మళ్లీ మొదలు.. :)

ఏప్రిల్ అంతా హాయిగా తాతగారింట్లో వేసవి సెలవలు గడిపారా పిల్లలు? ...

మళ్లీ మొన్న విదేశాలలో సెలవలు గడిపి రకరకాల అనుభూతులతో విమానం తిరిగి బెంగుళూరు కెళ్లే విమానం ఎక్కామా? .. పిల్లలు గంభీరం గా.. ముందర నిద్రేమో అనుకున్నా.. లేదే.. అలాగ అనిపించట్లేదు. పెద్దగా 'తమలో రేగే భావ పరంపర ని తమలోనే దాచుకుని పైకి శుష్కమైన నవ్వు ' చూపించేంత నాటకీయత వాళ్లకి లేదు కాబట్టి 'వాళ్లే చెప్తార్లే' అని నేను నిద్ర లోకి జారుకునేంతలో..

మా పెద్దమ్మాయి "అమ్మా.. ఇంకా వారం ఉంది కదా.. స్కూళ్లు తెరవటానికి.. ఇంటికెళ్లగానే మమ్మల్ని హైదరాబాద్ లో అమ్మమ్మా వాళ్లింట్లో దింపేసి వెళ్తావా?" అంది. చిన్నది ఆశగా చూస్తోంది నా వైపు. ఆశ్చర్యం వేసింది. అలాగే చాలా ఆనందం గా అనిపించింది. వీళ్లకి ఇంకా అలాంటి కోరికలు ఉన్నందుకు. . నెల రోజులు హైదరాబాద్ లో తాతగారింట్లో గడిపాక కూడా.. ఇంకా వాళ్లకి అక్కడికి వెళ్లాలని అనిపించినందుకు..

పుస్తకాలు, అట్టలు, లేబుళ్లు ఎలాగూ తప్పవు.. ఇంక కొత్త స్కూల్ డ్రెస్సులు ఎందుకు? చాల్లే .. వీళ్లకి పొదుపు నేర్పిద్దాం అనుకున్నాం మేము. మా చిన్నప్పుడు ఒకటే పెన్ను ని ఎంత జాగ్రత్త గా వాడుకునే వాళ్లమో, లాంటి లెక్చర్ ఇచ్చాను.. వాళ్లకి ఎంత వరకూ అర్థమైందో తెలియదు. పుస్తకాలు కొని అట్టలేసి, లేబుళ్ళు అతికించి రెడీ గా పెట్టాం. స్కూల్ దుస్తులు అన్నీ ఇస్త్రీలు చేసి పెడితే.. పిల్లలూ అంత కన్నా ఆసక్తి గా ఇంగ్లిష్ లో ఉప వాచకం (non-detailed) కథలు అన్నీ చదివేసి వారం ముందే రెడీ..

ఐదు రోజుల ముందు ఆఫీస్ నుండి రాగానే :
"అమ్మా... అనూష కొత్త బ్యాగ్ కొంది. ఎంత బాగుందో.. ఎన్ని అరలున్నాయో.. ఆలివ్ గ్రీన్ నా ఫేవరేట్ రంగమ్మా... అసలు ఆ బ్యాగ్ ని చూస్తూ అలా ఉండిపోవాలనిపిస్తోంది"..... "నాన్నా.. గౌరి లంచ్ బాక్స్ మీద హానా మోంటానా ఉంది. అది ఎంత లక్కీ!" అని ఆకాశం లోకి చూస్తూ.. అరమోడ్పు కన్నులతో...

మా వారికి ఇంక నా మీద కోపం వచ్చింది. "నీ వెధవ పొదుపు చాలు.. మరీ అతి చేయకు.. వాళ్లకి అన్నీ కొత్తవి ఉండాలి పదండమ్మా.. " అని వాళ్లని తీసుకెళ్లిపోయారు. అంతే! అన్నీ కొత్తవి తెచ్చుకుని వచ్చేసారు.

నాలుగు రోజుల ముందు :

"నాన్నా!!!!" .. (చూసారా? ఇంక అమ్మా అన్నది లేదు.. నేనెలాగూ .. లెక్చర్లు ఇస్తానని... చాలా కంత్రీలు...వీళ్లు!!) "మా స్కూల్ డ్రెస్ లు చాలా పాతగా.. లేవూ? తెల్ల చొక్కా, స్కర్ట్ అయితే మరీ సర్ఫ్ వాడని మదర్స్ పిల్లల బట్టల్లా లేవూ?

మా తెల్ల బూట్లు మాసిపోయి లేవూ.. మట్టి రంగు బూట్లల్లా?" అంతే.. ఆ తండ్రి హృదయం ద్రవించి ఏరులై ప్రవహించింది.

"పిల్లలకి అన్నీ కొత్తవే ఉండాలి.. ఉండి తీరాలి.. అస్సలూ కాంప్రమైజ్ అయ్యే ప్రసక్తే లేదు.. కృష్ణా.. ఇదే చెప్తున్నా.. మొదటి రోజున అన్నీ కొత్తవే కనపడాలి. పిల్లలు ఆనందం గా వెళ్లాలి.... " అని అల్టిమేటం ఇచ్చేసారు.

