రాదు కదా ఇంక కోడేం రాస్తారయ్యా ' అన్నాడు. అసలు లేసులు కట్టుకోవటానికీ, కోడ్ రాయటానికీ సంబధం ఏంటో అర్థం కాక.. తను చెప్పింది ఒక్క ముక్క కూడా వినలేదని అర్థమయింది అతనికి.

ఒకసారి టీం కోసం స్వయం గా వండి స్పాగెటీ, మీట్ బాల్స్ తెచ్చాడు..ప్రాబ్లెమల్లా.. అందరూ దేశీలే.. ఎవ్వరం తినమాయె .. చాలా ఆక్వర్డ్ గా అందరికీ అనిపించింది. కానీ ఆయన ఏమీ అనుకున్నట్టుగా అనిపించలేదు.. ఆ తర్వాత కూడా.. వంకాయ పులుసులూ, పాలకూర పప్పూ లాంటివి తింటూనే ఉన్నాడు. మాకోసం స్వీట్లూ, చోక్లేట్ల లాంటివి మాత్రమే తేవడం అలవాటు చేసుకున్నాడు.

మెటర్నిటీ లీవ్ తర్వాత మళ్ళీ జాయిన్ అయిన రోజున.. 'క్రిష్నా! సర్ ప్రైజ్ ఫొర్ యూ ' అని వీకెండ్ లో చేసిన తొక్కల పచ్చడి డబ్బా చేతిలో పెట్టాడు.. కళ్ళు చెమర్చాయి.. నవ్వు కూడా వచ్చింది.

అమెరికా వదిలి వచ్చేసాక కూడా... నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు చెప్పినప్పుడల్లా కాసేపు వంటల గురించి మాట్లాడతాడాయన.

బీరకాయ తొక్కలు పారేసినా, పచ్చడి చేసినా.. ఆయన గుర్తు రాక మానరు నాకు :-)

ఇంకా సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీరేనా? పాపం!! ...

' హాయ్ క్రిష్నా.. చాలా రోజులైంది.. ఎక్కడున్నావ్? ఏం చేస్తున్నావ్? ఏంటి ఇంకా నీ పొసిషన్ సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజినీరేనా? ' అని తెగ జాలి పడిపోయాడు వెంకీ. యూ యెస్ నుండి ఆర్కిటెక్ట్ వస్తున్నాడు.. మీకు గైడెన్స్ ఇవ్వటానికి.. అంటే వందలాది వెంకట్/వెంకీ లలో ఎవరో పెద్దగా ఆలోచించలేదు. వెంకీ నేను టీం లీడ్ గా ఉన్నప్పుడు.. కాలేజ్ నుండి ఫ్రెషర్ గా చేరాడు నా టీం లో.. మరీ తెలివైన వాడు కాదు, అలాగని మొద్దూ కాదు. రెండేళ్ళు పని చేసాను అతనితో, బోల్డు నేర్పించాను.. చాలా సార్లు తప్పులు చేస్తే.. ఒక లీడ్ గా అతనిని వెనక్కి నెట్టి బాధ్యత వహించాను.

వెల్! అవన్నీ పాత రోజులు.. భీ సీ ఎరా.. (బిఫోర్ చిల్డ్రన్) పిల్లలు నా జీవితం లో కొచ్చేటప్పటికి నా కారీర్ కాస్త వెనక పడింది. పని గంటలు మార్చటం, పైగా..పూర్వం లా అన్నన్ని గంటలు ఆఫీస్ పని కి కేటాయించటం మానేయటం వల్ల క్రమం గా..వెనకపడి పోయాను. ఇంకో రెండు గంటలు చేస్తే..ఏం చేయగలనో, ఏం సాధించగలనో తెలుసు.. కానీ..చేయాలంటే.. ఎక్కడో అక్కడ హిట్ తీసుకోవాలి తప్పదు.

ఒక పక్క పిల్లలు. పొద్దున్నుంచీ.. సాయంత్రం 6 దాకా డే కేర్ లో పెట్టేసి/లేక ఒక నానీ పెట్టుకుని .. ఆఫీస్ పని చేసేసి.. ఒక డైరెక్టర్, వీ పీ అయిపోవాలా? లేక ఉద్యోగం మానేసి పిల్లల్ని చూసుకుంటూ ఉంటే సరిపోతుందా? లేక మధ్యేమార్గం అనుసరించాలా లాంటి ప్రశ్నలు అందరు వర్కింగ్ మదర్స్ లాగే వేసుకుని.. చర్చించి, సమాధానపరచుకుని.. అమెరికా లో మా కంపెనీ ఇచ్చే అన్ని రకాల సెలవల్నీ విచ్చలవిడి గా వాడుకుంటూ, పని గంటలు కుదించుకుని, పని తీరు మార్చుకుని మరీ.. పూర్తిగా చదివిన చదువూ, సహజంగా ఉన్న జిజ్ఞాస ని కొంతవరకూ సంతృప్తిపరచుకుంటూ ఏదో ఇలా సాగిపోతోంది నా కారీర్.

వెంకీ ప్రశ్న తో ఒక్క క్షణం ముల్లు గుచ్చినట్టయింది. పైకి నవ్వేసి ఏదో సమాధానం చెప్పినా.. కాస్త అలజడిగానే అనిపించింది. ఇంతలో సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్లు ఏ విధమైన జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి, వెంకీ మీటింగ్ మొదలైంది. అన్య మనస్కం గానే వింటున్నాను. మీటింగ్ అయ్యాక.. వెంకీ తో కాఫీ లాంటి మర్యాదలు అవీ అయ్యాక.. వెంకీ.. ' కృష్ణ టాట్ మీ అ లాట్.. ఇంకా అలాగే నువ్వు కొత్తవాళ్ళని మెంటర్ చేయాలని ఆశిస్తున్నాను..' లాంటివి చెప్పాడు. వొళ్ళు మండిపోయింది. ఎలాగో లాగ బయట పడి.. చిరాకు గా క్యూబ్ కొచ్చి పడ్డాను.

