ఈ రోజు..

అన్ని రోజులూ ఒక్కలా ఉండవు. అలా అని అద్భుతాలు జరుగుతాయని కాదు. చిన్న చిన్న చమక్కులు, చెణుకులు, ఛలోక్తులు, చిట పటలు..కొద్దిగా ఉరుకులూ,పరుగులూ ఆపి చూస్తే....ఎన్నో కనిపిస్తాయి కదూ?


ఉదాహరణ ఈరోజే...


రేడియో నన్ను లేపిన విధానంబెట్టిదనిన..

ఆరు గంటలకి రేడియో అలారం మొదట సుప్రభాతం తో లేపటానికి ప్రయత్నించి కుదరలేదని, పది నిమిషాలాగి ఏసు ప్రభువు పాటలతో ప్రయత్నించి ఇక చేతులెత్తి కన్నడ పవర్ స్టార్ పునీత్ రాజ్ కుమార్ పాట తో ట్రై చేస్తోంది. దిగ్గున లేచి పిల్లల్ని లేపి రోజూ వారీ పనుల్లో దూకి.. పిల్లల్ని స్కూళ్లకి పంపి కూలబడ్డాను.

ఉదయం చాయ్?

టీ, పేపర్, తీసుకుని గార్డెన్ లో కాసిన మూడు సీతా ఫలాలని 456 వ సారి లెక్కపెట్టుకుంటూ... తీరిగ్గా..

బ్రేక్ ఫాస్ట్, వంట ....

ఇడ్లీల్లోకి కారప్పోడీ, నెయ్యీ, పచ్చడీ, నంచుకుని తీరుబడిగా తిని.. పెద్దగా తొందర పడకుండా.. నింపాది గా గోంగూర పప్పు, గుమ్మడి, చిలగడ దుంపలు, వంకాయ,ములక్కాడల తో పులుసు గ్యాస్ పొయ్యి మీద మరిగించి .. అర మట్టు గిన్నెడు నూనె తో ఇంగువ పోపు, గుండు (ఎండు ) మెరప, ఆవాలు, కర్వేపాకు తో పెట్టి.. ఎంచక్కా రెండు డబ్బాల్లో 'కళాత్మకం ' గా సద్దుకుని

తయారవుతున్నా..

గుంటగలగరాకు తో మరిగించిన కేరళ కొబ్బరి నూనె రాసి నున్నగా దువ్వుకుని, జడేసుకుని, మామిడి పండు రంగు సల్వార్ కమీజ్ వేసుకుని, మువ్వల పట్టీలు కాళ్లకి పెట్టి కారెక్కా! సాధారణం గా అలా పట్టీలు పెట్టిన రోజున మువ్వల్ని గట్టిగా చెప్పు బెల్ట్ కింద నొక్కి పెట్టేస్తా, శబ్దం వినపడకుండా.. మరి అమావాస్యకీ, పున్నమి కీ కాస్త వేరేగా అన్నమాట.

ఆఫీసులో

కార్ ఎక్కి ఆఫీసులో పడ్డాను. పనులు, పనులు పనులు. మధ్యలో ఘల్లు ఘల్లు మంటూ బ్రేక్ రూమ్ కెళ్లి టీ తెచ్చుకున్నా.. కాస్త లేట్ అవుతుంది నాకు అంటే మా వారు 'సరే నేను వెయిట్ చేస్తాను..' అన్నారు. పర్వాలేదు బస్సు లో వస్తా.. మీరెళ్ళండి... అనేసాను.

ఫ్రెండ్ తో గొడవ..

చాన్నాళ్లకి ఒక మంచి ఫ్రెండ్ తో కచ్చగా చిన్న పిల్లల్లా కొట్లాడి మళ్లీ మాట్లాడేసా.. ఫ్రెండ్.. నువ్వు ఈ పోస్ట్ చదువుతావని తెలుసు. Thanks for fighting with me :)

ఇంటికి ప్రయాణం..


MNC ల్లో కృత్రిమ డబ్బా ఆఫీసుల్లోంచి బయట ఏమవుతుందో తెలియట్లేదు.. బయటకి వస్తుంటే అర్థమైంది. కూపస్థ మండూకాల్లా ఎలా (కోడ్) టిక్కూ టిక్కూ అంటూ కొట్టుకున్తున్నామో.. ఆకాశమంతా మేఘావృతం అయి ఉంది. మబ్బు మబ్బుగా.. అర్రేర్రే... ఇలా వాతావరణం ఉందని ఎమాత్రం హింట్ ఉన్నా.. బద్ధకం గా కూర్చునేవాళ్ళం ఎంత పని జరిగింది? అని నొచ్చుకుని.. ఇక కాళ్లు కాంటీన్ వైపుకి లాక్కెళ్ళుతుంటే..  మొహమాటం గా నేనూ వెళ్లాను.. హాయిగా కిటికీ సీట్ దగ్గర అరటి కాయ బజ్జీ ఆర్డర్ చేసి.. కూర్చున్నా..

నా మొహం లానే ఉంది... కొబ్బరి పచ్చడి. కన్నడ వాళ్ళకి ఓకే.. మనకి అంత చప్ప చట్నీ ఆనుతుందా? పోన్లే.. 'దంచినమ్మకి బొక్కినంత' అనుకుని తృప్తి గా తిని చినుకులు పడుతుంటే.. మొహం లో కాస్త ఆదుర్దా చూపిస్తూ (మరీ బాగుండదు కదా) నెమ్మదిగా నడుస్తూ బస్సెక్కా..

