గేటెడ్ కమ్యూనిటీ కథలు - మడిశన్నాక కూసింత ..

తిని తొంగుంటే చాల్దు.. మడిశన్నాక కూసింత కలాపోశన ఉన్నా లేకున్నా, సామాజిక స్పృహ అయితే ఉండాలనీ, సాటి మానవులని ఆదుకుని మనకున్నంత లో ఎదుటి వాడికి కాస్త పెట్టాలని అందరిలానే మా కాంప్లెక్స్ వాళ్ళమూ అనుకుంటూ ఉంటాం...

అందరం దాదాపు సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీల్లో వెలగబెడుతున్నాం కదా.. శంకర నేత్రాలయ, కరుణాశ్రయ (కాన్సర్ లాంటి వ్యాధులతో దీర్ఘ కాలం గా బాధ పడుతూ, మరణానికి చేరువ లో ఉన్న వారికోసం సంస్థ), అక్షయ పాత్ర (బడి పిల్లలకి మధ్యాహ్న భోజన పథకం), స్పాన్సర్ ఎ చైల్డ్ .. ల్లాంటి వాటికి ఎంతో కొంత దానం చేసినా, ఇంకా ఏదో చేయాలన్న తాపత్రయం .. మా కాలనీ వాసులని చాలా కాలం గా దహించివేస్తోంది.. కాకపోతే మనం చేసే సహాయం లో ప్రతిపైసా బాధితులకి మాత్రమే అందాలన్న ఆతృత తో అలాంటి అవకాశాల కోసం ఎదురు చూస్తూ ఉన్నాము.

మా తోటమాలి కి ఇద్దరు కూతుళ్ళు.. ఇద్దరూ కాలనీ వాసుల ఇళ్ళల్లో పనికి వచ్చేవారు. తోటమాలి, "మా బిడ్డలకి పెళ్ళిళ్ళు కాలేదు.. కుదిరాయి కానీ కట్నానికి లేదు, వెండి 50 తులాలు పెట్టాలి, ఎక్కడా? తల్లా రోగం తో తీసుకుని గుడిసె లో పడుంది.. దాని వైద్యానికే సరిపోవట్లేదు .. ఎవరు చేస్తారు?" అని బాధ పడుతూ ఉండేవాడు..

"అమ్మయ్యా!! మన సమాజ సేవ కి అర్హులు దొరికారని" మహదానందం గా అందరం విర్రవీగాం. 40 ఇళ్ళల్లో కనీసం 20 ఇళ్ళ వాళ్ళం ఈ పెళ్ళిళ్ళు జరిపించి తీరాలని, ఆ పేద తల్లి కి సంపూర్ణారోగ్యం దక్కేంత వరకూ విశ్రమించేది లేదని నిశ్చయించుకున్నాం.

ఒకావిడ పాత మంచాలు అమ్ముదామనుకున్నది వీళ్ళకే ఇచ్చేసింది.. ఇంకో ఆవిడ కుక్కర్ కొనిపెట్టింది. ఒకాయన తోటమాలి భార్యకి ఇచ్చిన మందుల చీటీ కి మందులు కొని ఇచ్చాడు.. పిల్లలు అమెరికా లో ఉన్న ఒక ఒంటరి ముసలాయన, ఆర్థిక సహాయం పెద్ద మొత్తం లో చేసారు. పెళ్ళి దగ్గర పడుతోంది అనగా.. ఆడ పిల్లలు పని మానేశారు. 10-15 రోజులు అడ్జస్ట్ చేసుకొమ్మని తోటమాలి బ్రతిమలాడగా.. ఈ మాత్రం చేయలేమా అని దయ, జాలి, అభిమానం, ముప్పిరి గొనగా అందరం సహకరించాం..

'నమో వెంకటేశా' యో లేక 'అదుర్సో' సినిమాకి మల్టీప్లెక్స్ లో టికెట్లు దొరకలేదని ఎలాగైనా చూద్దామని చిన్న థియేటర్ కి వెళ్దామని వెళ్తే మా మాలీ, వాళ్ళ కుటుంబం లో చాల మంది ఆడవాళ్ళూ, పిల్లలూ కూడా ముందు వరసల్లో కనపడ్డారు.. తోటమాలి పెద్దమ్మాయి అయితే పిల్లలని చంకలో ఎత్తుకుని ఎవర్నో అమ్మా అని పిలుస్తోంది కూడా.. ఇంటర్వెల్లో వెళ్ళి నిలదీశాను. మాలీ భార్య కూలీ కెళ్ళి వచ్చి సినిమా చూస్తోంది, కూతుళ్ళతో, అళ్ళుళ్ళతో.. మేము పెళ్ళి చేయిద్దామనుకున్న అమ్మాయిల్లో ఒకమ్మాయి పిల్ల తల్లి కూడా!!!