వెంకీ ఒక్కడనేంటి.. అసలు ఏమైనా గౌరవం ఉందా నాకు ఒక ఇంజినీర్ గా? 'ఈవిడ పిల్లల కోడి.. 4 దాటితే ఉండదు. ఒకసారి పిల్లలకి పరీక్షలంటుంది, ఇంకోసారి సెలవలంటుంది.. లేదా ఎవరో ఒకరికి వొంట్లో బాగా లేదంటుంది.. ఏ ఈవెంట్ పెట్టినా టైం ఉండదు.. ' ఇదేగా అందరి అభిప్రాయం.. అనుకుంటే.. బెంగ గా అనిపించింది. నాకన్నా.. 6-7 యేళ్ళు చిన్నవాళ్ళు ఆర్కిటెక్ట్ లూ, మానేజర్లూ, అయిపోయారు. నేనే ఇలా మిగిలిపోయాను అని ..

ఫోన్ చేసిన శ్రీవారిని ఏదో వంకన అకారణం గా విసుక్కుని, ఆఫీస్ పని మీద ఇంక ధ్యాస పెట్టలేక.. బయట పడ్డాను. గల గలా నవ్వుకుంటూ కాంటీన్ కి కొందరూ, జిం బ్యాగులు తీసుకుని కొందరూ కనిపించారు. ఎప్పుడైనా వెళ్ళానా అసలు ఈ మధ్య.. ఎప్పుడూ ఏదో ఒక వంక తో.. ఎన్ని టీం అవుటింగులు వదులుకున్నాను? మొహం తిప్పేసి.. కార్ వైపు నడిచాను. కార్ లో కూడా ఆలోచిస్తూనే ఉన్నాను. అసలు చాలా మామూలు చదువు, ప్రతిభ కనపరచలేకపోయ్న నా క్లాస్ మేట్లు కొందరు ఎంత మంచి స్థాయి లో ఉన్నారు? ఆలోచనలు తెగట్లేదు.

మా ఇంటి సందు లోకి తిరుగుతుంటే.. రాధిక కనిపించింది. బిట్స్ పిలానీ లో ఒకప్పటి ర్యాంకర్ . కానీ.. భర్తా వాళ్ళూ వద్దన్నారని.. ఉద్యోగం చేయదు.


ఏదో కోల్పోయినట్టుంటుంది ఎప్పుడూ.. ఒకసారి చెప్పింది.. 'మా అమ్మాయిని అస్సలూ చదివించను. అంత టాపర్ గా నిలిచి నేనేం సుఖపడ్డాను? చదువుకునే రోజుల్లో ఒక సినిమా చూడలేదు.. ఒక సరదా తీరలేదు.. ఆపరేటింగ్ సిస్టంస్ మీద పని చేయాలని ఎన్ని కలలు కన్నాను? ' అంది. 'అయ్యో పాపం ' అనిపించింది అప్పుడు.

ఇంటికొస్తూనే.. ఏదో ఆఫీస్ కాల్. అటెండ్ అవక తప్పలేదు. పిల్లలు వచ్చారు.. కాల్ మీద ఉండే..వాళ్ళకి కావల్సినవి అమర్చాను. ఇంతలో ఈయన రావటం తో పిల్లలని చూడమని.. సైగ చేసి స్టడీ లో కెళ్ళిపోయాను. తర్వాత ఒక గంట చర్చ జరిగాక.. అలాగే 2 నిమిషాలు కూర్చుండిపోయాను.

'ఏంటి..అసలు.. ఎందుకింత బేల గా అయ్యాను? ఇది నా చాయిస్. నేను కావాలని తీసుకున్న నిర్ణయం.. అన్నీ కావాలనుకున్నప్పుడు.. పిల్లలకే ప్రాధాన్యత అనుకున్నప్పుడు.. కారీర్ కూడా గొప్పగా ఉండాలంటే ఎలా సాధ్యం? ' అనుకున్నాక మనసు తేలిక పడింది. 'పాపం.. ఏం తిన్నారో.. స్కూల్ నుంచి వచ్చాక వాళ్ళ మొహమైనా సరిగ్గా చూడలేదు.. ' అని స్టడీ లోంచి బయట కొచ్చాను.. ఎవరూ లేనట్టుంది.. ఆటలకెళ్ళారేమో.. వంట గబగబా చేసేద్దాం అని వంటింట్లో కెళ్ళేటప్పటికి.. 'సర్ప్రైజ్!! అమ్మా.. నువ్వు మీటింగ్ లో ఉన్నావు కదా అని .. నాన్నా,మేమూ దోశలు చేసాం.. ' అని మా పిల్లలు.

మనసు నిండిపోయింది.. తాత్కాలిక మానసిక దౌర్బల్యం లోంచి బయట పడ్డాను.
ఇంక ఏ వెంకీ నన్ను ఎఫెక్ట్ చేయలేరు కొన్నేళ్ళు :-)

ఊర్వశి కృష్ణప్రియ లా నటించేసా..

సోమవారం ఉదయం.. క్యూబ్ లో కూర్చున్నానే కానీ.. ఒక పది నిమిషాలైనా ఎవరో ఒకరు రాకుండా గడవలేదు.. . ' ఈ బగ్ చూద్దాం .. రావా ? ' అని ఒకరు.. ఈ డాక్యుమెంట్ రెవ్యూ చేద్దామా అని ఒకరు, లాబ్ కెళ్దాం రమ్మని వేరొకరు..

కొత్త సినిమా డవున్ లోడ్ చేసావా?, ఫలానా కంపెనీ లో వెళ్తే 30% హైక్ ఇస్తున్నారట.. అతనెవరో ఐ-ఫోన్ కొన్నాడట.. ఇంకెవరో హొండా సిటీ కొన్నాడట లాంటి ఊసుబోక కబుర్లు.. 9.30 కి వస్తే.. అప్పుడే 11 అవుతోంది.. ఇంక ఇప్పటికైనా మొదలు పెట్టకపోతే పని సాగి, రాత్రి దాకా చేయాల్సివస్తుంది, అనుకుంటుండగా.. ఔట్ లుక్ కాలెండర్ మీటింగ్ రిమైండర్ చూపించింది. 'అమ్మయ్య!' అనుకుని మీటింగ్ రూం కెళ్ళాను. మధ్యలో ఎవరో.. ఏదో చెప్దామనుకుంటే.. 'ఐ ఆం రన్నిగ్ లేట్ ఫర్ ఎ మీటింగ్' అనేసరికి ఎవ్వరూ నోరు మెదప లేదు.

