సామెత లేని మాట ఆమెత లేని ఇల్లు!!! -- పొరుగింటి పుల్లకూర రుచని..

అదేంటో ఇంట్లో నేనేం వండినా ఒక పట్టాన నచ్చదండీ మా వాళ్ళకి!!!


ఒకవేళ పొరపాటున బాగా కుదిరి ఆనందం గా తిన్నా 'ఆ .. ఉల్లీ, వెల్లీ ఉంటే మా మల్లి గూడా బానే వండుతుంది ' అని తీసి పారేస్తారు.  అదే నేను కాక ఇంకెవరు చేసినా 'న భూతో భవిష్యతి ' అని మెచ్చుకుంటూ తినేస్తారు. అప్పటికీ ' ఈ వంట తింటే భవిష్యత్తు లో భూతాలవుతారనా లేక భూతాలకి కూడా భవిష్యత్తు ఉండదనా ? '  అని రిటార్ట్ ఇస్తూనే ఉంటాననుకోండి.


                                 నన్నేడిపించటానికే ఇలా మా వారు అంటున్నారని ..  'నేతి బీరకాయలో నెయ్యంత ఉందో ' వాళ్ళ మాటల్లో నిజం పాలు అంత ఉందని నా నమ్మకం. 'అబ్బే.. వేపకాయలో తీపి, వేసంగి లో చలవా, నీ వంటలో రుచి ' అని వెక్కిరిస్తూనే ఉంటారు. అయినా మా ఇంట్లో వాళ్ళకే సరైన టేస్ట్ లేదు లెండి. భోజరాజు వంటి రాజుంటే.. కాళిదాసు లాంటి కవి అప్పుడే పుడతాడు.


               మా చిన్న పాప ని చూస్తే..'వచ్చీరాని మాటలు రుచీ, ఊరీ ఊరని ఊరగాయ రుచీ' అని ఎందుకన్నారో తెలుస్తుంది.. కాకపోతే ముద్దొచ్చిన్నప్పుడే చంకెక్కాలని దానికి తెలుసు. .ప్రేమ గా ఏం వండిపెట్టనూ అంటే వెన్నతో అట్టేయమనే రకం!!  అదీ ఆ తాను ముక్కేగా? పువ్వు పుట్టగానే పరిమళిస్తున్నట్టు తండ్రి పోలికలు బానే పుణికి పుచ్చుకుందది. చిన్నప్పటినించీ ఇంట్లో ఏం వండినా సొక్కదు. వంక పెట్టకుండా తిననే తినదు.


వాశిరెడ్డి వెంకటాద్రి నాయుడు తులాభారం తూగితే, కారెడ్ల కామక్క వంకాయల భారం తూగిందట. అలాగ నేనేం తక్కువ అని మా పెద్దమ్మాయికీ అదే గొడవ. దానికెప్పుడూ పొరుగింటి పుల్లకూరే రుచి! అది చాలదన్నట్టు శుభ్రం గా కంచం ఖాళీ చేసి రామాయణం అంతా విన్నాక రాముడికి సీతేమవుతుందన్నట్టు.. 'నేను తిన్నది ఏంటి? ' అని అమాయకమ్మొహం వేసుకుని అడుగుతుంది!! అద్దం అబద్ధం చెప్పదు.. దానికి వంట నచ్చిందనటానికి,  కడిగేసినట్టున్న దాని కంచమే సాక్ష్యం.  రైల్లోకి టిఫిన్ బాక్సు కట్టినా 'రామేశ్వరానికి పోయినా శనేశ్వరం తప్పలేదన్నట్టు చూస్తుంది నావైపు.


అగ్ని కి ఆజ్యం పోసినట్టు,  తండ్రి వంటంటే చెవులు కోసుకుంటారు  పిల్లలు!! ఇక నా పరిస్థితేమో .. అత్త కొట్టినందుకు కాదు. తోటి కోడలు నవ్వినట్టు ' తయారవుతుంది.


ఆడలేక మద్దెల వోడన్నట్టు, నాకు చెదిరిన వంటలకి, ముదిరిన కూరగాయల వంకా, పులిసిన పెరుగు వంకా, కుదరని వంట పాత్రల వంకా  పెడతాను లెండి.


అందుకే 'అడుసు తొక్కనేల? కాలు కడగనేల'  అనుకుని ఒక్కరోజూ..వంటెలా ఉందీ.. అని అడిగి, 'కర్ర ఇచ్చి మరీ పళ్ళు రాలగొట్టించుకోవటం ' ఎందుకని  పెద్దగా ఫీడ్ బాకులు అడగను. కానీ వంకలు పెట్టకుండా తినాలంటే మన కిటుకుల సంచీ లోంచి తీసిన చిట్కా..'ఆకలి రుచెరగదు, నిద్ర సుఖమెరగదు, వలపు సిగ్గెరగదు..'


'చేత కానమ్మకి చేష్టలెక్కువ ' అని కాస్త గార్నిషింగులు చేసేస్తే సరి!! ఆవురావురుమంటూ తినక ఏం చేస్తారు?  మూల విగ్రహానికే ఈగలు దోలుతుంటే,.. ఉత్సవ విగ్రహం వచ్చి ఊరేగింపు ఎప్పుడని అడిగినట్టు, రోజూ వారీ వంటకే దిక్కు లేదు ఇక పిండివంటల సంగతి చెప్పనక్కరలేదు.


ఆ.. నేను పట్టించుకుంటే గా!!!!.. హెచ్చు గా పేలున్న వాళ్ళకు, హెచ్చుగా అప్పులున్నవాళ్ళకు దురదలేదు.వెన్న తిన్నవాడు వెళ్ళిపోతే చల్ల దాగిన వాడిని చావ మోదినట్టు  మా వారినే దెప్పుతూ ఉంటాను లెండి. అయినా పిల్లలు 'చీ బావుళ్ళేదంటే.. '


ఇంట గెలిచి రచ్చ గెలవమన్నారు! మా ఫ్రెండ్ భర్త.. ఇంట్లో చూరు నీళ్ళు తాగి, బయటకొచ్చి చల్ల దాగి వచ్చానని చెప్పుకునే రకమైతే..  బయట అంతా నా వంట గురించి గొప్ప గా చెప్పుకుంటుంటే.. నా పరిస్థితేమో ఇంట ఈగల మోత, బయట పల్లకీ మోత అయింది :-(


అయినా ఒక ఊరి కరణం ఇంకో ఊరి వెట్టి ట.. మా అమ్మ ఊరెళ్ళితే.. మా నాన్న గారు నానుబాయి గా అన్నం వండి పెట్టినా పొగుడుకుంటూ తినేవారు..


 ఏం చేస్తాం ? కాచిన చెట్టుకే రాళ్ళ దెబ్బలు లెండి.. మా ఇంకో స్నేహితురాలైతే.. టీ కూడా వంటావిడ తోనే పెట్టిస్తుంది.


మొన్నేమైందో తెలుసా?