ఈ సంఘటన తర్వాత, సమాజ సేవ పిచ్చి కాస్త కంట్రోల్ లోకి వచ్చింది. కొత్త పని మనుషులూ, కొత్త మాలీ,.. నడుస్తోంది జీవితం. ఇంతలో అంధ్రప్రదేశ్,కర్ణాటక రాష్ట్రాల్లో వరదల వార్తలకి అందరం మళ్ళీ చలించిపోయాం.. కానీ ఎవ్వరికీ అపాత్ర దానం చేయకూడదన్న సంకల్పమాయె.. ఏం చేస్తాం? ఒకరెవరో వాన్ లో వస్తువులూ, ఆహార పదార్థాలూ ఇచ్చి వస్తాం అంటే ఇల్లంతా ఖాళీ చేసి నాలుగు వాన్లు పట్టేంత సామాగ్రి చేసాం. 2 ట్రిప్పుల్లో సామాన్లు 300 కిలో మీటర్లు డ్రైవ్ చేసి మరీ ఇచ్చి వచ్చాం.

తర్వాత మళ్ళీ మా సమాజ సేవ కిక్ వచ్చి ఏం చేయవచ్చా అని ఝండా కఱ్ఱ కింద మీటింగ్ పెట్టాం.. ఏం చేసినా తక్కువే వరద బాధితులకి .. మేము చూసి వచ్చిన ఊళ్ళల్లో ఒక ఊళ్ళో స్కూల్ కి గదులు కూలిపోయాయి.. అవి కట్టిస్తే? అన్న ఆలోచన వచ్చింది. 'అబ్బే చూశాం కదా ఎంత మోసపోయామో.. చస్తే డబ్బులిచ్చేదు లేదని.. మనమే వెళ్ళి శ్రమ దానం చేద్దాం అని ప్రపోజల్ వచ్చింది. అంతే.. అది దావానం లా వ్యాపించింది. పిల్లలకి కూడా సమాజ సేవ పట్ల అవగాహన వస్తుంది అని ఇంక ఆగేది లేదని అందరం వెళ్దాం అని ప్లానింగ్ మొదలు పెట్టేసాం..

వాల్వో ఏ సీ బస్సూ, రాత్రి అక్కడే ఉంటాము కాబట్టి ఒక నలభై కి.మీ. దూరం లో ఉన్న మంచి ఏ సీ హోటల్లో గదులూ బుక్కయ్యాయి. మాకెవ్వరికీ ఇటుకలెత్తటం, మాల్ కలపటం, గోడలు కట్టటం రాదు.. అందుకని ఒక మేస్త్రీ, కూలీ ని మాట్లాడుకున్నాం గైడ్ చేసేందుకు.. దెబ్బలు తగిలితే వాడటానికి ప్రథమ చికిత్స సామాగ్రి, తినుబండారాలు లాంటివి అన్నీ వేసుకుని ఒక శుభ ముహూర్తాన, శుక్రవారాన బయల్దేరాం. అందరి మొహాల్లో, మదర్ థెరెస్సాల్లా, బాబా ఆంప్టేల్లా వద్దన్నా తేజస్సు ఉట్టిపడుతోంది, ఒలికిపోతోంది,...

శనివారం అరపూట తయారవటానికీ, పని అర్థం చేసుకోవటానికీ పట్టింది. ఈలోగా లంచ్ బ్రేక్. సరే తిన్నాక విశ్రాంతి,.. మళ్ళీ మొదలు పెట్టి నాలుగిటకలు వంకర టింకర గా పెడుతూ ఫొటోలు తీసుకునేసరికి సూర్యాస్తమయం! ఈలోగా చిన్న చిన్న దెబ్బలూ, బాండేజిలూ, పిల్లలకి అలుపూ, విరామాలూ, టీ బ్రేకూ..

