ఫొటోలు నిక్షిప్త పరచలేని అనుభూతి..

హిందీ మాట్లాడేవాళ్ళతా ముస్లింలనీ, గాంధీ, నెహ్రూ ల్లాంటి మహానుభావులు బాత్రూంలకెళ్ళటం లాంటి చెత్తపనులు చేయరనీ,.. అబద్ధాలాడకుండా, బుద్ధిగా చదువుకుంటూ, ఒద్దికగా ఉంటే స్వర్గానికెళ్ళి భరత నాట్యాలు ఏక ధాటిగా చూడాల్సి వస్తుందనీ, .. క్లాస్ టీచరంత గొప్ప వ్యక్తి ప్రపంచం లో లేడనీ, బస్ స్టాండుల్లో దొరికే పాకెట్ సైజు చిట్టి నవలల ప్రపంచంలో తేలిపోతూ,.. టీ వీలూ, ఇంటర్నెట్లూ లేని బాల్యం లో,..అమ్మమ్మగారింట్లో వేసవి సెలవలు గడపటమనేది నా వయసు వారికి దాదాపు అందరికీ ఉన్న అమూల్యమైన జ్ఞాపకం!!

మా అమ్మమ్మగారికి ఏడుగురు సంతానమయ్యేటప్పటికి, ఒక్కోరికీ కనీసం ఇద్దరు పిల్లలయ్యేటప్పటికి,.. అందరికీ సెలవలకి ఇక్కడికే రావలనిపించటం .. మాకందరికీ కావలసినత కాలక్షేపం.. (పెద్దవాళ్ళకి మా అల్లరిని భరించటం నరకంగా ఉండేదేమో అని ఇప్పుడనిపిస్తుంది..) ఆఖరి పరీక్ష కన్నా... సెలవలకి సామాన్లే ఎక్కువ శ్రద్ధగా సద్దుకునేవాళ్ళమేమో..

రైల్లో ప్రయాణం తర్వాత, మళ్ళీ ఎర్రబస్సు ప్రయాణం.. నాలుగూర్ల అవతల, కాలవగట్టు దగ్గర దిగుతూనే.. రిక్షావాళ్ళు గుర్తుపట్టి,.. 'ధర్మం మాస్టారు గారి అమ్మాయిగారేనాండీ??' అని మా అమ్మని అడగగానే.. ఆవిడకి, ఆవిడద్వారా మాకు ప్రాప్తించిన పరపతి కీ, మాకు ఎంత గర్వం గా ఉండేదో.. బురద వచ్చినప్పుడు గుఱ్ఱం బండీ దిగి, రాళ్ళమీద గెంతుతూ నడిచి మళ్ళీ ఎక్కటం,.. తాటితోపులని దాటుతూ ఇంటికి చేరటం.. ఇల్లు ఫర్లాంగు దూరం లో ఉండగానే.. బండీ దిగి పరుగెత్తటం.. ఎలాటి కాం కార్డర్లూ, కామెరాలూ లేకుండానే మా మనసులో ముద్రించుకుపోయాయో ..

మా పిల్లలు వాళ్ళ అత్తలో, పిన్నులో ఎవరైనా ఇంటికి వస్తే.. సిగ్గుగా, నెమ్మదిగా రియాక్ట్ అవుతూ, ఉంటే నాకు నవ్వొస్తుంది. మేమాడ దూరంలో ఉండగానే.. " పిన్నీ వాళ్ళొస్తున్నారోఓఓఓఓఓఓఓ .......!!!!" అని మా పెద్దమ్మ పిల్లలు, గెంతుతూ, అరుస్తూ ముందుకి రావటం.. నలభైల్లో పడ్డ మా అక్క ని ఎప్పుడు చూసినా జ్ఞాపకం వస్తూనే ఉంటుంది.

