ఈ వారం లో ఎక్కిన రెండు చెట్లు..

సీతమ్మ వాకిట్లో సిరిమల్లె చెట్టు..

కుటుంబ కథా చిత్రం.. ఫామిలీ ప్రేక్షకులని విశేషం గా ఆకట్టుకుంటుంది.. అంటే కొద్దిగా సంక్రాంతి సినిమా లా ఉంటుందేమోనని భయం ఉన్నా.. మొత్తానికి మొన్న చూసేసా.. చూశాకా అర్థమైంది. ఈ చెట్టు కుటుంబ కథా చిత్రమని ఎందుకన్నారో!

యూత్ (అబ్బాయిలు) ఎందుకు వెళ్లాలి?

బిజినెస్ మాన్ లో బాబుని మొన్నీమధ్య అతి క్రూరంగా,భయానకం గా మొహం పెట్టి సంఘ విద్రోహ పనులు చేస్తూ దేశాన్ని కంట్రోల్ చేసే పాత్ర లో చూసి అలిసిపోయారు మన యూత్.. పాపం.. వాళ్ల కలల మాటేంటి?

అందం గా తయారయి, ఇంట్లో అంతా ఒక్క మాట కూడా అనకుండా, ‘హైదరాబాదు లో ఉద్యోగం సజ్జోగం లేదు.. అసలు ఏం చేస్తున్నావు?’ అని మాట వరసకైనా అడక్కుండా అపురూపం గా చూసుకుంటూ, నోటి దురుసుదనంతో వెక్కిరింపు మాటలు మాట్లాడినా ‘అగ్గగ్గలాడుతూ’ సేవలు చేసే కుటుంబం..

కాస్త అందం గా తయారయి, చేతికి చిక్కింది నములుతూ, బేవార్స్ గా తిరుగుతూ సెంటర్ లో కూర్చుని ‘కనిపించిన అమ్మాయిలంతా రెండు నిమిషాలకే పడి పోతుంటే.. పూలెక్కడ పెట్టుకుంటావే?’ అని వాగడం, అలా ఎవరైనా రెండు నిమిషాలైనా పడకపోతే టీజ్ చేస్తూ ఎదురు తిరిగి అడిగితే ‘నువ్వు ముసలిదానివయ్యాకా.. నన్ను కూడా టీజ్ చేశారు అనే స్వీట్ మెమరీజ్ కోసమే ఏ ఏడిపించడం ‘ అనడం..

(ఏమాట కామాటే చెప్పుకోవాలి.. రోడ్డున పోయే ఆడవాళ్లకి ముసలాళ్లయ్యాకా తలచుకుని మురిసిపోవటానికి మెమరీస్ కోసం తమ కారీర్, జీవితం, తల్లిదండ్రులు పెద్ద వయసులలో కష్టపడి మేపుతుంటే అవన్నీ లెక్క చేయకుండా సెంటర్ లో కూర్చో వాలంటే ఎంత దొడ్డ మనసుండాలి? – డైలాగ్ రైటర్/డైరెక్టర్ జిందాబాద్)

తప్పించుకుని తిరుగుతున్నా, ‘బావా’ బావా’ అంటూ తిరగడం తప్ప పనీ పాటా పెద్దగా పెట్టుకోని సమంత ల్లాంటి మరదళ్లు..

ఎందుకో లక్షలు కుమ్మరించి ఐటం సాంగ్స్ చేయించడం. ఇలాంటి కారక్టర్లున్నాకా ఎవడు చూడోచ్చాడు.. అవి కావాలంటే ఏ హాల్లో చూసినా ఉంటాయి కదా..

మరి అమ్మాయిల మాటో?

మహేశ్,మహేశ్, మహేశ్.. ఆ పేరు లోనే.. ఏదో మాజిక్ ఉంది.

ఇంకా అనార్కలీ సూట్లు..

మరి మాలాంటి మహిళలు?

పైకి వెంకటేశ్ బాబు పేరు చెప్పుకుని మహేశ్ బాబునీ చూడచ్చు.. ఏ మధ్య సీరియళ్లల్లో అందరూ పట్టు చీరలేనాయే.. రోజూ మానేజ్ చేయలేం. అలాగే వేరే హీరోయిన్లేసుకునే బట్టలు రోజూ ఇళ్లల్లో వేయాలంటే మరి.. చుట్టూ జనాలు “నవరసాలు” చూపించే ప్రమాదం ఉంది కదా..