నెమ్మది గా బ్రేక్ రూం లో మగ్ కడిగి కాఫీ మెషీన్ లోంచి కాఫీ వంపుకుని, కాళ్ళీడుస్తూ కాంఫరెన్స్ గది లోకి నడిచాను. 'ఎంత మిగిలిన పని నుండి తప్పించుకుంటే మాత్రం.. పనికి మాలిన మీటింగ్ లో 2 గంటలు కూర్చోవాలంటే ఎంతవిసుగ్గా ఉంటుంది!!" వెళ్ళి చూస్తే ఏముంది.. నాలాంటి వాళ్ళు అప్పటికే ప్రెజెంటర్ కి దూరం కుర్చీలు ఆక్రమించేసారు. నిద్రపోయే స్పాట్లన్నీ నిండిపోయాయి.

"అయ్యో లాప్ టాప్ పెట్టి సీటు ముందర రిజర్వు చేసుకుని, వీళ్ళు ప్రొజెక్టర్, వెబెక్స్ అవీ రెడీ చేసుకునే లోపల కాఫీ కెళ్ళాల్సింది నా 'కాపీనం'వల్లే ఇంక మరీ ప్రెజెంటర్ పక్క సీట్లోనే కూర్చోవాల్సి వస్తుంది :-( అని బాధగా.. కూర్చున్నాను. ఆయన అన్నీ సెట్ చేసుకునే లోపల నేనూ, నా మెసెంజర్, ఈమెయిల్స్, కోడ్ విండో తెరిచి .. మరీ ఉపోద్ఘాతం అయినా వినకపోతే బాగుండదు కదా అని .. తల పైకెత్తి.. ఉత్సాహం నటిస్తున్నాను.


ఆయన 2 స్లైడ్లు చూపించాక.. చుట్టూ గమనిస్తే.. ఇద్దరు ముగ్గురు తప్ప దాదాపు అందరూ లాప్ టాప్ లో కూరుకుపోయారు. వీళ్ళకి పాపం బాగా ఇంట్రస్ట్ ఎక్కువనుకుంటా అనుకుని నేనూ లాప్ టాప్ లోకి తల దూర్చే లోపల గమనించాను.. వాళ్ళ బాసు గారు కూడా వాళ్ళ పక్కనే ఉన్న విషయం. 'అదీ సంగతి.. ' అనుకుని నవ్వుకుని పని చేద్దామా? ముహూర్తం బానే ఉంది కదా.. వర్జ్యం.. ఎప్పుడు ఇలాగా ఆలోచిస్తుండగానే.. ఎవరో మెసెంజర్ మీద 'హాయ్' అన్నారు. 'అరే.. ప్రణవి తో మాట్లాడి 10 రోజులయ్యింది..' అని దానితో సంభాషణ మొదలు పెట్టాను.


ఒక పది నిమిషాలు మాట్లాడాక, తనకేదో పని ఉందని వెళ్ళిపోయింది. సరేలే అని స్నేహితులు పంపిన జంక్ మెయిల్స్ చూస్తున్నాను. ఇంతలో ప్రెజెంటర్ గొంతు కాస్త గట్టి గా వినిపిస్తే చూస్తే ఏముంది? 'లాప్ టాప్స్ మూసేయండీ అని ఆజ్ఞ .. '

ఫోన్ కాంఫెరెన్స్ చేసి ఉండాల్సింది.. 'ఎరక్క పోయి వచ్చి ఇరుక్కు పోయాను :-( ' అనుకుని, విందామని చూస్తే.. ఒక్క ముక్కా అర్థం కావట్లేదు.. మరి 15 నిమిషాలు దాటిపోయింది మొదలు పెట్టి.. బాసు ఫోన్ చేస్తానన్నాడు నా కోడ్ రెవ్యూ చేస్తాడట. ఇక్కడేమో.. ఈ బలవంతపు తద్దినం అని నిట్టూర్చాను.

లాప్ టాపులు మూయమని వార్నింగ్ రావటం తో.. జనాలు బానే వింటునట్టున్నారు. కాస్త ఆవలించి.. పనికొచ్చే పని ఏం చేయచ్చా అని చూస్తున్నాను. టబుల్ మీద సెల్ ఫోన్ కనిపించింది.. ఇకనే.. ఐడియా తట్టేసింది. ఇటుపక్క రమ్య కూర్చుంది. చిన్న సైగ చేసి.. తన సెల్ లోంచి నా నంబర్ కి ఎవరూ చూడకుండా బల్ల కిందనుండి నొక్కాను. ఈ పని చేస్తూ... ' ఊర్వశి కృష్ణప్రియ ' లా నటించటం మాత్రం మానలేదండోయ్.. ఫోన్ రింగ్ అవుతూనే..

అయ్యో.. ఇంత మంచి టాక్ లో ఈ డిస్టర్బన్స్ ఏంటి అన్నట్టు, విధి లేక తీస్తున్నట్టు ఫోన్ ఎత్తాను. అందరికీ ఇబ్బంది కలిగించినందుకు, బాధ పడుతున్నట్టు ఒక లుక్కు అందరికీ ఇచ్చి.. బయటకి వచ్చాను. ఏదో ఎమెర్జెన్సీ వచ్చినట్టు నటించి లోపలికి వచ్చి, ఎవరో తరుముతున్నట్టు బయట పడదామని ప్లాను. ఈలోగా కిటికీ లోంచి చూస్తే.. మా బాసు వస్తున్నాడు..

ఈయన చూస్తే.. మళ్ళీ.. 'రా నీ బగ్గు ఎంత వరకొచ్చిందో చూద్దాం అంటాడు..' అని లోపలకొచ్చేసాను. అనుకున్నట్టుగానే.. ఆయన ఫోన్.. చాలా ఇంపార్టెంట్ టాక్ లో ఉన్నట్టు, తర్వాత మాట్లాడదామన్నట్టు లాప్ టాప్ తీసి మెసేజ్ ఇచ్చాను. ఎలాగూ ఫోన్ వంక పెట్టి తీసాను కదా లాప్ టాప్ అని.. గబగబా సీరియస్ మొహం పెట్టి ఫేస్ బుక్కు అప్ డేట్స్ చూసుకుని మూసానో లేదో తలుపు తీసుకుని బాస్!! వచ్చి ఎదురు సీట్లో కూర్చున్నాడు.