కల కాలపు దొంగైనా ఏదో ఒకనాడు దొరుకుతాడంటే ఏంటో అనుకున్నాను కానీ,


నా విషయం లో రుజువయ్యింది!! మొన్నీ మధ్య మా స్నేహితులొక్కరు ఆకస్మికం గా ఫోన్ చేసి, భోజనానికొచ్చేయండి ' అని పిలిచింది. 'అయ్యో వంట మొదలు పెట్టానే.' అంటే..'చేసినంత తెచ్చి, సగం చేసింది ఫ్రిజ్జిలో పడేసి వచ్చేయ మంది. గుత్తి వంకాయ కూర బాక్స్ లో పెట్టుకుని బయలు దేరాను. మరి మా వారికీ సంగతి తెలియదుగా.. అక్కడ భోజనం చేస్తూ.. 'అబ్బా.. పద్మజ గారూ, అన్ని వంటకాలొక ఎత్తు! ఈ గుత్తి వంకాయ ఒకెత్తు.. క్రిష్నా.. కాస్త రెసిపీ తెలుసుకోవచ్చు గా' అనేసారు. సదరు పద్మజ ఇచ్చిన అదోరకమైన ఎక్స్ ప్రెషన్ చూసి.. పాపం ఆయన కేం అర్థం కాలేదు..




తర్వాత ఏం జరిగిందో .. మీ ఊహకే వదిలేస్తున్నాను !!!  :-)))))

Blog Author' s note:

ఇది నా కథ కాదు. :-) మా ఇంట్లో అందరం ఏది బడితే అది హాయిగా తినేసే రకాలే.. ఊర్కే బోల్డు సామెతలు వాడి ఏదైనా రాయాలని చేసిన ప్రయత్నం ... 32 సామెతలు వాడాను. కాకపోతే చివరి పారా మాత్రం నిజం గా జరిగిందే!!

వావ్ ఈ విషయం మాకు చెప్పనే లేదే?

ర్ర్ర్ర్ర్ర్ర్ కిర్ర్ర్ర్ర్ర్ శభ్దం తో. మొదలయి డబ్ డబ్ మంటూ ఆగిపోయింది మా వాషింగ్ మిషను.

ఈ ఏడాది నాలుగోసారి అప్పుడే. సరే అని టెక్నిషియన్ ని పిలిపించాం. మల్లిక్ హీరోలా చిలిపి గా చెవుల్దాకా నవ్వుతూ " నాలుగు వేలవుతుంది సార్!!" అన్నాడు నాగరాజ్ ప్రతిసారీ అతనే వస్తాడు.. ప్రతి సారీ ఆలోచించి చించి మళ్ళీ రిపైర్ చేయించటం.. మళ్ళీ 2 నెలల్లో పాడవటం..

ఇలా కాదని ఈసారి కొత్తది కొనేశాం. కొన్నప్పుడు షాపు వాళ్ళు లక్కీ డ్రా కూపన్లని మాకు ఒక నాలుగు కూపన్లు చేతిలో పెట్టారు. మొదటి బహుమతి 50 గ్రా బంగారం, రెండవ బహుమతి అరకిలో వెండి, మూడవది.. 10 గ్రా బంగారం.. అలాగ.. మనకొస్తుందా చస్తుందా, ఎన్ని చూశాం అని నిర్లిప్తం గా పక్కన పడేశాం. వాటిని మా పని అమ్మాయి తీసి పిల్లల పాత కాగితాలలో పడేసింది. మొన్న శ్రావణ శుక్రవారం మాంచి కన్నడ హీరో తో లక్కీ డ్రా చేసి చూస్తే మా పేరు ఉందిట. వాళ్ళు ఫోన్ చేసారు.

పండగ పూటా ఇలా లక్ష్మీ దేవి వచ్చిందని మా అత్తగారు తెగ సంబర పడ్డారు. మాకు ఫస్ట్ ప్రైజో, సెకండ్ ప్రైజో అర్థం కాలేదు. అప్పటికప్పుడు షాప్ కి ఫోన్ చేసి కనుక్కుంటే సెకండ్ ప్రైజ్ అని అర్థమైంది. ఆ కూపన్లెక్కడున్నాయో అస్సలూ గుర్తుకు రాలేదు!!! ఒక అరగంట నీది తప్పంటే.. నీ బుద్ధే చేలో మేయటానికెళ్ళిందని ఒకరి మీద ఒకరు అరుచుకుంటూ ఇల్లంతా వెతుక్కుంటుంటే.. మా పనమ్మాయి చటుక్కున తీసి ఇచ్చింది.

అర కిలో వెండంటే మాటలా? ఎంతుంటుందో అని గబగబా ఒకళ్ళు పేపర్, ఇంకోళ్ళు లప్పు టప్పు (లాప్ టాప్ కి మేం ముద్దుగా తెలుగు లో పిలుచుకునే పేరు లెండి) తీసి ఆబగా ఆశగా ఎన్ని లక్షలుంటుందో అని చూస్తే దగ్గర దగ్గర 30 వేలట. కాస్త డిజపాయింట్ అయ్యాం లెండి. అంటే దాదాపు 15 వేలన్నమాట. పోన్లే "దంచినమ్మకి బొక్కినంత" అని సరిపెట్టుకున్నాం.

ఈ వార్త తెలిసేటప్పటికి బయటకి వచ్చి ఎవరెవరికి చెప్దామా అని బయటకొచ్చేటప్పటికి పేరంటాళ్ళంతా తలుపులేసేసుకున్నారు. మరీ తలుపులు కొట్టి ప్రత్యేకం గా చెప్తే ఏం బాగుంటుంది చెప్పండి? .. ఎవరో ఇద్దరు ముగ్గురు పెద్దవారు రాత్రి అన్నం తిన్నాక నడక కి వచ్చినట్టున్నారు. సాధ్యమైనంత కాజువల్ గా నడుస్తూ వాళ్ళ దగ్గరకి రాగానే.. ఏదో ఒక విషయం మీద పలకరించి వాళ్ళకి విషయం చెప్పేద్దాం అని.

సాధ్యమైనంత వరకూ లేజీ గా నడుస్తున్నట్టు నటిస్తూ వెళ్తున్నాం.. వాళ్ళు మా దగ్గరకొచ్చేటప్పటికి అకస్మాత్తు గా 'మాహా మాహా..మహా మహా మహా' అని పాట రావటం మొదలుపెట్టింది. బిత్తరపోయి చూసేటప్పటికి పాపం వృద్ధ దంపతులు.. ఇబ్బంది గా మొహం పెట్టారు. వాళ్ళ రింగ్ టోనట. ఫోన్ లో మాట్లాడుతూ వెళ్ళిపోయారు. "అయ్యో బంగారం లాంటి చాన్స్ మిస్సయ్యాం" అనుకుని.. ముందుకెళ్ళి చూస్తే పిట్ట లేదు రోడ్ మీద.

సరే ఫోన్ చేసి చెప్పవచ్చు గా.. అనుకుని.. 'ఈ వీకెండ్ ఏదైనా హోం వర్క్ ఉందా పిల్లలకి ?', ' మొన్నీమధ్య వైరల్ జ్వరాలన్నారు ఇప్పుడు బాగున్నారా? " , "మీ తమ్ముడి పెళ్ళి అయిందన్నావు బాగా అయ్యిందా?", "మా ఆడపడచుకి చీర కొందామనుకుంటున్నాను, దగ్గర్లో మంచి బట్టల షాప్ ఎక్కడుంది?', "మొన్న జాబ్ మారతానన్నారు ఏమైంది?" లాంటి సాకులతో ఫోన్ చేసి గర్వం గా అప్పుడే గుర్తొచ్చినట్టు విషయం అందరికీ చెప్పేశాం. మా ఆడపడచులకి తలా 10% ఇస్తాం అని వాగ్దానం చేసాం.