హెంత పని జరిగింది హే భగవాన్!!!

బస్ స్టాప్ లో పెద్దగా వేచి ఉండక్కర్లేకుండానే బస్సోచ్చేసింది. బోల్డు ఆఫీస్ అమ్మాయిలు బిల బిల లాడుతూ ఎక్కేసారు. స్టాండింగ్.. బాగుంది బాగుంది.. అని ఒక రాడ్ కి ఆనుకుని చూస్తున్నా.. 'అరే.. ఆంటీ జీ బైటియే...' అని వినపడింది.. పక్క నుంచి.. 'అబ్బో.. ఈ కాలం పిల్లలు ముసలి వారిని గౌరవించి సీట్లు ఇస్తున్నారు..' అని మన యువత బాధ్యతా రాహిత్యాన్ని దుమ్మెత్తి పోసే అందరికీ ఈ విషయం చెప్పాలని మెంటల్ నోట్ ఇలా చేసుకుని.. ఆ అబ్బాయి వైపుకి తిరిగానా? షాక్!!!
అంత 'గౌరవం ' ఇచ్చేది నాకా? 'ఆంటీ, ఆంటీ, ఆంటీ...' తెలుగు సినిమాల్లో లాగా రెండు చెవులూ డ్రమాటిక్ గా మూసుకుని బాధ పడదామంటే.. ఒక చేతిలో లంచ్ బ్యాగ్,.. ఇంకో చేత్తో రాడ్ గట్టి గా పట్టుకున్నా.. అప్రయత్నం గా కూర్చున్నా.. కానీ చచ్చేంత నవ్వొచ్చింది. నవ్వుతూనే ఉన్నా.. చెల్లికి, ఫ్రెండ్ కి ఫోన్ చేసి విషయం చెప్పా..

జాగ్రత్త గా నా స్కిల్స్ అన్నీ ఉపయోగించి అతి లాఘవంగా అతనికి అనుమానం రాకుండా, నా జీవితం లో మొట్ట మొదట సారి వృద్ధుల సీట్ ఆఫర్ చేసిన మహానుభావుడి ఫోటోలు తీసుకున్నా సెల్ కామెరాతో.. చూడండి మీరూ..

నా కుటుంబం..

బస్సు దిగి నడుస్తున్నానా.. ఎదురుగా సర్ప్రైజ్.. మా కార్ లా ఉందే..? పిల్లలు 'అమ్మా అమ్మా..' అంటూ.. అయ్యో వచ్చేసే దాన్ని గా.. 'ఎందుకు వచ్చారు?' అని అన్నాను.. లోపల ఆనందం గానే ఉన్నా.. 'వర్షం కదా..ఎలా వస్తావు.. ' అని మావారు...
ఓకే... బస్సులో సీట్ ఇచ్చిన అబ్బాయి ఫోటో అందరికీ చూపించా.. 'నిజంగా అంత ముసలిదాన్లా ఉన్నానా?' అని అడిగా.. 'లేదు.. లేదు. అసలు ఊరకే మొదట కనపడ్డావు కదా అని సీట్ ఇచ్చుంటాడు..' అన్నారు కాస్త భయం భయం గా.. 'ఆహా? మొదట కనపడిన వాళ్లని ఆంటీ జీ అని పిలిచి వృద్ధుల సీట్ ఇస్తాడా?' అని అడిగా పౌరుషం గా.. 'వాడే గొడవ లో ఉన్నాడో... వాడి గురించి వదిలేయ్...' మిర్చీ బజ్జీ తెచ్చాను తిందాం... ' అని టాపిక్ చేంజ్....

వేసవి కాలం లో అయిస్ క్రీం ఏ ఎదవ అయినా తింటాడు..

అని ఏదో సినిమా లో తరుణ్ అంటే విన్నా.. బయట వర్షం.. మా చిన్నది, తన ఫ్రెండ్ నేసుకొచ్చింది.. నన్ను 'రెడ్ హాన్దేడ్ గా పట్టుకుంది.. పెద్ద కప్పు నిండా బూస్ట్ తింటుంటే.. 'ఏం చేస్తాం? ముగ్గురం పంచుకోవాల్సి వచ్చింది.. డబ్బా ఖాళీ చేసేసాం. పనిలో పని గా పిక్చర్ తీసా చూడండి..


పిల్లలు ...


తీక్షణం గా.. కిటికీ లోంచి చూస్తోంది.. పెద్దమ్మాయి. 'ఏంటమ్మా? చూస్తున్నావు? ' బయట బిల్డింగ్ కడుతున్నారు.. కార్మికులకి కాంట్రాక్టర్ అందరికీ బూట్లు పంచుతున్నాడు. 'చూడమ్మా.. వాళ్లు ఆ బ్లూ బ్యాగ్స్ లోంచి షూజ్ తీసి ఎంత హాపీ గా ఉన్నారో చూడు .. కొంత మంది వేసేసుకుంటున్నారు. కొంతమంది దాచుకుంటున్నారు.. Don' t you feel like just watching them forever?' అంది. నాకు గుండె నిండిపోయింది.

