ఈ సంవత్సరమూ, మేము టపాసులు కోనేసామోచ్!

‘ పర్యావరణం లో కాలుశ్యం చేరటాన్ని ఆరి కట్టేందుకు, టపాకాయలు ఈ సంవత్సరం నుంచీ కాల్చటం మానేద్దాం’ అని గత ఐదేళ్ల నుండీ అనుకుంటూనే ఉన్నాం.. కానీ అబ్బే.. కుదురుతుందా? మా పిల్ల రాక్షసులు ఊరుకుంటారా? ‘ పుట్టినరోజులు అనాథాశ్రమం లో మాత్రమే జరుపుకోవాలి, ఈసారి బహుమతులు అంగీకరించకూడదు, లాంటి తీర్మానాల్లాగానే.. ప్రతి సంవత్సరమూ ఈ తీర్మానమూ వీగిపోతూనే ఉంటుంది. ప్రతి సంవత్సరం లాగానే వెయ్యి మన లిమిట్.వెయ్యి దాటి ఒక్క రూపాయి కూడా ఖర్చు చేయకూడదు అనుకుని బయల్దేరాం. దానికి మూడు రెట్లు ఎలాగూ కొనేస్తాం అనుకోండి..

టపాకాయలు చిన్నప్పుడంటే.. దసరా వెళ్లిన మర్నాటి నుంచే హడావిడి. పాత న్యూస్ పేపర్లు సేకరించుకుని, ఇసుక సమకూర్చుకుని, ఇంట్లోనే జిగురు తయారు చేసుకుని పెట్టుకోవటం. సికందరాబాద్ మహంకాళీ గుడి దగ్గర మార్కెట్ లో గంధకం, ఆముదం, సూర్యేకారం, సున్నం, మెటల్ పౌడర్ లాంటివి కొని ఎండపెట్టుకుని, ఎప్పుడు కూర్చుందాం.. అని అమ్మా వాళ్లని పీకేయటం. అందరం కూర్చుని ఒక్కోదానికి ఒక్కోలా పాళ్లు రాసుకున్న పుస్తకం తెచ్చుకుని, జాగ్రత్త గా బీడు కలుపుకుని కాగితం పాకెట్లలో ఇసుకు కూరి, బీడు కూర్చి.. మతాబులు, చిచ్చుబుడ్లు, తారాజువ్వలు, సిసింద్రీలు చేసుకోవటం.. అవి రోజూ ఎండపెట్టటం.. అంబానీలు ఆస్తులు పంచుకున్న రేంజ్ లో ఇవి పంచుకుని వేరు వేరు సంచీల్లో దాచుకోవటం ఒక సరదా!


పండగ పూట కొన్ని పేలాల్సినవి తుస్సు మనటం, ఎగిరెగిరి పడాల్సినవి కొన్ని చీదేయటం, పూల జల్లు కురిపించాల్సినవి డామ్మని పేలటం జరిగినా, మొత్తం మీద సక్సెస్! మర్నాడు ఉదయమే లేచి ఎవరింటి ముందు ఎక్కువ కాగితాల తుక్కు ఉందో చూసుకుని గర్వ పడటం, పేలని బాంబులని ఏరుకోవటం.. పేలిన టపాసుల చెత్త ఊడ్చి మంట వేయటం.. అబ్బో! ఆ సరదా ఇక రాదు.. మా అమ్మా వాళ్లూ ఇలాగే అనేవారనుకోండి.. తాటాకు టపాకాయలు, వెన్న ముద్దలు.. టెలిఫోన్ టపాకాయలు చేసిన విధానాలు చెప్పి, ఆరోజుల్లో వాళ్ళెంత బాగా చేసుకునేవారో, ఎలా పంచేవారో చెప్పి..


ఇప్పుడా .. టెర్రరిస్టుల పుణ్యమా అని.. ఎక్కడా గంధకాలూ, భాస్వరాలూ అమ్మట్లేదు. ఒకవేళ అమ్మినా, చేసుకునే ఓపికా, తీరికా లేని హై స్పీడ్ బతుకులు.


పోనీ తయారయితే చేయం.. కానీ మన పిల్లలూ వాళ్ల పిల్లలకి చెప్పాలి గా.. మనం ఎంత బాగా టపాకాయలు తెచ్చుకునే వాళ్లమో!

బెంగుళూరు లో మా ఇంటికి ఒక పాతిక కిలో మీటర్ల లో తమిళ నాడు బార్డర్. కర్ణాటక లో 65% డిస్కౌంట్ అయితే తమిళ నాట 80% డిస్కౌంట్ తో దొరుకుతాయి. హోసూరు దగ్గర రెండు రాష్ట్రాల సరిహద్దు. సరిహద్దు ద్వారం టోల్ బ్రిడ్జ్ దాటితే చాలు బారులు తీరిన టపాసుల దుకాణాలు. ఏటా వేలాది మంది బెంగుళూరు ప్రజలు వెళ్లి కొనుక్కుని పొదుపు చేసామని సంతృప్తి పడుతూ ఉంటారు. మేమూ అంతే.



 గత మూడేళ్లు గా వైట్ ఫీల్డ్ ద్వారా, గుంజూర్ ఊరు వైపు కి బయల్దేరుతాం.. వైట్ ఫీల్డ్ ఐటీ కి ఒక పేద్ద హబ్. ‘ కొన్నేళ్ల క్రితం అడవి అసలు రావాలంటే భయమేసేది’ అంటారు ఇక్కడి వారు. . ఇప్పుడూ అంతే ననుకోండి. భయమే! కాకపొతే, ఆ ఏరియా లో ఇక్కడ ఏదైనా స్థలం రేటు వింటే! ఫోరం వాల్యూ మాల్, ‘స్టార్టింగ్ రేంజ్ రెండు న్నర కోట్లు మాత్రమే’ అని అమ్మే బంగళాలు, గేటెడ్ కమ్యూనిటీలు దాటుకుంటూ, వర్తూరు చెరువు దాటుతూనే సంత. గత మూడేళ్లు గా దాటుతున్న ప్రతి ఒక్కసారీ ఇప్పుడు సమయం లేదు. ఈసారి వచ్చినప్పుడు ఆగి ఏదైనా కొనాలి అనుకుంటున్నాము. ఎప్పుడోప్పుడు కొనేస్తాం! చూస్తూ ఉండండి.. కనీసం కొత్తిమీరైనా...

కాస్త సంత దాటి వెళ్తే ఇక పచ్చదనం, తారు రోడ్డు.. నర్సరీలు, లోపల గా ఇంటర్ నేషనల్ స్కూళ్లు.

‘Welcome!’ అంటూ అందమైన నల్లని ఆంజనేయ స్వామీ, శనీశ్వరుడి కోవెల. చాలా విశాలం గా ఉంటుంది. అక్కడ ఆగి నెమ్మదిగా పచ్చదనాన్ని ఆస్వాదించి, మళ్లీ కారెక్కి వెళ్తూంటే వందల కొద్దీ ఎకరాల్లో నర్సరీలు, పూదోటలు, అరటి తోపులు.. ఆగి ఒకటి రెండు మొక్కలు కొనుక్కుని మళ్లీ వెళ్తూ ఉంటే నెమ్మది నెమ్మది గా ట్రాఫిక్ తగ్గుతూ,.. కాలుశ్యానికి భయపడి ఏసీ లతో కాలక్షేపం చేసే మాకు హాయిగా విండోలు దించి ఒక పద్దెనిమిది కిలోమీటర్ల స్వర్గం.

ఇంకొకటి రెండు కిలో మీటర్లలో హోసూరు పట్టణం వస్తుందనగా వస్తుంది అసలు సర్ప్రైజ్. రోడ్డుకి ఎదురుగా హెయిర్ పిన్ బెండ్ లో ఒక ౩౦-౪౦ అడుగుల గద లాంటి కట్టడం.. దాంట్లో ఒక ఆంజనేయ స్వామి. చూసారా ఎంత అందమైన గుడో. మొదటి సారి వెళ్లినప్పుడు ‘ ‘ఏంటి? ఈ గద కథా? కమామీషూ? ‘ అని అడిగాము. ఆ కార్నర్ లో బ్లైండ్ స్పాట్ వల్ల నెలకోసారి కనీసం ఆక్సిడెంట్ అవుతూ మనుషులు తమ పొలం ముందు చనిపోతుండటం చూడలేక కొద్దిగా కొత్త గా కనపడుతూ ఉంటే రోడ్డు తిరిగి ఉందని, ఈ మలుపు దగ్గర జాగ్రత్త పడాలి అని వాహన చోదకులు అనుకుంటారని అక్కడి రైతు, గోవిందప్ప అలా కట్టించారు అని చెప్పారు.

 ఈ గుడి ని ఆనుకుని బోల్డు పొలాలు. అలచందలు, బీన్స్, అరటి తోటలు.. సిమెంట్ ఇటుకల ఫాక్టరీ.. ఒక ఎత్తైతే.. అక్కడ అన్నింటి కన్నా చూడదగ్గ విశేషం..., వెయ్యి గజాల విస్తీర్ణం లో హాయిగా ఎదిగిన పేద్ద ఊడల మఱ్ఱి చెట్టు, చుట్టూ సిమెంట్ బెంచీలు, పిక్ నిక్ స్పాట్.

ఒక్క షాట్ లో ఆ వృక్ష రాజాన్ని కవర్ చేయలేకపోయా నా సెల్ కామెరా తో..  నాలుగు ఫోటోల్లో వచ్చింది మొత్తం చెట్టు..

ఒక పక్క మునీశ్వర కోవెల. చల్లటి గాలి, మానవ మాత్రుడు లేడు.. ఎక్కడో పొలాల్లో పని చేసుకునే వారు తప్ప.

కాసేపు కూర్చుని, ఒక కునుకు తీసి, పేపర్ చదివి, చేల వెంబడ తిరిగి,పరుగులెత్తి (పిల్లలు, మేము కాదు) నెమ్మది గా మళ్లీ కార్ ఎక్కి ఒక కిలో మీటర్ పచ్చటి చేల మధ్యలో రోడ్డు పైన వెళ్తూండగానే, మెట్రో నగర పోకడలు, బజార్లు, ట్రాఫిక్ జామ్ లూ.


నక నక లాడుతూ అక్కడి మయూర బేకరీ & స్వీట్ల దుకాణం లోకి ఉరుకులు పెట్టి హాయిగా తింటాం. పేరుకి బేకరీ, స్వీట్లు.. అక్కడ లేని తిండి పదార్థాలు లేవే. పాత కాలపు చందమామ బిస్కట్లు, రస్కులూ, బన్నులూ, బిస్కట్లూ పేస్ట్రీలు మొదలుకుని, మాడర్న్ పిజ్జాలూ, బర్గర్లూ! జంతికలూ, పకోడీలూ, ఊరగాయలూ,, చిప్సూ, పండ్ల రసాలూ..

అబ్బో ఎవరికి కావలసినవి వారికి. శుభ్రం గా తినేసి ట్రాఫిక్ జామ్ లో కాసేపు రిలాక్స్ అయి...