అమ్మయ్య కాస్త కడుపు ఉబ్బరం తగ్గింది అనుకుని ఆ వెండి తో మా అత్తగారు చెప్పినట్టు "కడ్డీల్లాగే లాకర్ లో ఉంచేసుకోవాలా?" మా అమ్మ చెప్పినట్టు "వెండి కంచం చేయించుకోవాలా" అని తనివి తీరా వాదించుకుని పడుకుని లేచి షాప్ కి పరిగెత్తాం. 11 గంటలకి తాళాలు తీసి వాకిలి చిమ్ముతున్నారు. 'రండి రండి ' అని ఆదరం గా పిలిచిన వాళ్ళు.. విషయం తెలియగానే..'సరే కూర్చుని తగలడండి.. మా ఓనర్ వస్తాడూ అన్న లుక్కిచ్చి తమ పని తాము చూసుకోసాగారు. కాసేపాగి ఓనర్ సోమవారం వస్తాడు వెళ్ళండన్నారు.

సోమవారానికి మా కాలనీ అంతా చెప్పేసాం, మా వారి ఆఫీస్ లోనూ, నా ఆఫీస్ లోనూ అందరికీ చెప్పి అందరి కళ్ళల్లో ఆశ్చర్యం, లైట్ గా ఈర్ష్య చూసి తెగ ఆనందించాం. మా గ్రూప్ లో వాళ్ళు మమ్మల్ని కాఫీ డే లో పార్టీ కి తీసుకెళ్తావా చస్తావా? అని పీకల మీద కూర్చోవటం తో సాయంత్రం 14 మంది ని తీసుకుని ఆఫీస్ పక్కన దానికి తీసుకెళ్ళాను. కాఫీ, సండేలూ వగైరా ఆర్డర్ చేసారు అందరూ.. 'ఆహా నీ అదృష్టమే అదృష్టం.. పెట్టి పుట్టావు ' లాంటి మాటలతో నన్ను పొగిడి తబ్బిబ్బు చేసేసారు. గాలిలోకెక్కడికో వెళ్ళిపోయిన నన్ను ఒక్క దెబ్బలో భూమి కి పడేసింది బిల్లు. 1500 చిల్లర అయింది.

2 కిలోల స్వీట్ తెచ్చి పెట్టాను ఎందుకైనా మంచిదని. మా కాంప్లెక్స్ లో వాళ్ళు ..'ఆహా కృష్ణా.. పార్టీ " అంటూ వచ్చిన వారికి చేతిలో స్వీటు ముక్క పెట్టి సంతోషం పంచుకున్నాము. అక్కడో ఐదు వందలకి తైలం వదిలింది.

షాప్ వాళ్ళు కంప్యూటర్ లో చూసి 2 పాస్ పోర్ట్ ఫొటోలూ, పాన్ కార్డ్ కాపీలూ, 4,500 రూపాయల కాష్ తెచ్చి కట్టమన్నారు. 'అదేంటి? ' అంటే.. 'టాక్శ్ ' అన్నాడు.. 'ఈ మాత్రం తెలీదా? ' అన్నట్టు జాలిగా మొహం పెట్టి. మొత్తం కొన్న వెండికి విలువ చూస్తే 14 వేల చిల్లర. దీంట్లో ఐదు వేలు టాక్స్ కెళ్తే 9 వేల లాభం. అసలు కడదామా వద్దా అని తర్కించుకుని.. అసలే అందరికీ చెప్పేసుకున్నాం కొని తీరాల్సిందే అన్న నిర్ణయానికొచ్చి ఏడుపు ముఖమేసుకుని ఐదు వేలూ కట్టేసాం. (500 ఏమో వేరే ఖర్చులకి ..) రోకట్లో తల పెట్టాక రోకలి పోటులకి భయపడితే ఎలా?

'ఏదీ వెండి? ' అని అడిగితే 'అమ్మా! అంత వీజీ గా ఎలా ఇస్తాం? మా షాప్ వాళ్ళ ఫంక్షన్ ఉంటుంది దాంట్లో స్టేజ్ మీద పిలిచి ఇస్తారు..' అన్నారు. వెర్రి మొహాలేసుకుని ఇంటికి వచ్చి పడ్డాం. ఈ లోగా మా ఆడపడచులకి .. తలా వెయ్యీ ఇచ్చి మీకు కావలసిన వెండి వస్తువు కొనుక్కోండి అని ఇచ్చేసాం.

అంత ఫంక్షన్ లో కట్టుకోవటానికి మంచి చీర ఉంటే బాగుంటుంది కదా.. నావన్నీ సాదా సీదా గా ఉన్నాయి లేదా పాత ఫాషన్ వి. అని కొత్త పట్టు చీర అవీ తీసుకున్నాం. చెప్పొద్దూ.. మూడు వేలకి ఎంత చక్కటి చీర

నేను కొనుక్కుంటూ పిల్లలకి కొనకపోవటమేమిటని వాళ్ళకీ కొత్త బట్టలు కొన్నాం, 5 వేలు బట్టలకైంది అందరికీ. మా పనమ్మాయి 'మాడం.. మీరు అలా గాలికి వదిలేస్తే నేనే కదా పెట్టాను పక్కన జాగ్రత్త గా..' మీరు నాకు ఏం కొంటారు? అని అడిగింది. అదీ నిజమే అని తనకి 500 ఇచ్చి ఏదైనా చీర కొనుక్కొమ్మన్నాను.

ఫంక్షన్ అయింది వెండి కడ్డీలూ దొరికాయి. సంతోషం గా ఇంటికి చేరాం. వారం గడిచేటప్పటికి కాస్త రంగు లో మార్పు వచ్చినట్టనిపించింది. వెండి అంటే ఇది మామూలే అని ఊరుకున్నాం. నాకే మనసాగక కంసాలి దగ్గరకెళ్ళి చూపించాను. 'పర్వాలేదు.. మరీ నాసి రకం కాదు ' అన్నాడు. కానీ.. వేరే లోహం కలిసిందన్నాడు. 'ఏం చేస్తాం?' ఎవ్వరితోనూ అనకుండా తేలు కుట్టిన దొంగల్లా కాం గా ఉండిపోయాం. వెండి చేతికొచ్చేలోపల ఈ విషయం లో మేము చేసిన ఖర్చు తలచుకుంటే.. అసలు ఖరీదుకి కాస్త ఎక్కువే అయినట్టు తేలింది.

ఈ కథకి కొసమెరుపేంటంటే.. ఆ షాప్ కి బెంగుళూరు లో 4-5 బ్రాంచిలున్నాయి. అన్నింటిలోనూ వెండి అందుకుంటూ మా ఫొటోలు పెట్టారు. తెలిస్న వారు కొందరు చూసి.. 'వావ్ ఈ విషయం మాకు చెప్పనే లేదే?' అని జెలస్ గా అంటుంటే.. మేము హి హి హి అని పైకి అంటూ, లోపల మాత్రం తెగ గింజుకుపోతున్నాం. మీరూ చెప్పకండే?

జాతస్య మరణం ద్రువం..

" పక్కింట్లో ముసలావిడ నాలుగు రోజులయ్యింది కనిపించట్లేదు. రోజూ ఎండకి బాల్కనీ లో కనిపించేది కుర్చీలో కూర్చుని ఏవో చదువుకుంటూ.. 'ఏదో ఊరెళ్ళి ఉంటుంది అనుకున్నాను.  ఇవ్వాళ్ళే తెలిసింది ఆవిడ పోయిందని!! ఇంట్లోనే ఉన్నాను.. నాకస్సలు తెలియనే లేదు,. అసలు ఎప్పుడు తీసుకెళ్ళారో.. ఎవరొచ్చారో ఏం చేసారో తెలియను కూడా లేదు " అని మా ఫ్రెండ్ బాధ పడుతూ చెప్పింది మొన్నీ మధ్య ఫోన్ లో.