స్కూల్ విషయాలు చెప్తూ మా చిన్నది చెప్పింది... 'ఇవ్వాళ్ళ స్కూల్లో హిందీ పద్యం చెప్పలేదని...' అని ఆగింది. నేను ఆత్రం గా.. 'ఆ ఆ ..చెప్పు ఏమైంది ? టీచర్ కొట్టిందా?' అని అడిగాను. 'లేదు. లేదు.. She just said.. 'Can you please come and stand on this bench? ' .. అబ్బా? చా!! అంత మర్యాద గా బెంచీ ఎక్కిన్చిన్దా? అని నవ్వుకుని పైకి గంభీరం గా.. తల పంకించాను.
మళ్లీ ఉంటుంది. నాకు 6 years అప్పుడు మా స్కూల్ పక్కన ఒక wishing tree దగ్గర I asked for a wish and it never came true..' అంది. 'హ్మ్.. ' అని 'ఏంటి ఆ విష్?' అని అడిగితే.. 'ఒక మాజికల్ గాల్ అవ్వాలనుకున్నా.. ఒక్క మాజిక్ కూడా రాలేదు ' అంది నిట్టూరిస్తూ.. మాజిక్ స్కూల్లో చేర్పిస్తాను.. అని మాటిచ్చా.. చూడాలి బెంగుళూరు లో ఎక్కడైనా నేర్పిస్తారేమో..

అసుర సంధ్య వేళ..

రాత్రి మీటింగ్ తప్పించుకోవాలి ఎలా? అని అనుకుంటుంటే.. మా సింగం మెయిల్.. కాస్త తలనొప్పి గా ఉంది అని..
'పాపం సింగం లేకుండా మీటింగ్ ఏంటి ? రేపు పెట్టుకుందాం..' అని ఏడుకే, ఒక అరగంట పడుకుని లేచి .... ఫ్రెష్ గా.. రాస్తున్నా.. పోస్టు.

సినిమాలు : మనవీ - వాళ్లవీ

నాకు ఎప్పటికైనా కనీసం ఒక పుస్తక సమీక్ష, ఒక నాటకం/ఒక సినిమా/కార్యక్రమం సమీక్ష వ్రాయాలని ఉండేది.

మన తోటి బ్లాగర్ వీ.బీ. సౌమ్య ద్వారా తెనుగీకరింపబడిన 'సినిమాలు మనవీ-వాళ్లవీ' పరిచయం చేయగలుగుతున్నందుకు చాలా ఆనందం గా ఉంది. ఈ పుస్తకానికి ఆంగ్ల మూలం సత్యజిత్ రే రాసిన "Our films, their films" అన్న పుస్తకం.

ఈ పుస్తకం సత్యజిత్ రే అడపా దడపా వివిధ పత్రికలలో ప్రచురించిన వ్యాసాల మరియు ప్రసంగ పాఠాల సంపుటి. నాకు సత్యజిత్ రే సినిమాలనగానే.. చిన్నప్పట్నించీ ఆయనొక ఆర్ట్ సినిమాలు తీసే వాడనీ, భారత దేశపు పేదరికాన్ని విదేశాల్లో చూపించి డబ్బు చేసుకుందామనుకునే వాడనీ లేదా పేరు తెచ్చుకున్దామనుకునే వాడనీ (దుర) అభిప్రాయాలు ఉన్నాయి. ఎన్నోసార్లు సినిమాకి వెడమనుకున్నప్పుడు అసలు ఆయన సినిమాలు ఒక 'చాయిస్' లాగా కూడా నేనెప్పుడూ అనుకోలేదు. 'పథేర్ పాంచాలి' ఒక పక్క, 'ఖతర్ నాక్ ' థియేటర్ల లో ఆడుతున్నా.. ఏదో ఒకటి చూస్తేనే కానీ ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టకూడదన్న నియమం పెట్టుకున్న రోజున.. రవితేజ సినిమా నే ప్రిఫర్ చేసిన గుర్తు.

ఈ పుస్తకం చేతిలో తీసుకున్నప్పుడు నాకు సహజం గానే ఆయన రాసిన విషయాలమీద ఒక Prejudice ఉంది.

సత్యజిత్ రాయ్ ఈ పుస్తకం గురించి రాసిన రెండు పారాలు చదివాక, రచయిత రాసిన పరిచయం చదవటం మొదలుపెట్టాను. ఒక సినిమా రూపొందటం లో దర్శకుని పాత్ర ని వివరిస్తూనే, దర్శకులు తమ అనుభవాల గురించి ఎక్కువ గా రాయకపోవటం వల్లనే దర్శకుని ప్రాముఖ్యత కి అంతగా ప్రాచుర్యం లభించట్లేదని అభిప్రాయాన్ని వ్యక్తీకరించారు. అలాగే సినిమాల పట్ల ఆయన ఆసక్తి, అనురక్తి, జీవితపు తొలి అంకం లో చదువు, భుక్తి కోసం చేసిన వాణిజ్య ప్రకటనల సంస్థ లో ఉద్యోగం చేస్తూనే ఎలా ఎన్నో భాషల్లో సినిమాలు చూసారో, ఏవిధం గా తన ఆలోచనలి పదును చేసుకున్నారో, తొలి స్క్రీన్ ప్లే రాసుకుని రెడీ చేసుకున్నారో, సినిమా తీయటానికి అవకాశాలు వచ్చినట్టే వచ్చి ఎలా చేజారిపోయాయో, వాళ్లు మొదలు పెట్టిన ఫిల్మ్ క్లబ్ గురించీ ,చాలా ఆసక్తి దాయకం గా వివరించారు.

ఈ పరిచయం చదివాక,ఆయన పుస్తకం లో ఏం చెప్తారో చదవాలని తప్పక క్యూరియాసిటీ పుడుతుంది.

