స్పోర్ట్స్ డే కి ఎనిమిది వందలీయి..

“అమ్మా!! రేపు 800 రూపాయలియ్యాలి స్కూల్లో.. కవర్ లో పెట్టి ఇచ్చేయ్..” అంది చాలా మామూలు గా మా పెద్దది.

“ఎందుకు? స్కూల్లో పనీ పాటా లేనట్టుంది! ఎప్పుడు చూడు.. ఎనిమిది వందలియ్యి, వెయ్యియ్యి.. అంటూ... “

“స్పోర్ట్స్ డే కి’ (ఏంటింత వివరం అడుగుతావు? అన్నట్టు మొహం పెట్టి)

“మీ స్కూల్ వాళ్లు స్పోర్ట్స్ డే చేస్తే నేనెందుకియ్యాలి? నువ్వే ఆటా ఆడట్లేదు కదా! ”

“అమ్మా!! మేం ఆడకపోయినా డ్రిల్ ఉంటుంది కదా.. మాకు ఒకేరకం బట్టలు కుట్టించాలి కదా!”

“స్కూల్ డ్రెస్ వేసుకుని ఏడవచ్చు కదా!.. “

“అమ్మా.. ఇదేమీ కంపల్సరీ కాదు. కానీ ‘strongly encouraged’ అని మా ప్రిన్సిపాల్ చెప్పారు. ప్రాక్టీస్ కి రాని వాళ్లకి పాఠాలు ఉండవు. ఊర్కే తరగతి గది లో కూర్చోవాలి. మా క్లాస్ వాళ్లల్లో వెళ్లని వాళ్లు లేరు.ఒక్క అమ్మాయి కి కాలు లేదు కాబట్టి ఆ అమ్మాయి ఒక్కత్తే ఉంటుంది. నీ ఇష్టం ” అని చేతులెత్తి నిరసన చూపించి వెళ్లిపోయింది మా అమ్మాయి.

ఈ సంవత్సరం ఇప్పటికే ఎన్ని సార్లు ముక్కు పిండి వసూలు చేశారో! దీనికి వెయ్యి, దానికి మూడు వేలు.. అంటూ.. టైలర్ల తో ఏదో ఒప్పందం ఉండే ఉంటుంది. ఏదో ప్రోగ్రాం పెట్టి నాట్యం పెట్టటం..నాలుగు వేల మంది విద్యార్థులకి బట్టలు కుట్టే కాంట్రాక్ట్.. పైగా.. ఆ చెత్త డ్రస్సులు పిచ్చి బట్ట తో, ధగ ధగ మెరిసేలా కుట్టిస్తారు ఇంకోసారి ఇంట్లో వేసుకోవటానికి కూడా లేకుండా..ఎరుపు, మామిడి పండు పసుపు, వంగపండు రంగు, నారింజ రంగు చారలతో, అడ్డదిడ్డమైన కాంబినేషన్ల గుడ్డల మీద జరీ పోగు..వేసుకోవటానికుండదు, దాచుకోలేము. ఏ కార్యక్రమమైనా event management కి ఇచ్చేసి, అక్కడే తిండి అవీ కూడా యాభై కి నూడిల్స్, ఇరవై కి చిప్స్, ఐస్ క్రీం కి యాభై.. వేదిక ‘నలంకరించిన’ ముఖ్య అతిథులకి పుష్ప గుచ్చాలు, పెద్ద షామియానా, వీడియో,ఫోటోలు తీసి వాటికి మళ్లీ పిల్లల దగ్గర్నించి వసూలు చేయటం.. కార్లతో రోడ్డంతా జామ్ అయిపోవటం..

పిక్నిక్ అని రిసార్ట్ లకి తీసుకెళ్లటం .. విహార యాత్రలకి విదేశాలు తీసుకెళ్లటం.. అంతెందుకు? వారం లో ఐదు రోజుల్లో మూడు రకాల యూనీఫారాలు..పుట్టిన రోజుకి స్కూల్లో పంచటానికి ఖరీదైన చాక్లెట్ బార్లు, బట్టలు, పార్టీలు,..క్రిస్మస్ కి గిఫ్టులు..