తర్వాత పలకరింపు కని వెళ్ళిందిట .. 'నా చాదస్తం నాది కాని అసలు వాళ్ళు ఏమీ జరగనట్టున్నారు. టీ వీ లో ఏదో ప్రోగ్రాం చూస్తూ.. ఎప్పుడెళ్ళిపోతానా అన్నట్టు మొహాలు పెట్టారు... ఆవిడ కి రొప్పు వస్తే.. హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళారట. అక్కడ ఎడ్మిట్ చేసాక 2-3 గంటల్లో పోయారట. మిగిలిన పిల్లలేమో అమెరికాల్లో, ఆస్ట్రేలియాల్లో ఉన్నారట. ఫోన్లు చేస్తే మేము రాలేము..నెమ్మదిగా వస్తాం పదకొండోరోజుకి వీలుంటే.. మీరు కానిచ్చేయండి అన్నారట. ఇంక ఇంటికి తీసుకుని రావటమెందుకని.. అక్కడ్నించే ఎలెక్ట్రిక్ దహనానికి తీసుకెళ్ళి స్నానాలు చేసి వచ్చేసారట ' .. పక్కింటివాళ్ళం ఉన్నాం కనీసం మాకు చెప్పాలని కూడా అనిపించలేదు వాళ్ళకి చూడు కృష్ణా! ' అంది.

నన్నైతే ఆలోచింపచేసింది ఈ విషయం. మా ఇంటి దగ్గర కూడా ఒక 90 దాటిన ముసలావిడ మంచానికి పరిమితమై ఉన్నారు. కొడుకూ, కోడలూ, మనవడి కుటుంబం తో ఉన్నారావిడ. కోడలికే 70 దాటాయి. కూతురికీ అంతే. వారూ పరాధీన లయ్యారు. కాకపోతే రిటైర్ అయ్యాక వచ్చిన డబ్బు తో కొడుకు మంచి ఇల్లు కొనటం తో ఆవిడ కి ప్రత్యేకం గా ఒక గది, తదితర సదుపాయాలు అమర్చ గలిగారు.  పెద్దావిడ కి ఇంకో కొడుకు ఉన్నా.. ఆయన ముంబై లో ఎక్కడో పదో అంతస్థు లో చిన్న ఫ్లాట్ లో ఉండటం మూలాన ఆయన నా వల్ల కాదు అమ్మని చూడటం అనేసారు.  కూతురేమో ఇద్దరన్నదమ్ములున్నారు వాళ్ళే చూసుకోవాలి అని నోరు మెదపకుండా ఊరుకుంది.

పెద్దావిడ వల్ల కుటుంబం లో విబేధాలు.. చాలా పెద్ద లెవెల్లో .. పెద్ద కోడలు పెద్ద కసిగా.. దానికి మూడు రెట్ల కసి గా సదరు కోడలుగారి కోడలు..  ఎవరితో మాట్లాడినా వారి వైపే న్యాయం ఉందనిపిస్తుంది. అంత కన్నా వారేం చేయగలరు అని అనిపిస్తుంది కానీ నలిగిపోతుంది మాత్రం జీవన చరమాంకం లో ఉన్న ఆ వృద్ధురాలు. వారు ఆక్రోశం తో ఆవిడ తో మాట్లాడరు. మనం వెళ్ళి మాట్లాడినా 'అదిగో.. ముసలావిడ ఏం చాడీలు చెప్తున్నారో నని ఒక కన్నేసి ఉండటం.  ఒక్కోసారి అలాంటి జీవితం కన్నా జైలు జీవితం నయమేమోననిపిస్తుంది. ఆడపడచు ఊళ్ళో ఉండి కూడా రాదని ఈ కుటుంబానికి కోపం. ఆవిడేమో గుండె జబ్బు తో 2 పెద్దాపరేషన్లు చేసుకుని ఏదో ఈడిస్తున్నారు. 70 యేళ్ళ వయసు, భర్త లేడు. కొడుకు వద్ద ఉన్నప్పుడు తన తల్లిని తెచ్చుకుని పెట్టుకోలేని నిస్సహాయురాలు. ఆవిడ కొడుకేమో 'నేను తల్లిదండ్రుల, అత్త మామల బాధ్యత తీసుకున్నాను. అమ్మమ్మ బాధ్యత కూడా ఎలా తీసుకోను? అని..


                                                వైద్యులు ఇంకో వారం కన్నా బతరని చెప్పాక ఇంటికి తెచ్చారు ఆవిడని. ఆరోజు ఆవిడ మనవడి భార్య కనపడింది.. 'నేను మా పుట్టింటికి వెళ్తున్నాను. మళ్ళీ పదో రోజయ్యాక వస్తాను. నా పాప చిన్నది .. చూసి భయపడుతుంది..' అంది. 'ఒహ్ మీ అత్తగారికి మరి సహాయం అవసరమేమో? ' అంటే.. 'ఉన్నారు గా ఆవిడ తోటికోడల్నో, ఆడపడచునో తెప్పించుకుంటుంది.. మా అమ్మా వాళ్ళొచ్చి మా ఇన్ లాస్ ని పలకరించి, నన్నూ, పాపనీ తీసుకెళ్ళిపోతారు.' అంది.

'బాబోయ్.. ఇంకా ఆవిడ బతికుండగానే.. వీళ్ళు పలకరించటానికి రావటం, గుండిగలు మోయక్కరలేదుగా.. కాస్త చేదోడు వాదోడు గా ఉంటే బాగుండే సమయం లో బాధ్యత నుండి తప్పుకుని వెళ్ళిపోతున్న ఈ తరం అమ్మాయి ని ఏమంటాం? మనం.

బిల బిల లాడుతూ అంతా వచ్చారు.  డాక్టర్ చెప్పిన వారం ఇంకో రోజులో పూర్తవుతుందనగా.. మళ్ళీ ఆసుపత్రి లో చేర్పించగానే.  ఒకటి, రెండు, మూడు.. 10 రోజులైనా ప్రాణం గట్టిది అలాగే ఉన్నారు. ' ప్రస్థుతానికి ఈవిడ బానే ఉంది కానీ 'ఏ క్షణం అయినా పోవచ్చు ప్రాణం..'  అనగానే సాయంత్రానికి ఏదో ఒక సాకు చెప్పి అంతా చల్లగా జారుకున్నారు.

నెల రోజులైనా ప్రాణం అలాగే నిలవటం తో పోయాక పదో రోజుకి వస్తానన్న మనవరాలు వెనక్కి వచ్చింది. మళ్ళీ అంతా మామూలే. యూరోప్ లో ఆఫీస్ పని ఉందని మనవడు వెళ్తుంటే.. ఆయన తో భార్యా,పాపా వెళ్ళిపోయారు.

వృద్ధులు మిగిలారు ఇంట్లో పెద్దావిడ ని చూసుకుంటూ. అప్పుడప్పుడూ ఆవిడ కి బ్రేక్ ఇవ్వటానికి నేను ఏదైనా డాక్యుమెంట్ చేసుకోవటానికి వెళ్ళేదాన్ని వాళ్ళింటికి. ఆవిడ కాస్త చల్ల గాలికి తిరిగి వచ్చేది. ఒక రోజు  రాత్రి ఫోన్ వచ్చింది.. 'మా అత్తగారు పోయారు..ఇంట్లో ఎవ్వరూ లేరు. ' అని.. నేను వెళ్ళేటప్పటికే ఎవరో నలుగురైదుగురు చేరారు అక్కడ.