తాటి తోపుల మధ్య మొహాలు కడగటం, గురుగింజపూసలనేరటం, కోతికొమ్మచ్చులాడటం, పొలాల మధ్య బోరింగ్ పంపులతో స్నానాలూ, ఈతలూ, తాటి ముంజలూ, రాములవారి గుడిలో నాలుగు స్థంబాలాటలూ, తాటాకు బొమ్మలకోసం, నారాయణరావు టైలర్ దుకాణంలో గుడ్డముక్కలు తెచ్చుకోవటం, చింతగింజల టోర్నమెంటులూ, గచ్చకాయలూ, పులీ మేకా,....

నక్కా తాతయ్యగారి దొడ్లో గోడ మీద సినిమాలూ, పది పైసల ఐస్ ఫ్రూట్లూ, హరికథా కాలక్షేపాలూ,.. తోచక వేసిన నాటకాలూ, పాత పత్రికల కట్టలు దుమ్ము దులిపి చదవటాలూ, రంగయ్య కొట్లో ఆయన మద్యాహ్న భోజనానికి ఇంటికెళ్తే.. కూర్చుని బీడీలూ, నిమ్మ బిళ్ళలూ, జీళ్ళూ అమ్మటాలూ.. పాలకి,నీళ్ళకీ, బిందెలతో వెళ్ళటాలూ, ఒక ఎత్తయితే...

పెద్దవాళ్ళు ఎవరో ఒకరు.. పేద్ద బేసిన్ లో ఆవకాయో, మాగాయో, చద్దన్నం లో కలిపి, మట్టు గిన్నెడు నూనె వేసి నారింజ కాయలంత ముద్దలు చేస్తుంటే, 20 మంది పిల్లలం చేతులు చాపి.. ఎలా తినేవాళ్ళమో.. తలచుకుంటే.. ఇంకా ఆ టేస్ట్ గుర్తొచ్చి.. లాలాజలం ఊరి.. ఈ టపాకి కాస్త బ్రేక్ ఇచ్చి ఎర్రావకాయ అలాగే బంతులు చేసి తినేసి వచ్చా..

వీధిలో పేడని ఏరి తెచ్చి బకెట్ లో వేసి నీళ్ళు కలిపి, ఈ గది నాది, లేదా.. ఈ గది లో ఈ భాగం నాది అని పంచుకుని, అలికేవాళ్ళం. మా అమ్మమ్మ లబో దిబో మనేది. 'బాబ్బాబూ, మీ నాన్నలు చూస్తే.. అసహ్యించుకుంటారు. వదిలేయండి.. అని '. ..... మేం వింటే కదా..

ఒకగది నిండా మామిడి పళ్ళు, లేదా, సపోటాలూ, పడేసి.. పిల్లలం లెక్క చూడకుండా తీసి తినటం.. గాడ్!! .. రెండో పండు తింటేనే .. మొహం మొత్తేసే పరిస్థితి ఈరోజు.

సుబ్బారాయడి షష్టికెళ్ళటం, జీడి మామిడి పళ్ళనుండి, జీడిపప్పు తీసి కాల్చే దుకాణాలకెళ్ళటం, బెల్లం తీస్తుంటే.. ఆకులో వేడిగా, కాలుతున్న, నల్లటి బెల్లం ఊదుకుంటూ తినటం,.. తాటి చెట్టు మాట్లాడుకుని, ఒక్కోకాయా కొడుతుంటే.. మూడు కళ్ళూ బొటనవేలు తో పైకి ఎగదోసి తిని/తాగి ఇంకోటి అందుకోవటం..

ఈరోజంటే.. ఇంటర్నెట్లూ, టీవీలూ, వీడియో గేములూ, అవేవీ లేకపోయినా.. సెల్ ఫోన్ లో గేములూ.. ఒక్కళ్ళే ఆడేసుకుంటూ.. పిల్లలు.మేమో? మా అన్నయ్య సెలవలకి వచ్చేముందే.. ఉత్తరాలు రాసి ఆల్ ఇండియా రేడియో కి పడేసేవాడు. 'రంగాపురం నుండి రాజు, సంధ్య,పద్మ,క్రృష్ణ.... రాస్తున్నారు.. ఇంకోసారి మాకు 'పిచ్చిపుల్లయ్య నాటకం ప్రసారం చేయండి.. మాకు ఆ నాటకం ప్రాణప్రదం..' లాంటి లైన్లు వినగానే.. ఆనందం తో ఉప్పొంగిపోయేవాళ్ళం,.. మేమూ గొప్పవాళ్ళమైపోయాం. మా పేర్లు కూడా రేడియో లో వచ్చాయి అని.

