సూర్యోదయం..

'రే...య్'.. 'వీళ్ళమీదెవ్వండ్రా.. కంప్లైంట్ జేసిన్రంట.. కాల్లు జేతుల్ దీసి నజ్రానా పంపిస్త..' అని వెనక్కెళ్తూ ' మీ బిడ్డ నేనా ఈమె? మస్తుగుంది.. మంచిగ చదూకో బిడ్డా.. మీ అమ్మ నాన్న తెలివైనోళ్ళు.. నీకు ఏం కష్టం కల్గకుండ చూస్కుంటరు.. ' అని కూతురిని చూస్తూ విలన్లు వెళ్తున్నారు.. చిరాకేసి చానెల్ మార్చేసాను.

మనస్సంతా కాస్త అలజడి గా అనిపించింది. నేనేమో బెంగుళూరు లో కూర్చున్నాను. మా చెల్లెలూ, తమ్ముడూ వాళ్ళ వాళ్ళ పనుల్లో వాళ్ళ ఊర్లల్లో బిజీ. ఈ మధ్య మా అమ్మా నాన్నా వాళ్ళకి ఒక కష్టం వచ్చింది..

20 యేళ్ళ క్రితం కట్టుకున్న చిన్న మాడెస్ట్ రెండు బెడ్ రూముల ఇల్లు మాది. ఇంటి ముందూ, వెనకా.. కాస్త జాగా వదిలి అన్ని రకాల మొక్కలూ, చెట్లూ వేసి పెంచటం మా తల్లి దండ్రులకి ఒక హాబీ.. అనే కన్నా ఒక passion అనటం సబబేమో...

ఇప్పుడో? చుట్టూ పెద్ద పెద్ద భవనాలతో.. సూర్యోదయం చూడనే లేరు మా అమ్మావాళ్ళు...

మా కాలనీ కి ఒక పక్కంతా.. చిన్న చిన్న ఇళ్ళవాళ్ళ వాళ్ళు. పిండి గిర్నీ, చిల్లర కొట్టూ,మిషను, లాంటివి పెట్టుకున్న దిగువ మధ్య తరగతి వాళ్ళుంటారు. మొదట్నించీ.. నా స్నేహితులంతా.. మా కాలనీ వాళ్ళే ఉండేవాళ్ళు. మా అమ్మా,నాన్నగారు అందరితో కలివిడి గా ఉంటారు.

వాళ్ళు ఎప్పుడెళ్ళినా.. ఇంటికి.. 'ఒక 30 లక్షలిస్తరా నీకు? ఎంత దాచినవ్? బిడ్డలకు ఏం చేయించనవ్? కొడుకు లేకపాయ్.. ఏం లాభం? ఆడ పిల్లలు మీరు పెద్దగయినంక చూస్తరా? ' లాంటి ప్రశ్నలతో విసిగించటం.. 'మా శీనుకి ఉద్యోగం ఇప్పించరాదా?' అని అడగటం.. నేను ముభావం గా..తప్పించుకుంటాను...

ఆరోజుల్లో అయితే ఊరవతల కాబట్టి ఆ మాత్రం ఇల్లు కొనగలిగారు. రిటైర్ అయి కాస్త స్థిమితం గా ఉన్నారు... అయితే ఇంటికి వెనక ఒక్క అడుగు వదిలి అపార్ట్ మెంట్ కట్టారు, అదీ అన్ని నిబంధనల్నీ ఉల్లంఘించి. కట్టేటప్పుడు మా వెనక గోడ కూల్చి వాళ్ళ పనులు చేసుకున్నారు.

తర్వాత.. మా అమ్మగారు ఒక్కళ్ళే ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు.. ముందుగా చెప్పకుండా.. 4 అడుగులు ముందుకి జరిపి గోడ కట్టటం మొదలు పెట్టారు. మా అమ్మ వెళ్తే ఏముంది? 10 మంది నుంచుని.. ఎంత గొడవ చేసినా.. ఒక్క మాట అనకుండా/వినకుండా.. పట్టించుకోకుండా ఆక్రమిచేసారు. చేసేదేమీ లేక ఊరుకుండిపోయారు.