ఎక్కడ పుట్టారో, జీవితం లో ఎన్ని చూశారో, ఏం చూశారో తెలియదు కానీ అతి ప్రశాంతం గా పండుటాకు నేలారాలినట్టున్నారావిడ. ఐసుపెట్టె లో ఉన్నారు. అందరూ ఉదయానికి చేరతారన్నారు ట. రాత్రి శవ జాగరణ కి పెద్దగా ఎవరికీ ఇంటరెస్ట్ లేదని గమనించి నేనూ, మా వారూ అక్కడే ఉందామని నిశ్చయం చేసుకున్నాం. పిల్లలు అమ్మమ్మ గారింటికెళ్ళారు అని..

ముగ్గురమో నలుగురమో.. ఉన్నాం. సన్నటి హల్లో పక్కనే ఐస్ బాక్స్. కోడలు సోఫా లో పడుకుంది. అవీ ఇవీ పొంతన లేని కబుర్లు చెప్తోంది .. ముసలావిడ ని డబ్బిచ్చి హాస్పిటల్లో చేర్పించేద్దామనే ప్రపోజల్స్ ని ఎంత తీవ్రం గా అడ్డుకున్నారో, అంత పెద్ద వయసు లో విసుక్కుంటూనో, ఉసూరుమంటూనో సేవ చేసిన విషయం నాకూ తెలుసు.మౌనం గా వింటున్నాం..  12 కొట్టేసరికి అంతా నిద్ర పోయారు. ఒకళ్ళిద్దరం మాత్రం ఏవోపనులు చేసుకుంటూఉండిపోయాం ..
                                   తెల్లవారుతుండగా ఒక్కొక్కరు గా కుటుంబ సభ్యులు చేరుక్తున్నారని నేనూ నెమ్మదిగా బయట పడదామనుకుటుండగానే.. కాస్త కాఫీ అదీ కాస్తావా అని అడిగారు మొహమాటం గా.. 'సరే అని కాఫీ చేసి అందరికీ ఇచ్చాక అందరం కాఫీ తాగటం లో పడ్డాం.  మాట్లాడుతూ పైగా తాగిన కాఫీ కప్ కూడా ఐస్ బక్స్ మీద పెట్టటం గమనిస్తే నవ్వొచ్చింది.

తమిళులు వాళ్ళు...  ముసలివారి చావు కల్యానం తో సమానం..  అని సామెత చెప్పారెవరో.. మధ్యాహ్నం పురోహితుడూ వాళ్ళూ వచ్చేదాకా విబేధాల వల్ల  బింకం గా గంభీరం గా ఉన్న కుటుంబ సభ్యులు శవాన్ని ఐస్ బాక్స్ లోంచి తీసి కింద పెట్టగానే.. ఒక్కసారి గా ఘొల్లు మన్నారు.

విబేధాలూ అవీ బాధ్యత మోయవలసి రావటం వల్ల ఉత్పన్నమైనవి కానీ కన్నీటితో వాళ్ళ ద్వేషాన్నంత కడిగేసుకుని ఒకరినొకరు ఓదార్చుకున్నారు. ఆఖరి రోజుల్లో వదిన చేసిన సేవ, చాకిరీ గురించి మాట్లాడుతూ కూతురు కన్నీటి తో వదిన గారి చేతులని అందుకుని కళ్ళదగ్గరకి తీసుకుని. చిన్న కోడలూ, ఇతర మనవలూ కూడా తామింకా చేయవలసి ఉండవలసిందని అనుకున్నారు. ఎక్కువ మందిని పిలవకుండా సింపుల్ గా కానిచ్చినా అందరూ కలిసి కర్మ కాండలు జరిపించారు.

ఎవరిళ్ళకి వారు వెళ్తూ అప్పుడప్పుడూ కలవాలనీ, అలాగ ఒకరికొకరు చెప్పుకుని వెళ్ళిపోయారు. రెండు నెలల్లోనే వారి వారి రొటీన్ లో పడిపోయారనుకోండి. కానీ అందరూ ఒక్కటిగా కనీసం ఒక నాలుగు రోజులు ఉన్నారు.

వారికి ఆర్థిక ఇబ్బందులు కూడా ఉంటేనో? ఆవిడ ఇంకో నాలుగు నెలలు బతికుంటే ?  ఏ 10 లక్షలో ఖర్చు పెడితే ఆవిడ ఇంకో 10 యేళ్ళు బతుకుతుందని డాక్టర్లు అని ఉంటే?   ఆవిడ అదృష్టవంతురాలు.. ఇంకా బాగా జరుగుతున్నప్పుడే అస్థమించారు.. మన చరమాంకం ఎలా ఉంటుందో.. సత్తు లేని దినాన మన పరిస్థితేంటి? స్వర్గారోహణ పర్వం లాగా ఐచ్చికం గా మరణాన్ని ఆహ్వానించటమే బెస్టేమో.. ఇలా గజిబిజి గా ఉంది..ఏమో అవన్నీ ఆలోచించ కూడదు బాబూ. అనుకుని ఆ ఆలోచనలని పక్కకి నెట్టేసి నేనూ రొటీన్ లో పడిపోయాను.

అసలే మా పెద్దమ్మాయి కి లెక్కల పరీక్ష .. ఎంత చదివించాలి? ..పైగా ఆఫీస్ డెడ్ లైన్ దగ్గర పడుతోంది..

ఉప్మాయణం.. ఉప్మా ప్రేమికులూ.! చదవకండి...

చిన్నప్పుడోసారి మా తమ్ముడు "అమ్మా!!! ఉప్మా అత్త వచ్చింది..."  అని అరిచాడు గట్టిగా,  మా మేనత్త వరసావిడ ఇంటికి వచ్చిందని.. మా అమ్మ వాడికి మాత్రమే అర్థమయ్యేలా ఒక కోల్డ్ లుక్క్ ఒకటి పడేసింది. కవర్ అప్ చేసి ఆవిడని లోపలకి తీసుకెళ్ళిపోయింది.. 

                  మరి నిజంగానే వాళ్ళింటికి మేమెప్పుడు ఏ పరిస్థితి లో వెళ్ళినా ఎంతమందిమి వెళ్ళినా మాకు ఉప్మాయే పెట్టేది. ఠక్కున తయారయ్యే శాకాహార టిఫిన్లలో ఆరోజుల్లో ఉప్మాకే ప్రథమ స్థానం కదా..  కాకపోతే.. ఉప్మా ఉంత చిన్న చూపు చూడబడ్డ టిఫిన్ కూడా ఉండదేమో..

మా వాళ్ళ పెళ్ళిళ్ళల్లో ఎప్పుడూ ఉప్మాయే చేసేవారు. పైగా దాంట్లోకి కాంబినేషన్ అని మా నాయనమ్మ వైపేమో బూందీ వేస్తే.. హోటళ్ళళ్ళో చట్నీలూ, కోస్తా ఆంధ్రా వైపు పెసరట్టూ



మాకేమో వాటిని కూడా వేస్ట్ చేస్తున్నారనిపించేది.  బోడి ఉప్మాకి మళ్ళీ కాంబినేషన్ దండగ అని.. అనుకునేవాళ్ళం. ఎప్పుడైనా ఇంట్లో మా అమ్మ ఉప్మా చేస్తే.. వెంటనే ఆ పూట టిఫిన్ మానేసి  పాలల్లో అటుకులో,.. అవీ లేకపోతే.. రాత్రి మిగిలిన చపాతీలో, అన్నమైనా తినేసి మరీ వెళ్ళిపోయేవాళ్ళం.


