హాయిగా హాల్లో సినిమా...

పుట్టినరోజని సినిమా కెళ్దాం అని బయల్దేరాం..మాల్ లో మల్టీప్లెక్స్ థియేటర్ కి. అన్ని సెక్యూరిటీ పరీక్షలూ పాస్ అయి తీరిగ్గా వెళ్ళి కిటికీ షాపింగ్ చేసి... ( ఇంటర్నెట్ ద్వారా బుక్ చేసుకున్నందువల్ల, తొందర లేదు..) ఇంకో పది నిమిషాలుందనగా.. లోపలకెళ్ళాం. కెమేరా లకోసం వెతికి లోపలకి పంపగానే 500 రూపాయలు ఫట్!! కోక్, నాచోలకీ.. పాప్ కార్న్ కీ..

రెహమాన్ జాతీయగీతం, అందరూ నిలబడ్డాం. తర్వాత.. స్మూత్ గా జరిగిపోయింది సినిమా. జోకులకి నవ్వుతున్నా.. పెద్దగా సీట్లు చించేసేంత లేదు అక్కడ. సినిమా అయ్యాక..దోవలోనే పిల్లలు నిద్రపోయారు. ఇంటికొచ్చాక ఆలోచనలో పడ్డాను.

మా చిన్నప్పుడు ..మా ఊర్లో "హేఏఏఏఏ కృష్ణా.. ముకుందా... మురారీ......" ' ఘంటసాల గొంతు వినబడగానే..పౌడర్లు దబ దబా మొహాన దగ్గొచ్చేలా కొట్టి పరిగెత్తించేవారు మా అమ్మా వాళ్ళు. స్కూల్ కి వెళ్తున్నప్పుడు ఎంత సున్నితం గా దువ్వినా అరిచి గీ పెట్టే మేము ఆరోజు మాత్రం నేలని దున్నినట్టు దువ్వినా కిక్కురు మనకుండా సహకరించేవాళ్ళం. పైగా అడగకుండానే అమ్మా వాళ్ళు వినేలా అరడజన్ పాఠాలు గట్టిగట్టిగా చదివేసి.. ఈ పీ ఎం (performance assessment) ముందు వారం రోజులు ఆఫీస్ లో పని చేసినట్టు!!.. 2 వారాలకోసారేమో వెళ్ళేవాళ్ళం. అందరూ మనల్ని చూస్తున్నారా లేదా అని గమనించుకుంటూ..

స్లైడ్లూ, న్యూస్ రీళ్ళూ అయ్యాక, అసలు మొదటి హీరో తెర మీదకొచ్చేదాకా వాడేమన్నాడో అసలేమవుతోందో తెలిసేదే కాదు.. అన్ని ఈలలూ, చప్పట్లూ, పిల్లి కూతలూ. ఇంటర్వెల్ లో ఏమీ కొనమని మా అమ్మా వాళ్ళూ ఇష్ట దైవాల మీద ఒట్లు పెట్టించుకుని తెచ్చేవారు. కానీ ఇంటర్వెల్ లో సామ, దాన, బేధ, దండోపాయాలేవైనా సరే వాడి కనీసం గోలీ సోడా అయినా కొనిపించుకునేవాళ్ళం అనుకోండి..

ఆఖరి పరీక్ష అయ్యాక సినిమా కెళ్ళే ఆనందానికి ముందు బంగారు తొడుగులు అయినా సాటి రావు కదా.. ఒకసారి ఆఖరి పరీక్ష అయ్యాక మా ఊర్లో సినిమా హాల్లో 'ఎఱ్ఱ మల్లెలు ' ఆడుతోంది. మా అమ్మ నేను చచ్చినా రాను అంది. ఏం చేస్తాం? మా నాయనమ్మ దగ్గర గొడవ చేస్తే..ఆవిడ సరే అంది. నేనూ, మా చెల్లీ, నాయనమ్మా బయల్దేరాం. ఆవిడా..నెమ్మదిగా నడుస్తుంది. ఊరంతటికీ ఒకటే హాల్. పైగా.. ఎఱ్ఱ మల్లెలా మజాకా? గోదావరిఖని కార్మికులంతా హాల్లోనే.. వెళ్ళి చూస్తే.. టికెట్లన్నీ అయిపోయాయి. మేము దొర్లి దొర్లి ఏడుపు! ఎంతైనా మనవరాళ్ళ ఏడుపు చూడలేక మా నాయనమ్మగారు బతిమాలి బెంచి టికెట్ సంపాదించారు. పెద్దావిడ కదా అని ఆవిడ కి కాస్త చోటిచ్చారు జనాలు. మేం కిందే.. ఎంత మజా.. 30 యేళ్ళు దాటినా ఇంకా ఆ బీడీ వాసన ఫ్రెష్ గా..