ఇదంతా 4 యేళ్ళ క్రింద సంగతి.ఈ మధ్య తేలిందేంటంటే.. వాళ్ళు కనీస ప్రమాణాలతో డ్రైనేజ్ ఇవ్వలేదని.. 5 అంతస్థుల భవనం లోంచి డ్రైనేజ్ నీరంతా.. నేల లోకి వదిలేసారు. పైపుల్లాంటి ఏవీ పెట్టకుండా ఒక 20 వేలు ఆదా చేసినట్టున్నాడు బిల్డర్. ఇక మా వెనక దొడ్డిలోకి డ్రైనేజ్ నీరు పొంగటం మొదలయ్యింది.

కంగారు పడి మా తల్లిదండ్రులు వెళ్ళి అక్కడ నివసించే వాళ్ళకి చెప్పుకుంటే.. మొదట చూస్తాం చేస్తాం అన్న పెద్దలు.. వాళ్ళల్లో వాళ్ళు చర్చించుకుని.. పూర్తిగా వీళ్ళని ఇగ్నోర్ చేయటం మొదలు పెట్టారు.మా అమ్మా నాన్నలు.. తలలు పట్టుకుని కూర్చున్నారు. నెమ్మది గా చెప్తే వినటం లేదు. అని వాళ్ళ పార్కింగ్ దగ్గర అమ్మ, ప్రతి తలుపూ తట్టి మా నాన్నగారు అడిగినా.. మాకు తెలియదు అని మొహాల మీద తలుపులేయటం, అసలేమీ వినబడనట్టు వెళ్ళిపోవటం..

ఈలోగా డ్రైనేజ్ నీరు మా మేడ మెట్ల దగ్గర కారి దుర్గంధ పూరితం కాసాగింది.వారం దాటుతోంది.. ఎవ్వరూ ఏమీ చేయరు. ఈలోగా.. మాకు తెలిసిన బిల్డర్ ని అడిగాము మేము. అతను నాకు చిన్నప్పుడు క్లాస్ మేట్ కూడా. అతను కాస్త మధ్యవర్తిత్వం చేసినట్టు హడావిడి చేసి.. 4 రోజుల్లో చేసేస్తారు పని. అని వెళ్ళిపోయాడు.

నేను అతనికి ఫోన్ చేసి అడిగితే.. 'వాళ్ళతో నెమ్మది గా పనిచేయించుకోవాలి కానీ మీ అమ్మా వాళ్ళు గట్టిగా అరుస్తారు. అదే వాళ్ళ కోపం. వాళు తిరిగి మీదకొస్తే.. మీకే కష్టం... బిల్డర్ నాకు సంబంధం లేదు అన్నాడు. ఇప్పుడు మనం అరిస్తే లాభం లేదు. తెలివి గా చేయించుకోవాలి. వాళ్ళల్లో ఎవరూ డబ్బు ఖర్చు పెట్టటానికి సిద్ధం గా లేరు.. ' అన్నాడు. నాకు అర్థం అయింది. తప్పించుకుంటున్నాడని.

మా అమ్మా వాళ్ళు ఇంక ఇలాకాదని.. 'ఒక్క రోజు ఇస్తున్నాం. ఈలోగా ఏమీ చేయకపోతే.. మునిసిపల్ కౌన్సిలర్ దగ్గర పిర్యాదు చేస్తాం' అని రెసిడెంట్స్ కి వార్నింగ్ ఇచ్చారు. నాకేమో భయం. 'పోనీ.. మనమే కట్టించేద్దామా? లేని పోని గొడవలెందుకు?' అన్నాను.. మా అమ్మా వాళ్ళతో...

'ఇంత భయస్తురాలివనుకోలేదు.. మన ప్రాథమిక హక్కు గురించి పోరాడుతుంటే.. ఇంత టెన్షన్ పడుతున్నావు? మేము ఏదో ఒకటి చేస్తాం.. ఈ తరం వాళ్ళు.. హుహ్.. ' అని ఫోన్ పెట్టేసింది. మా నాన్నగారికి చేస్తే.. ' మేము చేతనయినది చేసుకుంటాము. నువ్వు మాకు సహాయం చేయనక్కరలేదు.. పిరికి మందు నూరి పోయకు ' అన్నారు.చేయగలిగేది లేక ఊరుకున్నాను.