ఈ పుస్తకం లో రెండు భాగాలున్నాయి. పుస్తకం శీర్షిక వల్ల మొదటి భాగం లో భారతీయ సినిమాల గురించి వివరిస్తున్నట్టు, రెండవ భాగం లో అంతర్జాతీయ సినిమా గురించి చెప్పినట్టు అనిపిస్తుంది కానీ మొదటి భాగం లో తన పర్సనల్ అనుభవాలకి ఎక్కువ ప్రాధాన్యత ఇచ్చారని నాకనిపించింది. ఒక సగటు భారతీయ సినిమా ప్రేక్షకురాలిగా, కాంటెస్ట్ ఎక్కువ ఉండటం తో, మొదటి భాగం రెండో భాగం కన్నా ఎక్కువ ఆసక్తికరం గా అనిపించింది.

మన సినిమా:


1920 ల్లోంచి మొదలుకుని మన దేశ సినిమా కి ఒక సృజనాత్మకత, శైలి, నిజాయితీ మెరుగుపరచవలసి ఉందని, సంఖ్యాపరం గా ప్రపంచం లో హాలీవుడ్ సినిమాల తర్వాత స్థానం, మనదే అయినా నాణ్యతా పరం గా పోల్చలేమని, అందుకు కారణాలని విశ్లేషించారు. తొలిసారి దర్శకత్వం చేపట్టినప్పుడు చేసిన చిన్న చిన్న తప్పిదాలు, నేర్చుకున్న పాఠాలు వివరిస్తూ, ఆ సంబంధం గా, కాశీ నగరం లో ఆయన తొలి రోజుల్లో సినిమా షూట్ చేస్తున్నప్పుడు రాసుకున్న డైరీ వివరాలు రాసారు.
ఒకటి రెండు అధ్యాయాల్లో ఆయన ప్రాజెక్ట్ మానేజ్ మెంట్ అనుభవాలు సాఫ్ట్ వేర్ ప్రాజెక్ట్ ఎగ్జిగ్యూషన్ లో నా అనుభవాలతో కంపేరబుల్ గా అనిపించింది. కొంత తెలియని దానం, కొంత 'అంతా తెలుసులే ' అన్న నిర్లక్ష్యం, ఒకసారి మొదలు పెట్టాక 'అయ్యో.. ఈ విషయం మర్చేపోయాం..' అనుకోవటం, అలాగే..అనుకోని సమస్యలు ఎదుర్కోవటం, గొప్ప ఆశయాలతో ప్రారంభించినా వివిధ కారణాల వల్ల పడవలసిన రాజీ ల్లాంటివి.. ప్రేక్షకులకి (సాఫ్ట్ వేర్ కేస్ లో కస్టమర్లకి) నచ్చుతుందని గట్టిగా నమ్మితే అది నిజం కాకపోవటం,.. ఒక ప్రాజెక్ట్ అయ్యాక ఫలితానితో సంబంధం లేకుండా భావోద్వేగాలకి అతీతం గా ఉండగలగటం ఎంత కష్టమో రాస్తే.. నేనైతే చాలా కోరిలేట్ చేసుకోగలిగాను.
ఆయన చెప్పిన వాక్యం ఒకటి నాకు నచ్చింది 'You are a better man for having made it'. మరో అధ్యాయం లో హిందీ, మరియు దక్షిణభారత సినిమాలకి ఉండే ఎడ్వాంటేజ్ లు, బెంగాలీ సినిమాలకి లేకపోవటం వల్ల బెంగాలీ దర్శకులకి పరిమితమైన కొన్ని సమస్యల గురించి చర్చించారు.

మన సినిమా మీద ఆయన రాసిన వ్యాసాల్లో జల్సాఘర్ సినిమా గురించి ఆయన రాజ భవనం గురించి వెతకటం,.. క్లైమాక్స్ నాకు చాలా ఆసక్తికరం గా అనిపించింది. ఇంకో అధ్యాయం లో ఆయన సినిమాలు ఎందుకు తీద్దామనుకుంటున్నారో, ఒక సినిమా తీస్తున్నప్పుడు దురదృష్టవశాత్తూ క్రేన్ కింద నలిగిన ఒక కార్మికుడి మృతి గురించి చెప్పి, ఒక ఆసక్తిదాయకమైన విషయం చెప్పారు.. 'మిమ్మల్ని బాగా ప్రభావితం చేసిన వారెవరు?' అని అడిగినప్పుడు సాధారణం గా చెప్పే సమాధానాల ఫార్స్.. :) అలాగే భారత సినిమా తీసేవాళ్ళు ఎదుర్కోవలసిన అదనపు సవాళ్లు వివరించారు.

13 చిత్రాలు తీసిన సత్యజిత్ రాయ్, 11 సినిమాలు నవలల లేక కథల మీద ఆధారం గా నే తీసారని, ఆవిధం గా తీయటం లో సాధక బాధకాలు వివరిస్తే.. 'ఓహ్ నిజమే కదా' అనిపించింది.

ఆయన దర్శకత్వం లో వివిధ కోణాలు వివరిస్తూ.. ప్రతి విభాగం లోనూ ఆయన సూచనిచ్చిన దాన్ని బట్టి నాకు ఆయన చాలా చాలా పొదుపు గా సినిమాలు తీసారని, బహుముఖ ప్రజ్ఞాశాలి అని అర్థమైంది.
సినిమాల్లో పాటల గురించి ఆయన అభిప్రాయం కూడా చదివించేలా చెప్పారు. ముఖ్యం గా కాపీ రాయళ్ల ప్రతిభ ని ఆయన ముచ్చట గా మెచ్చుకోవటం నవ్వొచ్చింది. జైసల్మర్ మహారాజు గారితో ఆయన పరిచయం, వారి పాలస్ లో ఆయన షూటింగ్ అనుభవాలు కూడా ప్రత్యేకం గా మన సినిమా గురించి కొత్త విషయాలు చెప్పినట్టు అనిపించలేదు.. ఈ చాప్తర్లు లైట్ గా చదివేట్టు గా ఈజీ ఫ్లోతో ఉన్నాయి. ఆయన చూసిన ఐదు సినిమాల విశ్లేషణ, కొత్త వేవ్ దర్శకుల గురించి ఒక అధ్యాయం రాసారు.