ఇక అమ్మమ్మ గారింట్లో సినిమా అంటే.. ఉదయం డప్పు తీసుకుని దండోరా వచ్చేది... "ఈరోజు.. ఢం ఢం ఢం ఢం.. నక్కా తాతయ్యగారి దొడ్లో.. ఢం ఢం ఢం ఢం.. 'వయ్యారి భామలూ.. వగలమాడి భర్తలూ'.. వేస్తున్నారోఓఓఓఓఓఓ ఢం ఢం ఢం ఢం!!!!!" ఇంక మాకు పట్ట పగ్గాలుండేవి కావు.

పొద్దున్నుంచీ గొడవ గొడవ చేసి.. అందరి దగ్గరా బోల్డు మంచి వేషాలేస్తే.. సాయంత్రం పంపేవారు.. చాపలూ, పాత దుప్పట్లూ తీసుకుని పొలో మని.. వెళ్తే.. టికెట్ కి అర్థ రూపాయి. మధ్యలో కరెంట్ పోతే.. నాగమణి అని ఒక పిల్ల ఉండేది.. 10-12 యేళ్ళుంటాయేమో.. 'నువ్వాడవే." అనటం ఆలస్యం.. పాడుతూ డాన్స్ చేసేసేది. మేము ఇంత ఎంజాయ్ చేస్తున్నట్టు కనపడ్డా.. మా తాతగారు 'ఏంటా వెకిలి వేషాలు ? ' అని హుంకరించటం.. ఎన్నున్నాయో గోడ మీద సినిమా జ్ఞాపకాలు!!! ఎంటివోడి సినిమాలంటే చాలు! ఊరి పెద్దలు కుర్చీల మీద, మిగిలిన వాళ్ళు వాళ్ళు తెచ్చుకున్న చాపలమీదా కూర్చుని చూడటం...

హైదరాబాద్ కొచ్చాక మాత్రం సినిమాల జోరు మాకు తగ్గిపోయింది. మేమూ పెద్దయి.. కుటుంబం కన్నా.. స్నేహితులతో ఎక్కువ వెళ్ళేవాళ్ళం. చిరంజీవి, బాలకృష్ణ, అప్పుడప్పుడూ శోభన్ బాబు, కృష్ణ.. అమీర్ పేట లో సత్యం, చిక్కడపల్లి లో. బోల్డు థియేటర్లు..బస్సెక్కి పోవటం, చూడటం..

అప్పుడప్పుడూ పిల్లల్ని పంపేది మా అమ్మ సినిమాలకి.
మా తమ్ముడు మామూలప్పుడు మామూలు గా తిన్నా..సినిమాలకి వెళ్తే.. ఇంక ఆగేవాడు కాదు. వాడిని తీసుకెళ్తే.. ఇంక మాకు తిప్పలే తిప్పలు. మంచి నీళ్ళ బాటిల్ లోంచి నీళ్ళు పారబోసి.. చెఱకు రసం పోయించుకునేవాడు. చిప్స్ దగ్గర్నించీ పావలా త్రికోణం సమోసాల దాకా తిండే తిండి.. పర పర, కర కర.. ఒకసరైతే..తెచ్చుకున్న డబ్బంతా తిండి కే సరిపోయి సినిమా హాల్ నుండి ఇంటికి వెనక్కెళ్ళటానికి బస్సుకి డబ్బుల్లేవని నడుచుకుంటూ వెళ్ళాం.

మా పెద్దమ్మల ఇళ్ళకెళ్తే అక్కడ సినిమా చూడటం లో మజా యే వేరు. 20 మంది 7-8 రిక్షా లెక్కి వెళ్ళటం.. ఉక్కిపోతూ కూర్చోవటం.. హాల్లో పాటలొచ్చినప్పుడు మగాళ్ళంతా బయటకెళ్ళటం.. ఫైట్లప్పుడు ఆడవాళ్ళు కబుర్లు మొదలు పెట్టడం.. ఏడుపు సీన్లలో ఆడవాళ్ళు వెక్కి వెక్కి ఏడ్వటం.. ఒకసారి ఒకావిడ చేతులూపుతూ శాపనార్థాలు పెట్టింది.. మా పక్క సీట్లో ( ఓలమ్మో.. నీదొక ఆడ జన్మేనా థూ.. దాని మొగుణ్ణి వల్లో వేసుకుంటావా.. !@%@) అంటూ.. తెగ ఏడుపు! నవ్వుకోలేక చచ్చాం..

