నాకు పాటలు రావండీ….

ఉద్యాననగరి నుండి భాగ్యనగరి కి మళ్ళీ ప్రయాణం కట్టానండీ.. పిల్లల్ని సెలవలతర్వాత వెనక్కి తెచ్చుకోవటానికి.. ఏసీ లో తత్కాల్ లో ఎంత ప్రయత్నించినా దొరకలేదు, చాన్నాళ్ళ తర్వాత స్లీపర్ కోచ్ లో ప్రయాణం.

కోస్తా ఆంధ్ర లో తుఫాను సూచనలట. కొలిమిలా కాలుతున్న అంధ్రప్రదేశ్ కి అతివృష్టి మళ్ళీ మొదలన్నమాట. హిందుపూర్ దాటగానే ఆకాశమంతా మబ్బులు, రివ్వున చల్లని గాలులు.. రైలు ఆగిపోయింది. మనోహరం గా ఉంది బయట దృశ్యం. చిట పటా చినుకులు మొదలయ్యాయి.

నేనే త్రిషనైతే,.. దిగి.. డాన్సు చేసేదాన్నేమో కానీ.. ఇది సినిమా కాదూ, బయట ప్రబాసూ లేడు. దానితో... భావోద్వేగాన్ని నియంత్రించుకుని.. సన్నగా పాడుకుంటున్నాను .. ' శివశంకరీ '..

కొంత సాహిత్యం, కొన్ని సంగతులూ గుర్తు రాలేదు. కొన్ని గుర్తుకొచ్చినా నోరు తిరగలేదు.. గొంతు సహకరించక కొంతా.. ఒక మాదిరి గా పాడుకుంటున్నాను.. ఎలా పాడుకున్నా.. ఎంతో ఆనందం గా .. నేను, నాకోసం,.. ప్రకృతి విన్యాసం చూసి.. సహజంగా..

టీవీ లో లిటిల్ చాంప్స్ పిల్లలు ఇది విన్నారంటే ఇంకేమైనా ఉందా? చీల్చి చెండాడి.. దేశ బహిష్కరణ శిక్ష విధించినా పెద్ద గా ఆశ్చర్య పోవక్కర్లేదు.. ఫక్కున నవ్వొచ్చింది. ఎదుట కూర్చున్నాయన.. విస్మయం గా చూసాడు.


నాకు వారపు రోజుల్లో పెద్దగా టీవీ చూసే సమయం ఉండదు.. రాత్రి 9.30 మీటింగు ఏ కారణం గానైనా తొందరగా అయిపోతే.. కాసేపు తెలుగు చానెళ్ళు తిరగేస్తాను. అన్నింటిలోనూ.. పాటలో, నాట్యాలో పోటీలు జరుగుతూనే ఉంటాయి.

నేను అమెరికాకెళ్ళేముందు అంతగా లేవనుకుంటా.. మూడేళ్ళక్రితం వచ్చాక అందరి నోళ్ళల్లో ఈ కళాకారుల పేర్లే.. అక్షరజ్ఞానం లేని పశువు లా చూసారు బంధువులూ, మిత్రులూ. దానితో ఒక నెల రోజులు.. జాగ్రత్తగా చూసి.. కాస్త జ్ఞానార్జన చేసి తర్వాత విసుగొచ్చి మానేసా లెండి.

ఒక గమ్మత్తైన విషయం ఏంటంటే.. మా క్లాసులో కానీ.. చుట్టుపక్కల పిల్లల దగ్గర కానీ.. చుట్టాల్లో కానీ.. అందరం పెళ్ళిళ్ళకో, పార్టీలకో కలిస్తే.. ' ఏమే కృష్ణా.. శంకరాభరణం పాట పాడు.. మేమందిస్తాం లే.. గుర్తులేకపోతే పోనీ.. ఏదైనా రాజన్- నాగేంద్ర పాట పాడు..' అని అడిగిన తడవుగా.. హాయిగా..పాడేసేవాళ్ళం. తప్పుల తడకలా పాడినా.. ఎంజాయ్ చేసేసి.. ' నువ్వు పాడరా.. రాజూ..' అని అలా...

మొన్నీమధ్య మా తమ్ముడి వరస కుర్రాడి పెళ్ళికి వెళ్ళాను. ఆ సాంప్రదాయం అయితే మా వాళ్ళు మానలేదు.. కానీ.. ఒక కొత్త పోకడ మొదలయింది. నేను.. నా ధోరణి లో 'భద్రం బీ కేర్ఫుల్ బ్రదరూ.. వద్దురా సోదరా.. పెళ్ళంటె నూరేళ్ళ మంట రా' లాంటివి పాడాను. మా తమ్ముడి పెళ్ళి కదా అని సరదాగా.