నేను చాలా ఈ లెక్చర్ లో మునిగిపోయినట్టు,.. ఆయన రావటం కూడా గమనించనట్టు నటించటం మొదలుపెట్టాను. జనాలందరూ, తెగ డవుట్లడుగుతున్నారు. నాకేమో టాపిక్కే సరిగ్గా అర్థం కాలేదు.. సరే మనం మాత్రం ఎందుకు తగ్గాలని.. ' ఈ లాస్ట్ యూ.. కెన్ యూ ప్లీజ్ రిపీట్ ద లాస్ట్ పార్ట్? ' అని అడిగాను. ప్రెజెంటరేమో.. నన్ను టీజ్ చేస్తున్నట్టు.. 'విచ్ వన్? ' అని అడిగాడు.. 'బయటకి రా నీ పని చూస్తాను.. ' లుక్ పడేయగానే.. చిన్నగా నవ్వుతూ.. రిపీట్ చేసాడు. నేను అప్పుడే కాంఫరెన్స్ రూం లో జ్ఞానోదయం అయినట్టు ఎక్ష్ప్రెషన్లు ఇస్తూ,.. బాసు చూస్తున్నాడా అని క్రీగంట గమనించాను.


తర్వాత.. నెమ్మది గా సెల్ ఫోన్ మీద పాత యెస్ ఎం యెస్ లు డిలీట్ చేయటం మొదలుపెట్టాను. ఇంకా 20 నిమిషాలుంది.. 200 పైగా ఉన్నాయి చెత్త SMS లు. ఈ పని చేయాలని నెల రోజులనుండీ అనుకుంటున్నాను. ఇప్పటికి కుదిరింది.

ఇంతలో.. మా బాస్ అడుగుతున్నట్టున్నాడు ఏదో ప్రశ్న.. తలెత్తి.. ' థాంక్స్!! నాకూ అదే డవుటు కానీ.. తర్వాత అడుగుదాంలే అందరికీ ఇబ్బంది అనుకున్నాను ' అన్న ఎక్ష్ప్రెషన్ పెట్టి.. తల ఆడించాను.. తర్వాత మళ్ళీ అదే బోర్ డం. అందరూ ఏం బట్టలు వేసుకున్నారా, బ్లాగు లో ఏం పోస్ట్ పెట్టాలా లాంటి ఆలోచనలలో.. మునిగిపోయాను. ఇంతలో.. బయట కాస్త కలకలం.. తర్వాతి మీటింగ్ వాళ్ళనుకుంటా. మాది అవగానే లోపలకి రావటానికోసం ఎదురు చూస్తున్నారు.

వాళ్ళ ప్రెజెంటర్ ఆత్రం గా.. వినేవాళ్ళు భయంగా.. ఎప్పుడు మేము తలుపులు తీస్తామా అని..

నేను ఎరెక్ట్ గా కూర్చుని.. మళ్ళీ వింటున్నట్టు నటన.. వాళ్ళందర్నీ.. చూసి.. 'లుక్స్ లైక్ వీ లాస్ట్ ద రూం ,.. లెట్ అజ్ కంటిన్యూ ఆఫ్టర్ లంచ్' అన్నాడు మా బాస్.

అయ్యో ఇంత అద్భుతమైన టాక్ కి ఈ అవాంతరమేంటి అన్నట్టు బాధ గుమ్మడి లా నటిస్తూ.. లేవలేక లేస్తున్నట్టు లేచాను. లంచ్ తర్వాత వెబెక్స్ లో అటెండ్ అవుతాను కానీ ఈ బాధ పడతానా.. అనుకుంటూ.

మా బాస్ వస్తున్నాడు.. నా వైపు.. 'అయ్యింది నా పని ' అనుకున్నాను. ఆయన వచ్చి.. 'క్రిష్నా!! లుక్స్ లైక్ యూ ఆర్ ఎంజాయింగ్ ద టాక్. లంచ్ కెళ్ళి వచ్చాక కూడా ఇది కంటిన్యూ అవుతుందేమో.. ' బగ్గు గురించి రేపు మాట్లాడదాం. నేను మద్యాహ్నం అంతా బిజీ.. అన్నాడు.

మళ్ళీ ఊర్వశి కృష్ణప్రియ విజృంబించింది.. 'ఓహ్.. షూట్.. ష్యూర్.. ' అని అన్నాను. బాడ్జ్ ఊపుకుంటూ, ఉత్సాహం గా లంచ్ గ్యాంగ్ వైపుకి నడిచాను...

ఈ తెలుగోళ్ళంతా ఇంతే..

' మా తమిళ్ వాళ్ళు ఇంద మాదిరి సేయరి మాడం. కన్నడ, తెలుంగు రొంబ మోసం మాడం ' మా పనమ్మాయి పొద్దున్నే కసి గా అన్న మాటలివి. మేరీ కి తెలుసు నేను తెలుగు దాన్నని. తనకి మా డ్రైవర్ పడడు. అతనికి ఎక్కడ ఎక్కువ అధికారం, చనువు మాతో ఏర్పడతాయో.. ఎక్కడ తను తక్కువవుతుందేమో అని తన బాధ. నాకు నవ్వొచ్చింది. కానీ తను అంత బాధగా చెప్తుంటే.. ఎందుకు లే అని సీరియస్ గానే మొహం పెట్టాను. 'ఎవర్నైనా నమ్మవచ్చు కానీ ఈ అరవ వాళ్ళని నమ్మలేం.. ' అని మరి రోజూ చాలా మంది నోట వింటూ ఉంటాను ఆఫీస్ లో..

తర్వాత ఆఫీసుకొస్తూ ఆలోచిస్తూ ఉన్నాను. తన దగ్గర్నించి ఇలాంటి కామెంట్లు చాలానే విన్నాను ఇంతకుముందు. 'ఎన్ వీటికిట (మా ఇంటి దగ్గర) బ్రాహ్మిన్స్ ఉండారు మాడం.. క్లీన్ గా ఉండరు మాడం. బ్రాహ్మిన్ జాతి ఎల్లా రొంబొ మోసం మాడం..' మళ్ళీ తనే ఇంకో సారి 'ఎన్ వీటికిట బ్రహ్మిన్స్ ఉండారు మాడం.. నల్ల స్వీట్స్ సేస్తండారు. నాన్ తీసుకువస్తాన్ ' అనేది. బ్రాహ్మలూ, మిగిలిన వాళ్ళని శుభ్రం లేదనీ, అదనీ అనుకోవటం నాకు బాగానే తెలుసు.