ఒకసారి ఉండ్రాజవరం అన్న ఊర్లో టూరింగ్ టాకీస్ లో 'జగజ్జట్టీలు ' అన్న సినిమాకెళ్ళాం. ఆవూర్లో ఆడవాళ్ళకీ, మగవారి సీట్లకీ మధ్య ఒక గోడ ఉండేది. మేమా చిన్న పిల్లలం. 2 సైకిళ్ళమీద బయల్దేరాం. మగాళ్ళ సైడ్ మా అన్నయ్య.. ఆడవాళ్ళ సైడ్ లో నేనూ, మా అక్క, చెల్లీ.. (కజిన్లం ) డబ్బేమో వాడి దగ్గరే.. ఇంటర్వెల్లో భటాణీలూ, పల్లీలూ కొనుక్కొచ్చేసరికి లైట్లు ఆపేశారు. గోడ మీదనుండి.. 'పాపాయీ.. తీసుకోవే.. పిడత కింద పప్పు తెచ్చాను 3 పొట్లాలు.. ' అన్నాడు.. మేము సినిమాలో లీనమైపోయాం అప్పటికే.. ఎవరో శుభ్రం గా అందుకుని తినేసారు. విషయం సినిమా అయ్యాక తెలిసి మాకు ఎక్కడ లేని బాధా వచ్చేసింది...


టెంత్ లో అనుకుంటా పబ్లిక్ పరీక్షలప్పుడు లెక్కల పేపర్ లీకయిందని కాన్సెల్ చేసారు. పరీక్ష హాల్ కి రాగానే వార్త విని, వచ్చిన రిక్షా నే 'బాబూ.. సత్యం థియేటర్ కి తిప్పు ' అని వెళ్ళిపోయాం.

లాబ్ లో అటెండన్స్ ఇచ్చి ప్రాక్టికల్సప్పుడు ఎంత హాయిగా వెళ్ళిపోయేవాళ్ళమో .. కానీ అప్పుడప్పుడూ దారుణం గా దొరికిపోయేవాళ్ళం.. పైగా..ఎక్కువ డబ్బులు ఉండేవి కావు. దానితో లంచ్ డబ్బా లో పెట్టిందే తినటం. ఒకసారి లైట్లు తీసేశాక చీకట్లో దోశలు తింటుంటే ముందు సీట్లో అబ్బాయి నాకూ దోశలు కావాలని ఒకటే ఏడుపు...

ఒక్కోసారి మార్నింగ్ షో కెళ్ళి ఇంటర్వెల్ లో వచ్చి మాటినీ కి కొనుక్కునేవాళ్ళం. ఉదయం నుండీ సాయంత్రం దాకా 2 సినిమాలు చూసి.. కాలెజొదిలే సమయానికి ఇళ్ళకి చేరటం.. మా స్నేహితురాలిని తెచ్చి మా అమ్మని అడిగించటం.. 'ప్లీజ్ మీ అమ్మాయిని పంపమని.. ఫ్రెండ్స్ ముందు ఒప్పుకున్నా.. వాళ్ళు వెళ్ళాక రికమెండేషన్లు తెస్తావా అని తిట్లు..

మా ఇంటి ఎదురు గా ముగ్గురు అన్నదమ్ములు అందరూ మెడికల్ కాలేజ్ లో చదివేవారు. మా నాన్నగారు వాళ్ళని ఆదర్శం గా తీసుకొమ్మంటారని వాళ్ళకి తెలుసు.. ఒకసారి అందాల నటుడు శొభన్ బాబు సినిమా ఏదో చూసి వస్తున్నాను ఫ్రెండ్స్ తో.. 'ఏంటీ సినిమా నా.. ఏం చూసావ్? అనగానే.. మరీ 'శ్రీవారి ముచ్చట్లో ఏదో చెపితే ఏం బాగుంటుందని.. పక్క థియేటర్ లో ఆడిన కళా తపస్వి విశ్వనాథ్ గారి సినిమా శ్రుతి లయలు చూశామని కోసిన గుర్తు. ఏం చేయను? మా ఫ్రెండ్ శోభన్ బాబు కి వీరాభిమానాయె! తర్వాత ఎందుకైనా మంచిదని కథా, నటుల గురించి తెలుసుకున్నాను..

