ఆల్ రౌండర్ సుబ్బు గాడి కబుర్లు..

ఇంటి నుంచి పని చేస్తున్నాను కదా.. కాస్త కులాసా గా పడక్కుర్చీ లో కాళ్లు జాపుకుని, లాప్ టాప్ లో సినిమా పాటలు పెట్టుకుని, మధ్యాహ్నం భోజనం తాలూకు సుషుప్తావస్థ లో జోగుతూ,  మధ్యలో ఉలిక్కి పడి ‘ఎవరైనా పింగ్ చేశారా?‘ అని చూసుకుంటుండగా   ‘డింగు’మంటూ కాలింగ్ బెల్ మోగింది. ఉలిక్కి పడి లేచి తలుపు తీసేపాటికి. మా చిన్నమ్మాయి తలుపు తోసుకుని వచ్చి విసురు గా సంచీలు ఓపక్క విసిరి ‘హుం’ అనుకుంటూ లోపలకి వెళ్లిపోయింది.

ఏమైందో ఏంటో నని నేను లేచి వెనగ్గా వెళ్లి కాసిని ఊసుబోక కబుర్లు చెప్పి, నెమ్మది గా  ఆ విసుగు కి కారణం ఏంటో కనుక్కుంటే తేలింది... క్లాస్ టెస్టుల మార్కులు ఇచ్చారు, దీనికి పదిహేడు మార్కులొచ్చాయి ఇరవై కి.

 ‘ఓస్.. ఆ మాత్రానికేనా?.. బాగానే వచ్చాయి కదే? ఇరవై కి పదిహేను దాటితే చాల్లే..’ అని తేలిగ్గా తీసిపడేసి నా పని నేను చేసుకుంటున్నాను..

‘ఇరవై కి పదిహేడంటే, వందకి ఎంతన్నట్టు?’ అడిగింది.

‘నన్నడుగుతావా? నువ్వే కట్టు లెక్క! నేర్చుకున్నావు కదా.. పర్సెంటేజ్ కట్టటం..’

‘ఓకే..ఓకే.. చూస్తాను..‘ అని పావుగంట ప్రయత్నించి.. నెమ్మదిగా తేల్చేసింది.. ‘ఇలాగ ఆడ్ నంబర్లకి పర్సెంటేజ్ లు కట్టలేరు. మా టీచర్ చెప్పింది.’

ఇంక మా టీచర్ చెప్పింది అన్న మాట ఫైనల్! దానికి తిరుగు లేదు. ప్రపంచం లో ఏ ఆర్గ్యుమెంటూ ఇక పని చేయదు. టీచర్ ఏది చెప్తే అదే రైటు. అంతే కాదు టీచర్ ఏం చెప్పినా, పిల్లలకి ‘ఏవిధంగా’ అర్థమయితే అదే రైటు..

‘ఆహా.. మరాలంటప్పుడు ఒక బిట్ ప్రశ్న ఎక్కువ రాయటమో, ఒక ప్రశ్న మానేయటమో చేయాల్సింది..’

‘అమ్మా.. రాసేటప్పుడు ఎలా తెలుస్తుంది? రాసినప్పుడు ఇరవై కి ఇరవై వస్తాయనుకున్నా!’

‘సర్లే..ఇంతకీ సుబ్బుగాడికెన్నొచ్చాయే?.. పక్కింటి భవానీ కి?’

కోపం గా చూస్తూ ‘సుబ్బు కాదు, శుభ్రోతో  అని ఎన్నిసార్లు చెప్పా! నీకు..’ అని అంతలోనే మొహం అదోలా పెట్టి..’నీకు తెలుసు కదమ్మా.. ఇరవై కి ఇరవై..’  

నవ్వొచ్చింది నాకు.. ఎప్పుడూ ఈ సమాధానం లో మార్పుండదు.. ప్రతి సబ్జెక్టు లోనూ వంద శాతం.. మార్కులే..  ఒక క్వార్టర్ మొత్తం లో కొన్ని చెప్పి, కొన్ని ముందస్తు గా చెప్పకుండా పెట్టిన వివిధ పరీక్షల్లో, ఒక్కసారైనా ఒక్క మార్కైనా తక్కువ వస్తుందేమోనని చూస్తాను.