మొదటి భాగం లో ఆయన ఆయన సమకాలీన భారతీయ సినిమా గురించి ఒక ఎకడిమిక్ స్టడీ లా చేప్తారనుకున్నా... కానీ మొత్తానికి మన సినిమా పట్ల ఆయన అభిప్రాయాలు, ఆయన నేర్చుకున్న విషయాలు, పరిశీలనలు, సినిమా తీయటం లో ఆయన అనుభవాలను, ఆయన కలిసిన విశిష్ట వ్యక్తులను ఎక్కువ గా వర్ణించారని నాకనిపించింది. అందుకే అది లైట్ రీడింగ్ గా హాయిగా సాగిపోయింది..



వాళ్ల సినిమా

కలకత్తా నగరం లో "The River" అన్న నవల పై బెంగాల్ నేపధ్యం లో సినిమా తీయటానికి వచ్చిన రెన్వా ట్రిప్ ని నిశితం గా కవర్ చేసి రెన్వా గురించి, ఆయన ట్రిప్ గురించి చాలా విషయాలు చెప్పారు.

ఇటాలియన్ సినిమా గురించి మాట్లాడినప్పుడు అదేదో ఇటాలియన్ సినిమా చరిత్ర గురించి చెప్పటం తన భుజాల మీద వేసుకున్నట్టు కాకుండా ఆయన చూసిన సినిమాలు, ఆయన తెలుసుకున్న విషయాల బేసిస్ మీదే మాత్రమే రాసినట్టు కాస్త మాడేస్టీ చూపించినా మంచి అవగాహన ఉన్నట్టు ఈజీ గా అర్థమవుతుంది. అలాగే హాలీవుడ్, బ్రిటిష్, రష్యన్, జపాన్ సినిమాల గురించి చెప్పినప్పుడు నాకైతే హాలీవుడ్, బ్రిటిష్ సినిమాల గురించి మాత్రమే అసోసియేట్ చేసుకోగలిగి మిగిలిన అధ్యాయాలు కొద్దిగా బోర్ గా అనిపించాయి. సినిమా ఒక స్టడీ గా ఎకడిమిక్ ఇంటరెస్ట్ ఉన్నవాళ్ళకి ఆసక్తిదాయకం గా ఉండవచ్చు. నిశ్శబ్ద చిత్రాల మీద సమీక్ష కూడా ఇంటరెస్టింగ్ గానే ఉంది.

మాస్కో, జపాన్ లాంటి ప్రదేశాల కి వెళ్లిన అనుభవాలు పని లో పని గా ఆయన ట్రావెలాగ్ లాగా కూడా ఆయా ప్రాంత సినిమాల గురించి చర్చించినప్పుడు కాస్త లైట్ రీడింగ్ గా అనిపించి ఆసక్తి దాయకం గా ఉంది.

చార్లీ చాప్లిన్ గురించి ఆయనకి ఉన్న అభిమానం 'గోల్డ్ రష్' అన్న సినిమా గురించి అధ్యాయం లోనూ, అలాగే చార్లీ చాప్లిన్ ఆటో బయాగ్రఫీ మీద రాసిన చాప్టర్ లోనూ తెలుస్తుంది. వీలుంటే చార్లీ చాప్లిన్ జీవిత చరిత్ర కూడా చదువుదామని బుర్ర లో ఒక బుక్ మార్క్ పెట్టుకున్నాను.
అలాగే అకిరా కురసవా, జాన్ ఫోర్డ్ గురించి కూడా ఈ వ్యాసాల ద్వారానే తెలుసుకున్నాను. హిచ్ కాక్ గురించి ముందర తెలిసినా సత్యజిత్ రాయ్ చెప్పిన విషయాలు కూడా ఆసక్తిదాయకం గా చదివించేలా ఉన్నాయి.

ఈ పుస్తకం చదివాక.. నెమ్మదిగా ఒక్కొక్కటీ ఆయన సినిమాలు చూద్దామని అనుకుంటున్నాను.



చివరగా.. అనువాదకురాలి గురించి, పబ్లిషర్ల గురించి రెండు ముక్కలు..
సాధారణం గా అనువాదాలు చదివినప్పుడు ఎందుకో ఒరిజనల్ చదివితే వచ్చిన ఫీల్ లేకుండా చప్పగా ఉంటాయి. ప్రజ్ఞా వంతుల అనువాదాలు చదువుతున్నప్పుడు అసలు విషయం గురించి తప్ప వేరే ఆలోచన ఉండకుండా చదువుతూ పోతాం కదా.. ఈ పుస్తకం రెండవ కాటగేరీ లోకి వస్తుంది. పుస్తకం మూసేసాక మాత్రమే ఇది అనువాద రచన అని గుర్తొచ్చింది. Good Job Sowmya!

నవతరంగం పబ్లిషర్లు చేసిన ఈ ప్రయత్నం ప్రశంసనీయమైనది. వారికి ముందుగా నా హార్థిక అభినందనలు. వారు మరిన్ని మంచి పుస్తకాలని ప్రచురించాలని మనస్పూర్తి గా కోరుకుంటున్నాను.