ఈలోగా.. ఆఫీస్ లో పెద్ద ఎమెర్జెన్సీ.. తిండీ, నిద్రా లేకుండా వారం రోజులు పని చేసాం.. తర్వాత మాకు హైదరాబాద్ ప్రయాణం.. ఇంక ఈ సమస్య గురించి గిల్టీ గా అనిపించి.. అడగలేదు. హైదరాబాద్ లో ఇంట్లో దిగగానే.. నాకు భయం గా బరువుగా.. ఏమైందో అని.. మా అమ్మావాళ్ళు ఆనందం గా మాట్లాడుతున్నారు.

తెల్లవారుతోంది...

నేను నెమ్మదిగా వెనక వైపుకి వచ్చి చూసాను.. అంతా నీట్ గా ఉంది.'నాన్నగారూ.. ' అనగానే చిరునవ్వుతో ఇద్దరూ చెప్పారు. మునిసిపల్ కౌన్సిలర్ కీ.. బిల్డర్ కీ కూడా ఏముందో.. వెళ్ళి పిర్యాదు చేసినా.. లాభం లేకపోయిందిట.చుట్టుపక్కల చిన్న చిన్న ఇళ్ళ వాళ్ళని ఒక 10 మందిని తీసుకెళ్ళి మా అమ్మావాళ్ళు ధర్నా చేసారుట. అపార్ట్ మెంట్ ముందు. అదే రోజు వర్కర్లు వచ్చి పని మొదలు పెట్టేసారుట.

సిగ్గు పడ్డాను చాలా... ఏంటి.. అంత భయం,జంకు నాకు? ముందు ఇలాగ లేనే? సినిమాలు చూడటం వల్ల మనకి అసలు అన్యాయం ఎదిరిస్తే ప్రాణాలకే ప్రమాదం అన్న అభిప్రాయం బలపడిపోయిందేమో ? రిస్క్ తీసుకోకుండా..మన చుట్టూ గీసుకున్న వృత్తం లోంచి బయటకి రావటం ఇష్టం లేదు. గేటెడ్ కమ్మ్యూనిటీ లో ఉండాలి. కార్ లోనే తిరగాలి.. క్యూబ్ కాకుండా.. రూం లో కూర్చుని పని చేయగల్గితే.. ఇంకా మంచిది. ఒక్క మనిషి తోనూ మాట్లాడకుండా పూర్తి షాపింగ్ చేయగలిగితే బెస్ట్. పక్కనే ప్రాణాలు పోతున్నా మనకెందుకు రిస్క్! అనుకోవటం...

డబ్బు పోతే పోయింది... పని జరగటం ముఖ్యం అనుకోవటం.. కమ్యూనిటీ అంటే.. పుట్టినరోజులూ, ఆనివర్సరీలూ జరుపుకోవటం.. కాదేమో.. నన్ను మా పక్కవాళ్ళెవరైనా ఇలా ధర్నా చేయాలి రమ్మంటే వెళ్తానా? తప్పించుకుంటానా? గజిబిజి ఆలోచనలతో సతమతమయ్యాను.

చుట్టూ పెద్ద ఇళ్ళ వల్ల 15 ఏళ్ళుగా చూడలేకపోయిన సూర్యోదయం.. ఇవ్వాళ్ళ అనుభవం లో కొస్తోంది.


గేట్ చప్పుడయింది. మాకు రెండిళ్ళ అవతల ఉండే చిన్న ఇంట్లో ఆవిడ వస్తోంది.. 'ఎప్పుడొచ్చినవ్? మంచిగున్నరా మీ ఆయ్న? పిల్లలు కూడా వచ్చిన్రా? మస్తు దొడ్డుగైనవ్? '.. అని అడుగుతోంది. సాధారణం గా.. చిన్నగా పలకరించి.. లోపలకెళ్ళిపోతాను నేను. ఈసారి మాత్రం.. 'బాగున్నారా? ఇప్పుడే వచ్చాం.. పిల్లలు బాగున్నారా? ఆరోగ్యం గా ఎలా ఉంది? ' అని మాట కలిపాను.