చిన్నప్పుడు మా బళ్లో కార్యక్రమాలు గుర్తొచ్చాయి... మా బడి వార్షికోత్సవాలకి ‘మా తెలుగు తల్లికి’ పాట కి నాట్యం. మా టీచర్ గారు ఎలా చేయాలో ఎంతో చక్కగా నేర్పించారు కానీ అందర్నీ పట్టు లంగాలు వేసుకుని రమ్మన్నారు. మా అమ్మకి పెళ్ళప్పుడు కొన్న చీరలు మూడు. ఏదో వాటిల్లోంచి ఒకటి చింపించి నాకూ, మా చెల్లికీ కుట్టించింది కాబట్టి, ఏ కార్యక్రమం అయినా అవే వేసుకునేవాళ్ళం. పైగా మా భాగం అవగానే, అవీ కుట్టించుకోలేని పిల్లలు గబగబా మా బట్టలు వేసుకుని చేసేవారు. ఈ డాన్స్ లో మరి అందరమూ వేయాలి. తల నొప్పయిపోయింది మా టీచర్ గార్కి. ఇద్దరికి కనీసం మెరుపు పరికిణీలున్నాయని ఉన్నారు, మా చెల్లి పరికిణీ కుట్లు రెండు తీసి నా స్నేహితురాలు వేసుకుంది. ఇంకో ఇద్దరు అప్పు తెచ్చుకుని తంటాలు పడ్డారు. ఒకమ్మాయి కి ఆ భాగ్యమూ లేక నాట్యం లో పాలు పంచుకోలేకపోయింది. ఆ అమ్మాయి ఒకటే ఏడుపు. కళ్లల్లో నీళ్లు తిరిగి అప్పు తెచ్చుకున్న పరికిణీలు వెనక్కి ఇవ్వమని ఆ ఇద్దరు పిల్లలకీ చెప్పి, ఇద్దరి చేత ధోవతులు కట్టించి, మీసాలు గా కాటుక దిద్ది మగ వారిగా మార్చి, మిగిలిన ఒకరికి తన చీర ఇచ్చి తెలుగు తల్లిని చేసిన మా పంతులమ్మ గుర్తొచ్చి, ‘ఆ నాటి చదువులు, ఆ గురువులు, మధ్యతరగతి విద్యార్థులు వారి ఆర్ధిక స్థాయి.’. అలా పాత జ్ఞాపకాల్లోకి జారుకున్నాను.

వేదిక మీద పాత కాలం టేబుల్, మీద ఒక చీర, మా ఇంటినుంచి తెచ్చి ఒక ఫ్లవర్ వేజూ, సంవత్సరానికోసారి మైక్ తెస్తే గొప్ప, ఆగస్ట్ పదిహేనుకీ, జనవరి ఇరవయ్యారుకీ పది పైసల చాక్లేట్లు పంచితే గొప్ప.. ఇంట్లో ఏడిస్తే వచ్చే తల్లిదండ్రులు..వాళ్లల్లో కార్లల్లో వచ్చేదేవరని?