వాళ్లకి తక్కువ రావాలని నా కోరికయితే కాదు.. కానీ.. అసలు అంతలా ఎలాగ చదవగలుగుతున్నారని నాకు ఆశ్చర్యం... అబ్బే.. నేను ఇంతవరకూ వాళ్లకి ఒక సబ్జెక్ట్ లో అరమార్కు తక్కువ వచ్చినట్లు ఎప్పుడూ వినలేదు. ఒక్కోసారి భవానీ కి అటూ ఇటూ అవటం విన్నాను. కానీ సుబ్బు? నో వే! వాళ్లమ్మ ఉత్తర ప్రదేశ్, నాన్న బెంగాలీ. IIT టాపర్లు. ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నారు. తల్లి తన పెద్ద ఉద్యోగం పిల్లలకి దిశా నిర్దేశం చేయటానికే మానేసి అహర్నిశలూ కష్టపడుతుందని విన్నాను. బస్ లో వస్తే చుట్టూ తిప్పి తెచ్చి పిల్లవాడి 'క్రియేటివ్' సమయం వృధా అవుతుందని రోజూ ఆవిడే పిల్లవాడిని దింపి తెచ్చుకుంటుందని విన్నాను. చాలా సార్లు స్కూల్లో ఆవిడని చూశాను, కొంత పరిచయం ఉంది.

వారం దాటాకా, త్రైమాసిక పరీక్షల మార్కులిచ్చేసారు. క్లాస్ లో పదమూడో రాంక్ వచ్చింది దీనికి. 538/600. ‘చాలా మంచి మార్కులు’ .. అని మనస్పూర్తి గా మెచ్చుకున్నాను. రాంక్ ఎంతైతే నేంటి? దానికే ఆనందం గా లేదు. మొహం అంతా అదోలా పెట్టుకుని తిరిగింది ఒక పూట. సాయంత్రానికి వచ్చి కూర్చుంది. 

‘అమ్మా! నువ్వు.. ఈసారి సుబ్బుగాడికి ఎన్నొచ్చాయో ఎందుకడగ లేదు?’

‘అమ్మలూ.. అది నాకు అనవసరం. చిన్న చిన్న టెస్టులకి సరదా గా అడుగుతాను. కానీ I really don’t care.. సుబ్బుగాడికి తల్లిని నేను కాదు.. అయినా వాడికీ , భవానీకీ మొదటి రెండు రాంకులు వచ్చే ఉంటాయి. నాకు తెలుసు’

కొన్ని క్షణాల ఆలోచన తర్వాత..

‘కానీ వాడికన్నా నాకు మార్కులు తక్కువ వచ్చినందుకు నీకు బాధ కలగలేదా?’

‘ఎందుకు అలాగ అడుగు తున్నావు? నేనేమైనా ఆనందం గా లేనని నీకనిపించిందా?’

‘లుక్ అమ్మా..  ప్రతి పేరెంట్ కీ వాళ్ల వార్డ్ కి మొదటి రాంక్ రావాలని ఉంటుందని నాకు తెలుసు. కానీ.. సుబ్బు గాడికి ఎన్ని మార్కులొచ్చాయో నీకు తెలుసా? 599/600. వాడికే ఫస్ట్ రాంక్. రెండో రాంక్ భావీ కి! దానికి 595/600. నేను వాళ్లతో కంపీట్ అయి ఫస్ట్ రాంక్ తెచ్చుకోవాలంటే.. ప్రతి క్లాస్ టెస్ట్ లో ఒక్కసారి కూడా I can not afford to lose even half a mark.. that means, I have to be 100% prepared all the time. I can not fall sick,or simply take a day off. I need to be at school every single day, fully prepared, so I can attend every single surprise test,.. ‘

‘హ్మ్మ్.. కానీ, నేను నిన్న ఫస్ట్ ప్లేస్ లో ఉండి తీరాలని ఎప్పుడైనా పట్టు పట్టానా? ‘

‘ఇప్పటి వరకూ అలాగ అనలేదు. కానీ.. నేనే చెప్తున్నా.. మీరిద్దరూ బాధ పడను.. అని అంటే.. నాకు హాయిగా ఉంటుంది’