 ఇదిగో తెగ కొనుక్కొచ్చాం.. డిస్కౌంట్, డిస్కౌంట్ అని ఎగురుతూ వెళ్లటం, ప్రతిసారీ, ఎంత సేవ్ చేసామో మురిసిపోవటం.. ఈసారి కాస్త రాయితీ స్కీం మారినట్టు గమనించాం.. మొదట 75% రాయితీ ఇచ్చి దాని మీద 15% రాయితీ ఇస్తాం.. అనగానే సరిగ్గా చూసుకొని వారు అందరూ ‘ఆహా, ఓహో ౯౦% ‘ అనుకోవటం కానీ.. జాగ్రత్త గా చూస్తే అది 78.5% మాత్రమే.


ఏంటీ? టోల్,పెట్రోల్, మధ్యలో మేత వగైరా అంతా కలిపి మా ఇంటి పక్క దుకాణం ధర కన్నా ఎక్కువే అవుతుంది అంటారా? పైగా శ్రమా? సమయం? అంటారా?  అన్నీ ఓకే. కానీ ఇలా ప్రకృతి మాత ఒడి లో కాసేపు గడిపి అప్పడు ఆవిడకి కాలుశ్యం నింపే పని లో పడటం,.. కొద్దిగా ముల్లు లాగా గుచ్చుకుంటూ.. తప్పదు గా..


అందరికీ దీపావళి శుభాకాంక్షలు..

ఆ నలుగురూ.. (ఇరవై ఏళ్ల తర్వాత!)

హైదరాబాద్ నగరం.. పేరు వినగానే నాకు ఏదో మా అమ్మాయి పేరో, అమ్మ పేరో, నా ప్రాణ స్నేహితురాలి పేరో విన్నంత అభిమానం, ఆనందం. మొన్న చెప్పానా? హైదరాబాదు ప్రయాణం గురించి? చిన్న చిన్న పనులేసుకుని ఒక్కదాన్నే బస్సేక్కేసా. ఈద్ హలీం లు, వినాయకుడి విగ్రహాల తో ప్రతి గల్లీ.. సన్నగా వర్షం కురుస్తూ.. చలి గా.. తాజా తాజాగా ... అవసరం లేకపోయినా ఎప్పుడూ బోల్డు కొనేదాన్ని. ఈ సారి తడిసిన సిటీ అందాల్ని గమనించటం లో, ఇష్టమయిన స్నేహితులతో నైట్ అవుట్ చేసి, పాత స్నేహితులని కలిసి.. వీటిల్లోనే ఎక్కువ ఆనందాన్ని పొందినట్టున్నాను. ముప్ఫై రూపాయల పాల వల్లి తప్ప అస్సలు ఏమీ కొనలేదు..

అసలీ ప్రయాణం పెట్టుకున్నది నా పనుల కోసం అయితే .. దానితో పాటు గా చాలా చాలా ముఖ్యం గా పందొమ్మిది ఏళ్ల తర్వాత ఒక స్నేహితురాల్ని కలవాలని ప్రణాళిక ఉందాయే! ఫేస్ బుక్ పుణ్యమాని జ్ఞాపకాల పొరల్లో తప్పిపోయిన వాళ్లు గబుక్కున ‘ఇదిగో మేమిక్కడున్నాం’ అని ముందుకు వస్తున్నారు. ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంది.. అసలు ఇలాంటి ఆనందం తర్వాతి తరాలకి ఉంటుందా? ఇరవయ్యేళ్ల తర్వాత అకస్మాత్తు గా ఏ రైల్లోనో, దుకాణం లోనో బీచ్ లోనో, ‘ఓహ్.. రమేష్! సురేష్! ?” అంటూ .. ఎదురయ్యే స్నేహితులు? ప్రతి జీవికీ ఫేస్ బుక్కో, లింకేడ్ ఇన్నో, అథమ పక్షం ఒక కాలేజ్ మేయిలరో, జీమేయిల్ ఎకౌన్తో, ఇంకా మున్ముందు వచ్చే నానారకాల ఐడీ లతో.. మనస్సులోంచి తప్పి పోవటం తప్ప, అసలు కావాలంటే దొరకబుచ్చుకోవటం ఎంతసేపు?


‘ స్టేట్స్ నుండి వచ్చాను, ఇంకో రెండు వారాలు హైదరాబాదే’.. అంది లిఖిత. ఫేస్ బుక్ ద్వారానే.. నంబర్లు ఇచ్చి పుచ్చుకుని వెళ్తూనే ఫోన్ చేశా..’నీకు గుర్తుందా రేఖ! పేద్ద గవర్నమెంట్ ఆఫీసర్ అయి కూర్చుంది. తననీ పిలుస్తా. అలాగే నీకింకో సర్ప్రైజ్.. మన లక్ష్మిని కూడా రమ్మంటున్నా..’ ‘ఆహా.. అడక్కుండానే బోనస్ గా ఇంకో ఇద్దరు పాత స్నేహితులు దొరికితే ఆనందమే కదా..’ ఉత్సాహం తో రోజంతా కాళ్లు నేల మీద లేవు! అనుకున్న సమయానికి వెళ్లి కూర్చున్నా..

‘ఆడ దేవదాస్’ లిఖిత

సన్నగా వర్షం.. రెస్టారెంట్ ముందు ఒక బెంచీ. దాని మీద కూర్చుని ఆలోచిస్తున్నా. వీళ్లల్లో నాకు అత్యంత ప్రియమైన సఖి లిఖిత. ‘ఒకమ్మాయి.. బిందాస్.. ముందుకి దూకుతూ ప్రేమగా చుట్టుకుంటున్న నల్లటి త్రాచు లాంటి రెండడుగుల జడని నిర్లక్ష్యం గా,నిర్దాక్షిణ్యం గా వెనక్కి విసిరేస్తూ.. చిన్న పువ్వుల సల్వార్లు వేసుకుని సీరియస్ మొహం.. ఇంట్లో తిడతారనే ఓకే ఒక్క కారణం తో, సూది మొన అంత సన్నటి బొట్టు, పుస్తకాల్లో మలుగుతూ, తేలుతూ రాతి బండ మీద కూర్చుని సమాజం గురించి, జీవితం లో కారీర్ గురించి ఆలోచించే లిఖిత ఎలా మారి ఉంటుందా అని ఆలోచిస్తున్నా. ఎప్పుడూ లైబ్రరీల్లో.. కాలేజ్ ఆవరణ లో రాయి మీదో... కొన్నిసార్లు స్నేహపూరిత చర్చలు, కొన్ని సార్లు వేడిగా, వాడిగా ఒక్కోసారి వాకౌట్లు, మాటలాగిపోవటాలు, మళ్లీ మనసు వెనక్కి గుంజి.. మాట్లాడటాలు! ఒక్కోసారి మౌనం గా వెళ్లి చదువుకుని వచ్చేసేవారం. ఒక్కోసారి క్లాసులెగ్గొట్టి సినిమాలకీ, షికార్లకీ.. ‘ఏంటో.. ఆరోజులు’ ఒకసారి సన్నీ దయోల్ సినిమా కి వెళ్తే టికెట్లు అయిపోయాయి.. ‘బ్లాక్ లో కొందామే పద’ అని ఒక అబ్బాయిని అడిగింది. వందకి ఒకటి .. అన్నాడు. అంతే.. ‘సన్నీ దయోల్ కి వంద పెట్టాల్నా.. నీ ... ‘ అంది. చదువుకునే అమ్మాయి అలాంటి భాష మాట్లాడుతుందని ఊహించని అమ్మే అబ్బాయి, నేనూ ఫక్కున నవ్వేసాం.. అది గుర్తొచ్చి చిరునవ్వు తో నా మొహం నిండిపోయింది. ‘ఎంత రఫ్ గా మాట్లాడేది!’ లక్ష్మి కదూ తనకి పేరు పెట్టింది ‘ఆడ దేవదాసు’ అని? ఎప్పుడూ సీరియస్ గా ఉంటుందని?


మొదట్లో వారానికో ఉత్తరం.. తర్వాత నెలకొకటి..తర్వాత ఆగిపోయి.. ఒకసారి తన ఇంటి ఏరియా కి వెళ్లి వెతుకుదామని చూస్తే.. ఇళ్లన్నీ అపార్ట్ మెంట్లయి.. నా వల్ల కాలేదు. పైగా.. దేశం లో లేనేమో.. నెమ్మది గా జ్ఞాపకాల్లో మాత్రమే మిగిలిపోయింది.


నాకు తెలిసినంత వరకూ తను చాలా కాలం కారీర్ మీదే దృష్టి పెట్టి పెళ్లి చేసుకోలేదు.. రెండు గంటలకి కలుద్దాం అనుకున్నాం. ఇంకో పది నిమిషాలుంది. చటుక్కున ఒక పక్కన నుంచి వచ్చింది. చిన్న జుట్టు సోగ్గా కాలానుగుణంగా, బొట్టు, కళ్లనిండా కాటుక, కలంకారీ వర్క్ తో లాంగ్ స్కర్ట్, ..’అరెవ్వా! స్త్రీత్వం ఉట్టిపడటం అంటే ఇదేనేమో!!’ అన్నింటికన్నా.. ముఖ్యం గా సుస్పష్టమైన మార్పు.. ‘ముఖం లో సీరియస్ నెస్ చోట ప్రశాంతత, ఆప్యాయత’ ‘మాన్!!!! తను అంత సౌమ్యం గా మాట్లాడటం ఎప్పుడు నేర్చింది?’ తన పిల్లల గురించి, కుటుంబం గురించి, మామ గారి గురించి మాట్లాడింది. తను అలాగ మాట్లాడటం నాకు కొత్త. కానీ ఎవ్వరైనా మారతారు కదా.. ఆనందాశ్చర్యాల్లోంచి ఇంకా బయట పడలేదు. అమ్మా నాన్నలు చేసుకోలేకపోతున్నారట. తన తోబుట్టువులందరూ వేరే దేశాల్లో ఉండిపోయారుట! తన ఇంటి పైన రెండు గదులు నిర్మించి అన్ని సదుపాయాలూ చేస్తోందిట!. వాళ్ల మామగారికి ఏవో సమస్యలు తీర్చటానికి ఉండి పోయాను... అలా అలా చెప్తూ పోతోంది.. అమ్మాయి బాగా మారిపోయింది. అనుకున్నా..


కాసేపు కుటుంబాల గురించి మాట్లాడుకున్నాకా.. ‘కృష్ణా! మీ పని గురించి చెప్పు..’ అంది. నేను క్లుప్తం గా పెద్దగా ఇంటరెస్ట్ లేకుండా చెప్పాను. ఊరుకోలేదు..’ఇంకా చెప్పు. అప్పుడు ఆ hardware ASICs,FPGAs, OS లో కొత్త ట్రెండులు అడుగుతూ పోతోంది నేను చెప్తూ పోతున్నాను. ఒక నలభై నిమిషాలకి ఇంకో స్నేహితురాలి ఫోన్ కాల్ తో మళ్లీ ఈలోకం లోకి వచ్చి పడ్డాం. తర్వాత కూడా అన్నా హజారే గురించి, స్కూల్ పిల్లల్లో కాలేజ్ పిల్లల్లో విశ్రుంఖలత గురించి అందరితో తను మాట్లాడుతుండగా అనిపించింది.. ‘కొన్ని రకాలు గా మారినా.. మౌలికంగా మార్పు లేదని.. అర్థమైంది. పైగా..అందరికన్నా ముందు సమయానికి ముందు చేరింది మేమిద్దరమే అని ఆ విషయం లో ఏ మార్పూ లేదని కూడా..