ఎలాగైనా అలవాటు చేసి తీరాలని మా ఇంట్లో కంకణం కట్టుకుని మరీ, మా వెనకపడ్డారు.  అల్లం, పచ్చి మిర్చి, కొబ్బరి జల్లీ, టమాటాలు, రక రకాల కూరగాయలు, , నిమ్మరసం, ఉల్లిపాయలూ, అప్పటికప్పుడు దూసిన కర్వేపాకు, లేక కొత్తిమీర, జీడిపప్పు, పల్లీలు, కొన్ని వేసి, తీసి, అన్ని పర్ముటేషన్లూ, కాంబినేషన్లూ ప్రయత్నించారు. అబ్బే!!! దేనికీ లొంగలేదు మేము.

అంత మరీ మా వెనక పడి మాకలవాటు చేయాల్సిన అవసరం ఏముంది? మహా  వీజీ గా అయిపోతుందని 2 నిమిషాల్లో చేసి పారేయవచ్చని.. అని కసి గా అనుకుని మేము అస్సలూ మా అమ్మ వేసిన ఎత్తులన్నీ చిత్తు చేసేసాం. మా అమ్మ ఇంక విధి లేక కరంటున్నా, లేకున్నా ప్రతి రోజూ, పళ్ళూ, పచ్చళ్ళూ నూరుకుని, పప్పు రుబ్బుకునేది ఏం చేస్తుంది పాపం.

ఉప్మా అంటే విరక్తి కి చాలా ముఖ్యమైన కారణం.. పెద్ద ఎత్తున చేసే ఉప్మా టేస్ట్ గుర్తుకొచ్చి.. అనుకుంటా. ఎవరైనా చనిపోయినప్పుడు చటుక్కున చేసే వంటకం కావటం వల్ల కూడా అయ్యుండవచ్చనిపిస్తుంది నాకు.


పైగా ఎక్కువ నూనె అదీ వేయకుండా చెసే 'డైట్/పొదుపు ' ఉప్మాలూ కారణం అవ్వచ్చు.. పొడిగా ఒక్కోసారి గడ్డలు గడ్డలు గా చేసిన ఉప్మా వల్ల అసలు ఆ పదార్థం అంటేనే విసుగొచ్చేసింది.. పైగా.. మాస్ స్కేల్ లో చేసే ఉప్మా లో పూర్వం అప్పుడప్పుడూ పురుగులు కూడా కనబడీ.. (సారీ.. ఈ మధ్య బానే ఉంటోంది లెండి రవ్వ)

ఇంట్లో ఎన్ని సింగినాదాలు సాగినా.. హాస్టళ్ళల్లో వారానికి రెండు సార్లు చేస్తే.. ఏం చేస్తాం??.. నెల లో మొదటి రోజుల్లో షాన్ గా వదిలేసి బయట కెళ్ళి తిన్నా.. నెల మధ్యకొచ్చేటప్పటికి చచ్చినట్టు భరించాల్సివచ్చేది.  నాకంటూ ఒక వంటిల్లంటూ ఏర్పడితే.. జీవితం లో ఉప్మా అనేది చేయనని "కృష్ణమ్మ శపథం" చేసేసాను.

జీవితం లో ఏదీ గట్టిగా వద్దు అని అనుకోకూడదట. ఇంతటి కఠోర నిర్ణయాన్ని కూకటి వేళ్ళతో సహా పెకిలించి పారేయాల్సిన ఘడియ నా పెళ్ళి ముహూర్తం అవుతుననుకోలేదు. :-(  పెళ్ళయ్యాక మల్లిక్ కార్టూన్లో లాగా "నాకు నేతి గారెలంటే ఇష్టం.. మరి నీకో? " లేదా "పులిహారలో నీకు పల్లీలేస్తే ఇష్టమా? లేక జీడిపప్పా?" లాంటి విషయాలు మాట్లాడుకోలేదు గా!!!  ..బంధుమిత్రుల హడావిడి లో గమనించనే లేదు.


నేనూ, మా వారూ  అమెరికా లో ఏదో భారతీయ రెస్టారెంట్ లో బఫే తింటున్నాం. ..ఎన్నో రుచికరమైన పదార్థాలు వదిలేసి "అరే ఇక్కడ ఉప్మా ఉందే " అని ఆనందం గా ఆస్వాదిస్తూ, "అసలు ఉప్మా కన్నా రుచికరమైంది భూలోకం లో ఉంటుందా? " అని అంటే.. ముందర జోకేమో అని ఆశగా మొహం లోకి చూస్తే కాదనీ, సీరియస్ గానే అంటున్నారనీ అర్థమైంది.


మనస్సులో అగ్నిపర్వతాలు బద్దలై, లావా పెల్లుబికింది. వెయ్యి సునామీలూ, భూకంపాలూ.. తెలుగు సినిమాల్లో హీరోయిన్ కి భర్త కి ఏదో ఎఫైర్ ఉందనో, లేక టీ బీ లాంటిది ఉందనో తెలిస్తే కలిగే భావ పరమర అంతా నాకూనూ..




అమెరికా లో భారతీయ రెస్టారంట్లలో ఉప్మా కూడా బఫేల్లో పెడితే దాని వైపుక్కూడా చూసేదాన్నే కాదు.
మరి తనో?? రోజూ ఉప్మా చేసినా యేళ్ళ తరబడీ అదే పారవశ్యం తో తినగల సమర్థులు!

మాంచి వర్షం వస్తుంటే 'అబ్బ! ఏ పకోడీలో బజ్జీలో.." అని ఇంకా ఏదో అనబోతుంటే.. "ఈ వర్షం లో జీడిపప్పులేసి నేతి పోపు పెట్టిన ఉప్మా గరిట జారుగా.. తింటే ఎంత బాగుంటుంది" లాంటి స్టేట్మెంట్లు!



ఎప్పుడు బజార్ కి పంపినా బన్సీ రవ్వ, బొంబాయి రవ్వ, బియ్యం నూక, గోధుమ నూక మొదలైనవి కిలోలకొద్దీ తెచ్చి నా మొహాన పడేయటం.

ఉన్న ఉప్మా రకాలు చాలవన్నట్టు ఇడ్లీ ఉప్మా, లెఫ్టోవర్ ఫుడ్ తో ఉప్మా, బ్రెడ్ ఉప్మా, ఓట్ల ఉప్మాల్లాంటివి కూడా తయారు చేసి పెద్ద ఆటం బాంబ్ ఫార్ములా కనుక్కున్నంత పోజు కొట్టటం!!!..  రోడ్ ట్రిప్ లకెళ్ళేప్పుడు కూడా కాస్త  మరిగే నీళ్ళుంటే చాలు, పాకెట్ లో తీసుకెళ్ళిన రెడీ టు ఈట్ ఉప్మా మిశ్రమం కలిపి చేసుకుని తినేసి..'ఆహా' అనుకోవటం..

ఇటు అత్తగారింట్లో, చుట్టాల్లో .. ఏదో లే అనుకుంటే.. మా అమ్మా వాళ్ళూ మేమిద్దరం ఎప్పుడెళ్ళినా.. తనకిష్టమని ప్రత్యేకం గా ఉప్మా తోటే స్వాగతం! నాకు భయపడి నాకు వేరే ఏదో చేసిపెడుతుంది లెండి మా అమ్మ

మా రెండో పాప పుట్టినప్పుడు మాత్రం, ఇద్దరు పిల్లలతో సతమతమౌతూ  దొరికిన 10 నిమిషాల్లో ఏదైనా రుచి గా, ఫ్రెష్ గా వేడి గా తినాలంటే ఉప్మా కి మించిన పదార్థం లేదని కనిపెట్టినా "అమ్మో చెప్తే చులకనైపోనూ? " అని ఎవ్వరికీ చెప్పలేదనుకోండి.. మీరూ చెప్పద్దు.,..సరేనా?