ఒకటి రెండు చిన్న సూచనలు /అభిప్రాయాలు .... అనువాదకురాలి పేరు పుస్తకం కవర్ మీద వేస్తే బాగుండేదని నాకనిపించింది. అలాగే ఈసారి ఒరిజనల్ రచనలని ప్రచురిస్తారని ఆశిస్తున్నాను.


పుస్తకం ప్రతులకి :

 వెల : 150 రూ. నవ తరంగం పబ్లిషర్లని సంప్రదించవచ్చు.

పుస్తకావిష్కరణ సభ వివరాలు : http://navatarangam.com/2011/06/invitation-2/
సత్యజిత్ రే రాసిన ఆంగ్ల మాతృక (Our films, their films) వివరాలు..

Ray, Satyajit. Our films, their films. 1st U.S. ed. New York, Hyperion Books, 1994 / Bombay, Orient Longman, 1976. ISBN 0861256379 / 0863113176 / 0861251768 / 0786861223
A collection of articles written by Ray. Discusses Indian, European, Asian, Russian and Hollywood cinema; aspects of his craft; his encounters with Renoir and Kurosawa; New wave and old masters & Silent films.

మళ్లీ మొదలు.. :)

ఏప్రిల్ అంతా హాయిగా తాతగారింట్లో వేసవి సెలవలు గడిపారా పిల్లలు? ...

మళ్లీ మొన్న విదేశాలలో సెలవలు గడిపి రకరకాల అనుభూతులతో విమానం తిరిగి బెంగుళూరు కెళ్లే విమానం ఎక్కామా? .. పిల్లలు గంభీరం గా.. ముందర నిద్రేమో అనుకున్నా.. లేదే.. అలాగ అనిపించట్లేదు. పెద్దగా 'తమలో రేగే భావ పరంపర ని తమలోనే దాచుకుని పైకి శుష్కమైన నవ్వు ' చూపించేంత నాటకీయత వాళ్లకి లేదు కాబట్టి 'వాళ్లే చెప్తార్లే' అని నేను నిద్ర లోకి జారుకునేంతలో..

మా పెద్దమ్మాయి "అమ్మా.. ఇంకా వారం ఉంది కదా.. స్కూళ్లు తెరవటానికి.. ఇంటికెళ్లగానే మమ్మల్ని హైదరాబాద్ లో అమ్మమ్మా వాళ్లింట్లో దింపేసి వెళ్తావా?" అంది. చిన్నది ఆశగా చూస్తోంది నా వైపు. ఆశ్చర్యం వేసింది. అలాగే చాలా ఆనందం గా అనిపించింది. వీళ్లకి ఇంకా అలాంటి కోరికలు ఉన్నందుకు. . నెల రోజులు హైదరాబాద్ లో తాతగారింట్లో గడిపాక కూడా.. ఇంకా వాళ్లకి అక్కడికి వెళ్లాలని అనిపించినందుకు..

పుస్తకాలు, అట్టలు, లేబుళ్లు ఎలాగూ తప్పవు.. ఇంక కొత్త స్కూల్ డ్రెస్సులు ఎందుకు? చాల్లే .. వీళ్లకి పొదుపు నేర్పిద్దాం అనుకున్నాం మేము. మా చిన్నప్పుడు ఒకటే పెన్ను ని ఎంత జాగ్రత్త గా వాడుకునే వాళ్లమో, లాంటి లెక్చర్ ఇచ్చాను.. వాళ్లకి ఎంత వరకూ అర్థమైందో తెలియదు. పుస్తకాలు కొని అట్టలేసి, లేబుళ్ళు అతికించి రెడీ గా పెట్టాం. స్కూల్ దుస్తులు అన్నీ ఇస్త్రీలు చేసి పెడితే.. పిల్లలూ అంత కన్నా ఆసక్తి గా ఇంగ్లిష్ లో ఉప వాచకం (non-detailed) కథలు అన్నీ చదివేసి వారం ముందే రెడీ..

ఐదు రోజుల ముందు ఆఫీస్ నుండి రాగానే :
"అమ్మా... అనూష కొత్త బ్యాగ్ కొంది. ఎంత బాగుందో.. ఎన్ని అరలున్నాయో.. ఆలివ్ గ్రీన్ నా ఫేవరేట్ రంగమ్మా... అసలు ఆ బ్యాగ్ ని చూస్తూ అలా ఉండిపోవాలనిపిస్తోంది"..... "నాన్నా.. గౌరి లంచ్ బాక్స్ మీద హానా మోంటానా ఉంది. అది ఎంత లక్కీ!" అని ఆకాశం లోకి చూస్తూ.. అరమోడ్పు కన్నులతో...

మా వారికి ఇంక నా మీద కోపం వచ్చింది. "నీ వెధవ పొదుపు చాలు.. మరీ అతి చేయకు.. వాళ్లకి అన్నీ కొత్తవి ఉండాలి పదండమ్మా.. " అని వాళ్లని తీసుకెళ్లిపోయారు. అంతే! అన్నీ కొత్తవి తెచ్చుకుని వచ్చేసారు.

నాలుగు రోజుల ముందు :

"నాన్నా!!!!" .. (చూసారా? ఇంక అమ్మా అన్నది లేదు.. నేనెలాగూ .. లెక్చర్లు ఇస్తానని... చాలా కంత్రీలు...వీళ్లు!!) "మా స్కూల్ డ్రెస్ లు చాలా పాతగా.. లేవూ? తెల్ల చొక్కా, స్కర్ట్ అయితే మరీ సర్ఫ్ వాడని మదర్స్ పిల్లల బట్టల్లా లేవూ?