అలాగే తనకి గుర్తున్నంత నాకు గుర్తు లేదని అర్థమయింది. అంటే నేను అప్పటి జీవితాన్ని వెనక వదిలేసి ‘ముందుకి’ వెళ్లిపోయాను.. అని అనుకుంటున్నాను.. కొత్త స్నేహితులు, కొత్త జీవితం. ఆ రోజులు ఎక్కడో ఆటక మీద నెట్టేసిన అట్ట పెట్టెల్లో.. అప్పట్లో నా గురించి తను చెప్తుంటే.. ‘నేనేనా అది?’ అని ఆశ్చర్యం కలిగింది.

లక్ష్మి ‘The winner!’

‘లక్ష్మి గురించి నీకు ఏం గుర్తుందో చెప్పు?’ అని అడిగింది లిఖిత. ‘లక్ష్మి.. BSc చేసి తర్వాత BEd చేరింది.. ఆఖరి సారి చూసినప్పటికి.. అప్పటికే పెళ్లయింది. చీర, నల్ల పూసలు.. నవ్వుతూ నవ్విస్తూ ఎప్పుడూ తృప్తి గా ఉండేది. కలల బేహారి.. అవునా?’ చిరునవ్వు తో చూస్తూ ఉండిపోయింది లిఖిత. నేను ఇంకా ఉత్సాహం గా.. నీకు గుర్తుందా దాని కల ఒకటి? అని అడిగాను.


దానికి ఒక 'చిన్న్న్న్న ' కోరిక.. దానికి పెళ్ళి సంబంధాలు చూసేవారు ఇంట్లో..

SV Rangarao గారి లాంటి గుంభనమైన మామగారు


డబ్బింగ్ జానకి లాంటి నోరు లేని అత్తగారు.


రాజ్యలక్ష్మి లేదా..పూర్వం పరికిణీ ఓణీలేసుకుని ఒక చెల్లెలు పాత్రలేసే అమ్మాయి ఉండేది..) ఆ అమ్మాయి లాంటి 'వదినా.. వదినా ' అని తిరిగే hardworking ఆడపడచు..


రంగనాథ్, సంగీత ల్లాంటి harmless బావగారు/తోటికోడలు..


రాళ్ళపల్లి లాంటి వఫాదార్ నౌకరూ.. భర్తేమో.. అని.. డ్రమాటిక్ గా అందర్నీ తలకాయ అటుంచి ఇటూ, ఇట్నుంచి అటూ తిప్పి.. ఒకసారి చూసి.. ' చిరంజీవి లా' అనేది..


ఇద్దరం నవ్వుకున్నాం. ఇంకో విషయం కూడా గుర్తొచ్చింది.. ఒకసారి తన ఇంటికి వెళ్తే ఒక అల్మారీ తెరిచి ఇవిగో.. ‘మా అమ్మావాళ్లు నా పెళ్లయ్యాక ఇవ్వాలని పెట్టుకుని స్టీల్ సామాన్లు’ అని చూపించింది. అప్పుడు నాకు చిత్రం గా అనిపించింది...


రెస్టారంట్ బయట నుండి ఫోన్ చేసింది. ఎలా రావాలో చెప్పి చూస్తున్నాం. అప్పుడే పదో క్లాస్ చదువుతున్న కూతురు ఉందని విన్నాను. నేను చీర చుట్టుకున్న కొద్దిగా లావు పాటి స్త్రీ ల కోసం చూస్తున్నాను. ఆశ్చర్యం! జీన్స్,కుర్తీలో స్టెప్ కట్ చేసిన జుట్టు, నాజూగ్గా అలాగే నవ్వుతూ సరదాగా వస్తోంది...పలకరింతలు, అప్ డేట్లు అయ్యాక తెలిసింది. ఒక పేరు పొందిన సాఫ్ట్ వేర్ సంస్థ లో ఆప్స్ మానేజర్ గా బాధ్యత నిర్వర్తిస్తోంది. మాట తీరు లో అస్సలూ మార్పు లేదు. చాలా ఆశ్చర్యం గా అనిపించింది. నెమ్మది గా అడిగాను. ‘ఇదంతా ఎలా సాధ్యమైంది? ‘ అని.


‘ఒక్క కార్డ్ ముక్క నా జీవితం మార్చేసింది.. ‘ అంది. అదెలాగో ఏంటో కుతూహలం గా ముందుకి వంగి చూస్తున్నాను.. ‘మావారు అకౌంటంట్. B Ed చేసిన తర్వాత కుటుంబ ఆర్ధిక పరిస్థితి కి నా వంతు సాయం చేయాలని స్కూల్లో పని చేస్తూనే పిల్లలకి లెక్కలు ట్యూషన్లు చెప్తూ ఉండేదాన్ని.. ఈలోగా పాప. ఒక రోజు పాప ని ఎత్తుకుని ఏదో దుకాణం లో వస్తువు కొంటున్నాను.. పక్కన్నుంచి ఒకమ్మాయి ‘హాయ్ లక్ష్మీ’ అని కార్ లోంచి విండో దించి పిలుస్తోంది. ‘ఎవరీ అమ్మాయి? ఎక్కడో చూస్తునట్టుంది..’ అని ఆలోచిస్తూ కార్ వైపుకి నడిచాను. గుర్తొచ్చింది. నా స్కూల్లో నాతో చదువుకున్నమ్మాయి. నా దగ్గర ఎన్ని సార్లు లెక్కలు చెప్పించుకుంది! ఛా.. అమ్మాయేంటి? నా కన్నా పెద్దది. ‘ ఆలోచిస్తూనే...మాట్లాడుతున్నాం. ఈలోగా.. ట్రాఫిక్ వల్ల కార్ కదలాల్సి వచ్చింది. తను బై బై అంటూ ... ఫార్మల్ షర్ట్ పొకెట్ లోంచి నాజూగ్గా బిజినెస్ కార్డ్ తీసి ఇచ్చింది. ఆ షర్ట్ చివర వేలాడుతూ తను పని చేస్తున్న కంపెనీ తాలూకు బాడ్జ్. నేనేమో ఆర్ధిక ఇబ్బందులు ఎదుర్కొంటూ,.. రోజుకి 12-14 గంటలు పని చేస్తూ కూడా తన సంపాదన లో పదో వంతు సంపాదించుకుంటూ..’


ఆ కార్డ్ తెచ్చుకుని నా బల్ల మీద పెట్టుకుని ఒక వారం పాటు రోజూ.. చూస్తూ ఉన్నాను. నెమ్మదిగా ఆలోచనలు ఒక కొలిక్కి వచ్చాయి. మా వారికీ, అత్తగారికీ చెప్పాను. వాళ్లు ముందర ‘మనం చేయగలమా?’ అని భయపడ్డా.. ఒప్పుకున్నారు. MCA ఎంట్రన్స్ రాసి 1400 రాంక్ తెచ్చుకుని నా స్కూల్ కి పక్క నున్న కాలేజ్ లో సీట్ తీసుకుని, వెంటనే మా అమ్మ గారింటికి దగ్గర లో ఇంట్లోకి మారాం. మా అమ్మాయిని నా స్కూల్లోకి మార్చుకుని సాయంత్రం ఇంట్లో దింపి సాయంత్రం కాలేజ్ లో చదువుకునే దాన్ని. తల్లిదండ్రులు, అత్త మామలూ, అందరూ సహాయం చేశారు. మూడేళ్ల తర్వాత స్కూల్ లో ఉద్యోగ విరమణ చేసి సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీ లో ఉద్యోగం తెచ్చుకున్నాను.ఇప్పుడు నా చదువు కోసం చేసిన అప్పులు, ముందర ఉన్న అప్పులూ అన్నీ తీర్చుకుని ఇల్లు కట్టుకున్నాం. మా అమ్మాయిని మంచి స్కూల్లో చదివిస్తున్నాం. కళ్లల్లో బోల్డు ఆత్మా విశ్వాసం! ‘ఫేస్ బుక్ లో రావు.. నీ సంగతులు తెలియవు... ‘ అని గొడవ గా అందరం అరిస్తే.. ‘పది గంటలు ఆఫీసు లో కంప్యూటర్ ముందు కూర్చుని పని చేసి మళ్లీ ఇంటికి వచ్చి నాకెందుకు ఈ ముఖ పుస్తకాలు? అనేసింది... తను చెప్పిన కొన్ని విషయాలు ఇంటికి వస్తూ కూడా ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయాను... ‘కాలేజ్ లో కొంత మందిని చూసి.. వాళ్లని ఏదో మరీ ఫాస్ట్ అనీ, మంచి వాళ్ళు కాదనీ.. అనుకునే వాళ్లం గుర్తుందా? ఇప్పుడనిపిస్తుంది.. వాళ్లు మామూలు గానే ఉండేవారని.. మనమే కూపస్థ మండూకాల్లా ఉండేవాళ్లం అని.. అలాగే ఆఫీస్ పని, టెన్షన్ ఇంటికి తేను.. ఇంటి పని, టెన్షన్ ఆఫీసు కి తీసుకెళ్లను. పెద్ద కస్టమర్ ఇష్యూ అయితే తప్ప ఇంటికొచ్చాక సెల్ ఫోన్ ఆఫ్ చేసి ఉంచుతాను. సెలవల్లో చీరే నా యూనీ ఫారం. ఏ పనీ పెట్టుకోను. మా చెల్లీ ఇండియా లో ఉండదు. అమ్మా నాన్నలని పలకరిస్తాను. కాస్త పనులు చేసి పెడతాను. అలా తన జీవితాన్ని తనకి తోచిన రీతి లో అనుభవించే పధ్ధతి చెప్తుంటే చాలా చాలా గర్వం గా, ‘మా లక్ష్మి’ అని అందరికీ చెప్పాలని అనిపించింది.


‘లక్కీ డ్రెస్ ‘ నేర్డ్ రేఖ

ఎనిమిదో క్లాస్ లో కుట్టించుకున్న సల్వార్ కమీజ్. ఎందుకో అచ్చి వచ్చిందట. దాని కుట్లు విప్పదీసి.. గుడ్డలతికించి పొడుగు చేసి.. నానా తంటాలు పడి ప్రతి పరీక్ష కీ అదే వేసుకుని వచ్చేది. ఎవ్వరేమన్నా.. పట్టించుకునేది కాదు. నుదుటి మీద రక రకాల కుంకుమలు, విభూతులు, కనుబొమ్మలు చిట్లించి పరీక్ష హాల్ లోకి ఒక అడుగు పెట్టి కూడా చదువుతూ వదల్లేక వదల్లేక పుస్తకాలని పడేసి, దేవుడిని స్మరిస్తూ, కంగారు కంగారు గా, ఎప్పుడూ... ఒక యుద్ధ భూమి లో పోరాడుతున్న సైనికుడి లా సీరియస్ గా ఉండేది. అద్భుతం గా పాడేది కానీ.. ‘ఏదీ? చదువుకే అంకితం! ఒక్క సారి కూడా ఖాళీ గా కనిపించిన గుర్తు లేదు. లైబ్రరీ లో.. ఇక క్లాస్ ఫస్ట్ ఎప్పుడూ తనే అని చెప్పనక్కరలేదనుకుంటాను? ఆ కంగారు వల్లే ఇంజనీరింగ్ లో సీట్ కూడా రాలేదేమో అనిపిస్తుంది. లేకపోతే దాదాపు గా పుస్తకాలన్నింటిలో చెప్పిన ప్రతి పదం తనకి తెలుసు. ప్రతి సబ్జెక్ట్ కీ నాలుగైదు రిఫరెన్స్ పుస్తకాలు చదివి ఎప్పుడూ ఆ విషయ జ్ఞానం గురించి చర్చలే! మొదటి బెంచ్ లో మొదటి జాగా ఎప్పుడూ తనదే. అత్యంత బోరింగ్ క్లాసుల్లో కూడా నిటారు గా కూర్చుని లెక్చరర్ల తో చర్చలు చేసేది. నోట్స్ రాసేది. తన వల్ల చాలా మంది హాయిగా క్లాస్ లో మా పనులు మేము చేసుకోగల్గేవాళ్లం.. BSc చేసి LIC పరీక్షల్లో గెలిచి LIC ఆఫీసరు అయిందని విన్నాను. కానీ ఎప్పుడూ కలవటం కుదరలేదు.తన ఫోన్ నంబర్ కూడా తెలియదు. ఫేస్ బుక్ పుణ్యమా అని మళ్లీ ఈ విధం గా..