పాట అయ్యాక.. మా పెద్దమ్మ గారు.. 'బాగా పాడావు సెభాష్! కానీ.. నీ వోయిస్ కి తగ్గ పాట ఎంచుకోవాల్సింది.. నీవు సాధారణం గా ఏం శృతి లో పాడతావు? ఎఫ్1?' అని అడిగింది. బెదిరిపోయాను. 'ఏమో! నాకు శృతి అంటే ఏంటో తెలియదు. పాట బాగుంటే.. నేర్చుకుని పాడేయటమే' అన్నాను.

' శృతి పెట్టె పెట్టుకుని పాడితే నీకు స్వరాల మీద కంట్రోల్ వస్తుందమ్మా.. ' అంది. అయోమయం గా తల ఊపాను.

మా అత్తయ్య వరసావిడ.. 'నువ్వు రోజుకి ఎన్ని గంటలు ప్రాక్టీస్ చేస్తావు?' అంది. 'ప్రాక్టీసా? నా మొహమా? నెల రోజులకొకసారి తీరిగ్గా కూర్చుని పాడితే గొప్ప ' అన్నాను. ఆవిడ అమెరికా ని కనుగొన్న కొలంబస్ లెవెల్లో మొహం పెట్టి విజయగర్వం తో.. 'అదీ.. వోయిస్ కల్చర్ కంట్రోల్లో లేనట్టుంది.. వోకల్ కార్డుల మీద ఒత్తిడి కనిపిస్తోంది.. కాస్త చూసుకోమ్మా!' అంది. ఏడ్చినట్టుంది అనుకున్నాను.

చిన్నబుచ్చుకున్న నా మొహం చూసి.. మా పినత్తగారొకావిడ (దగ్గర దగ్గర అరవయి ఏళ్ళుంటాయి..) ఒక న్యూస్ పేపర్ తీసుకుని.. రెండు ముక్కలు చేసింది. అందరూ చప్పట్లు.. చాలా సిగ్గనిపించింది. తర్వాత ఎక్కడెక్కడ శృతి, లయ సంగతులూ గట్రా తప్పాయో.. ఎక్కడ సాహిత్యం లో తేడా వచ్చిందో.. విశదం గా చర్చించుకున్నారు.

అత్తాకోడళ్ళంచుల ధోవతి,కండువా, నొసటన తిలకం తో నాకు మహా స్మార్ట్ గా, గౌరవభావం ఉట్టిపడేట్టుండే మా బాబాయిగారు.. నాకు పదేళ్ళ వయసు నుండీ పరిచయం, చనువూ. ఆయన 'నీవు పాడిన పాట అంతా పర్వాలేదు కానీ.. ఇంక్ ఊఊఊఉంచెం ఎమోషన్ పెడితే బాగుండేది తల్లీ.. మొహం మీద తమ్ముడి మీద జాలి, చిలిపితనం ప్రస్ఫుటిస్తే.. ఇంకా బాగుండేది. ఎనీ హవ్.. బానే పాడినట్టు లెక్క. అల్ ద బెస్ట్..' అన్నారు.

'మీరు కూడానా!!' అన్నట్టు చూస్తూ ఉండిపోయాను. సాక్షాత్తూ ఘంటసాల గారు దిగి వచ్చి 'శివ శంకరీ' పాడినా.. మనవాళ్ళు వదలేట్టు లేరు అని అర్థమయిపోయింది.

నాకు తిక్క రేగింది. జన్మలో ఇక పాడేది లేదు ఇలా గెట్ టుగెదర్లలో అని ఒట్టేసుకున్నాను…

అయినా.. ఇంక ఈ టపా ఆపేస్తాను... ఘుమ ఘుమ సువాసన!.. రైలు ధర్మవరం లో ఆగుతోంది.. దాల్ వడ తట్టలతో.. బోల్డు మంది పరిగెడుతున్నారు ప్లాట్ ఫాం మీద. కరకర లాడే పొగలు కక్కుతున్న పప్పు వడా, నవనవలాడే సన్నటి పొడుగాటి పచ్చిమిర్చీ.. అరబాటిల్ మంచి నీళ్ళూ.. హోరున వర్షం!

లేటర్ ఫ్రెండ్స్!!