మళ్ళీ మర్నాటికి వచ్చేసరికి గోడ ఒక పక్క కూలి ఉంది.. నిలిచి ఉన్న గోడకూడా ఏదో చెప్పలేని తేడా తో .. ఉంది. మేము మాట్లాడుకున్న కూలి ఎగ్గొట్టాడు ఆవేళ. మేస్త్రీ.. "పోన్లెండి ఈ గోడ నేను చూసుకుంటాను.. వేరే వైపు మొదలెట్టండి" అన్నాడు.. పిల్లలు 10 నిమిషాల్లో జారుకోగా ఆడవారు అరగంటకీ, మధ్యవయస్కులు ముప్పావుగంటకీ మాయం! మిగిలిన వారు అపసోపాలు పడుతూ, ఏదో మూడడుగుల ఎత్తు గోడ కట్టారు. సాయంత్రం త్వరగా బయల్దేరదామని ఒకటే పోరు అందరూ.

దానితో పని అక్కడే వదిలేసి.. మేస్త్రీ తో మాట్లాడి కట్టినంతవరకూ క్యూరింగ్ అవీ చేయమని.. బెంగుళూరికి చేరుకున్నాక డబ్బు పంపిస్తామనీ, దానితో పని పూర్తి చేయాలనీ చెప్పి బయట పడ్డాం. మా తిండి తిప్పలకీ, షోకులకీ, హోటల్కీ, బస్సుకీ, దోవలో పెట్టిన చిల్లర ఖర్చులకీ.. 2 స్కూళ్ళు కట్టచ్చేమో!! :-)

తర్వాత మళ్ళీ శ్రమ దానం టైప్ సేవ జోలికెళ్ళద్దని అనుకున్నాం.. ఆరు నెలలు గా ఎవరూ వాలంటీరింగ్ ఐడియాల చర్చ చేయట్లేదు.. అని అనుకుంటూ ఉన్నాను.

మొన్నీ మధ్య మా ఇస్త్రీ అమ్మాయి తన బిజినెస్ వేరే వాళ్ళకి అమ్మేసినట్టుంది.. కొత్త కుటుంబం వస్తోంది బట్టలు తీసుకెళ్ళటానికి. వాళ్ళబ్బాయి భార్గవ (8) చాలా చురుకు! పెద్ద లెక్కని ఇట్టే చేసేస్తాడు. వాడికి ఒక తమ్ముడూ, చెల్లెలూ..

"ఏరా స్కూల్ కెళ్ళవా?" అంటే "వెళ్తాను ఆంటీ.." అంటాడు.. "మరి పది అవుతోంది .." అంటే.. "ఇదిగో ఈ బట్టలు తీసుకెళ్ళి వెళ్తాను ఆంటీ.." అని!!

ఒక నెల గడిచాక వీడికి చదువు చెప్తేనో? అని ఆలోచించాను.. ఉత్సాహం గా వాళ్ళ నాన్న తో మాట్లాడితే తెలిసింది.. కాలనీ లో నాకన్నా ముందు బోల్డు మంది లైన్లో ఉన్నారని. వాళ్ళకి చదువు చెప్పటానికి 'ఆల్ మోస్ట్' కొట్టుకుంటున్నారని. ఈలోగా ఒకాయన .. మాకు చాన్స్ లేకుండా ప్రభుత్వ పాఠశాల నుండి తీసేసి.. ప్రైవేట్ స్కూల్లో వాళ్ళకి ఫీజు కట్టేసారని.. పుస్తకాలూ, యూనీఫాంలూ కొనేసారనీ :-( ఏం చేస్తాం.. మళ్ళీ సమాజ సేవ భాగ్యం తృటి లో తప్పిందని నిట్టూర్చాను..

ఈలోగా వెయ్యి కళ్ళతో చుట్టూ గమనిస్తూనే ఉంటాను దొరక్క పోతుందా ఏదైనా అవకాశం అని... మీకూ ఏమైనా ఐడియాలుంటే చెప్పేయండే? ఇంకోళ్ళు కొట్టేసేలోపల నేను వాడేసుకుంటాను ఆ ఐడియాల్ని..

PS: టపా సరదాగా రాసినా నిజానికి నాకు అందర్నీ చూస్తే చాలా గర్వం గా ఉంటుంది. అందరూ ఏదో ఒక ఆర్గనైజేషన్ లో ఆక్టివ్ గా ఉంటారు, వాళ్ళ ఊళ్ళల్లో, పేద చుట్టాలకీ, లేక వారి పని వాళ్ళకీ, చదివిన స్కూల్ కీ, ప్రకృతి ఉత్పాతాలవల్ల దెబ్బ తిన్నవారికీ ఎంతో కొంత సహాయం చేస్తూనే ఉంటారు..

పాత గేటెడ్ కమ్యూనిటీ కథలు..


http://krishna-diary.blogspot.com/2010/06/blog-post_26.html

http://krishna-diary.blogspot.com/2010/06/blog-post_05.html