ఏదో పెళ్ళయి పదేళ్ళయిన తర్వాత మా వారు ఈ మధ్య 'కార్బ్ కాన్షియస్'  అయి ఉప్మా పిచ్చి కాస్త తగ్గిపోయింది లెండి. నాకెలాగూ ఇంటరెస్ట్ లేదు కాబట్టి పెద్దగా చేయను. కానీ.. మొన్నీ మధ్య మా పెద్దది ఏదో పిల్లల పార్టీ నుండి వస్తూనే.. "అమ్మా నువ్వు అసలు ఉప్మా ఎందుకు చేయవు? వాళ్ళింట్లో తిన్నాను.. ఎంత బాగుందో! కెన్ ఉ మేక్ ఉప్మా ఫర్ మీ? "  అని గునుస్తూ..


'అమ్మో ఈ ఉప్మా జీన్స్ దీనికీ వచ్చాయా? హత విధీ! అనుకున్నాను. అంతా పైవాడి లీల. ఇప్పుడు నేనూ వారానికి 2 సార్లు ఉప్మా చేస్తూనే ఉంటాను. వేరే దారేది? :-(

గేటెడ్ కమ్యూనిటీ కథలు - మడిశన్నాక కూసింత ..

తిని తొంగుంటే చాల్దు.. మడిశన్నాక కూసింత కలాపోశన ఉన్నా లేకున్నా, సామాజిక స్పృహ అయితే ఉండాలనీ, సాటి మానవులని ఆదుకుని మనకున్నంత లో ఎదుటి వాడికి కాస్త పెట్టాలని అందరిలానే మా కాంప్లెక్స్ వాళ్ళమూ అనుకుంటూ ఉంటాం...

అందరం దాదాపు సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీల్లో వెలగబెడుతున్నాం కదా.. శంకర నేత్రాలయ, కరుణాశ్రయ (కాన్సర్ లాంటి వ్యాధులతో దీర్ఘ కాలం గా బాధ పడుతూ, మరణానికి చేరువ లో ఉన్న వారికోసం సంస్థ), అక్షయ పాత్ర (బడి పిల్లలకి మధ్యాహ్న భోజన పథకం), స్పాన్సర్ ఎ చైల్డ్ .. ల్లాంటి వాటికి ఎంతో కొంత దానం చేసినా, ఇంకా ఏదో చేయాలన్న తాపత్రయం .. మా కాలనీ వాసులని చాలా కాలం గా దహించివేస్తోంది.. కాకపోతే మనం చేసే సహాయం లో ప్రతిపైసా బాధితులకి మాత్రమే అందాలన్న ఆతృత తో అలాంటి అవకాశాల కోసం ఎదురు చూస్తూ ఉన్నాము.

మా తోటమాలి కి ఇద్దరు కూతుళ్ళు.. ఇద్దరూ కాలనీ వాసుల ఇళ్ళల్లో పనికి వచ్చేవారు. తోటమాలి, "మా బిడ్డలకి పెళ్ళిళ్ళు కాలేదు.. కుదిరాయి కానీ కట్నానికి లేదు, వెండి 50 తులాలు పెట్టాలి, ఎక్కడా? తల్లా రోగం తో తీసుకుని గుడిసె లో పడుంది.. దాని వైద్యానికే సరిపోవట్లేదు .. ఎవరు చేస్తారు?" అని బాధ పడుతూ ఉండేవాడు..

"అమ్మయ్యా!! మన సమాజ సేవ కి అర్హులు దొరికారని" మహదానందం గా అందరం విర్రవీగాం. 40 ఇళ్ళల్లో కనీసం 20 ఇళ్ళ వాళ్ళం ఈ పెళ్ళిళ్ళు జరిపించి తీరాలని, ఆ పేద తల్లి కి సంపూర్ణారోగ్యం దక్కేంత వరకూ విశ్రమించేది లేదని నిశ్చయించుకున్నాం.

ఒకావిడ పాత మంచాలు అమ్ముదామనుకున్నది వీళ్ళకే ఇచ్చేసింది.. ఇంకో ఆవిడ కుక్కర్ కొనిపెట్టింది. ఒకాయన తోటమాలి భార్యకి ఇచ్చిన మందుల చీటీ కి మందులు కొని ఇచ్చాడు.. పిల్లలు అమెరికా లో ఉన్న ఒక ఒంటరి ముసలాయన, ఆర్థిక సహాయం పెద్ద మొత్తం లో చేసారు. పెళ్ళి దగ్గర పడుతోంది అనగా.. ఆడ పిల్లలు పని మానేశారు. 10-15 రోజులు అడ్జస్ట్ చేసుకొమ్మని తోటమాలి బ్రతిమలాడగా.. ఈ మాత్రం చేయలేమా అని దయ, జాలి, అభిమానం, ముప్పిరి గొనగా అందరం సహకరించాం..

'నమో వెంకటేశా' యో లేక 'అదుర్సో' సినిమాకి మల్టీప్లెక్స్ లో టికెట్లు దొరకలేదని ఎలాగైనా చూద్దామని చిన్న థియేటర్ కి వెళ్దామని వెళ్తే మా మాలీ, వాళ్ళ కుటుంబం లో చాల మంది ఆడవాళ్ళూ, పిల్లలూ కూడా ముందు వరసల్లో కనపడ్డారు.. తోటమాలి పెద్దమ్మాయి అయితే పిల్లలని చంకలో ఎత్తుకుని ఎవర్నో అమ్మా అని పిలుస్తోంది కూడా.. ఇంటర్వెల్లో వెళ్ళి నిలదీశాను. మాలీ భార్య కూలీ కెళ్ళి వచ్చి సినిమా చూస్తోంది, కూతుళ్ళతో, అళ్ళుళ్ళతో.. మేము పెళ్ళి చేయిద్దామనుకున్న అమ్మాయిల్లో ఒకమ్మాయి పిల్ల తల్లి కూడా!!!

ఈ సంఘటన తర్వాత, సమాజ సేవ పిచ్చి కాస్త కంట్రోల్ లోకి వచ్చింది. కొత్త పని మనుషులూ, కొత్త మాలీ,.. నడుస్తోంది జీవితం. ఇంతలో అంధ్రప్రదేశ్,కర్ణాటక రాష్ట్రాల్లో వరదల వార్తలకి అందరం మళ్ళీ చలించిపోయాం.. కానీ ఎవ్వరికీ అపాత్ర దానం చేయకూడదన్న సంకల్పమాయె.. ఏం చేస్తాం? ఒకరెవరో వాన్ లో వస్తువులూ, ఆహార పదార్థాలూ ఇచ్చి వస్తాం అంటే ఇల్లంతా ఖాళీ చేసి నాలుగు వాన్లు పట్టేంత సామాగ్రి చేసాం. 2 ట్రిప్పుల్లో సామాన్లు 300 కిలో మీటర్లు డ్రైవ్ చేసి మరీ ఇచ్చి వచ్చాం.