ఈ మధ్య దీని ఫ్రెండ్స్ లో ఈ ట్రెండ్ బాగా గమనిస్తున్నాను. ప్రతి వాళ్లూ 'ధోనీ, తారే జామీన్ పే..' లు చూసేసి మంచి మార్కులు తెచ్చుకునే పిల్లల గురించి కచ్చగా ‘నెర్డు’లని, వాళ్లకి ఇంకే వ్యాపకం లేదని.. అదంతా ఒక ‘అన్ కూల్’ వ్యవహారం అని అనటం. తల్లిదండ్రులు కూడా ‘మా పిల్లలని మేము గుడ్డిగా చదువు అని వాళ్లని తొయ్యం.. ఫలానా వాళ్లల్లాగా.’ అంటూ, ఇంట్లో మాత్రం రహస్యం గా బెత్తాలు విరగదీసి మరీ చదివించటం..

‘యా.. మేమేం బాధ పడం.. నీ సంగతి నువ్వు చూసుకో.. 100% తయారీ తో వెళ్లి రాయటం లో తప్పు లేదు. అదేమీ.. పెద్ద ‘nerdish/uncool’ ఏమీ కాదు. ఇంక ఒక పూట స్కూల్ కి వెళ్లాలనిపించలేకనో లేక అనారోగ్యం వల్లనో వెళ్లలేక మార్కులు తగ్గితే దానికి మనమేమీ చేయనక్కరలేదు..సంతోషం గా చదవగలిగినంత చదువు. శ్రద్ధ గా పరీక్షలు రాయి అది చాలు.’  అని చెప్పా..

అప్పటితో ఆ టాపిక్ అయిపోయింది.

ఆలోచిస్తూ కూర్చున్నాను. దీని క్లాస్మేట్ తల్లి కూడా ఇలాంటి సంభాషణ ఈ కాలం పిల్లలకి ఎంత క్లారిటీ.. అంతే కాదు.. ఒక నాలుగో తరగతి పిల్ల తల్లిదండ్రుల దగ్గర తన ఆర్గ్యుమెంట్ ఎంత ధైర్యం గా చెప్తోంది.. తనకి రాంక్ రాకపోవటానికి థీరీలు చెప్పి, సమర్ధించుకుని మేము ప్రశించకుండా ముందరి కాళ్లకి బంధాలు వేయటానికి ప్రయత్నిస్తోంది.  మేము చదువుకున్నప్పుడు .. ప్రోగ్రెస్ కార్డ్.. ఎప్పుడూ.. ఫ్లయింగ్ సాసర్ లా విసిరేస్తే మళ్లీ తెచ్చుకోవటం..సంతకం చేయమని బ్రతిమలాడుకోవటం తప్ప ప్రశ్నించింది చాలా తక్కువ సందర్భాల్లో..

సుబ్బు గాడికి క్రితం ఏడు కూడా, అన్నింటిలోనూ ఫస్టే.. చదువే కాదు, లెక్కల క్విజ్, ఒలింపియాడ్లు, ఈత, చెస్, తైక్వాండో.. టెన్నిస్ ఏడు గోల్డ్ మెడల్స్...   మా పిల్లల గురువు గారి దగ్గరే సుబ్బు గాడు సంగీతం నేర్చుకుంటాడు. ప్రతి సంవత్సరం సంగీతం స్కూల్ వార్షికోత్సవం లో కనిపిస్తాడు. ఓ మాదిరి గా పాడతాడు. ‘exceptional,gifted...’ అయితే కాడు. కానీ, ఒక్క పాట హార్మోనియం వాయిస్తూ మరీ పాడి, వాళ్ళక్క పాడినప్పుడు తబలా మీద వాయిద్య సహకారం ఇచ్చాడు.  

‘వార్నీ.. వీడికి తెలియని విద్య అంటూ ఉందా? అసలు?’ అనుకున్నా.   ఏది ఏమైనా, సుబ్బు గాడిని పరిశీలించటం గత మూడేళ్లుగా నాకొక హాబీ అయిపోయింది.. గత నెల్లో స్కూల్లో ఏదో సైన్స్ ఎక్జిబిషన్ అంటే వెళ్లాం.. మా అమ్మాయి ప్రాజెక్ట్ అయితే వాళ్లు ఎంచుకోలేదు కానీ సుబ్బు, భవానీ ఒకే ప్రాజెక్ట్ చేసినట్టున్నారు. నేను వెళ్లి దాని గురించి అతని వాక్చాతుర్యం గురించి కూడా తెలుసుకున్నాను. చాలా ఉత్సాహంగా, సరదాగా నవ్వుతూ, మధ్యలో భవానీ మీద జోకులు కూడా వేస్తున్నాడు.  ఈ అబ్బాయి నిజంగా ‘exceptional’ అని ఒక ముద్ర మనసులో వేసేసాను.