నా నంబర్ దొరుకుతూనే నాకు కాల్ చేసింది.. బోల్డు ఉత్సాహం చూపించింది.అందరి వివరాలు కనుక్కుంది. ‘భలే సరదాగా గల గలా మాట్లాడుతుందే!’ అనుకున్నాను. ఒకే అబ్బాయి! ఎనిమిదో తరగతి ఇలాగ.. వివరాలు చెప్పింది. చిన్న ఊళ్లో పోస్టింగ్.. ప్రస్తుతం లాంగ్ లీవ్ లో ఉన్నాను.. అంది. ప్రతి క్లాస్ కీ, ప్రతి పరీక్షకీ ఠంచన్ గా సమయానికి ఐదు నిమిషాల ముందే వచ్చే తను, అందరి కన్నా ఆఖరు గా వచ్చింది. పలకరింపులు అవీ అయ్యాక.. ‘అమ్మమ్మ కి వంట్లో బాగోలేదు. నేను వెళ్లి కాస్త సహాయం చేసి వచ్చాను..’ అంది. ‘ఆహ్’ అనుకున్నాము. ‘ఏంటో.. పూర్వం చదువు తప్ప ఇంకేదీ పట్టేది కాదు. ఎప్పుడూ ఒక ఒత్తిడి లో ఉండేదాన్ని. అది తగ్గటానికి ధ్యానం, యోగా.. అనుకునేదాన్ని. పాటలు అంటే ఇష్టం..కానీ సమయం చిక్కేది కాదు. చుట్టాలని, చుట్టు పక్కల వారిని, ఎవ్వర్నీ పట్టించుకునే దాన్ని కాదు. ఇప్పుడు తలచుకుంటే నవ్వొస్తుంది. నేను మారాను.. నెలకోసారి మా అత్తగారి ఊర్లో ఉన్న పొలాల్లో పెంకుటింట్లో గడిపి వస్తాము. సంగీతం నేర్చుకుంటూ ఉంటాను. కచేరీలు చేయాలని కాదు. నలుగురితో గడుపుతూ, నలుగురికీ చేతనయినంత సహాయ సహకారాలందిస్తూ .. ఇదే నా ధ్యానం! ఏ యోగా నాకు ఇంత తృప్తి ఇవ్వలేవు అనిపిస్తుంది అంది. చాలా సంతోషం వేసింది.


వెళ్లి పోయేముందు.. అందరం కొద్దిగా బరువెక్కి ఉన్నాం, గొంతు కాస్త పూడుకు పోయి..... రేఖ.. చటుక్కున ‘అన్నట్టు.. ఒక విషయం మర్చిపోయా.. ‘ అంది. మేమంతా.. కుతూహలం గా చూస్తున్నాం.. ‘నా LIC ఇంటర్వ్యూకీ, రాత పరీక్షకీ అదే లక్కీ డ్రస్సు వాడాను..’ అంది. ‘పెళ్లి చూపులకో’ అని అడిగి వేళాకోళాలు చేసి.. నవ్వుకుంటూ విడిపోయాం.


రాలేక పోయిన రాజీ..

మాలో ఇంకో అమ్మాయి రాజీ..ఎప్పుడూ నవ్వుతూ తృళ్ళుతూ ఉండేది. ఇంజనీరింగ్ చదువుతూ.. అందర్నీ ఎదిరించి మరీ ప్రేమ వివాహం చేసుకుని ఇద్దరు పిల్లల తల్లి అయింది. పోయే ముందు రోజు కూడా నవ్వుతూ మాట్లాడిన రాజీ, ‘ఏమయిందో.. ఆరేళ్ల క్రితం ఉరి పోసుకుని, చిన్న పిల్లల్ని కూడా వదిలి వెళ్లి పోయిందంటే అసలు ఏం బాధ తన మరణం వెనక ఉండిఉంటుందో ఊహకి అందదు ఎవ్వరికీ.. అప్రయత్నం గా తనకోసం మౌనాన్ని పాటించాం.. మనస్సు కాసేపు బరువెక్కి , తన పిల్లలెలా ఉన్నారో కాసేపు మాట్లాడుకుని మళ్లీ మాటల్లో పడిపోయాం.


‘ఎవరన్నారు.. జీవితం మళ్లీ దొరకదని? స్పెయిన్ లో దూసుకు వస్తున్న దున్నపోతుల నుండి పరిగెత్తో, సముద్రపు లోతుల్లో దూకో, ఆకాశపు అంచుల్ని తాకేదాకో ఆగక్కరలేదు. చిన్న థాట్.. అవగాహన తో ఒక పాజిటివ్ దృక్పథం తో, పట్టుదల తో, పరిశ్రమ తో జీవితాన్ని తమకి కావలసినట్టు మలచుకున్నవారు ముగ్గురు... ఓకే ఒక్క బలహీన క్షణాన్ని దాటలేక, కావాలని చేసుకున్న పెళ్లి ద్వారా కావాలని కన్న బిడ్డల్ని వదిలి పోయిన వారొకరు.. ఆర్థికం గా, సాంఘికం గా వాళ్ల అభివృద్ధి గురించి నేను పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. మనషులు గా ఈ ముగ్గురి లో వచ్చిన మార్పు నన్ను ఆశ్చర్యానందాలకి గురిచేసింది. ఏం మాట్లాడామో.. ఏం తిన్నామో..ఎలా బయట పడ్డామో.. సమయం అతి వేగం గా గడిచినట్టనిపించింది. సాయంత్రం రైలెక్కాల్సిన పని లేకపోతే నేను ఎప్పుడు ఇంటికి చేరేదాన్నో.. తెలియదు. కానీ బెంగుళూరు పిలుస్తుంది..వెళ్లక తప్పదు గా?

వింటే భారతమే వినాలి.. తింటే...

పిల్లలకి కథలు చెప్పటం నాకు ఇష్టమే కానీ కథలే రావు. పోనీ నాకు తెలిసిన నాలుగు కథలైనా చెప్దామని చూస్తే, అవన్నీ పిల్లలు ఏ కార్టూన్ చానెల్ లోనో.. లేదా.. టింకిల్ లోనో చదివేసాం అనేస్తారు. రోజూ కథలు.. అందునా ఏడేళ్లకు పైగా చెప్పాలంటే.. ఏ సుధా మూర్తో కావాలి కానీ నా లాంటి వాళ్ల తరమా?  పోనీ ఏదైనా కథ చదివి చెప్దాం అనుకుంటే వాళ్ళు నా కన్నా ముందుగానే చదివేస్తున్నారు. :-((

అప్పటికీ రెండేళ్ళ క్రితం ఒక ట్రిక్ కనిపెట్టి వాడటం మొదలు పెట్టాను. కథ లో ఒక దుర్గుణం ఉన్న పిల్ల ఉంటుంది.. కథ పూర్తయ్యేసరికి ఆ దుర్గుణా న్ని  అధిగమిస్తుంది.  ఏ కళనున్నారో.. ఒక వారం విన్నారు. తర్వాత.. మా పెద్ద అమ్మాయి 'Ammaa.. Please don't tell me the stories of bad girls turning in to good girls.. I got the msg..' అనేసింది.  ఈ కాలం పిల్లల్ని కసి తీరా తిట్టుకుని, నా చిన్నప్పుడు ఎంత వినమ్రం గా  ఉండేవాళ్ళం? అనుకుని.. ఊరుకున్నాను.

ఇలా కాదు.. ఈసారి మన ఇతిహాసాలు, పురాణాలు,  వెలికి తీసి చెప్దాం అనుకుని చూస్తే.. హనుమంతుడి కథలూ, చిన్ని కృష్ణుడి లీలలూ TV లో చూసేసారు.. రామాయణమూ, వినాయకుడి కథలూ ఏదో చానెల్ లో వేస్తూనే ఉన్నారు. .. బిక్క మొహం వేసాను.. పైగా మా చిన్నది.. 'మొన్నటి వరకూ.. నా favorite god హనుమాన్ జీ కానీ టీ వీ లో 'బాల్ గ ణేశ' చూసాక ఇప్పుడు 'శివ జీ ' అంది...  ఇక నా వల్ల కాదు అని వదిలేసాను కానీ.. మొన్న దీపావళి కి ఇల్లు దులుపుతుంటే.. ప్రయాగ రామకృష్ణ 'భారతం లో చిన్న కథలు ' కనిపించింది. కానీ.. వద్దులే చిన్నపిల్లలకి ఒకటి రెండు కథలు పర్వాలేదు కానీ.. వాళ్లకి అర్థమయ్యేలా, ఆసక్తికరం గా.. మహా భారతం  చెప్పాలంటే కష్టమే.. అనుకున్నా  ముందర ౨-౩ సార్లు ప్రయత్నించి మానేసాను.  మళ్ళీ చూద్దాం అని మొదలు పెట్టాను..

ప్రతి సారీ భరతుడి పుట్టుక తో మొదలు పెట్టి.. మరీ chronological  గా చెప్పటం వల్ల వాళ్లకి ఆసక్తికరం గా చెప్పలేక పోతున్నట్టు అనిపించి.. ఈసారి వ్యూహం మార్చి చిన్న పిట్ట కథ తో మొదలు పెట్టి చూస్తే ఆసక్తి గా వింటారేమో చూద్దాం అని మొదలు పెట్టాను, ఏకలవ్యుడి గురించి..కథ తో.. 

వింటే భారతమే వినాలి.. తింటే గారెలే తినాలి.. అన్నాను.. ఉపోద్ఘాతం గా..
I don't like gaarelu anyway.. అంది విసుగ్గా.. మా పెద్దమ్మాయి. 
సరే పిజ్జా అనుకో.. అన్నాను..

మా పెద్దమ్మాయి అలవాటుగా పెదవి విరిచి.. 'I know this one' అని అనాసక్తి గా అటు తిరిగి పడుకుంది. మా చిన్నమ్మాయి పెద్దగా పుస్తకాలు చదవటం అవీ చేయదు.. అందువల్ల జాగ్రత్తగానే వింది. కథ పూర్తయ్యాక.. 'How mean?' అంది. ద్రోణాచార్యుడు ఆవిధం గా ప్రవర్తించటానికి కారణాలున్నాయి అని ఆగాను. మా పెద్దమ్మాయి కొద్దిగా ఇటు తిరిగినట్టు అనిపించింది.  

