పెద్దయ్యాక నేను..

పొద్దున్నే లేస్తూనే ముసురు ముసురు గా.. చినుకులు.. పిల్లలూ బద్ధకం గా.. నేను ఉత్సాహం నటిస్తూ.. (లోపల మాత్రం..వాళ్ళు స్కూల్ కెళ్ళాక హాయిగా కాళ్ళు జాపుకుని ఒక గంట ఆలస్యం గా వెళ్దాం అని నిర్ణయం!) .. స్కూల్ బస్ కూడా ఆలస్యం లా ఉంది. మా అమ్మాయి ముందే వెళ్ళి కూర్చుంది, వర్షం లో ఎగరవచ్చని.

మా కమ్యూనిటీ లో జండా కఱ్ఱ కింద మూడు రంగుల మెట్లుంటాయి. అదే పిల్లల స్కూల్ బస్ ఆగే చోటు. బస్సు వచ్చేలోపల అక్కడ కూలబడి చిన్న పిల్లల తల్లిదండ్రులు 2 నిమిషాలు బాతాఖానీ వేయటం పరిపాటి.

నేనూ హాయిగా చెప్పుల్లేకుండా.. తార్ రోడ్ మీద నెమ్మది గా, అతి నెమ్మది గా బస్ స్టాండ్ కెళ్ళి నిలబడ్డాను. చిన్నప్పుడు అస్తమానూ జలుబులూ, చెవి పోటనీ.. మా అమ్మా వాళ్ళు వర్షం లో బయటకి వెళ్ళాలంటే వంద జాగ్రత్తలు చెప్పేవారు. నేను పెద్దయ్యాక 'ఒక్కటి కూడా ఎప్పుడూ పాటించను ! ' అని నిర్ణయం రెండో తరగతి లోనే తీసేసుకున్నానాయె!

సన్నగా జల్లు, కాళ్ళ కింద గరకు గా చెమ్మగా రోడ్. మొక్కలన్నీ పాపం చన్నీటి స్నానం అనుకుంటా.. వణుకుతున్నాయి. మా కాంప్లెక్స్ లో ఇంకో తెలుగాయన నా వయసు వాడే అయుంటాడు... ఐదుగురు హాయిగా పట్టే నల్లటి గొడుగు వేసుకుని ఆనందం గా నుంచున్నాడు. వాళ్ళావిడ నా స్నేహితురాలు. ఆవిడ చిన్న గొడుగు లో పక్కనే.. వాళ్ళ అబ్బాయి ని కాపలా కాయటానికి వచ్చారట బస్ వచ్చే లోపల ఎక్కడ వర్షం లో ఆడతాడో నని ట :-)

సరే ఏంటి ఈ గొడుగుల కథ? అని అడిగితే చెప్పాడాయన. చిన్నప్పట్నించీ ఆయనకి ఈ కోరిక ట. పెద్దయ్యాక పేఏఏఏద్ద గొడుగు కొనుక్కోవాలని. వాళ్ళావిడ మాత్రం, అంత పెద్ద గొడుగు లో దూరాలంటే నాకు సిగ్గు.. అందుకని నా గొడుగు నాదే! అని డిక్లేర్ చేసేసింది. అక్కడ చేరిన తల్లి దండ్రులందరూ హాయిగా నవ్వుకున్నారు. నేను ఆలోచన లో పడటం గమనించి పక్కన నుంచున్నావిడ అడిగింది. 'ఏంటి కృష్ణా దీర్ఘం గా ఆలోచిస్తున్నావు? ' అని. 'ఏం లేదు మా ఇంటికీ గొడ్ల సావిడి కీ పై కప్పులు దేంతో వేయిద్దామా అని ' అన్న పాత జోక్ వేసేసి.. తర్వాత చెప్పాను. 'నాకూ ఇలాంటి చిన్న కోరికలు ఉన్నాయి చిన్నప్పటివి.. ' అని.

అందరూ కాస్త ఆసక్తి గా వింటున్నారని గమనించి చెప్పాను..

1. వర్షం లో గొడుగు, చెప్పులూ లేకుండా తిరగాలని.
2. పెద్దయ్యాక అన్నీ జంక్ ఫుడ్డే తినాలని..
3. ఇంట్లో ప్రతి గదిలోనూ చేతికి తగిలేలా పిన్నీస్ కట్టలు, సూదులూ ఉంచుకోవాలని.
4. రోజూ మధ్యాహ్న భోజన సమయం దాకా నిద్ర లేవకూడదని..

ఇలా 2-3 చెప్పానో లేదో ఇంకొకాయన మొదలు పెట్టాడు..

1. నేనెక్కిన రైలు కీకారణ్యం లో ఓ నాలుగు రోజులు ఆగిపోవాలని, అప్పుడు సినిమాల్లో లాగా బోల్డు సాహసాలు చేయాలని. (అఫ్ కోర్స్ పెద్ద పెద్ద డబ్బా నిండా తిండి పదార్థాలూ లాంటివి ఉండాలి ...)

2. ఏ పాడుబడ్డ భవంతి లోనో చేరిన దేశ ద్రోహులని ధైర్య సాహసాలు ప్రదర్శించి పోలీస్ లకి అప్పగించి రాష్ట్ర పతి చేతుల మీదుగా మెడల్ పొందాలని..


ఇంకొకావిడ..

మా అమ్మావాళ్ళూ దెబ్బలాడుకోవటం చూసి పెద్దయ్యాక సినిమాల్లో 'గుమ్మడీ, అన్నపూర్ణల్లాగా అస్సలూ దెబ్బలాడకుండా ఉండాలనుకునేదాన్ని అంది. 'ఇప్పుడు మాత్రం అనిపిస్తుంది.. ఆ రోజుల్లో అబ్బో వాళ్ళెంత సం యమనం తో ఉన్నారో.. రోజూ కీచులాటలే మాకు ' అంది. అందరం హాయిగా నవ్వేసాం. అందరూ ఇలాగే అనుకుంటారేమో అనుకుని.