ఈ మధ్య కూరగాయలు కొంటుంటే, పక్కనే సుబ్బు తల్లి.. పలకరింపు గా నవ్వింది. కుశల ప్రశ్నలయ్యాకా, ‘సంగీతం మాస్టారు ఎందుకో మా అబ్బాయి కి నచ్చట్లేదండీ ఈ మధ్య.. ఎంత బాగా పాడినా.. బాగా పాడటం లేదని దెబ్బలాడుతున్నాడు ఆయన. అసలు మా అబ్బాయి సంగతి తెలుసు కదా.. వాడు పర్ఫెక్ట్. వాడికే తప్పులు పడుతున్నాడు. ఆయన తీరు నాకూ పెద్దగా నచ్చట్లేదు. మీకు ఎలా ఉన్నాడు ఆయన?’ అని అడిగారు.

‘ఏమో నండీ.. మా పిల్ల ఎప్పుడూ అల్లరి చిల్లర గా పెద్దగా ప్రాక్టీస్ చేయకుండా వెళ్తుంది. ఆయన ఓపిగ్గా చెప్తున్నారు అనిపిస్తుంది. మా చిన్నప్పటి టీచర్ అయితే, కళ్ళు కిటికీ వైపో,  గడియారం వైపుకో తిరిగితే కూడా క్లాస్ ఆపేసి పొమ్మనేది. బోల్డు తిట్లు తిట్టేది. ‘ అన్నాను. 

‘అదీ నిజమే.. కానీ మావాడు బాగా ఇరిటేట్ అవుతున్నాడు. భరించలేకపోతున్నాడు.He is very sensitive you know.. ’ అనేసిందావిడ. నేనేమనాలో తెలియక ఊరుకుండిపోయాను. 

ఈలోగా, ఓ రోజు మా చిన్నది ఇంటికొచ్చి ‘అమ్మా.. ఇవ్వాళ్ల స్కూల్లో సుబ్బు చాలా ఏడ్చాడు. ఎర్రగా అయిపోయాడు. తెలుసా? అదీ ఎందుకో తెలుసా? సైన్స్ క్విజ్ లో వాడికన్నా భావీ కి ఒక్క మార్కు ఎక్కువ వచ్చిందని.. ‘just for one mark ‘ అమ్మా.. ఛీ అంత మంది లో ఒక సైన్స్ క్విజ్ గురించి ఏడవటం నాకైతే చాలా సిల్లీ అనిపించింది..’ అంది.

ఈ ఫస్ట్ వచ్చి తీరాలనే జబ్బు వీడికి ఇంత బలం గా ఉందన్నమాట.. అనుకున్నాను.

 ఈమధ్య  ఆధార్ కార్డులకి ఫోటోల కోసం లైన్లో నుంచున్నా. చాలా రద్దీ గా ఉంది. ఒక గంటైనా పట్టేట్టు ఉంది. పక్క లైన్లో సుబ్బు తల్లి కనిపించింది. పిచ్చాపాటీ మొదలు పెట్టాం.

‘సంగీతం మానేశాడండీ మావాడు’

‘అయ్యో! అదేంటి? పాట, హార్మోనియం, తబలా.. అన్నీ చేస్తాడు. ఆల్ రౌండర్ అనుకుంటాము మేము.. ఏమైంది?’