హమ్మయ్య అనుకుని.. కొద్దిగా ఆయనకు హస్తినాపురి తో ఉన్న అనుబంధాన్ని.. అసలు ఆయన ఎందుకు కురు వంశం వాళ్ళ రాకుమారులకి గురువు ఎలా అయ్యాడో చెప్పి.. అసలు దానికీ ఇంకో రీజన్ ఉంది.. అని ఆపేశాను.  అప్పటికి ఇద్దరూ చాలా ఆసక్తి గా వింటున్నట్టు అనిపించింది. కృపి, కృపాచార్యుల వారి పరిచయం జరిగింది.. ద్రోణాచార్యులవారి బీదరికం సంగతి చెప్పి.. ఆయనకి వేరేచోట తిండికి మార్గమేలేక కాదు ఒక లక్ష్యం తో వచ్చాడు..  ఆ లక్ష్యం గురించి రేపు చెప్తాను అని ఆపేశాను.


నేనాశించిన రియాక్షన్ అయితే వచ్చింది...'నో అమ్మా.. ప్లీజ్.. చెప్పు ఎందుకు వచ్చాడో...' అని.. నేనూరుకోలేదు.. కుదరదు అని కథ ఆపేశాను.  మర్నాడు మళ్ళీ అన్నం తిన్నాక, ద్రోణాచార్యుడి చిన్నప్పటి విషయాలూ, ఆయనకి ద్రుపదుడితో స్నేహం, తర్వాత పెద్దయ్యాకా వచ్చిన విభేదం గట్రా చెప్పి మళ్ళీ కౌరవుల, పాండవుల చిన్నప్పటి కాలం లోకి లాక్కొచ్చి పడేశాను. 

పాండవులూ, కౌరవులూ అంటే కజిన్లే కానీ వారికి వైరం ఉన్న విషయం వారికి అర్థం అయ్యేలా చేసి వారిచేతే.. 'ఎందుకూ' అని అడిగించి వాళ్ళ తల్లిదండ్రుల పరిచయం చేసి..
వారు ఆవిధం గా.. ఒకరు అంధత్వం తోనూ, ఇంకొకరు పాండు రోగం తోనూ.. పుట్టటం వెనక కూడా ఒక రహస్యం ఉందని చెప్పి ఆరోజు కథ ఆపేశాను. మళ్ళీ గొడవ. ఇంకా చెప్పు.. చెప్పు అని..

ఇలాగ.. పాండవులకీ, కౌరవులకీ ఉన్న వైరం గురించి చెప్తూ.. వారి పూర్వీకుల కథల్లోకి ఒక్కొక్కరి కథ లోకి తొంగి చూస్తూ.. మళ్ళీ వర్తమానం లోకి వస్తూ కథ నడిపిస్తూ మా ఇంట్లో మహా భారత సాగరం లో ఈదుతూ ఉన్నాం. దీపావళప్పుడు మొదలు పెట్టిన కథ సంక్రాంతి దాటినా అవలేదు..  'కట్టె, కొట్టె, తెచ్చె ' గా చెప్పవచ్చు గానీ..

ప్రపంచం లో ఉన్న సమయం అంతా ఈ కథ చెప్పుకోవటానికే అన్నట్టు.. మేము.. ఏ చిన్న విషయమూ వదలకుండా.. 10 నిమిషాల కథా.. 20 నిమిషాల చర్చా.. వాళ్ళ భావోద్వేగాలు అన్నీ విపులం గా చెప్పుకుని ఆలోచిస్తూ అలాగ..

సాధారణం గా మన ఇతిహాసాలూ, పురాణాలూ చదివితే చదివిన వారికీ, విన్న వారికీ.. ఫలానా శుభాలు కలుగుతాయని శ్లోకాలు ఉంటాయి కదా.. అవన్నింటి సంగతీ ఏమో కానీ.. నాకు  గత రెండున్నర నెలల్లో కలిగిన శుభాలైతే ఇవీ.. 


ఇంట్లో టీవీ గోల తగ్గి పిల్లలు ఒక రకమైన ఆలోచన లో పడ్డారనిపించింది..  త్వరగా పని పూర్తిచేసుకుని మర్నాటికి కావలసినవి రెడీ చేసుకుంటే కానీ భారత కథ ఉండదన్నానని..  పనులన్నీ చక చకా పూర్తి చేసుకుని నేను వంట చేస్తున్నా.. వేరే పనులు చేస్తున్నా.. నా వెనకే తిరుగుతూ వంటిట్లో రెండు స్టూల్లేసుకుని కూర్చుని నాకు పప్పులూ, ఉప్పులూ అందించటం.. 

రికార్డ్ స్థాయిలో.. గడియారం ఎనిమిది కొట్టేసరికి పిల్లలుమంచం ఎక్కేసి.. కథ కోసం ఆరాట పడేవారు..  రోజు లో చాలా సార్లు భారతానికి సంబంధించిన ప్రశ్నలెన్నో అడిగేవారు.  

కొన్ని ప్రశ్నలు ఇబ్బంది పెడితే.. కొన్ని అబ్బురపరిచాయి. కొన్నింటికి సమాధానాల కోసం నాకు తెలిసిన పెద్దవారినీ, పండితులనీ సంప్రదించాల్సి వస్తే.. కొన్ని ప్రశ్నలు నాకు రాలేదేమని ఈర్ష్య కలగ జేశాయి.  మచ్చుకి..  


లాక్షా గృహ దహనానంతరం పాండవులు తమకిచ్చిన ఆహారం లో సగం భీముడికివ్వాలని కదా రూల్? మరి కుంతి ద్రౌపది ని తెచ్చినప్పుడు.. అందరూ సమానంగా పంచుకొమ్మని రూల్ ఎందుకు మార్చింది?

Thank God.. matsya yantra test was not won by one of kauravaas'  

'Wow.. Mahabharat is based on hatred in brothers, and Ramayan is based on love..'

ఉపపాండవులు పాండవులని ఏమని పిలిచేవారు? ధర్మరాజ నాన్నా? భీమ నాన్నా.. అలాగా?
ఒక  అక్కా, తమ్ముళ్లలో అక్క రాణి అయి, తమ్ముడు రాక్షసుడిలా అయ్యాడు? (సుధేష్ణ, కీచకులు)
ధృతరాష్ట్రుడికి తన పిల్లలందరి లోనూ.. ఒక్క దుర్యోధన దుశ్శాసనులే ఎక్కువగా ఇష్టమా? అర్జునుడే ఎక్కువ డామేజ్ చేస్తే.. భీముడిని ఎందుకు కౌగలించుకుని చంపాలనుకున్నాడు? 
విశ్వరూపాన్ని , ధృతరాష్ట్రుడు చూడ గలిగాడు కదా మరి గాంధారి పట్టీ తీసిందా? ..  స్నానం చేసేటప్పుడు.. పట్టీ తీస్తే కనిపిస్తుందా? అని
ఆశ్వత్థామ హతః కుంజరః అన్న ఒక్క అబద్ధానికి కొన్ని క్షణాల పాటూ నరకాన్ని చూసాడు కదా ధర్మరాజు.. మరి 'What about gambling and loosing brothers and wife and troubling them for years..?'

కథ  అయ్యాక సరదాకి కొన్ని ప్రశ్నలడిగాను. 
మహా భారత యుద్ధానికి కారణమెవ్వరు? ఒకళ్ళు ద్రౌపది, ధర్మరాజులనీ, ఇంకొకళ్ళు భీష్మ ప్రతిజ్ఞ-ధృతరాష్ట్రుడు గుడ్డి వాడవడమనీ..  సుయోధనుడి జెలసీ అనీ చెప్పారు.
గాంధారి కరెక్ట్ పని చేసిందా? అంటే... ఒకళ్ళు 'లేదు.. She should have helped him instead..' అని,.. 'ఏమో.. ధృతరాష్ట్రుడికి జెలసీ అనుకుని కట్ట్కుకుందేమో.. అని.. 
బెస్ట్ కారెక్టర్ ఎవరు భారతం లో ? అంటే  ఒకళ్ళు 'అఫ్కోర్స్ కృష్ణుడని, ఇంకోళ్ళు.. కర్ణుడనీ 
బెస్ట్ లేడీ.. అంటే..ఒకళ్ళు ద్రౌపది అనీ, ఇంకొకళ్ళు కుంతి అనీ.. 


అలాగే నువ్వే ద్రౌపది వైతే ఏం చేసేదానివి? కుంతి వైతే ఏం చేసేదానివి? యుద్ధం ఏం జరిగితే ఆగి ఉండేది.. లాంటి చాలా ప్రశ్నలకి వారి సమాధానాలు రాసి పెట్టుకున్నాను.  నాకు తెలుసు.. ప్రతి సంవత్సరమూ.. వాళ్ల మానసిక ఎదుగుదలని బట్టి సమాధానాలు మారుతూ ఉంటాయని..  

ఇవ్వాళ మొత్తానికి నా కథ చెప్పటం అయిపోయింది. మరి రేపేం చేయాలి? రాత్రి ఇంతకన్నా మించిన కథ ఏముంటుంది? అని ఆలోచిస్తూ ఉన్నాను.. ఇప్పుడే మా అమ్మాయి నిద్ర లోంచి లేచి అడిగింది.. 'పోనీ భగవద్గీత చెప్తావా? రేపు ? ' అని.. 'నీకు అర్థం అవుతుందా? ఇంకా కొంచెం పెద్దవ్వాలి ..' అంటే.. 'I just want to know what made Arjuna go to the war..  What did Lord Krishna say to make him go..' అంది. 

నేను.. భగవద్గీత మొదలు పెట్టాను చదవటం.. సరిగ్గా చెప్పలేనేమో.. నాకే అర్థం కాదేమో.. అన్నీ అనుమానాలే.. 


ఇప్పుడు నా మీద కొత్త ఒత్తిడి మొదలైంది.. మహా భారతాన్ని మించి మెప్పించే కథ ఏముంది? ఏమి చెప్పి ఒప్పించగలను నా పిల్లలని .. అని.. Any suggestions?

హైదరాబాద్ కబుర్లు, పుస్తక ప్రదర్శనా, ఎగ్సెట్రా ఎగ్సెట్రా..

కిస్మస్ సెలవలముందు ఒక రోజు ఉదయం.. మా ఇంట్లో..

ఉదయం స్కూల్ కెళ్ళే హడావిడి ..ఒక పక్క నేను జడా.. వాళ్ళ నాన్న షూసూ వేస్తుంటే.. గంభీరం గా.. మొహం పెట్టి దోశ ముక్క నములుతూ, మా చిన్నమ్మాయి ..'నాన్నా.. మీ చిన్నప్పుడు.. world black 'N' white  ఆ? కలరా? ' అని అడిగింది నిన్న. వొళ్ళు మండింది.. మేము కనీసం టీ కూడా సుఖం గా తాగకుండా.. సేవలు చేస్తుంటే.. ఎంత హాయిగా.. ఆలోచించుకుంటుంది..అని.. 'లేదమ్మా.. ప్రపంచం ఎప్పుడూ.. రంగులతోనే ఉంది..' అంటే ..  'కానీ.. గాంధీజీ వాళ్ళప్పుడు పాపం Black 'N' White  లోనే ఉంది....' అని నిట్టూరుస్తూ....