మా తెల్ల బూట్లు మాసిపోయి లేవూ.. మట్టి రంగు బూట్లల్లా?" అంతే.. ఆ తండ్రి హృదయం ద్రవించి ఏరులై ప్రవహించింది.

"పిల్లలకి అన్నీ కొత్తవే ఉండాలి.. ఉండి తీరాలి.. అస్సలూ కాంప్రమైజ్ అయ్యే ప్రసక్తే లేదు.. కృష్ణా.. ఇదే చెప్తున్నా.. మొదటి రోజున అన్నీ కొత్తవే కనపడాలి. పిల్లలు ఆనందం గా వెళ్లాలి.... " అని అల్టిమేటం ఇచ్చేసారు.

'హుహ్..' అనుకుని ఊరుకున్నాను. అంతే .. పాత స్కూల్ డ్రస్సులు నన్ను వెక్కిరిస్తూ మూలనున్న గూట్లోకి వెళ్లిపోయాయి..

మూడు రోజుల ముందు :

"హమ్మయ్య.. ఇంక కొనేవి అయిపోయాయి..అంతా రెడీ.." అనుకుని తృప్తి గా నిట్టూర్చానో లేదో... "ఈ సంవత్సరం స్కూల్ బస్ లో వెళ్లను.. సైకిల్ మీద వెళ్తాను... హరిణి వెళ్తోంది.. శ్రీయ వెళ్తోంది.. శ్వేత వెళ్తోంది".. అని అందరి లిస్టూ చదివేసింది మా అమ్మాయి.. మా ఇంటికి స్కూల్ పట్టుమని పది నిమిషాల ప్రయాణం. నానా రకాల తర్జన భర్జనలు పడి ఒప్పుకున్నాం.

అయితే "నాకు కొత్త సైకిల్ కొను.." అని మొదలు. వీల్లేదని నేను. మొత్తానికి పాత సైకిల్ కి మళ్లీ హంగులన్నీ అమర్చేట్టు గా.. ఒప్పందం కుదిరింది. మా చిన్నది ఊరుకుంటుందా? "నాకూ కావాలి!!!" అని .. ఇద్దరికీ సైకిళ్లకి మళ్లీ రెండు వేలు వదిలాయి. ప్రాక్టీసులు .. హడావిడి..

రెండు రోజుల ముందు :

అన్నీ రెడీ... ఇంక గుడి కి వెళ్లి దణ్ణం పెట్టుకోవటం, ఆఖరి ఫ్రీ రోజులు అని ఎమోషనల్ గా మాట్లాడి పిజ్జాలు, కొత్త పెన్సిల్ బాక్సులు, కొత్త రైన్ కోట్, వాచీ, వట్టి చేతులతో బయటకి వెళ్లటం.. చేతినిండా సంచీలతో వెనక్కి రావటం.. అదేదో జీవితం లో ఇక ఆనందం గా ఉండే రోజులకి ఇదే 'శుభం' కార్డ్ అన్నట్టు ప్రవర్తన...

రేపు బడి తెరుస్తారనగా..

చాలా బుద్ధిగా ఏడింటికి అన్నం తినేసి.. హోటల్ రూముల్లో పరిచినట్టున్న పక్క మీదకి ఎక్కి.. దేవుడిని తలచుకుని.. మర్నాటికి ఆరింటికి అలారం పెట్టమని ఒకరు.. 'అబ్బే.. ఆరు దాకా ఆగను. ఐదుకే పెట్టమని.. ' ఒకరు... ఎనిమిదిన్నరకే పడుకున్నారు. పక్కన బల్ల మీద మర్నాటికి బట్టలు, ఆ పక్క స్కూల్ స్నాక్ లు, చివరగా.. స్కూల్ బ్యాగులు.. కాస్త గదికి అవతల స్కూల్ బూట్లు, పక్కన సాక్సులు. బాత్ రూమ్ లో తువ్వాలు ...

'ఆహా.. వీళ్లు నా పిల్లలేనా? ' అని ఆనంద భాష్పాలు.. 'almost' రాలబోయాయి..

Da D-day...

నాలుగు గంటలకే లేచి తెల్లారిందా లేదా ? అని చూసుకోవటం... తొమ్మిది గంటల స్కూల్ కి ఏడుమ్బావు కల్లా తయారయి పాలు తాగేసి, ఇడ్లీలు తినేసి పువ్వుల్లా కూర్చున్నారు. నేనే కాస్త వాళ్ల టిఫిన్ బాక్సులు కట్టటానికి అవస్థ పడ్డా..

కాలనీ అంతా.. కొత్త బట్టల్లో .. మెరిసిపోతూ పిల్లలు.. గల గలా.. బస్సు సమయానికి గంట ముందే రోడ్డు మీద సందడి.

అమ్మాయి సైకిల్ మీద ప్రయాణం అనగానే.. చాలా గుబులు గా.. దూకుడు గా వచ్చే కాల్ సెంటర్ టాక్సీలు, వీధి కుక్కలు, మనో వైకల్యాల బాధితులు, కళ్లముందు బారులు తీరి...

అనకూడదు కానీ.. చచ్చేంత రిలీఫ్. 'అమ్మయ్య.. స్కూల్స్ తెరిచారు' అని. చిన్నమ్మాయి ని బస్సు ఎక్కించటానికి వెళ్తే.. అందరు తల్లుల కళ్ళూ మెరుస్తూ...