ఈజీ గా మానేజ్ చేసుకునే సింథటిక్ చీరల ప్రింట్లు చూసుకోటానికి మోడల్ గా పెట్టుకున్న ‘హోమ్లీ’ అంజలి.. మాకు వీలుగా రకరకాల ప్రింట్లు కనపడాలని బట్టలు డాబా మీద ఆరేస్తూ కనపడుతుంది చాలా సార్లు.. షాపుల్లో కూడా ఇంత ఆరేసి చూపించరు కదా..

మరి మగ మహారాజుల మాటో?

కలలలోనో, చరిత్ర పుస్తకాల్లోనో కనపడే కారక్టర్లు.. పేరు తో పిలవక్కరలేదు. సంపాదన వివరం అడగదు/ఉద్యోగం ఊసెత్తదు. ఒక మంచి మాట ఆశించదు. మొహం మీద విసుగు/కోపం తప్ప వేరే ఎక్స్ ప్రెషన్ లేకపోయినా ఒద్దిక గా, పొడులు విసురుకుంటూ, బట్టలారేస్తూ, నవార్లు నేస్తూ, ఎప్పుడూ ‘తిన్నాడో లేదో..’ అని బెంగ పెట్టుకుని బాధపడుతూ, ‘ఏఏ ఏ .... య్య్య్య్య్య్య్’ అనగానే ‘బావా అంటూ ఏది కావాలో చెప్పక్కర్లేకుండానే పరుగు పరుగున తెచ్చి పెట్టే మరదలు/బార్య..

పిల్లలకి?

వాళ్లేమైనా టికెట్లు కొంటారా? పెద్దవాళ్లకి కావాల్సినవన్నీ పెట్టారు కదా? వాళ్లే పిల్లల్ని లాక్కెడతారు. ఓ పాప్ కార్న్ పాకెట్ మొహాన కొట్టేస్తే సరి. అదయిపోయాక కొక్ ఉండనే ఉంది.

వృద్ధులకి?

‘అయ్యవార్లకు చాలు ఐదు వరహాలు. పిల్లగాళ్లకు చాలు పప్పు బెల్లాలు, పెద్దవారికి చాలు.. అచ్చమైన తెలుగు టైటిల్, కొబ్బరి చెట్లు.

ఇక అందరినీ మెప్పించిన జంట ప్రకాశ్ రాజు, జయసుధ, ఇక ఇంటర్నేషనల్ లెవెల్ నటి రోహిణి హట్టంగడి..

ఇన్నుండగా కథా, కాకరకాయా, కంకర పీసూ అంటే మరి కోపం రాదూ? పైగా ప్రకాశ్ రాజు తో సహా నీతి కూడా చెప్పించారు కదా..

ఇంతకాలం ఏదో కష్టాలొచ్చినా చిరునవ్వు తో ఎదుర్కుని కష్టపడే వారికే విజయం అనుకున్నా. ఈ సినిమా చూశాకా తెలిసింది. కష్టం వచ్చినప్పుడు ‘ఈ ఈ ఈ ‘ అని ఇకిలిస్తూ కూర్చుంటే చాలు.. ‘ఈ సీక్రెట్ తెలియక.. ఎన్ని సంవత్సరాలు కష్టపడి పని చేశాను.. ప్చ్ (((( (మన్మధుడు బ్రహ్మి స్టైల్ లో...)

అన్నట్టు గమనించారా? సీతమ్మ ఇంట్లో పెద్దావిడ రోహిణి, మధ్య వయస్కురాలు జయసుధ, థయ్య్య్య్యి మని గెంతుతూ ఉండే అంజలి పనులు చేస్తూ కనిపిస్తారు..కానీ మగవాళ్లు ఒక్క పెళ్లి లో కాస్త బిందెలు మోయడం తప్ప మామూలు గా ఇంటా/బయటా ఏదీ చేస్తున్నట్లు కనపడరు..