ఇంక యూనివర్సిటీ లో..సైకిల్ మీద వెళ్ళి బస్ టికెట్ల డబ్బు తగ్గించుకుని తిరిగినవీ.. 'చీప్ ' అని మొదటి వరస లో చూడటం... ' అందాజ్ అప్నా అప్నా ' సినిమా కెళ్తూ సరదాకి ఒకళ్ళం చీర/20 నగలూ, ఒకరు జీన్సూ/టీ, ఇంకోళ్ళు సల్వార్-కమీజ్, ఇంకోళ్ళు ధోతీ/జుబ్బా లలో వెళ్ళి నవ్వించటం..
హం ఆప్కే హై కౌన్ ఐదు సార్లు చూడటం.. ముందుగానే కథ/డైలాగులూ తెలుసుకుని ఇంగ్లిష్ సినిమా ప్రతి ముక్కా అర్థమయినట్టు నటించటం.. మదరాసులో సూపర్ స్టార్ రజనీకాంత్ వీ, బెంగుళూరు లో పవర్ స్టార్ పునీత్ వీ చూడటం.. 'ఖల్ నాయక్ ' చూద్దామని ముందుగానే 15 మందికి సైకిల్ మీద వెళ్ళి సరిగ్గా చూసుకోకుండా అడ్వాన్స్ బుకింగ్ చేస్తే.. హిందీ డబ్బింగ్ సినిమా 'ఈవిల్ డెడ్ ' అయ్యిందని 15 మంది కొట్టటానికి వస్తే పారిపోయి రావటం,

అమెరికాలో ఇంక సినిమాలు పిల్లలు పుట్టనంత కాలం వారానికొకటి చూసి హాయిగా వచ్చేవాళ్ళం.. ఓ సారి సన్నీ వేల్ లో సినిమా చూడాలని ( ఇంకో వారం లో మా పాప పుడుతుంది అనగా ) వెళ్ళాం నేనూ, మా వారూ.. చిరంజీవి సినిమా 'అన్నయ్య ' కి. టికెట్లిచ్చే ఆవిడ 'మీకు వీలు గా ఉండేందుకు ఐల్ సీట్ ఇస్తాము ' అనగానే 'అబ్బో వీళ్ళకి ఎంత దయ! ' అనుకుని వెళ్తే ఏముంది.. పట్టుమని 10 మంది కూడా లేరు హాల్లో..ఆవిడ జోక్ చేసిందని అప్పటికి అర్థం అయింది మాకు :-)

ఇలా ఇంకో వారం లో పుడతారనేదాకా కూడా చూసినందువల్లనేమో.. మా పిల్లలకీ.. బానే సినిమా పిచ్చే :-) చిన్నప్పట్నించీ వాళ్ళకి సినిమాలు అలవాటే.. కాకపోతే పాప్ కార్న్ పాకెట్లు అయ్యాక ఎవరో ఒకళ్ళం గుమ్మం దగ్గర నిలబడేవాళ్ళం అనుకోండి..

మా తాతగారి జమానా లో బళ్ళు కట్టించుకుని కారియర్లలో టవున్లకొచ్చి చూసినా.. మా తల్లిదండ్రుల జమానా లో రిక్షాల్లోనో, చేతక్ మీదో వెళ్ళి చూసినా, ఆటోల్లో, బస్సుల్లో వెళ్ళి లైన్లల్లో నుంచుని/బ్లాక్ లో కొని చూసినా.. సాఫిస్టికేటెడ్ గా ఇంటర్నెట్ లో బుక్ చేసుకుని యే సీ కార్లో వెళ్ళి కోక్, నాచోలూ తింటూ మల్టీ ప్లెక్స్ లో చూసినా.. హాల్ కెళ్ళి చూడటం లో మజా నాకయితే.. డీవీడీల్లో, టీవీలోనో, యూ ట్యూబ్ లోనో, టోరెంట్లో డవున్లోడ్ చేసి చూస్తేనో.. రాదు.

కానీ అంత టైమెక్కడేడ్సింది? ఎలాగో అలాగ వారానికో సినిమా ఖాతా లో పడకపోతే.. తెలుగు వారికి సంతృప్తి ఎక్కడిది?