పిల్లలు త్వరగా స్కూళ్ళకి వెళ్లిపోవటం తో నేనూ త్వరగా ఆఫీస్ కి. మా బాసు గారికి దాదాపు గా గుండెపోటు వచ్చినంత పనైంది...

మద్యాహ్నం పిల్లలని వదిలే సమయానికి స్కూల్ ముందు వందలాది తల్లిదండ్రులు ... కంగారుగా, కేమేరాలతో... వార్నీ.. మా చిన్నప్పుడు ..ఇంత ఉందా? అనిపించింది.

మొదటి రోజు కదా.. ఇంటికి వచ్చాక కూడా.. అన్నీ పధ్ధతి గా.. చక చకా.. హోం వర్క్ లు చేసేసి.. ఎక్కడివి అక్కడ పెట్టేసి.. వహ్ వా అనిపించారు.. స్కూల్ విషయాలు బోల్డు చెప్తూ... వెనక వెనక తిరుగుతూ...

రెండు రోజులు గడిచాయి కదా.. ఉదయం.. అరుస్తూ.. గొడవ గొడవ గా లేపటం,.. బట్టలు, పుస్తకాలు, టిఫిన్లు, జడలు, ఒకటేమిటి అష్టావధానం చేస్తూ.. సగం వస్తువులు ఇంట్లో మర్చిపోయి, రోడ్డెక్కుతూ నోట్లో ఏదో కుక్కుకుంటూ పరుగులెట్టటం... పిల్లలు వెళ్లాక.. 'అయ్యో వాళ్లని మరీ మోటు గా తిట్టామా? సరిగ్గా తిన్నారా? నిద్ర సరిపోలేదేమో? హోం వర్క్ పుస్తకం అయ్యో మర్చిపోయిందే... ' ఇలా... కాసేపటికి నాకు నేనే సద్ది చెప్పుకోవటం... , స్కూల్లో పెన్నులూ, పెన్సిళ్ళూ పారేసుకుని రావటం, ఇంటికి వచ్చాక, వస్తువులన్నీ తెగ విసిరి ఒక పట్టాన తినటానికి రాకపోవటం,.. స్కూల్ పని అంటే బద్ధకించటం. అన్నీ సగం లో వదిలేసి ఆటలకి పరిగెత్తటం..

మా చిన్నది సౌర కుటుంబం గురించి చదివింది సాంఘిక శాస్త్రం లో.. ఇక దానికి ఒక ఆలోచన వచ్చింది...

ఆలోచన ఏంటంటే.. సూర్యుడు మండే అగ్నిగోళం కదా.. కొన్నాళ్లకి మంట ఆగిపోతే ఇంకా డే టైం ఉండదు. అప్పుడు స్కూల్ ఉండదు కదమ్మా? అంది. 'నా తల్లే' అనుకున్నాను.

గెలీలియో.. 'Father of Science' అని సోషల్ స్టడీస్ లో చెప్పారుట. 'వీళ్లకి అసలు బుద్ధి లేదు. ఆయన సైన్స్ కి తండ్రి అయితే సోషల్ లో చెప్పటమేమిటి వాళ్ల తలకాయ' అనేసింది.

మా పెద్దది స్కూల్లో అప్పుడే ఫ్రెండ్స్ తో గొడవలు పడి వచ్చేసింది.

అయితే.. మళ్లీ మామూలైపోయింది.. రొటీన్ లో పడ్డామన్నమాట.. అమ్మయ్య.. అనిపించింది.

కానీ.. మద్యాహ్నానికి స్కూల్ మా పెద్దమ్మాయి (సైకిల్ మీద కదా?) ఐదు నిమిషాలు రావటం లేట్ అయిందో లేదో... వందలాది ఆలోచనలు,.. ఊహలు!! కాళ్లూ, చేతులూ చల్లబడిపోవటం!

ఎందుకో మా అమ్మ గుర్తొచ్చింది.. ఒక్కసారి గా చెంప మీద పెళ్ళున కొట్టినట్టు.. కాలేజ్ మూడుకి వదిలి పెడితే.. స్నేహితురాళ్లతో బలాదూర్ గా తిరిగి ఆరుకి చేరితే.. గుమ్మం దగ్గర, టెన్షన్ తో ఎప్పుడూ నుంచుని ఉండేది.. నన్ను సందు చివర చూస్తూనే.. నేను దెబ్బలాడతానని లోపలకి వెళ్లిపోయేది. ఎప్పుడైనా... 'ఎందుకు లేటయింది? ఎంత భయపడ్డానో తెలుసా? ' అని బేలగా, కోపం గా, దుఃఖం గా అడిగితే.. 'హాట్..హుట్ అని హంగామా చేసి.. 'నీకు మరీ.. టెన్షన్ ఎక్కువ.. ఇలా అయితే కష్టం.. ' అని విసుక్కోవటం గుర్తొచ్చింది...

అమ్మకి సారీ చెప్పాలి.. ఎంతలా ఏడిపించాను? వస్తువులన్నీ చిందర వందర గా విసిరేయటం.. తన కష్టాన్ని విద్యార్థి గా ఉన్నప్పుడు ఏనాడూ గుర్తించక పోగా.. విసుక్కోవటం...... చా...

లేచి నా సెల్ ఫోన్ అందుకుని అమ్మ వాళ్ల నంబర్ కొట్టాను... దశాబ్దాలు గడిచిపోతేనేం? 'It is never too late...'