ఈ విషయం మీద బ్లాగాలని అనుకుంటూ ఉన్నాను. మా ఆఫీస్ లో శ్రీను వచ్చి.. 'మా ఇంటి వాళ్ళు తెగ గొడవ పెడుతున్నారండీ.. కన్నడ గౌళ్ళు కదా గీరెక్కువ!! ' అన్నాడు. నేను.. 'కన్నడ గౌళ్ళు కాకుండా పంజాబీలో, హర్యానా జట్ లో, లేక తెలుగు రెడ్లో, తమిళ బ్రాహ్మలో అయితే గీర ఉండదంటారా? ' అన్నాను నవ్వుతూ.. దానికి శీను.. 'నీ దగ్గర అంటే ఇలా అంటావని నాకు తెలుసు కృష్ణా..' అని టాపిక్ మార్చేసాడు.

అందరూ ప్రపంచం లో తమ ఐడెంటిటీ తప్ప వేరే వన్నీ.. చాలా చెత్తవనీ.. వాళ్ళు అపరిశుభ్రం గా, అచేతనం గా, గ్యాంగు కట్టి, క్రూరం గా లేక కల్మషం గా, క్రుకెడ్ గా, తేనె పూసిన కత్తి లా అలాగ నానా రకాల అవలక్షణాలతో ఉంటారని అనుకుంటారనుకుంటా.

మా తోటి కోడలి వరస ఒకమ్మాయి గుంటూరు పిల్ల. తను 'మా అక్క వాళ్ళ అత్తగారూ వాళ్ళు గోదావరి జిల్లాల వాళ్ళని తెలియక పెళ్ళి చేసారు మా అమ్మావాళ్ళు. అమ్మో వాళ్ళు తేనె పూసిన కత్తులు, ఇప్పటికీ బాధ పడతారు మా పేరెంట్స్ ' అంది. మా చిన్నప్పుడు మేము పెరిగిన కరీం నగర్ లోనూ, మా పెద్దమ్మగారి ఊర్లోనూ.. 'అమ్మో గుంటూరు వాళ్ళు అతి తెలివి వాళ్ళు.. ' అనటం విని నిజమేమో అనుకుంటూ ఉండేదాన్ని.. నెమ్మదిగా అర్థమైంది అందరూ మిగిలిన వాళ్ళందరినీ అలాగే అనుకుంటారని...

మొన్నీ మధ్య మా ఆఫీస్ లో ఎవరో చెప్తున్నారు. 'ఫలానా కాస్ట్ వాళ్ళు అంతే.. వాళ్ళ హీరోల సినిమాలే చూస్తారు .. వాళ్ళ పిల్లలకి వేరే కాస్ట్ హీరోల పాటలు హం చేసినా,డాన్స్ చేసినా.. తప్పమ్మా. మనం వాళ్ళ సినిమాలు చూడకూడదు.. మన హీరోలు వీరే.. అని చెప్తారు. ' అని. దానికి ఇంకొకరు 'అయ్యో మీకు తెలియదేమో.. ఫలానా కాస్ట్ వాళ్ళు అయితే.. స్వాతంత్ర్య సమర యోధుల్లో కూడా.. నేషనల్ లెవెల్ లో ఫలానా వాళ్ళని మాత్రమే ఆరాధిస్తారు..' అని వాళ్ళ అభిప్రాయం చెప్పారు.

'చా.. మరీ చెప్తారు మీరు..' అంటే.. మీరు గమనించి చూడండి.. ఈసారి అని చెప్పారు.
జాతీయ లెవెల్లో, సింధీలా.. అమ్మో.. భాంగ్స్ లతో పెట్టుకోకూడదు .. మల్లూస్ తో మనకెందుకు? మార్వాడీల్లా ఏంటి ఈ లెక్కలు? గుజ్జూలింతా ఇంతే.. సౌత్ అంతా పిసినారులు, నార్త్ వాళ్ళకి ఆర్భాటం ఎక్కువ, విషయం తక్కువ.. ..

మేము చదువుకున్నప్పుడు మా స్నేహితులు ఏ ప్రాంతమో అంతగా పట్టించుకోలేదు ఎప్పుడూ...ఆవిధం గా మా ఇంట్లో ఒకళ్ళు గోదావరి జిల్లాలు, ఒకళ్ళు తెలంగాణ, వేరొకళ్ళు అనంతపురం, ఇంకా గట్టి గా మాట్లాడితే కజిన్లు పెళ్ళి చేసుకున్నవాళ్ళల్లో బెంగాలీలు, బీహారీలు, మరాఠీ వారు, చైనీయులు, తెల్లవారు కూడా ఉన్నారు.

గమ్మత్తేంటంటే.. మాకు తెలిసిన పెద్దమనిషి రోజుకి ఒకసారైనా అనకుండా ఉండరు..
మహాత్మా గాంధీ అన్నారు.. 'మంచీ,చెడూ, ఏ ఒక్క జాతి లక్షణాలు కావు.. ఎల్లపుడూ మన మనసు కిటికీలు తెరిచే ఉంచుకోవాలి.. అని. '

ఆయన ఈ విషయం మనస్పూర్థిగా నమ్మి ఆచరించటానికి సిన్సియర్ గా ప్రయత్నిస్తారు.. కానీ.. ఆయన నోటి నుండే.. చాలా సార్లు 'ఫలానా ప్రాతం,కులం,మతం వారికి ఫలానా .. గుణం ఎక్కువ.. వాళ్ళని భరించలేం' అనీ అంటూనే ఉంటారు.

చెప్పడం కన్నా ఆచరించటం ఎంత కష్టమో తెలుస్తుంది.. ఆయన మాటల్ని వింటుంటే..

మా ఆరేళ్ళ అమ్మాయి వచ్చి.. ' కార్నర్ ఇంట్లో ముస్లింస్ వచ్చారమ్మా.. వాళ్ళతో జాగ్రత్త గా ఉండాలట అని చెప్పింది మొన్నీ మధ్య. అప్పుడు 'అలా అనకూడదు.. నీకేం తెలుసని అలా అన్నావ్? తప్పు ' అని వదిలేసాను. ఈరోజు.. ఇంటికెళ్ళాక దానికి ఈ విషయాన్ని అర్థమయ్యేలాగా ఎలా వివరించాలా అని ఆలోచనలో పడ్డాను..

మా బాస్ చూసాడంటే.. 'అమ్మా.. ఆఫీస్ విషయాలు కూడా కాస్త ఆలోచించు తల్లీ..' అంటాడు.. మళ్ళీ వారాంతం లో రాస్తాను.. సెలవు!

గేటెడ్ కమ్యూనిటీ కథలు - కొత్త బిచ్చగాడు పొద్దెరగడట..