వంశ వృక్ష.. (కన్నడ)

ప్రముఖ కన్నడ రచయిత S. L. బైరప్ప రచించిన వంశ వృక్ష నవల ఆధారం గా తీసిన సినిమా ఇది. తెలుగు లో కూడా బాపు దర్శకత్వం లో పునర్నిర్మించారు.

ఈ సినిమా చూడాలంటే.. తీసుకోవాల్సిన జాగ్రత్తలు.. కాస్తచుట్టాలూ, పక్కాలూ రాని సమయం ఎంచుకోవడం, పిల్లా మేకా నిద్రపోతున్నప్పుడు చూస్తే మరీ బెటర్.

‘భగవద్గీత చదువుకోమ్మా! మానసిక శాంతి కలుగుతుంది’ అని మామగారు కోడలి తో చెప్పడం తో కథ మొదలవుతుంది. ‘నాకు ఎందుకో చదివినా ప్రశాంతత రావడం లేదు మామగారూ..’ అని సమాధానమిస్తుంది కోడలు.

అదొక శ్రోత్రియ బ్రాహ్మణ కుటుంబం. పెద్దాయన కొడుకు మరణించాడు. కోడలు కాత్యాయిని భర్త పోయిన దుఃఖం లో ఉంది. చిన్న పిల్లవాడిని చూసుకుంటూ, గీత, ఉపనిషత్తులలో మానసిక శాంతి ని వెతుక్కుని భంగపడి కిటికీ లోంచి తన వయసు అమ్మాయిలు నవ్వుతూ,తృళ్ళుతూ కాలేజ్ కి వెళ్లటం చూస్తూ నైరాశ్యం తో మగ్గుతూ అత్తగారింట్లో ఉంటుంది. పసి పిల్లవాడిని చూసుకోవడానికి ఇంట్లో మనిషి ఒకావిడ సహాయం ఉంటుంది. వంటగది లోకి వెళ్లాలంటే సువాసిని కాబట్టి (పూర్వ కాలం బ్రాహ్మణ కుటుంబాల్లో భర్త పోయిన స్త్రీ జుట్టు తీయించుకుంటే కానీ వంట కి,మడి కి పనికి రాదనే రూల్ ఉండేది) ఆచారం అడ్డు. అత్తగారికి గుండు చేయించి కోడలిని వంటగది లోకి సహాయం చేయడానికి తెప్పించాలని ఉంటుంది. మామగారు ఒప్పుకోరు. ఆ అమ్మాయికి ఇష్టం లేకుండా అలాంటి పని చేయకూడని భార్యకి గట్టి గా చెప్తాడు. కోడలిని ఆదరాభిమానాలతో, ఆప్యాయతతో చూస్తూ ఉంటాడు.

మామగారి కుటుంబం మంచిదే.. కాకపోతే పాతకాలం పద్ధతులు.. మనవడు తన వంశానికి,సంస్కృతీసాంప్రదాయాలకి వారసుడవ్వాలని కలలు కంటూ, అన్నీ దగ్గరుండి నేర్పిస్తూ ఉంటాడు. మామగారి దగ్గరకి వెళ్లి తనకి చదువుకోవాలనుందని చెప్తుంది. ‘నీలాంటి స్త్రీలకి అది మంచిది కాదు.’ అన్నప్పుడు ‘నా లాంటి స్త్రీయా? ‘ అని బాధ పడుతుంది. భర్తకి BA పూర్తి చేయాలని ఆశయం నెరవేరకుండానే చనిపోయారు కాబట్టి తాను ఆ ఆశయం నెరవేర్చడానికి చదవ దలచుకున్నట్టు, అదీకాక ఇంట్లో తనకు సరైన పని లేక బోర్ గా ఉన్నట్టు చెప్పుకుంటుంది. తన కొడుకు ఆశయం పూర్తి చేయాల్సిన ధర్మం మనవడిది కానీ కోడలిగా నీకు ఆ అవసరం లేదని చెప్పి పంపించినా, కోడలి కోరిక ని మన్నించి, భార్య కి ఇష్టం లేకపోయినా 12 km దూరం ఉన్న విశ్వవిద్యాలయానికి రైల్లో ఇంకో అమ్మాయితో కలిసి రోజూ వెళ్లి వచ్చేట్టు, అలాగే తన స్నేహితుడు ప్రొఫెసర్ గారికి చెప్పి సీటు వచ్చేట్టు అన్నీ అమర్చుతాడు.