పిక్నిక్ కి పబ్లిక్ గార్డెన్ కి తీసుకెళ్తేనే, సగం మంది వచ్చేవారు కాదు. శ్రీశైలం, నాగార్జున సాగర్ కి రెండు రోజులు వెళ్లటానికి ఏడ్చి, నిరాహార దీక్షలు.. వేసిన ఒట్లు తలచుకుంటే నవ్వొచ్చింది. సగం సంవత్సరం దాకా శని వారం వేయాల్సిన తెల్ల యూనీఫారం లేక, బూట్లు లేక ఎంతమంది దెబ్బలు తినేవారో, చేతిపని క్లాస్ లో సంచీ కుట్టాలంటే ఇంట్లో బట్ట కొనక ప్రతి క్లాస్ కీ ఒక్కో దెబ్బ తినే పిల్లలు గుర్తొచ్చారు.. అంతెందుకు నాలుగైదు పాఠాలు అయ్యాక కూడా పుస్తకాలు కొననివారెందరో, టిఫిన్ బాక్స్ లో నిమ్మకాయ పులిహార తప్ప తేని వాళ్ల సంగతో? పుట్టిన రోజున కూడా కొత్త దుస్తులు లేక యూనీఫారం లో వచ్చిన పిల్లలు గుర్తొచ్చారు.. ఇటుక బట్టీ లో పని చేసే కార్మికుడి కొడుకు స్కూల్ ఫీజు కట్టలేక మానేస్తుంటే అందరమూ కొద్ది కొద్దిగా వేసుకుని కట్టిన జ్ఞాపకం ఒకటి వచ్చింది. మనసు చేదయిపోయింది. నాకింతే తెలుసు.. ఈ మాత్రం లేని వాళ్ల కథలు ఎన్ని వినలేదు? ...

వీళ్లకి విలువ తెలియదు.. కాస్త విలువ నేర్పాలి.. దృడం గా నిశ్చయించుకున్నాను.

మా పెద్దది మళ్లీ వచ్చింది..

“అమ్మా! మన ప్రింటర్ మళ్లీ పని చెయ్యట్లేదు.. ప్రాజెక్ట్ ఎల్లుండి లోపల ఇచ్చెయ్యాలి.. ఎలా? బయట చేయిస్తావా?, ఈ ప్రింటర్ ని తీసేసి మనం కొత్తది కొనాలమ్మా!” అంది విసుగ్గా మొహం పెట్టి.

నేను గంభీరం గా కూర్చున్నాను. అది పట్టించుకోకుండా..

“అమ్మా! చదువుకునే గది లో ఫాన్ శబ్దం వస్తోంది. అది కూడా.. “ అంటూ నా మొహం లో భావాల్ని చూసి..

“I know I know..వెనక గుడిసెల్లో పిల్లలకి ఫ్యాన్ వదిలేయ్, గది లేదు, చదువే సరిగ్గా లేదు..”

“కాదు తల్లీ.. మీకు ప్రింటర్ ఉంది ఇంట్లో! ఎంత మంచి సదుపాయం? ఎందరికి ఉంటుంది? కాస్త చుట్టూ చూడు. ఆ బొమ్మలేవో చేత్తో వేయచ్చుకదా! “

అదొక రకమైన చూపు చూసి.. “అమ్మా! నేను బొమ్మ వేసేస్స్తాలే.. డోంట్ వర్రీ.. BTW,.. మా ఫ్రెండ్స్ ఇంట్లో wii, kinnect,DS, కిండిల్, పీ యెస్ పీ, ipod, laptop అచ్చం గా వారికే ఉన్నాయి. కొందరికి ఇ-పాడ్ ఇంకా చాలా చాలా ఉన్నాయి.” అని ఎఫెక్ట్ కోసం ఆగి అప్పుడప్పుడూ నేను కొట్టే సినిమా డైలాగ్ “ప్రింటర్ తో పాటూ వాళ్లకి అమ్మ కూడా ఉంది” అని నవ్వేసింది..

ఒక్కసారి గా “ఈ ఫౌంటెన్ పెన్ను ఏదో క్లాస్ లో ఉన్నప్పుడు మా నాన్న కొనిచ్చాడు.. ఇరవయ్యేళ్లు దాచుకున్నాను. నువ్వు నెలకి ఇరవై పెన్నులు పోగొడుతున్నావు.. గుడ్డి దీపం లో చదువుకుని పైకొచ్చాను...” అని చెప్తున్న మా నాన్నగారి వీడియో.. నా కళ్లముందు ఒక్కసారి గా ఆటో ప్లే అయిపోయింది.