తర్వాత మళ్ళీ మా సమాజ సేవ కిక్ వచ్చి ఏం చేయవచ్చా అని ఝండా కఱ్ఱ కింద మీటింగ్ పెట్టాం.. ఏం చేసినా తక్కువే వరద బాధితులకి .. మేము చూసి వచ్చిన ఊళ్ళల్లో ఒక ఊళ్ళో స్కూల్ కి గదులు కూలిపోయాయి.. అవి కట్టిస్తే? అన్న ఆలోచన వచ్చింది. 'అబ్బే చూశాం కదా ఎంత మోసపోయామో.. చస్తే డబ్బులిచ్చేదు లేదని.. మనమే వెళ్ళి శ్రమ దానం చేద్దాం అని ప్రపోజల్ వచ్చింది. అంతే.. అది దావానం లా వ్యాపించింది. పిల్లలకి కూడా సమాజ సేవ పట్ల అవగాహన వస్తుంది అని ఇంక ఆగేది లేదని అందరం వెళ్దాం అని ప్లానింగ్ మొదలు పెట్టేసాం..

వాల్వో ఏ సీ బస్సూ, రాత్రి అక్కడే ఉంటాము కాబట్టి ఒక నలభై కి.మీ. దూరం లో ఉన్న మంచి ఏ సీ హోటల్లో గదులూ బుక్కయ్యాయి. మాకెవ్వరికీ ఇటుకలెత్తటం, మాల్ కలపటం, గోడలు కట్టటం రాదు.. అందుకని ఒక మేస్త్రీ, కూలీ ని మాట్లాడుకున్నాం గైడ్ చేసేందుకు.. దెబ్బలు తగిలితే వాడటానికి ప్రథమ చికిత్స సామాగ్రి, తినుబండారాలు లాంటివి అన్నీ వేసుకుని ఒక శుభ ముహూర్తాన, శుక్రవారాన బయల్దేరాం. అందరి మొహాల్లో, మదర్ థెరెస్సాల్లా, బాబా ఆంప్టేల్లా వద్దన్నా తేజస్సు ఉట్టిపడుతోంది, ఒలికిపోతోంది,...

శనివారం అరపూట తయారవటానికీ, పని అర్థం చేసుకోవటానికీ పట్టింది. ఈలోగా లంచ్ బ్రేక్. సరే తిన్నాక విశ్రాంతి,.. మళ్ళీ మొదలు పెట్టి నాలుగిటకలు వంకర టింకర గా పెడుతూ ఫొటోలు తీసుకునేసరికి సూర్యాస్తమయం! ఈలోగా చిన్న చిన్న దెబ్బలూ, బాండేజిలూ, పిల్లలకి అలుపూ, విరామాలూ, టీ బ్రేకూ..

మళ్ళీ మర్నాటికి వచ్చేసరికి గోడ ఒక పక్క కూలి ఉంది.. నిలిచి ఉన్న గోడకూడా ఏదో చెప్పలేని తేడా తో .. ఉంది. మేము మాట్లాడుకున్న కూలి ఎగ్గొట్టాడు ఆవేళ. మేస్త్రీ.. "పోన్లెండి ఈ గోడ నేను చూసుకుంటాను.. వేరే వైపు మొదలెట్టండి" అన్నాడు.. పిల్లలు 10 నిమిషాల్లో జారుకోగా ఆడవారు అరగంటకీ, మధ్యవయస్కులు ముప్పావుగంటకీ మాయం! మిగిలిన వారు అపసోపాలు పడుతూ, ఏదో మూడడుగుల ఎత్తు గోడ కట్టారు. సాయంత్రం త్వరగా బయల్దేరదామని ఒకటే పోరు అందరూ.

దానితో పని అక్కడే వదిలేసి.. మేస్త్రీ తో మాట్లాడి కట్టినంతవరకూ క్యూరింగ్ అవీ చేయమని.. బెంగుళూరికి చేరుకున్నాక డబ్బు పంపిస్తామనీ, దానితో పని పూర్తి చేయాలనీ చెప్పి బయట పడ్డాం. మా తిండి తిప్పలకీ, షోకులకీ, హోటల్కీ, బస్సుకీ, దోవలో పెట్టిన చిల్లర ఖర్చులకీ.. 2 స్కూళ్ళు కట్టచ్చేమో!! :-)

తర్వాత మళ్ళీ శ్రమ దానం టైప్ సేవ జోలికెళ్ళద్దని అనుకున్నాం.. ఆరు నెలలు గా ఎవరూ వాలంటీరింగ్ ఐడియాల చర్చ చేయట్లేదు.. అని అనుకుంటూ ఉన్నాను.

మొన్నీ మధ్య మా ఇస్త్రీ అమ్మాయి తన బిజినెస్ వేరే వాళ్ళకి అమ్మేసినట్టుంది.. కొత్త కుటుంబం వస్తోంది బట్టలు తీసుకెళ్ళటానికి. వాళ్ళబ్బాయి భార్గవ (8) చాలా చురుకు! పెద్ద లెక్కని ఇట్టే చేసేస్తాడు. వాడికి ఒక తమ్ముడూ, చెల్లెలూ..

"ఏరా స్కూల్ కెళ్ళవా?" అంటే "వెళ్తాను ఆంటీ.." అంటాడు.. "మరి పది అవుతోంది .." అంటే.. "ఇదిగో ఈ బట్టలు తీసుకెళ్ళి వెళ్తాను ఆంటీ.." అని!!

ఒక నెల గడిచాక వీడికి చదువు చెప్తేనో? అని ఆలోచించాను.. ఉత్సాహం గా వాళ్ళ నాన్న తో మాట్లాడితే తెలిసింది.. కాలనీ లో నాకన్నా ముందు బోల్డు మంది లైన్లో ఉన్నారని. వాళ్ళకి చదువు చెప్పటానికి 'ఆల్ మోస్ట్' కొట్టుకుంటున్నారని. ఈలోగా ఒకాయన .. మాకు చాన్స్ లేకుండా ప్రభుత్వ పాఠశాల నుండి తీసేసి.. ప్రైవేట్ స్కూల్లో వాళ్ళకి ఫీజు కట్టేసారని.. పుస్తకాలూ, యూనీఫాంలూ కొనేసారనీ :-( ఏం చేస్తాం.. మళ్ళీ సమాజ సేవ భాగ్యం తృటి లో తప్పిందని నిట్టూర్చాను..

ఈలోగా వెయ్యి కళ్ళతో చుట్టూ గమనిస్తూనే ఉంటాను దొరక్క పోతుందా ఏదైనా అవకాశం అని... మీకూ ఏమైనా ఐడియాలుంటే చెప్పేయండే? ఇంకోళ్ళు కొట్టేసేలోపల నేను వాడేసుకుంటాను ఆ ఐడియాల్ని..

PS: టపా సరదాగా రాసినా నిజానికి నాకు అందర్నీ చూస్తే చాలా గర్వం గా ఉంటుంది. అందరూ ఏదో ఒక ఆర్గనైజేషన్ లో ఆక్టివ్ గా ఉంటారు, వాళ్ళ ఊళ్ళల్లో, పేద చుట్టాలకీ, లేక వారి పని వాళ్ళకీ, చదివిన స్కూల్ కీ, ప్రకృతి ఉత్పాతాలవల్ల దెబ్బ తిన్నవారికీ ఎంతో కొంత సహాయం చేస్తూనే ఉంటారు..

పాత గేటెడ్ కమ్యూనిటీ కథలు..


http://krishna-diary.blogspot.com/2010/06/blog-post_26.html

http://krishna-diary.blogspot.com/2010/06/blog-post_05.html