'హుహ్..' అనుకుని ఊరుకున్నాను. అంతే .. పాత స్కూల్ డ్రస్సులు నన్ను వెక్కిరిస్తూ మూలనున్న గూట్లోకి వెళ్లిపోయాయి..

మూడు రోజుల ముందు :

"హమ్మయ్య.. ఇంక కొనేవి అయిపోయాయి..అంతా రెడీ.." అనుకుని తృప్తి గా నిట్టూర్చానో లేదో... "ఈ సంవత్సరం స్కూల్ బస్ లో వెళ్లను.. సైకిల్ మీద వెళ్తాను... హరిణి వెళ్తోంది.. శ్రీయ వెళ్తోంది.. శ్వేత వెళ్తోంది".. అని అందరి లిస్టూ చదివేసింది మా అమ్మాయి.. మా ఇంటికి స్కూల్ పట్టుమని పది నిమిషాల ప్రయాణం. నానా రకాల తర్జన భర్జనలు పడి ఒప్పుకున్నాం.

అయితే "నాకు కొత్త సైకిల్ కొను.." అని మొదలు. వీల్లేదని నేను. మొత్తానికి పాత సైకిల్ కి మళ్లీ హంగులన్నీ అమర్చేట్టు గా.. ఒప్పందం కుదిరింది. మా చిన్నది ఊరుకుంటుందా? "నాకూ కావాలి!!!" అని .. ఇద్దరికీ సైకిళ్లకి మళ్లీ రెండు వేలు వదిలాయి. ప్రాక్టీసులు .. హడావిడి..

రెండు రోజుల ముందు :

అన్నీ రెడీ... ఇంక గుడి కి వెళ్లి దణ్ణం పెట్టుకోవటం, ఆఖరి ఫ్రీ రోజులు అని ఎమోషనల్ గా మాట్లాడి పిజ్జాలు, కొత్త పెన్సిల్ బాక్సులు, కొత్త రైన్ కోట్, వాచీ, వట్టి చేతులతో బయటకి వెళ్లటం.. చేతినిండా సంచీలతో వెనక్కి రావటం.. అదేదో జీవితం లో ఇక ఆనందం గా ఉండే రోజులకి ఇదే 'శుభం' కార్డ్ అన్నట్టు ప్రవర్తన...

రేపు బడి తెరుస్తారనగా..

చాలా బుద్ధిగా ఏడింటికి అన్నం తినేసి.. హోటల్ రూముల్లో పరిచినట్టున్న పక్క మీదకి ఎక్కి.. దేవుడిని తలచుకుని.. మర్నాటికి ఆరింటికి అలారం పెట్టమని ఒకరు.. 'అబ్బే.. ఆరు దాకా ఆగను. ఐదుకే పెట్టమని.. ' ఒకరు... ఎనిమిదిన్నరకే పడుకున్నారు. పక్కన బల్ల మీద మర్నాటికి బట్టలు, ఆ పక్క స్కూల్ స్నాక్ లు, చివరగా.. స్కూల్ బ్యాగులు.. కాస్త గదికి అవతల స్కూల్ బూట్లు, పక్కన సాక్సులు. బాత్ రూమ్ లో తువ్వాలు ...

'ఆహా.. వీళ్లు నా పిల్లలేనా? ' అని ఆనంద భాష్పాలు.. 'almost' రాలబోయాయి..

Da D-day...

నాలుగు గంటలకే లేచి తెల్లారిందా లేదా ? అని చూసుకోవటం... తొమ్మిది గంటల స్కూల్ కి ఏడుమ్బావు కల్లా తయారయి పాలు తాగేసి, ఇడ్లీలు తినేసి పువ్వుల్లా కూర్చున్నారు. నేనే కాస్త వాళ్ల టిఫిన్ బాక్సులు కట్టటానికి అవస్థ పడ్డా..

కాలనీ అంతా.. కొత్త బట్టల్లో .. మెరిసిపోతూ పిల్లలు.. గల గలా.. బస్సు సమయానికి గంట ముందే రోడ్డు మీద సందడి.

అమ్మాయి సైకిల్ మీద ప్రయాణం అనగానే.. చాలా గుబులు గా.. దూకుడు గా వచ్చే కాల్ సెంటర్ టాక్సీలు, వీధి కుక్కలు, మనో వైకల్యాల బాధితులు, కళ్లముందు బారులు తీరి...

అనకూడదు కానీ.. చచ్చేంత రిలీఫ్. 'అమ్మయ్య.. స్కూల్స్ తెరిచారు' అని. చిన్నమ్మాయి ని బస్సు ఎక్కించటానికి వెళ్తే.. అందరు తల్లుల కళ్ళూ మెరుస్తూ...

పిల్లలు త్వరగా స్కూళ్ళకి వెళ్లిపోవటం తో నేనూ త్వరగా ఆఫీస్ కి. మా బాసు గారికి దాదాపు గా గుండెపోటు వచ్చినంత పనైంది...