ఈకాలపు భారత ఎగువ మధ్య తరగతి ప్రజలు గుంపులు గుంపులు గా ఏర్పాటు చేసుకునే త్రిశంకు స్వర్గానికి మరో పేరు 'గేటెడ్ కమ్యూనిటీ' ...

మేమూ, బెంగుళూరుకి రాగానే ఒక ఊరవతల కమ్యూనిటీలో మొత్తానికి సెటిలైపోయాం. వందిళ్ళకీ, 40 ఫీట్ అడుగుల వెడల్పు రహదారీ, రెండువైపులా పచ్చటి చెట్లూ, (బాటసారులకి సత్రాలూ, తాగునీటి చెఱువులూ.. లేకపోయినా..) స్విమ్మింగ్ పూలూ, బాట్మింటన్ కోర్టూ, జిమ్మూ, క్లబ్ హౌజూ, పిల్లల ఆటస్థలం, వృద్ధులకోసం పార్కూ, బెంచీలూ,పచ్చికా.. ఇంటి ముందు లానూ, కరంటు పోయినప్పుడు డీజిల్ తో నడిచే బ్యాకప్పూ, ' ఆహా, భూతల స్వర్గం అంటే ఇదే కదా!! ' అని మిడిసిపడ్డాం కొన్నాళ్ళు.

చేసిన అప్పు ఎక్కడో భయపెడుతున్నా.. ఇంటికొచ్చిన బంధుమిత్రుల ప్రశంసలకి ఉబ్బి తబ్బిబ్బయి,.. 'కొత్త బిచ్చగాడు పొద్దెరగని రీతిన ' ఉన్న ప్రతి సదుపాయాన్నీ మేమే ఉపయోగించుకున్నాం.

పొద్దున్నే అందరి ఇళ్ళ లాన్ అందచందాలు చూస్తూ నడకా, పదేళ్ళు డాక్టర్లు మొత్తుకున్నా వినని మావారు ఉదయం, సాయంత్రం జిమ్ము మొదలు పెట్టేసారు.

మా అత్తగారు (అంతకు మునుపు ఎన్ని ఆహ్వానాలొచ్చినా,..పెద్దగా ప్రతిస్పందించనివారు..) భజన బృందం లో మెంబరైపోయారు. కమ్యూనిటీ భజన హాల్లో, భక్తి పుస్తకాలు పట్టుకుని వెళ్ళటం మొదలు పెట్టారు. పాత సినిమాల్లో పండరీ బాయి లా, ఎండ మండుతున్నా.. పట్టు శాలువా కప్పుకుని.. వృద్ధుల పార్కులో కూర్చున్నారు కొన్నాళ్ళు.

పిల్లలు కళ్ళు తిరిగి వాంతొచ్చేదాకా ఉయ్యాలలూ, గట్రా.. ఆడటం.. చలి కాలం లో కూడా స్విమ్మింగ్ పూల్లో దిగటం.మా పెద్దది, ఎంత పోరినా చదవనిది.. ఒక్కసారి గా.. కాంప్లెక్స్ గ్రంథాలయం లో అందరూ చూసేట్టు గా.. పెద్ద పెద్ద పుస్తకాలు తెచ్చుకుని కొన్నాళ్ళు చదివింది.

నా బ్లాగు కి నేనేగా క్వీన్. అందుకని.. నాకు మాత్రం చాలా స్థితప్రజ్ఞత ఉన్నట్టు రాద్దామనుకున్నాను. కానీ.. కాస్తైనా నమ్మేట్టుండాలని చెప్పేస్తున్నాను. టేబుల్ టెన్నిస్ పెద్దగా రాకపోయినా ఆడేసాను 10 రోజులు. బాట్మింటన్ దగ్గర క్యూలు కట్టి మరీ ఆడాను. బోల్డు ఇంటిపని తో మగ్గిపోతున్నా, మరి లాను ఉపయోగించుకోవాలని, అక్కడ కుర్చీల్లో కూర్చుని తేనీటి సేవనం గావించను. డాబా మీద ' టెర్రస్ గార్డెనింగ్ ' చేసి ఖ్యాతి గాంచాలని కష్టపడి మట్టీ అవీ వేయించి డాబా మీద కూరగాయల మొక్కలు వేసాను.

మొత్తానికి కుటుంబమంతా ఎన్నెన్నో పోజుల్లో నిలబడి నానా రకాల పనులూ చేస్తున్నట్టు గా ఫొటోలు దిగి ముఖ పుస్తకం లో ఎక్కించి సంతృప్తి పడ్డాం.సరే, పదిహేను రోజులయ్యింది, నెమ్మదిగా.. నాకు పనులు పేరుకుపోతున్నాయి. మడతపెట్టుకోవాల్సిన బట్టలు, తెచ్చుకోవాల్సిన వస్తువులు,..ముందు గా లాన్లో టీ కట్. టీ గుక్కలు తాగుతూ, ఉదయం పరుగులెత్తటం,.. చల్లారిందని.. సగం తాగాక మళ్ళీ మైక్రో వేవ్ లో ఓ 20 సెకండ్లు వేడి చేసుకోవటం.. మళ్ళీ ఇంకో నాలుగు గుక్కలు,.. పిల్లలకి టిఫిన్లూ, మళ్ళీ 2 చల్లారిన చప్ప గుక్కలు మింగలేక సింకు లోకి...

తర్వాత కుండపోత వర్షానికి మా డాబా మీద మట్టి గోడల మీదుగా కారి చిరాకయిపోయింది. ఒక వారం బిజీ గా ఉండి శనివారం పైకెక్కి చూస్తే ఏముంది? మొక్కలు ఎండి మసైపోయాయి :-(

ఆఫీస్ కాల్స్ లో పడి టేబుల్ టెన్నిస్, బాట్మింటన్ రాకెట్లు ఎక్కడ పడేసానో వెతికి పట్టుకోవటం కన్నా.. బిన్ లాడెన్ ని వెతకటం తేలిక అనిపించింది. కాల గర్భం లో.. కాదు కాదు.. మా ఇంటి సామాన్ల సాగరం లో కలిసిపోయాయి.

ఇక మా అత్తగారికి, భజనలు బోరు కొట్టి మోకాళ్ళ నొప్పులు మొదలైపోయాయి. పార్కు లో కూడా ఎండాకలం కష్టమని 'పండరీ బాయి ' గెటప్ మార్చేసి 'అన్నపూర్ణమ్మ ' అవతారమెత్తి ఊపిరి పీల్చుకున్నారు.