ఒకతను.. ' పిల్లల్ని ఒక్క దెబ్బ వేయకుండా.. పువ్వుల్లా పెంచాలనుకున్నాను.. ' అని నిట్టూర్చాడు బురదలో ఎగురుతున్న వాళ్ళబ్బాయిని తరుముతున్న భార్యని చూసి...

ఇంకో ఆవిడ కాస్త సీరియస్ గా .. 'మా అమ్మ ఉద్యోగస్తురాలు.. ఎప్పుడూ పరిగెడుతూనే ఉండేది.. ఇంట్లో పని, ఆఫీస్ పనీ,చుట్టాలూ, ఎవ్వరూ కాస్త కూడా సహాయం చేసేవారు కాదు.. ఎప్పుడూ డస్సిపోయి, వడలిన తోటకూర కాడ లా ఉండేది. అందుకే పెద్దయ్యాక ఉద్యోగం ఎట్టి పరిస్థుతుల్లోనూ చేయకూడదనుకున్నాను. కానీ.. గేటెడ్ కమ్యూనిటీ లో ఇల్లూ లాంటి కోరికల వల్ల నేనూ ఉద్యోగం చేస్తున్నాను. కాకపోతే.. బోల్డు సహాయం అదీ ఉంది లెండి ' అనేసింది.

ఇంకో ఆయన.. కాస్త బరువెక్కిన టాపిక్ ని తేలిక పరుస్తూ 'నేనైతే సూపర్ మార్కెట్ నడిపే మా నాన్నగారు పడే కష్టం చూసి.. యేళ్ళ తరబడి కష్టపడకుండా.. ఒక్క బాక్ గ్రవుండ్ పాట అయ్యేటప్పటికి అంబానీ అయిపోదామనుకున్నా.. ఆ సరయిన పాట దొరకటమే తరువాయి ' అన్నాడు మహా సీరియస్ గా మొహం పెట్టి.


నేనైతే సల్మాన్ ఖాన్ అయిపోదామనుకున్నా అన్నడొకాయన. ఒకళ్ళు ప్రపంచాన్ని అబ్బుర పరచే విషయాలు కనుక్కుని నోబుల్ ప్రైజులు కొట్టేద్దామని, వేరొకరు ఒలింపిక్స్ లో పతకాలు సాధిద్దామనీ.. ఇంకొకరు సైనికుడు గా పాకిస్తాన్ సైన్యాన్ని ఊచకోత కోసి.. పరమ వీర చక్ర అవార్డ్ సాధిద్దామనీ.. అనుకున్నట్టు గా చెప్పేసారు.

ఆహ్లాదకరమైన వాతావరణం పుణ్యమా అని అందరూ సరదాగా పోటీలు పడి తమ చిన్నప్పటి స్వప్నాల గురించి ఏకధాటి గా చర్చించుకుంటున్నాము.

మా కబుర్లు వింటున్న ఒక తాతగారు.. ఆయన ధోరణి లో 'అందరు పిల్లలూ ట్రాఫిక్ పోలీసు, రైలు డ్రైవరూ, అవుదామనుకుంటారు., కొన్నాళ్ళు పోయాక.. (పెద్దలు అలా అంటే ఇష్టపడతారనేమో) డాక్టర్లూ, పైలెట్లూ, సైంటిస్టులూ అవుదామనుకుంటారు. వాళ్ళని ఏం ఆకర్షిస్తే అదవుదామనుకుంటారు. టీచర్లూ, నాయకులూ, టికెట్ కౌంటర్ల్లలో కూర్చునేవారిగా.. సినిమా హాల్లో గేట్ కీపర్ గానూ, .. ఇంకా ఏదో చెప్తుండగానే ఒకావిడ అందుకుంది ఉత్సాహం గా..

'అమాయకుడైన (కాస్త పిచ్చి కూడా అనుకుంటా) జమీందార్ ని పెళ్ళాడి పాపం ఆయనకి పాలల్లో ఏదో మందు కలిపి పడుతూ , అమాయకుడిని చేసి ఆడించే సవతి తల్లీ/అమ్మమ్మా. , బెల్ట్ దెబ్బలు కొట్టే సవతి తమ్ముడి/మామా చేతుల్లో అష్ట కష్టాలు పడుతూ ఉంటే.. సావిత్రి లా భర్త ని తన ప్రేమానురాగాలతో మార్చుకుని, టాగోర్ గేయాలు, జిడ్డు కృష్ణమూర్తి గారి రచనలూ చదివేట్టుగా, తెలివి తేటలతో సవతి అత్తగారి కుటుంబాన్ని మారుద్దామని కలలు కన్నట్టు చెప్పి నవ్వించింది.


ఇలా చిన్నప్పటి కలల్లో తేలుతున్న మమ్మల్ని స్కూల్ బస్ హార్న్ మళ్ళీ భూలోకం మీదకి నిర్దాక్షిణ్యం గా విసిరి పడేసింది. బస్ డ్రైవర్ కాస్త భయం గా చూశాడు మమ్మల్ని. మరి ఆలస్యమైతే ఎప్పుడూ దెబ్బలాడతాం కదా అని. అందరి మొహాలూ ప్రసన్నం గానే ఉండటం గమనించి 'అమ్మయ్య ' అనుకుని పిల్లల్ని తీసుకెళ్ళిపోయాడు. మేమూ 'బై' లు చెప్పుకుని ఆఫీసులకి పరుగులెట్టాం.