మద్యాహ్నం పిల్లలని వదిలే సమయానికి స్కూల్ ముందు వందలాది తల్లిదండ్రులు ... కంగారుగా, కేమేరాలతో... వార్నీ.. మా చిన్నప్పుడు ..ఇంత ఉందా? అనిపించింది.

మొదటి రోజు కదా.. ఇంటికి వచ్చాక కూడా.. అన్నీ పధ్ధతి గా.. చక చకా.. హోం వర్క్ లు చేసేసి.. ఎక్కడివి అక్కడ పెట్టేసి.. వహ్ వా అనిపించారు.. స్కూల్ విషయాలు బోల్డు చెప్తూ... వెనక వెనక తిరుగుతూ...

రెండు రోజులు గడిచాయి కదా.. ఉదయం.. అరుస్తూ.. గొడవ గొడవ గా లేపటం,.. బట్టలు, పుస్తకాలు, టిఫిన్లు, జడలు, ఒకటేమిటి అష్టావధానం చేస్తూ.. సగం వస్తువులు ఇంట్లో మర్చిపోయి, రోడ్డెక్కుతూ నోట్లో ఏదో కుక్కుకుంటూ పరుగులెట్టటం... పిల్లలు వెళ్లాక.. 'అయ్యో వాళ్లని మరీ మోటు గా తిట్టామా? సరిగ్గా తిన్నారా? నిద్ర సరిపోలేదేమో? హోం వర్క్ పుస్తకం అయ్యో మర్చిపోయిందే... ' ఇలా... కాసేపటికి నాకు నేనే సద్ది చెప్పుకోవటం... , స్కూల్లో పెన్నులూ, పెన్సిళ్ళూ పారేసుకుని రావటం, ఇంటికి వచ్చాక, వస్తువులన్నీ తెగ విసిరి ఒక పట్టాన తినటానికి రాకపోవటం,.. స్కూల్ పని అంటే బద్ధకించటం. అన్నీ సగం లో వదిలేసి ఆటలకి పరిగెత్తటం..

మా చిన్నది సౌర కుటుంబం గురించి చదివింది సాంఘిక శాస్త్రం లో.. ఇక దానికి ఒక ఆలోచన వచ్చింది...

ఆలోచన ఏంటంటే.. సూర్యుడు మండే అగ్నిగోళం కదా.. కొన్నాళ్లకి మంట ఆగిపోతే ఇంకా డే టైం ఉండదు. అప్పుడు స్కూల్ ఉండదు కదమ్మా? అంది. 'నా తల్లే' అనుకున్నాను.

గెలీలియో.. 'Father of Science' అని సోషల్ స్టడీస్ లో చెప్పారుట. 'వీళ్లకి అసలు బుద్ధి లేదు. ఆయన సైన్స్ కి తండ్రి అయితే సోషల్ లో చెప్పటమేమిటి వాళ్ల తలకాయ' అనేసింది.

మా పెద్దది స్కూల్లో అప్పుడే ఫ్రెండ్స్ తో గొడవలు పడి వచ్చేసింది.

అయితే.. మళ్లీ మామూలైపోయింది.. రొటీన్ లో పడ్డామన్నమాట.. అమ్మయ్య.. అనిపించింది.

కానీ.. మద్యాహ్నానికి స్కూల్ మా పెద్దమ్మాయి (సైకిల్ మీద కదా?) ఐదు నిమిషాలు రావటం లేట్ అయిందో లేదో... వందలాది ఆలోచనలు,.. ఊహలు!! కాళ్లూ, చేతులూ చల్లబడిపోవటం!

ఎందుకో మా అమ్మ గుర్తొచ్చింది.. ఒక్కసారి గా చెంప మీద పెళ్ళున కొట్టినట్టు.. కాలేజ్ మూడుకి వదిలి పెడితే.. స్నేహితురాళ్లతో బలాదూర్ గా తిరిగి ఆరుకి చేరితే.. గుమ్మం దగ్గర, టెన్షన్ తో ఎప్పుడూ నుంచుని ఉండేది.. నన్ను సందు చివర చూస్తూనే.. నేను దెబ్బలాడతానని లోపలకి వెళ్లిపోయేది. ఎప్పుడైనా... 'ఎందుకు లేటయింది? ఎంత భయపడ్డానో తెలుసా? ' అని బేలగా, కోపం గా, దుఃఖం గా అడిగితే.. 'హాట్..హుట్ అని హంగామా చేసి.. 'నీకు మరీ.. టెన్షన్ ఎక్కువ.. ఇలా అయితే కష్టం.. ' అని విసుక్కోవటం గుర్తొచ్చింది...

అమ్మకి సారీ చెప్పాలి.. ఎంతలా ఏడిపించాను? వస్తువులన్నీ చిందర వందర గా విసిరేయటం.. తన కష్టాన్ని విద్యార్థి గా ఉన్నప్పుడు ఏనాడూ గుర్తించక పోగా.. విసుక్కోవటం...... చా...

లేచి నా సెల్ ఫోన్ అందుకుని అమ్మ వాళ్ల నంబర్ కొట్టాను... దశాబ్దాలు గడిచిపోతేనేం? 'It is never too late...'