‘చదువు కోసం పంపుతున్నాను.. కానీ కుటుంబ గౌరవానికి మచ్చ తెచ్చే పని చేయవద్దని సుద్దులు చెప్పి మరీ కోడలిని ఆదరం గా రైలెక్కిస్తాడు. కాత్యాయిని జీవితం లో మళ్లీ నెమ్మది గా వెలుగొస్తుంది. ఇంట్లో కొడుకుతోనూ, కాలేజీ లో పాఠాలూ, ప్రొఫెసర్ గారింట్లో మధ్యాహ్న భోజనం.. రైల్లో తన వయసు ఆడ వారితో స్నేహం ఆమె ముఖం లో మళ్లీ చిరునవ్వు తెప్పిస్తాయి. ప్రొఫెసర్ గారి తమ్ముడు, ఫారెన్ లో చదువుకుని వచ్చిన ఆంగ్ల లెక్చరర్ గిరీష్ కన్నాడ్ తో పరిచయం, స్నేహం గా, తర్వాత ప్రేమ గా మారుతుంది.

కాత్యాయిని అటు మామగారికిచ్సిన మాట, ఇటు తన జీవితం లో మంచి భవిష్యత్తు ఇస్తానంటున్న గిరీష్ మధ్య ఎటూ తేల్చుకోలేక తీవ్ర సంఘర్షణ కి లోనవుతుంది. మొత్తానికి భవిష్యత్తు పట్ల గల మోహం,ఆశ గెలుస్తాయి. మామగారు పెళ్లికి అంగీకరించి ఆమెని పంపేసినా, కోడలికి తన మనవడిని ఇవ్వటానికి మాత్రం ఒప్పుకోడు. ‘నీ కొత్త సంసారం లో నీకు సంతానం కలిగే అవకాశాలున్నాయి. నాకు వేరొక కొడుకు కలగడు.. అలాగే నా వంశంవృక్షం ఇక్కడే ఆగిపోతుంది. ముసలి వాళ్లం.. మా దుఖం చూసైనా వాడిని తనకి వదలమని వేడుకుంటాడు.

కాత్యాయిని తల్లి గా తన హక్కులు అతి కష్టం మీద వదులుకుని వెళ్లిపోతుంది. తర్వాత ఆమె జీవితం ఏమైంది? కొడుకుని వదిలి ఆనందం గా ఉండగల్గిందా? మామగారు ఏ వంశం ముందుకి వెళ్లడం కోసం తల్లీ-బిడ్డలని వేరు చేసాడో, ఆ వంశం లో ఉన్న రహస్యం ఏంటి? అది తెలుసుకున్న మామగారి మానసిక స్థితి ఏంటి? కాత్యాయని పెద్దవాడయిన తన కొడుకుని చూసి పలకరించడానికి వెళ్లినప్పుడు చూపించిన చీత్కారం తో ఏమవుతుంది? ఇదంతా చూసి తీరాల్సిందే. సంభాషణలు అన్నీ ఆణిముత్యాలే. ఆ ఆర్టిస్టుల పేర్లు తర్వాత వికీ లో చూసి ఆశ్చర్య పోయాను. నాకు మరి పాత్రలే కనిపించారు. ఈ మెయిన్ కథ కాకుండా, ప్రొఫెసర్-ఆయన phD విద్యార్థిని కథ, (తమ రిసర్చ్ కోసం జీవితం లో మిగిలినవన్నీ పోగొట్టుకున్న విధానం), అలాగే మామగారు-అత్తగారు-పనిమనిషి మధ్య కథ..

కథంటే అది,..పాత్రలంటే అవి. స్లో నలుపు-తెలుపు చిత్రం, పైగా తెలిసిన కథ ఉన్న సినిమా, సరిగ్గా భాషా రాదు. అలాంటి సినిమా చూస్తూ అంత ఉత్కంఠత నేనెప్పుడూ అనుభవించి ఎరగను.కుదిరితే మీరూ చూసేయండి.. యూట్యూబ్ లో ఉంది.