మేము మా మా ఊర్లలో నేర్చుకున్న పాటలూ,పద్యాలూ, విషయాలూ, సాయంత్రం ఆరుగంటలకే అన్నాలు తినేసి, ఆరుబయట పక్కలేసుకుని ఒకళ్ళకొకళ్ళు నేర్పించుకుని.. కొత్త కథలు చెప్పుకుని, నిర్మలమైన ఆకాశం లో వేలాది చుక్కలని చూస్తూ, నిద్రలోకి జారుకునేవాళ్ళం. ఒక్కోసారి మా మేనమామ కూతురు చెప్పే చెయిన్ కథలు ఏళ్ళు ఏళ్ళు సాగేవి..

ఆశ్చర్యం ఏంటంటే.. మళ్ళీ హైదరాబాద్ కి వచ్చేటప్పుడు.. అమ్మమ్మ గారింట్లో కుట్టించిన పరికిణీలూ, కజిన్ల నుండి తీసుకున్న పాతబట్టలూ, తెచ్చుకున్న ఆవకాయలూ, ఏడాది పాటూ,.. మాకు వేసవి లో ఒక మంచి గుంపు ఉంది. అక్కడ ఈ విషయం కూడా చర్చించాలి, ఇది నేర్చుకుని చూపాలి..అన్న ఉత్సాహాన్ని ఇచ్చేవి.

నాలుగేళ్ళ క్రితం మేము ఒక పది మంది దాకా కజిన్లం కలిసాం. ఎప్పుడూ ఐదారుగురు ఒక చోట, ఒక పూట కలిస్తే గొప్ప.. అదీ పెళ్ళిళ్ళల్లో కలిస్తే.. మాట్లాడటానికే పెద్ద గా కుదరదు. చిన్ననాటి సంగతులు గుర్తుచేసుకుంటూ.. మా అన్నయ్య.. 'ఏమే.. మీకు పిల్లల్లారా, ఊఊఊఊ పాపల్లారా.. ఊఊఊఊ ' పాట గుర్తుందా? అందరం ఎంత బాగా పాడేవాళ్ళమో అన్నాడు. అంతే.. గబగబా.. కూర్చుని మళ్ళీ పాడాం. చకచకా సెల్ లో రికార్డ్ నొక్కేసాను.

నాకు ఎప్పుడైనా ఒంటరితనం ఆవరిస్తే.. ఒక్కసారి ఆ పాట వింటే.. మనసు తేలికపడుతుంది..

నాకీ అద్భుతమైన అనుభూతిని జీవితాంతం నెమరేసుకోవటానికి మిగిల్చిన మా అమ్మమ్మ గారిల్లు, ఊరు పెరిగి, ఎవరూ చూడటానికి లేక కూలి, అమ్మబడి, రూపాంతరం చెందిందిట. మా తమ్ముళ్ళు బర్త్ సర్టిఫికెట్లకోసం వెళ్ళి ఫోటోలు తీసాం.. అని ముఖ పుస్తకం (ఫేస్ బుక్కు) లో పెట్టారు,

ఒక జూ పార్క్ కెళ్తేనే ఈరోజు రెండు సెల్ కామెరాలతో, ఒక డిజిటల్ కామెరాలతో ఒక వంద ఫొటోలైనా తీస్తాం మేము..

పికాసా ఆల్బముల్లో పెట్టి జనాలు 'చాలా బాగున్నాయి ' అని చెప్పేదాక వదలం.. అలాగే అవతల వాళ్ళవీ చూస్తాం.. అలాంటిది..

ఒక్క క్షణం కూడా ఆలోచించకుండానే.. అరక్షణం చూడకుండానే డిలీట్ చేసి పడేసాను.

అపారమైన అనుభూతిని చిన్న ఫోటో ఎంత వరకు నిక్షిప్తం చేయగలదు? మీరేమంటారు?