కొత్త మోజు తీరగానే.. ఉదయపు నడకకి ఎలర్జీల పేరు చెప్పి, రాత్రి నడక కి ఆఫీస్ కాల్స్ సాకు తో ఆపేసారు.

ఇక మిగిలింది పిల్లలు. వాళ్ళు మాత్రం జలుబు,జ్వరం, పరీక్షలు,వర్షాలు, ఎండలు, ఉదయం, రాత్రి, దేశ,కాల,మాన పరిస్థుతులకి అతీతం గా ఆటలాడుతూనే ఉన్నారు.. మేం మాత్రం, మా కాంప్లెక్స్ లో వసతులని ఎవరైనా ఇంటికొచ్చినప్పుడు మాత్రమే చూపించటానికి తీసుకొస్తూ ఉంటాం.

ఫొటోలు నిక్షిప్త పరచలేని అనుభూతి..

హిందీ మాట్లాడేవాళ్ళతా ముస్లింలనీ, గాంధీ, నెహ్రూ ల్లాంటి మహానుభావులు బాత్రూంలకెళ్ళటం లాంటి చెత్తపనులు చేయరనీ,.. అబద్ధాలాడకుండా, బుద్ధిగా చదువుకుంటూ, ఒద్దికగా ఉంటే స్వర్గానికెళ్ళి భరత నాట్యాలు ఏక ధాటిగా చూడాల్సి వస్తుందనీ, .. క్లాస్ టీచరంత గొప్ప వ్యక్తి ప్రపంచం లో లేడనీ, బస్ స్టాండుల్లో దొరికే పాకెట్ సైజు చిట్టి నవలల ప్రపంచంలో తేలిపోతూ,.. టీ వీలూ, ఇంటర్నెట్లూ లేని బాల్యం లో,..అమ్మమ్మగారింట్లో వేసవి సెలవలు గడపటమనేది నా వయసు వారికి దాదాపు అందరికీ ఉన్న అమూల్యమైన జ్ఞాపకం!!

మా అమ్మమ్మగారికి ఏడుగురు సంతానమయ్యేటప్పటికి, ఒక్కోరికీ కనీసం ఇద్దరు పిల్లలయ్యేటప్పటికి,.. అందరికీ సెలవలకి ఇక్కడికే రావలనిపించటం .. మాకందరికీ కావలసినత కాలక్షేపం.. (పెద్దవాళ్ళకి మా అల్లరిని భరించటం నరకంగా ఉండేదేమో అని ఇప్పుడనిపిస్తుంది..) ఆఖరి పరీక్ష కన్నా... సెలవలకి సామాన్లే ఎక్కువ శ్రద్ధగా సద్దుకునేవాళ్ళమేమో..

రైల్లో ప్రయాణం తర్వాత, మళ్ళీ ఎర్రబస్సు ప్రయాణం.. నాలుగూర్ల అవతల, కాలవగట్టు దగ్గర దిగుతూనే.. రిక్షావాళ్ళు గుర్తుపట్టి,.. 'ధర్మం మాస్టారు గారి అమ్మాయిగారేనాండీ??' అని మా అమ్మని అడగగానే.. ఆవిడకి, ఆవిడద్వారా మాకు ప్రాప్తించిన పరపతి కీ, మాకు ఎంత గర్వం గా ఉండేదో.. బురద వచ్చినప్పుడు గుఱ్ఱం బండీ దిగి, రాళ్ళమీద గెంతుతూ నడిచి మళ్ళీ ఎక్కటం,.. తాటితోపులని దాటుతూ ఇంటికి చేరటం.. ఇల్లు ఫర్లాంగు దూరం లో ఉండగానే.. బండీ దిగి పరుగెత్తటం.. ఎలాటి కాం కార్డర్లూ, కామెరాలూ లేకుండానే మా మనసులో ముద్రించుకుపోయాయో ..

మా పిల్లలు వాళ్ళ అత్తలో, పిన్నులో ఎవరైనా ఇంటికి వస్తే.. సిగ్గుగా, నెమ్మదిగా రియాక్ట్ అవుతూ, ఉంటే నాకు నవ్వొస్తుంది. మేమాడ దూరంలో ఉండగానే.. " పిన్నీ వాళ్ళొస్తున్నారోఓఓఓఓఓఓఓ .......!!!!" అని మా పెద్దమ్మ పిల్లలు, గెంతుతూ, అరుస్తూ ముందుకి రావటం.. నలభైల్లో పడ్డ మా అక్క ని ఎప్పుడు చూసినా జ్ఞాపకం వస్తూనే ఉంటుంది.

తాటి తోపుల మధ్య మొహాలు కడగటం, గురుగింజపూసలనేరటం, కోతికొమ్మచ్చులాడటం, పొలాల మధ్య బోరింగ్ పంపులతో స్నానాలూ, ఈతలూ, తాటి ముంజలూ, రాములవారి గుడిలో నాలుగు స్థంబాలాటలూ, తాటాకు బొమ్మలకోసం, నారాయణరావు టైలర్ దుకాణంలో గుడ్డముక్కలు తెచ్చుకోవటం, చింతగింజల టోర్నమెంటులూ, గచ్చకాయలూ, పులీ మేకా,....

నక్కా తాతయ్యగారి దొడ్లో గోడ మీద సినిమాలూ, పది పైసల ఐస్ ఫ్రూట్లూ, హరికథా కాలక్షేపాలూ,.. తోచక వేసిన నాటకాలూ, పాత పత్రికల కట్టలు దుమ్ము దులిపి చదవటాలూ, రంగయ్య కొట్లో ఆయన మద్యాహ్న భోజనానికి ఇంటికెళ్తే.. కూర్చుని బీడీలూ, నిమ్మ బిళ్ళలూ, జీళ్ళూ అమ్మటాలూ.. పాలకి,నీళ్ళకీ, బిందెలతో వెళ్ళటాలూ, ఒక ఎత్తయితే...

పెద్దవాళ్ళు ఎవరో ఒకరు.. పేద్ద బేసిన్ లో ఆవకాయో, మాగాయో, చద్దన్నం లో కలిపి, మట్టు గిన్నెడు నూనె వేసి నారింజ కాయలంత ముద్దలు చేస్తుంటే, 20 మంది పిల్లలం చేతులు చాపి.. ఎలా తినేవాళ్ళమో.. తలచుకుంటే.. ఇంకా ఆ టేస్ట్ గుర్తొచ్చి.. లాలాజలం ఊరి.. ఈ టపాకి కాస్త బ్రేక్ ఇచ్చి ఎర్రావకాయ అలాగే బంతులు చేసి తినేసి వచ్చా..