రెండు రోజుల క్రిందట... "అమ్మా.. Byeeee" అని పళ్ళికిలిస్తూ స్కూల్ బాగేసుకుని వచ్చింది మా పెద్దమ్మాయి . . బుగ్గ పిండి పోపు పెట్టుకోవచ్చు.. అంత జిడ్డు మొహం!..

'ఏంటి అసలు సబ్బైనా పెట్టుకున్నావా? ముఖం మీద? ' అని గద్దిస్తే... 'yes అమ్మా!!.. నీకెప్పుడూ డౌటే నామీద.. అని ఇరిటేట్ అయింది మా పాప.. పోన్లే అని నేనూ హడావిడి లో పట్టించుకోలేదు..స్కూల్ బస్ వెళ్ళాక బాత్ రూం లోకెళ్ళి చూస్తే.. బకెట్ లో నీళ్ళ లెవెల్ ఒక ఇంచ్ అయినా తగ్గినట్టు అనిపించలేదు.. సబ్బు చూస్తే.. రాజస్తాన్ లో ఎడారి నేలంత .. పొడి పొడిగా..

సాయంత్రం స్కూల్ నుంచి వచ్చాక.. 'అవునూ.. ఉదయం నీ ఏక్షన్ రీ ప్లే చెప్తాను. బాత్ రూం కెళ్ళావు.. హాయిగా కొత్త టింకిల్ చదివావు.. 'టైం అయ్యిందీ' అని నా అరుపు వినగానే..గబ గబా.. చేతుల్ని బకెట్ లో ముంచి. మొహం తుడుచుకుని వచ్చేసావు.. ' అవునా? ' అని అడిగాను.. ముందర నా మొహం లోకి చూసింది.. వ్యంగ్యం,కోపం, లాంటివి ఏమైనా కనిపిస్తున్నాయేమో..  ఒకవేళ నిజాన్ని ఒప్పుకుంటే.. తనకి ఏ విధమైన ట్రీట్ మెంట్ దొరకవచ్చు అని జాగ్రత్త గా..బేరీజు వేసుకుని.. నెమ్మది గా.. సిగ్గుగా, గారంగా ముఖం పెట్టి 'నీకెలా తెలుసు? ' అని అడిగింది..
నాకు కొన్ని దివ్యశక్తులున్నాయి అని చెప్పి..  స్నానం చేయకపోతే వచ్చే నష్టాలని వర్ణించి.. కాస్త భయపెట్టి వదిలాను.
వెళ్తూ వెళ్తూ.. 'అసలు టింకిల్ అలా చదివితేనే ఎంత.. thrilling గా ఉంటుందో తెల్సా? ' అని నా కందకుండా పరిగెత్తింది..

నేనూ తయారయి ఆఫీస్ కి వెళ్ళటానికి కార్ ఎక్కాక ఇద్దరు పిల్లల కబుర్లు, చిలిపి చేష్టలు  నెమరు వేసుకుంటూ  నవ్వుకుంటూ,  కాసేపు చక్రాలు చక్రాలు గా  కళ్ళముందు తిరుగుతూ..అలా నా నలుపు-తెలుపు ప్రపంచం లోకెళ్ళిపోయాను.. అదే నా చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలన్నమాట..

మా చిన్నప్పుడు మేమూ అలాగే... పుస్తకాలు చదివేవాళ్ళం.. అసలు పుస్తకాలేంటి.. ప్రతీదీ... ఎంత బేసిక్ ఆనందాలుండేవి ... లైఫ్ లో... అని ఆలోచిస్తుంటే.. ఎన్ని గుర్తొచ్చాయో..

బస్ స్టాప్ లో.. బస్సు సమయానికొస్తే.. దాంట్లో అనుకోకుండా సీట్ దొరికితే కాలేజ్ రోజుల్లో వచ్చిన ఆనందం ... పది పైసల ఆకుపచ్చ గట్టి చాక్ లేటు కొనే డబ్బున్నప్పుడు.. పావలా కొచ్చే eclairs కొంటే వచ్చే ఆనందం,..  ఏ బస్సులోనో, రోడ్డు మీదో.. అనుకోకుండా.. ఆకస్మికం గా పాత స్నేహితులు కనిపిస్తే దొరికే ఆనందం.. 
ఇంటికి కాళ్ళీడ్చుకుంటూ వస్తుంటే ఇంట్లో ఫేవరేట్ చుట్టాల గొంతులు వినిపిస్తే వచ్చే ఆనందం.. 

గ్ర్ర్ర్ర్ర్ అని శబ్దం వచ్చే పంప్ స్టవ్ మీద.. తోపుడు బండీ లో వేయించే మిర్చీ బజ్జీలు తిని, (బకెట్ లో ఉన్న కుళ్ళు నీళ్ళలో ఒకసారి ముంచి స్టెర్లైజ్ చేసిన స్టీల్ ప్లేట్ లో ) ..
గాజు గ్లాసుల్లో మరకలని కర్చీఫ్ తో తుడుచుకుంటూ, వేడి వేడి టీ లు తాగినప్పుడొచ్చే ఆనందం..

జనాల్ని తప్పించుకుంటూ, తోసుకుంటూ, సుల్తాన్ బజార్ (హైదరాబాద్) లో.. రబ్బర్ బాండ్ లో, పిన్నులో  కొంటే వచ్చే ఆనందం..   ఇలాంటి చిన్న చిన్న సర్ ప్రైజులు, ఆనందాలూ, కాస్త కాస్ట్లీ ఆనందాల, సర్ప్రైజుల వెనక్కి, ఎక్కడో అటకలమీద పెట్టేసాం..

ఇప్పుడు కార్ లో బయటకెళ్ళటం, ఫోన్ చేసి ఎపాయింట్ మెంట్ తీసుకోకుండా రాని బంధు మిత్రులూ, తినటానికెళ్ళాలంటే.. 'ఒక స్టాండర్డ్ ' ఉండాలని, .. షాపింగ్ అంతా.. మాల్స్ లో..  టీలూ,కాఫీలూ కాఫీ డేల్లో..

సెలవలంటే వాటికోసం తయారవటానికి 10 రోజులూ, సెలవలంతా.. అద్భుతం గా గడిపామన్న ప్రూఫ్ ల కోసం సెలవలంతా..మంచి కొత్త బట్టలేసుకుని, కెమేరాల్లో ఏ ఏ సీన్లు బంధించవచ్చా.. అని వెనకపడటమే సరిపోతుంది కదా అసలు?!!
వెనక్కొచ్చాక ఆ సెలవలనుండి రికవరీ కి మళ్ళీ ఇంకో వారం..

కనపడినవల్లా కొనేయటం,.. కో వర్కర్లకేమివ్వాలి? చుట్టుపక్కల వారికేమివ్వాలి? డ్రైవర్ కీ, పని అమ్మాయికేం కొనాలి? మన కుటుంబ సభ్యులకి ఎంత లో కొనాలి.. ఈ ఊబిలో కొట్టుకుంటూ.. 

ఇలా కాదు.. ఈ కిస్ మస్ సెలవల్లో గిఫ్టులు, కార్ లల్లో ప్రయాణాలు,  చుక్క హోటళ్ళల్లో భోజనాలు, మాల్ లల్లో కొనడాలు,   లాంటి వి వదిలేసి.. కొన్ని రోజులు 'బ్లాక్ ఎండ్  వైట్ ' ప్రపంచం లో గడపాలని నిర్ణయం తీసేసుకున్నాం.


హైదరాబాద్ లో దిగాక, సాయంత్రం పుస్తక ప్రదర్శన కి వెళ్ళి  పేపర్ కప్పుల్లో టీ తాగి.. నాలుగున్నర గంటల పాటూ, పుస్తక ప్రపంచం లో విహరించాం..   ఇ-తెలుగు లో 'మనసు లో మాట' సుజాత గారు కనపడతారేమో నని ఆశ పడ్డాను కానీ..  నిరాశే అయింది.. అంతకు ముందే.. 'గడ్డిపూలు ' సుజాత గారు వచ్చి వెళ్ళారని తెలిసింది.. 'అయ్యో' అనుకున్నాను.. మేమొచ్చి వెళ్ళాక.. ' ప్రవీణ్ శర్మ, సీ బీ రావు గారు వచ్చారని తెలిసింది.. వాళ్ళనీ చూడలేక పోయాం.. అని అనుకున్నాను.శ్రావ్య గారూ వచ్చారని .. విన్నాను.. కానీ వేరే రోజనుకుంటా..

అక్కడ కలిసిన బ్లాగర్ల గురించి రెండు ముక్కలు చెప్పాలి..

భార్గవ రాం - త్వరగా కలిసిపోయి హాయిగా నవ్వుతూ నవ్వించే స్వభావం.. పైగా.. మిమ్మల్ని ఎక్కడో చూసినట్టుందే .. అంటే.. నాది చాలా ఆర్డినరీ ఫేసండీ.. మనిషిని పోలిన మనుషులు ఏడుగురు ఉంటారు ప్రపంచం లో అంటారు.. నన్ను పోలినవారు మాత్రం 700 ఉంటారు కనీసం.. అని నవ్వేసారు.

కౌటిల్య గారు - ఎక్కువ మాట్లాడలేదు కానీ.. నన్ను బ్లాగర్ గా గుర్తించి.. నా బ్లాగ్ చదివానని, ఆయనకి నచ్చిందనీ చెప్పారు. (బహుశా.. ఆరోజు కలిసిన బ్లాగర్లలో ఒక్కరే అనుకుంటా.. నన్ను బ్లాగ్ ద్వారా గుర్తించింది.. )

శ్రీనివాస్ కుమార్ గారు : ఆయన చాలా సాదా (Simple) మనిషి లా అనిపించారు. మంచి స్టాల్స్ గురించి సూచనలిచ్చారు.

చావా కిరణ్ : బ్లాగుల్లో ఆయన చాలా సీనియర్ అని పరిచయం చేసారు. 'నేను చాలా వరకూ.. బ్లాగులు చదువుతాను.. మీ పోస్ట్ ఏదైనా చెప్పండి.. గుర్తిస్తాను.. ' అన్నారు.  ఏ పోస్ట్ గురించి చెప్పాలో అయోమయం లో పడి ఇంక చెప్పలేదు..

కత్తి మహేశ్ కుమార్ : బ్లాగుల్లో ఆయన పేరు చాలా సార్లు విని ఉండటం వాల్ల, ఆయన టపాలు కొన్ని చూసి.. ఆయన పోస్టులు ఒకటి రెండు చదివి, కామెంట్ చేసిన experience తో  .. ఆయన ని  భీకరం గా.. కళ్ళెర్ర జేసి ఆవేశం గా రంకెలేస్తూ .. ఆలాగ ఏదో ఊహించుకున్నాను కానీ..  మృదు స్వభావి గా, మాట మాటకి పగలబడి నవ్వుతూ, నేను ఊహించిన దానికి వ్యతిరేకం గా కనిపించారు.  మహేశ్ గారు నన్ను బ్లాగర్ గా గుర్తించలేదు.. నా కామెంట్లని గుర్తు చేసి.. కొద్దిసేపు ఆయన టపాల్లో ఏది నచ్చలేదో.. ఎందుకు నచ్చలేదో.. నేను ఆవేశం గా చెప్పినా.. ఆయన చిరునవ్వు తో చూస్తూ ఉండి పోయారు.  వెళ్తూ వెళ్తూ.. తన బ్యాగ్ లో పుస్తకం చూపించి  'ముదిగొండ శివప్రసాద్ ని సంచీలో తీసుకెళ్తున్నాను ' అని చమత్కరించి వెళ్ళిపోయారు.