‘సంగీతం సార్ ఒకసారి సరిగ్గా శృతి లో పాడటం లేదని తిట్టాడు. దానితో he got terribly hurt!. ఇలాగైతే ఇక సంగీతం చెప్పను. ఒక్క మాట కూడా అనకూడదంటే ఎలాగ? అన్నాడాయన. మా వాడు కొద్దిగా మొండి గా ‘నేనే కరెక్ట్ పాడుతున్నాను..’ అని ఇంకా అలాగే తప్పు శృతి లో పాడుతూ ఉన్నాడు. దానితో ఆయన కి కోపం వచ్చి నీకు అన్నీ వచ్చనుకుంటున్నావా? ప్రతివాడికీ అన్నీ రావు ప్రపంచం లో గుర్తుంచుకో.. నీకు పాడాలనిపించినప్పుడు నాకు ఫోన్ చేయి.. అప్పుడే వస్తాను. అని వెళ్లి పోయాడాయన. తర్వాత ఫోన్ చేద్దాం అంటే.. ‘నాకే తప్పులు పట్టిన వాళ్లతోనేను మాట్లాడను అని భీష్మించుకు కూర్చున్నాడు.  ఆతర్వాత సార్ గారే కాల్ చేసి ఒక్కసారి మాట్లాడతాను అబ్బాయితో.. అని ఎంత బ్రతిమలాడినా ఒక్క క్షణానికి కూడా ఫోన్ దగ్గరకి రాలేదు. నోరు విప్పలేదు.గురువు గారు ఇంటికి వచ్చి మాట్లాడతానంటే బాత్ రూమ్ లోకెళ్ళి ఆయన ఇంట్లోంచి వెళ్లేంత వరకూ బయటకి రాలేదు.. ఇంక చేసేది లేక ఆయన దగ్గర మాన్పించేసాం మీము.. మళ్లీ ఒక మంచి సంగీతం మాష్టారిని వెతకాలి..’ అని నిట్టూర్చింది ఆవిడ. 
అంతలోనే మళ్లీ సద్దుకుని..

 ‘అయినా మా అబ్బాయి బ్రిలియంట్ కిడ్. ఒక్క క్షణం వేస్ట్ చేయడు. ఎప్పుడూ జ్ఞాన సాధన లోనే నిమగ్నమై ఉంటాడు. ఖాళీ గా ఉండటమే వాడికి రాదు. అలాంటి వాడిని పట్టుకుని నీకిది రాదు, అది రాదు అంటే వాడికి కోపం రాదూ? అసలే వీడు చాలా సెన్సిటివ్. ఇప్పటి వరకూ మా వాడు పాల్గొని ఓడినది అంటూ ఏదీ లేదు. సార్ దే తప్పు.ఇన్ని వచ్చినప్పుడు ఒక్క సంగీతం సరిగ్గా రాకపోవటమేమిటి.. నాన్సెన్స్! ఆయనకి సరిగ్గా చెప్పటం రాదు. I will find a good teacher..’ అని ఆవేశం గా చెప్పింది.

‘వామ్మో!.. అంటే.. అతని టాలెంట్ ని ఎప్పుడూ పొగుడుతూ, అతని తెలివితేటలని చూసి ఆశ్చర్యపోతూ, అతని గుణగానం చేస్తూ .. ఉండే వాళ్లు మాత్రమే అతనికి చుట్టూ ఉండాలి. ఓటమి అన్నది అతని దరిదాపులకి చేరకూడదు. మరి జరిగినంత వరకూ చెల్లుతుంది. అతని పరిథి విస్తరించినప్పుడో? అతన్ని మించిన వారు ఎదురుపడితేనో? హార్ట్ మాటర్స్ లోనో? ఓటమి అంటూ ఎరగని మనిషి అంటూ ఉన్నాడా? అలెగ్జాండర్ అయినా అనారోగ్యానికి తల వంచలేదూ?’

పిల్లలకి ఏదో ఒక విషయం లో ఎప్పుడో ఒకప్పుడు చిన్నదో, పెద్దదో ఓటమి అనేది అనుభవం లోకి రాకుండా ఉండనే ఉండదు. ఓటమినీ, బోర్ డం నీ, ఒంటరిదనాన్నీ, లేమినీ స్వీకరించటం, అనుభవించటం, దాని నుంచే విజయం, వ్యాపకం,స్నేహం, ప్రశాంతత, సంపాదన.. ల్లాంటివి అమర్చుకోవటం, మలచుకోవటం తెలియజేయటం ఎంత ముఖ్యమో సుబ్బు ద్వారా అర్థమైంది. 

అంటే పిల్లలకి నేను నేర్పాలనుకున్నవన్నీ నాకొచ్చనీ, ఈ విషయం లో నేను సిద్ధ హస్తురాలినని కాదు లెండి.. J