వీధిలో పేడని ఏరి తెచ్చి బకెట్ లో వేసి నీళ్ళు కలిపి, ఈ గది నాది, లేదా.. ఈ గది లో ఈ భాగం నాది అని పంచుకుని, అలికేవాళ్ళం. మా అమ్మమ్మ లబో దిబో మనేది. 'బాబ్బాబూ, మీ నాన్నలు చూస్తే.. అసహ్యించుకుంటారు. వదిలేయండి.. అని '. ..... మేం వింటే కదా..

ఒకగది నిండా మామిడి పళ్ళు, లేదా, సపోటాలూ, పడేసి.. పిల్లలం లెక్క చూడకుండా తీసి తినటం.. గాడ్!! .. రెండో పండు తింటేనే .. మొహం మొత్తేసే పరిస్థితి ఈరోజు.

సుబ్బారాయడి షష్టికెళ్ళటం, జీడి మామిడి పళ్ళనుండి, జీడిపప్పు తీసి కాల్చే దుకాణాలకెళ్ళటం, బెల్లం తీస్తుంటే.. ఆకులో వేడిగా, కాలుతున్న, నల్లటి బెల్లం ఊదుకుంటూ తినటం,.. తాటి చెట్టు మాట్లాడుకుని, ఒక్కోకాయా కొడుతుంటే.. మూడు కళ్ళూ బొటనవేలు తో పైకి ఎగదోసి తిని/తాగి ఇంకోటి అందుకోవటం..

ఈరోజంటే.. ఇంటర్నెట్లూ, టీవీలూ, వీడియో గేములూ, అవేవీ లేకపోయినా.. సెల్ ఫోన్ లో గేములూ.. ఒక్కళ్ళే ఆడేసుకుంటూ.. పిల్లలు.మేమో? మా అన్నయ్య సెలవలకి వచ్చేముందే.. ఉత్తరాలు రాసి ఆల్ ఇండియా రేడియో కి పడేసేవాడు. 'రంగాపురం నుండి రాజు, సంధ్య,పద్మ,క్రృష్ణ.... రాస్తున్నారు.. ఇంకోసారి మాకు 'పిచ్చిపుల్లయ్య నాటకం ప్రసారం చేయండి.. మాకు ఆ నాటకం ప్రాణప్రదం..' లాంటి లైన్లు వినగానే.. ఆనందం తో ఉప్పొంగిపోయేవాళ్ళం,.. మేమూ గొప్పవాళ్ళమైపోయాం. మా పేర్లు కూడా రేడియో లో వచ్చాయి అని.

మేము మా మా ఊర్లలో నేర్చుకున్న పాటలూ,పద్యాలూ, విషయాలూ, సాయంత్రం ఆరుగంటలకే అన్నాలు తినేసి, ఆరుబయట పక్కలేసుకుని ఒకళ్ళకొకళ్ళు నేర్పించుకుని.. కొత్త కథలు చెప్పుకుని, నిర్మలమైన ఆకాశం లో వేలాది చుక్కలని చూస్తూ, నిద్రలోకి జారుకునేవాళ్ళం. ఒక్కోసారి మా మేనమామ కూతురు చెప్పే చెయిన్ కథలు ఏళ్ళు ఏళ్ళు సాగేవి..

ఆశ్చర్యం ఏంటంటే.. మళ్ళీ హైదరాబాద్ కి వచ్చేటప్పుడు.. అమ్మమ్మ గారింట్లో కుట్టించిన పరికిణీలూ, కజిన్ల నుండి తీసుకున్న పాతబట్టలూ, తెచ్చుకున్న ఆవకాయలూ, ఏడాది పాటూ,.. మాకు వేసవి లో ఒక మంచి గుంపు ఉంది. అక్కడ ఈ విషయం కూడా చర్చించాలి, ఇది నేర్చుకుని చూపాలి..అన్న ఉత్సాహాన్ని ఇచ్చేవి.

నాలుగేళ్ళ క్రితం మేము ఒక పది మంది దాకా కజిన్లం కలిసాం. ఎప్పుడూ ఐదారుగురు ఒక చోట, ఒక పూట కలిస్తే గొప్ప.. అదీ పెళ్ళిళ్ళల్లో కలిస్తే.. మాట్లాడటానికే పెద్ద గా కుదరదు. చిన్ననాటి సంగతులు గుర్తుచేసుకుంటూ.. మా అన్నయ్య.. 'ఏమే.. మీకు పిల్లల్లారా, ఊఊఊఊ పాపల్లారా.. ఊఊఊఊ ' పాట గుర్తుందా? అందరం ఎంత బాగా పాడేవాళ్ళమో అన్నాడు. అంతే.. గబగబా.. కూర్చుని మళ్ళీ పాడాం. చకచకా సెల్ లో రికార్డ్ నొక్కేసాను.

నాకు ఎప్పుడైనా ఒంటరితనం ఆవరిస్తే.. ఒక్కసారి ఆ పాట వింటే.. మనసు తేలికపడుతుంది..

నాకీ అద్భుతమైన అనుభూతిని జీవితాంతం నెమరేసుకోవటానికి మిగిల్చిన మా అమ్మమ్మ గారిల్లు, ఊరు పెరిగి, ఎవరూ చూడటానికి లేక కూలి, అమ్మబడి, రూపాంతరం చెందిందిట. మా తమ్ముళ్ళు బర్త్ సర్టిఫికెట్లకోసం వెళ్ళి ఫోటోలు తీసాం.. అని ముఖ పుస్తకం (ఫేస్ బుక్కు) లో పెట్టారు,

ఒక జూ పార్క్ కెళ్తేనే ఈరోజు రెండు సెల్ కామెరాలతో, ఒక డిజిటల్ కామెరాలతో ఒక వంద ఫొటోలైనా తీస్తాం మేము..

పికాసా ఆల్బముల్లో పెట్టి జనాలు 'చాలా బాగున్నాయి ' అని చెప్పేదాక వదలం.. అలాగే అవతల వాళ్ళవీ చూస్తాం.. అలాంటిది..

ఒక్క క్షణం కూడా ఆలోచించకుండానే.. అరక్షణం చూడకుండానే డిలీట్ చేసి పడేసాను.

అపారమైన అనుభూతిని చిన్న ఫోటో ఎంత వరకు నిక్షిప్తం చేయగలదు? మీరేమంటారు?