వీకెండ్ పొలిటిషియన్ : 
వీకెండ్ పొలిటిషియన్ అంటే బొర్ర మీసాలతో, ఒక చలపతి రావో, ఒక కృష్ణం రాజో.. ఖాదీ బట్టలేసుకుని ఎర్రని బొట్టూ అదీ పెట్టుకుని భారీ కాయం తో .. చేతికి, మెడలో  బంగారు గొలుసులతో .. చేతులు జోడించి అందర్నీ పలకరిస్తూ.... అని ఎవరైనా ఊహిస్తారు  ఆయన కూడా.. దానికి విరుద్ధం గా.. సన్నగా పొడుగ్గా.. పెద్దగా ఆర్భాటాలు లేకుండా..  హుందా గా కనిపించారు. ( వారాంతాలు మాత్రమే ఆయన రాజకీయాలు చేస్తారనుకుంటా.. ఒక్క చొక్కా మాత్రమే.. ఖాదీ, మామూలు పాంటూ  అందుకే వేసుకున్నారు కాబోలు )..
బోల్డు పుస్తకాలు కొని ఇంటికి చేరాం ...


హాయిగా.. మామూలు బట్టలేసుకుని, తలకి నూనె దట్టించి,..  బస్సుల్లో తిరగటం,....సెలవలంతా..  పుస్తకాలు నమలటం,  రోడ్డు సైడ్ తోపుడు బళ్ళల్లో తినటం, 'ఆపిల్స్, పీర్స్ ' లాంటివి నాజూగ్గా పింగాణీ పళ్ళాల్లో ఫోర్కులతో తినటం కాకుండా.. 'చున్నీ తో దుమ్ము దులిపి బజార్ లో రేక్కాయలు, జామకాయలు, తేగలు, తిని, బస్సుల్లో తిరిగి,.. ఇరానీ హోటళ్ళల్లో చాయ్ లూ, పిడత కింద పప్పూ, బఠాణీలూ, తినటం, మా అమ్మగారింట్లో ఒక గోడ పెయింట్ చేయటం, తెల్లవారేదాకా స్నేహితులతో.. కబుర్లు,కొట్లాటలూ,  జెనరల్ బజార్ లో మామిడి తాండ్ర, బొట్టు బిళ్ళల షాపింగ్ చేయటం.. లాంటివి చేయటం.. ఎంతో సంతృప్తి గా .. చాలా సీదా, సాదా గా.. సెలవలు గడిపి మళ్ళీ మా బంగారు బెంగుళూరు చేరుకున్నాం... 

మళ్ళీ రొటీన్ లో పడినా.. కనీసం, 2 వారాలకి ఒక సారి కార్ వదిలి బస్సులో ప్రయాణం చేయాలనే నిర్ణయం, సెలవల్లో స్నేహితులతో, కుటుంబ సభ్యులతో,  కసి దీరా కొట్లాడినప్పుడూ, ఆర్థ్రమైన సంభాషణలు చేసినప్పుడూ,   పుస్తకాలని నమిలినప్పుడు, ఆఘ్రాణించిన ఆలోచనా స్రవంతీ, సెలవల్లో దొరికిన కొత్త ఫ్రెండూ,  చాలు... ఒక మంచి వెకేషన్.. అనిపించటానికి ..

హైదరాబాద్ 'అబ్బో బాగా మారిపోయింది.. మునపట్లా లేదు..' అనుకుటూ ఉండేదాన్ని, కానీ.. మారింది నేనేననీ,  కొన్ని చూడటం/గమనించటం  మానేశాననీ, .. కొన్ని మాత్రమే.. చూడటం నేర్చుకున్నానీ, సిటీ భౌతికం గా కొంత మారినా, ఎవరికి కావాల్సిన అనుభూతి వాళ్ళకి ఇవ్వటం మాత్రం లో మాత్రం మారలేదనీ.. మున్ముందు కూడా మార్పు రాదనీ అర్థమయింది....

ఫొటోలు నిక్షిప్త పరచలేని అనుభూతి..

హిందీ మాట్లాడేవాళ్ళతా ముస్లింలనీ, గాంధీ, నెహ్రూ ల్లాంటి మహానుభావులు బాత్రూంలకెళ్ళటం లాంటి చెత్తపనులు చేయరనీ,.. అబద్ధాలాడకుండా, బుద్ధిగా చదువుకుంటూ, ఒద్దికగా ఉంటే స్వర్గానికెళ్ళి భరత నాట్యాలు ఏక ధాటిగా చూడాల్సి వస్తుందనీ, .. క్లాస్ టీచరంత గొప్ప వ్యక్తి ప్రపంచం లో లేడనీ, బస్ స్టాండుల్లో దొరికే పాకెట్ సైజు చిట్టి నవలల ప్రపంచంలో తేలిపోతూ,.. టీ వీలూ, ఇంటర్నెట్లూ లేని బాల్యం లో,..అమ్మమ్మగారింట్లో వేసవి సెలవలు గడపటమనేది నా వయసు వారికి దాదాపు అందరికీ ఉన్న అమూల్యమైన జ్ఞాపకం!!

మా అమ్మమ్మగారికి ఏడుగురు సంతానమయ్యేటప్పటికి, ఒక్కోరికీ కనీసం ఇద్దరు పిల్లలయ్యేటప్పటికి,.. అందరికీ సెలవలకి ఇక్కడికే రావలనిపించటం .. మాకందరికీ కావలసినత కాలక్షేపం.. (పెద్దవాళ్ళకి మా అల్లరిని భరించటం నరకంగా ఉండేదేమో అని ఇప్పుడనిపిస్తుంది..) ఆఖరి పరీక్ష కన్నా... సెలవలకి సామాన్లే ఎక్కువ శ్రద్ధగా సద్దుకునేవాళ్ళమేమో..

రైల్లో ప్రయాణం తర్వాత, మళ్ళీ ఎర్రబస్సు ప్రయాణం.. నాలుగూర్ల అవతల, కాలవగట్టు దగ్గర దిగుతూనే.. రిక్షావాళ్ళు గుర్తుపట్టి,.. 'ధర్మం మాస్టారు గారి అమ్మాయిగారేనాండీ??' అని మా అమ్మని అడగగానే.. ఆవిడకి, ఆవిడద్వారా మాకు ప్రాప్తించిన పరపతి కీ, మాకు ఎంత గర్వం గా ఉండేదో.. బురద వచ్చినప్పుడు గుఱ్ఱం బండీ దిగి, రాళ్ళమీద గెంతుతూ నడిచి మళ్ళీ ఎక్కటం,.. తాటితోపులని దాటుతూ ఇంటికి చేరటం.. ఇల్లు ఫర్లాంగు దూరం లో ఉండగానే.. బండీ దిగి పరుగెత్తటం.. ఎలాటి కాం కార్డర్లూ, కామెరాలూ లేకుండానే మా మనసులో ముద్రించుకుపోయాయో ..

మా పిల్లలు వాళ్ళ అత్తలో, పిన్నులో ఎవరైనా ఇంటికి వస్తే.. సిగ్గుగా, నెమ్మదిగా రియాక్ట్ అవుతూ, ఉంటే నాకు నవ్వొస్తుంది. మేమాడ దూరంలో ఉండగానే.. " పిన్నీ వాళ్ళొస్తున్నారోఓఓఓఓఓఓఓ .......!!!!" అని మా పెద్దమ్మ పిల్లలు, గెంతుతూ, అరుస్తూ ముందుకి రావటం.. నలభైల్లో పడ్డ మా అక్క ని ఎప్పుడు చూసినా జ్ఞాపకం వస్తూనే ఉంటుంది.

తాటి తోపుల మధ్య మొహాలు కడగటం, గురుగింజపూసలనేరటం, కోతికొమ్మచ్చులాడటం, పొలాల మధ్య బోరింగ్ పంపులతో స్నానాలూ, ఈతలూ, తాటి ముంజలూ, రాములవారి గుడిలో నాలుగు స్థంబాలాటలూ, తాటాకు బొమ్మలకోసం, నారాయణరావు టైలర్ దుకాణంలో గుడ్డముక్కలు తెచ్చుకోవటం, చింతగింజల టోర్నమెంటులూ, గచ్చకాయలూ, పులీ మేకా,....

నక్కా తాతయ్యగారి దొడ్లో గోడ మీద సినిమాలూ, పది పైసల ఐస్ ఫ్రూట్లూ, హరికథా కాలక్షేపాలూ,.. తోచక వేసిన నాటకాలూ, పాత పత్రికల కట్టలు దుమ్ము దులిపి చదవటాలూ, రంగయ్య కొట్లో ఆయన మద్యాహ్న భోజనానికి ఇంటికెళ్తే.. కూర్చుని బీడీలూ, నిమ్మ బిళ్ళలూ, జీళ్ళూ అమ్మటాలూ.. పాలకి,నీళ్ళకీ, బిందెలతో వెళ్ళటాలూ, ఒక ఎత్తయితే...

పెద్దవాళ్ళు ఎవరో ఒకరు.. పేద్ద బేసిన్ లో ఆవకాయో, మాగాయో, చద్దన్నం లో కలిపి, మట్టు గిన్నెడు నూనె వేసి నారింజ కాయలంత ముద్దలు చేస్తుంటే, 20 మంది పిల్లలం చేతులు చాపి.. ఎలా తినేవాళ్ళమో.. తలచుకుంటే.. ఇంకా ఆ టేస్ట్ గుర్తొచ్చి.. లాలాజలం ఊరి.. ఈ టపాకి కాస్త బ్రేక్ ఇచ్చి ఎర్రావకాయ అలాగే బంతులు చేసి తినేసి వచ్చా..

వీధిలో పేడని ఏరి తెచ్చి బకెట్ లో వేసి నీళ్ళు కలిపి, ఈ గది నాది, లేదా.. ఈ గది లో ఈ భాగం నాది అని పంచుకుని, అలికేవాళ్ళం. మా అమ్మమ్మ లబో దిబో మనేది. 'బాబ్బాబూ, మీ నాన్నలు చూస్తే.. అసహ్యించుకుంటారు. వదిలేయండి.. అని '. ..... మేం వింటే కదా..

ఒకగది నిండా మామిడి పళ్ళు, లేదా, సపోటాలూ, పడేసి.. పిల్లలం లెక్క చూడకుండా తీసి తినటం.. గాడ్!! .. రెండో పండు తింటేనే .. మొహం మొత్తేసే పరిస్థితి ఈరోజు.

సుబ్బారాయడి షష్టికెళ్ళటం, జీడి మామిడి పళ్ళనుండి, జీడిపప్పు తీసి కాల్చే దుకాణాలకెళ్ళటం, బెల్లం తీస్తుంటే.. ఆకులో వేడిగా, కాలుతున్న, నల్లటి బెల్లం ఊదుకుంటూ తినటం,.. తాటి చెట్టు మాట్లాడుకుని, ఒక్కోకాయా కొడుతుంటే.. మూడు కళ్ళూ బొటనవేలు తో పైకి ఎగదోసి తిని/తాగి ఇంకోటి అందుకోవటం..

ఈరోజంటే.. ఇంటర్నెట్లూ, టీవీలూ, వీడియో గేములూ, అవేవీ లేకపోయినా.. సెల్ ఫోన్ లో గేములూ.. ఒక్కళ్ళే ఆడేసుకుంటూ.. పిల్లలు.మేమో? మా అన్నయ్య సెలవలకి వచ్చేముందే.. ఉత్తరాలు రాసి ఆల్ ఇండియా రేడియో కి పడేసేవాడు. 'రంగాపురం నుండి రాజు, సంధ్య,పద్మ,క్రృష్ణ.... రాస్తున్నారు.. ఇంకోసారి మాకు 'పిచ్చిపుల్లయ్య నాటకం ప్రసారం చేయండి.. మాకు ఆ నాటకం ప్రాణప్రదం..' లాంటి లైన్లు వినగానే.. ఆనందం తో ఉప్పొంగిపోయేవాళ్ళం,.. మేమూ గొప్పవాళ్ళమైపోయాం. మా పేర్లు కూడా రేడియో లో వచ్చాయి అని.

మేము మా మా ఊర్లలో నేర్చుకున్న పాటలూ,పద్యాలూ, విషయాలూ, సాయంత్రం ఆరుగంటలకే అన్నాలు తినేసి, ఆరుబయట పక్కలేసుకుని ఒకళ్ళకొకళ్ళు నేర్పించుకుని.. కొత్త కథలు చెప్పుకుని, నిర్మలమైన ఆకాశం లో వేలాది చుక్కలని చూస్తూ, నిద్రలోకి జారుకునేవాళ్ళం. ఒక్కోసారి మా మేనమామ కూతురు చెప్పే చెయిన్ కథలు ఏళ్ళు ఏళ్ళు సాగేవి..

ఆశ్చర్యం ఏంటంటే.. మళ్ళీ హైదరాబాద్ కి వచ్చేటప్పుడు.. అమ్మమ్మ గారింట్లో కుట్టించిన పరికిణీలూ, కజిన్ల నుండి తీసుకున్న పాతబట్టలూ, తెచ్చుకున్న ఆవకాయలూ, ఏడాది పాటూ,.. మాకు వేసవి లో ఒక మంచి గుంపు ఉంది. అక్కడ ఈ విషయం కూడా చర్చించాలి, ఇది నేర్చుకుని చూపాలి..అన్న ఉత్సాహాన్ని ఇచ్చేవి.

నాలుగేళ్ళ క్రితం మేము ఒక పది మంది దాకా కజిన్లం కలిసాం. ఎప్పుడూ ఐదారుగురు ఒక చోట, ఒక పూట కలిస్తే గొప్ప.. అదీ పెళ్ళిళ్ళల్లో కలిస్తే.. మాట్లాడటానికే పెద్ద గా కుదరదు. చిన్ననాటి సంగతులు గుర్తుచేసుకుంటూ.. మా అన్నయ్య.. 'ఏమే.. మీకు పిల్లల్లారా, ఊఊఊఊ పాపల్లారా.. ఊఊఊఊ ' పాట గుర్తుందా? అందరం ఎంత బాగా పాడేవాళ్ళమో అన్నాడు. అంతే.. గబగబా.. కూర్చుని మళ్ళీ పాడాం. చకచకా సెల్ లో రికార్డ్ నొక్కేసాను.

నాకు ఎప్పుడైనా ఒంటరితనం ఆవరిస్తే.. ఒక్కసారి ఆ పాట వింటే.. మనసు తేలికపడుతుంది..

నాకీ అద్భుతమైన అనుభూతిని జీవితాంతం నెమరేసుకోవటానికి మిగిల్చిన మా అమ్మమ్మ గారిల్లు, ఊరు పెరిగి, ఎవరూ చూడటానికి లేక కూలి, అమ్మబడి, రూపాంతరం చెందిందిట. మా తమ్ముళ్ళు బర్త్ సర్టిఫికెట్లకోసం వెళ్ళి ఫోటోలు తీసాం.. అని ముఖ పుస్తకం (ఫేస్ బుక్కు) లో పెట్టారు,

ఒక జూ పార్క్ కెళ్తేనే ఈరోజు రెండు సెల్ కామెరాలతో, ఒక డిజిటల్ కామెరాలతో ఒక వంద ఫొటోలైనా తీస్తాం మేము..

పికాసా ఆల్బముల్లో పెట్టి జనాలు 'చాలా బాగున్నాయి ' అని చెప్పేదాక వదలం.. అలాగే అవతల వాళ్ళవీ చూస్తాం.. అలాంటిది..

ఒక్క క్షణం కూడా ఆలోచించకుండానే.. అరక్షణం చూడకుండానే డిలీట్ చేసి పడేసాను.

అపారమైన అనుభూతిని చిన్న ఫోటో ఎంత వరకు నిక్షిప్తం చేయగలదు? మీరేమంటారు?

నడి వేసవి లో వడగళ్ళ వాన ...

అమ్మా వాళ్ళని రైలెక్కించి స్టేషన్ నుండి కాళ్ళీడ్చుకుంటూ బయటకి వచ్చాను. వెళ్ళేటప్పుడు సామాన్ల బరువు .. తిరిగి వచ్చేటప్పుడు వాళ్ళతో గడిపిన నెల రోజుల జ్ఞాపకాల బరువు.
డ్రైవర్ కారు దగ్గర వినయం గా నుంచున్నాడు. సరే బయటకి వస్తూండగా "బాబూ .. ఇక్కడ పత్రికల దుకాణం ఉంటుంది.. కాస్త ఆపు " అన్నాను. యశ్వన్తపుర రైల్వే స్టేషన్ బయట కూరగాయల అంగళ్లు, పండ్ల తో నిండిన తోపుడు బళ్ళు, ఇనప సామాన్ల షాపులు. హొల్ సేల్ ధాన్యాల కోట్లూ, కన్నడ లో వ్యాపారస్తుల అరుపులూ, వాహనాల రొద .. ఎటు చూసినా జనం .. దాంతో తెగ వేడి గా.. విసుగ్గా .. తెలుగు పత్రికలు బోల్డు కొనుక్కోవచ్చని కానీ.. లేకపోతే ఈ ఏప్రిల్ ఎండల్లో అసలు దిగటం పెద్ద బోరు..

సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీ ఆఫీసు లోకి కడుపు లో చల్ల కదల కుండా బట్టలు నలగ కుండా సున్నితం గా బాగు పట్టుకుని మేసీస్ లో అమెరికా లో కొనుక్కున జీన్సు, గంజి పెట్టిన కాటన్ కుర్తీ వేసుకుని ఒక చేత్తో లేటెస్ట్ మోడల్ సెల్, ఇంకో చేత్తో తప్పర్ వేర్ లంచ్ బాక్సూ .. డ్రైవర్ సరిగ్గా బిల్డింగ్ కి పది గజాల దూరం లో కారాపితే లిఫ్ట్ లో మూడో అంతస్తు లోకి ఆపసోపాలు పడుతూ వెళ్ళటం.. సాయంత్రం మళ్ళా కారు దాకా వచ్చి రెండు నిమిషాలు వెయిట్ చేస్తేనే డ్రైవర్ కి డర్టీ లుక్కులు పడేసి కారెక్కి ఇంటికొచ్చే దాకా రోజుకో స్నేహితురాలితో హస్కేసుకోవటం తప్ప ఇలాగ మార్కెటు లోకి రావటం చాలా అరుదు.

పెద్ద మార్కెట్ కదా ధరలు తక్కువ గా ఉంటాయని పని మనిషి చెప్తుంది.. పైగా.. నవ నవ లాడుతూ కూరగాయలు పిలుస్తున్నాయి. నాలుగు రకాలు కొన్నానో లేదో ఒకేసారి కుండపోత గా వర్షం. ఆశ్చర్యం వేసింది. ఇప్పటివరకూ ఎండగా. అకస్మాత్తు గా ఈ వర్షం ఏమిటి అని. గోల గోల గా సామాన్లు సర్దేస్తున్నారు. పరుగెత్తుకెళ్ళి ఒక షెడ్ కింద నుంచున్నాను. నాలాగ ఎంత మందో .. నవ్వుకుంటూ విసుక్కుంటూ... కబుర్లు చెప్పుకుంటూ .. ఒక తెల్ల పిల్లి కూడా వెదురు బుట్ట కిందకి దూరుతోంది.. చేతినిండా సామాన్లు.. బట్టలు మురికవుతాయి ఎలాగో ఏంటో అని బెంగ.. కారు కనిపించటం లేదు .. సెల్ తీసి కాల్ చేద్దామంటే తడిసిపోతుందేమో .. కాస్త లోపల పొడి గా ఉండే స్పాట్ దొరికితే బాగుండు .. ఫోన్ చేసి కార్ పిలిస్తే ఇక గొడవ ఉండదు. .. ముసలావిడ కొత్తిమీర కట్టలు బస్తాలలో గబగబా వేసి టార్పాలిన్ షీట్ కప్పుతోంది. ఏవో పాటలు పాడుతూ.. స్కూల్ పిల్లలు.. వడగళ్ళు వడగళ్ళు అని ఒకటే గెంతులు.

అంతలో దూరం నుండి కనిపిస్తుంది కార్. అమ్మయ్య అనుకున్నాను. కానీ ఎక్కడో ఏదో చిన్న కదలిక. డ్రైవర్.. నాకోసమే వెతుకుతూ.. నెమ్మది గా వస్తున్నాడు. ఆత్రం గా ముందుకు రాబోతున్న దాన్నల్లా .. వద్దు..అనుకుని చటుక్కున చుట్టముక్కలు కాలుస్తూ.. కబుర్లేసుకున్న ముసలి తాతల వెనక్కెళ్ళి సెల్ ఆఫ్ చేసాను. కార్ వెళ్ళిపోయింది. నేను.. ప్యాంటు జేబులో సెల్ జాగ్రత్త గా పెట్టి.. తీరిగ్గా కార్ వెనక వంద గజాల దూరంలో వడగళ్ళ దెబ్బలు తింటూ.. చినుకుల చురకలు భరిస్తూ చూరు కింద జనాల ఆసక్తి పూరిత చూపులని ఇగ్నోర్ చేస్తూ.. నెమ్మదిగా అతి నెమ్మదిగా ప్రతి చిన్న చినుకునూ ఆస్వాదిస్తూ.. నడుస్తున్నాను.
మొక్క జొన్న కంకులు కొనుక్కుని ఇనప జల్లెడ బేరం చేసి మల్లెపూలు రెండు మూరలు కొని వినాయకుడి గుడి లో ప్రసాదం తీసుకుని బయటకోచ్చానోలేదో అదిగో రెడీ గా ఉన్నాడు డ్రైవర్ కార్ తో సహా ..

మళ్ళీ గాభీర్యం ముసుగు లో నా యాంత్రిక జీవితం లోకి మళ్ళీ వెళ్ళిపోయాను .. సెల్ తీసి నెల రోజులు గా కాల్ రిటర్న్ చేయని పరిచయస్తులకి కార్ ఇంటికెళ్ళే లోపల చేయకపోతే మళ్ళీ ఫ్రీ టైం దొరకదు.
అసలే గడ్డు రోజులు .. ఇలా ప్రయోజనం లేని పనులతో టైం వేస్ట్ చేసుకుంటే .. ? ఇంటికెళ్ళాక వేడి వేడి బజ్జీలా? లేక ఆఫీసు వర్క్ పూర్తి ? బజ్జీలు టైం వేస్ట్ .. పైగా డైట్ కి కష్టం. ...