ఆర్ముగం తో సాయంకాలం చాయ్

చెన్నై లో మొట్ట మొదటి ఉద్యోగం, నాతో పాటు గా వచ్చిన వారంతా నాలాంటి వారే, మధ్యతరగతి కుటుంబాల్లోంచి, ఇంజనీరింగ్ లూ, MCA లూ చేసి కాంపస్ ఇంటర్వ్యూల్లో గెలిచి, ఉద్యోగ పర్వం లోకి అడుగిడుతున్న వారు.

చుట్టూ గమనించాను.. ఉన్నంత లో మంచి బట్టలేసుకుని, ముఖాన నాలుగైదు షేడ్ల లో ఎర్ర బొట్లు, కొందరు  అడ్డంగా, నిలువుగా! నామాలూ, విభూతి మనిషి కి ఒక రకం గా పెట్టుకున్నా, అందరి ముఖానా కామన్ గా ఉంది మాత్రం బోల్డు ఒత్తిడి, ఉద్వేగం! స్కూల్ కెళ్లే పిల్లల్లా ఆడ పిల్లలు ఫైళ్లు పట్టుకుని, పక్కన వారి తండ్రులు,  కొద్దిగా నవ్వొచ్చింది. నా పక్కన కూర్చున్న అబ్బాయి మాత్రం పెద్దగా టెన్షన్ పడుతున్నట్టు లేడు. బట్టలు చూస్తే బొత్తిగా రోడ్ల మీద ఆదివారం సంత లో కొన్నట్టున్నాయి. ఒక కొర్రు కూడా ఉన్నట్టుంది. పెద్దగా దాచాలన్న ప్రయత్నం ఏమీ కనపడట్లేదు. అతని దగ్గర్నించి, గాఢమైన లైఫ్ బాయ్ వాసన! తలకి కొబ్బరి నూనె,  ఇంక అంతకన్నా నల్లని మనుషులని బహుశా చూడాలంటే ఆఫ్రికా కి వెళ్లవలసిందే! నలుపు ఒకటైతే, ముఖం లో అసలు ఏ భాగమూ వేరే భాగం తో సంబంధం లేనట్టు ఒక వక్రంగా, అసలు చూడబుల్ గా లేడు. ఆ రోజుల్లో మనకసలు ఒళ్లంతా పొగరేమో, ఆ తర్వాత అప్రయత్నం గానే అతని వైపు వీపు పెట్టి ‘ప్రపంచం లో అన్ని విషయాలూ నాకే తెలిసినట్టు’ మాట్లాడుతున్న ఒకరిద్దరి చర్చ ని ఆసక్తి గా గమనించసాగాను. మధ్యలో ఏదో ప్రశ్న గాఢమైన తమిళ యాస తో అడిగినా ఒకటి రెండు పదాల్లో పొడి పొడి గా సమాధానం చెప్పి వదిలేశాను.

అందర్నీ కాన్ఫరెన్స్ రూము లోకి రమ్మని కూర్చోపెట్టి పరిచయాలు మొదలు పెట్టారు. అందరూ తమ, కాలేజ్, వారి పర్సెంటేజ్/స్కోరులు, హాబీలు,జీవిత ద్యేయాలూ గట్రా చెప్తున్నారు. ఉత్సాహం క్షణ క్షణానికీ, ఇంకా ఇంకా ఎక్కువవుతూ..  చివరికి ఇతని టర్న్!  ‘ I am Armugam..’  అని,  ముక్తసరి గా  ‘అన్నా యూనివర్సిటీ’ నుంచి వచ్చాననీ, హాబీలు ఏమీ లేవని, జీవిత ధ్యేయం అంటూ ఏర్పరచుకోలేదనీ, ప్రస్తుతం, సాధ్యమైనంత ఆసక్తికరమైన పని చేస్తూ, డబ్బు సంపాదించటమే తన గమ్యమనీ, ఇది భవిష్యత్తు లో మారవచ్చనీ చెప్పి వదిలేశాడు. అతని పరిచయం చాలా మామూలు గా జరిగినా,  అతని ఆక్సెంట్ కి దిమ్మదిరిగిపోయింది. ఒక్క క్షణం నేను విన్నది తమిళమే అనిపించింది. కానీ నాకు అర్థమైందే! అన్నట్టు.గ్రామర్ రూల్స్ అంటే అతనికి బహుశా ఐడియా కూడా లేదేమో అన్నట్టు!

 రిక్రూట్మెంట్ కో ఆర్డినేటర్ ధన్యవాదాలు చెప్తూ,.. ‘ఆర్ముగం పదవతరగతి లో తమిళనాడు ఫస్ట్! ఇంటర్ లో లెక్కలూ, సైన్స్ల్లో మూడు సబ్జెక్టుల్లోనూ మూడు వందలు సంపాదించాడనీ, ఆ సంవత్సరపు యూనివర్సిటీ టాపర్ అనీ.. గోల్డ్ మెడలిస్ట్ అనీ చెప్పినప్పుడు  నాకు చెంపదెబ్బ కొట్టినట్టైంది. సిగ్గుతో ఆ పూట అతనితో మాట్లాడలేదు. అలాగే.. అతని మార్కులూ గట్రా విన్నాకే ఆ మనిషి కి ఒక వాల్యూ ఆపాదించిన నా సంస్కారం మీద నాకు కొద్దిగా చిరాకు వేసింది. అతనికి తక్కువ మార్కులొస్తే ఒక మనిషి గా గుర్తించనా? అని ఒక ఆలోచన తో ఎందుకో ఎప్పుడూ అతనితో మాట్లాడింది లేదు. ఒక నెల రోజులు నానా రకాల ట్రేయినింగులు తీసుకున్నాం. అతనికి  రెండే చొక్కాలు ఉన్నట్టు గుర్తు. తనతో ఎవరు మాట్లాడినా హాయిగా మాట్లాడేవాడు.. కానీ తానుగా ఎవ్వర్నీ పలకరించేవాడు కాదు.  తర్వాత నేను వేరే డిపార్ట్మెంట్ లో పడటం తో అతని గురించి దాదాపు గా మర్చిపోయాను. ఎప్పుడైనా ఎదురుపడితే పలకరింపు గా నవ్వటం వరకే. తర్వాత మళ్లీ ఆర్ముగం గురించి నేను మళ్లీ ఒక ఏడాది పాటూ వినలేదు. నా ప్రాజెక్టులూ, పెళ్లీ, కొత్త ఉద్యోగం వెతుక్కుని సెటిల్ అవటం,.. కొత్త కంపెనీ లో కూడా అర్ముగాన్ని చూసి.. కొద్దిగా మాట్లాడాను, కానీ కలిసి పని చేయలేదు. ఎప్పుడో కాఫేటేరియా లో కనిపిస్తే ఒకటి రెండు మాటలు అంతే!  తర్వాత అమెరికా లో ఇంకో కొత్త అధ్యాయం..  

·                   ********                            ************                    ***********************          

ఆఫీస్ లో ఒక రోజు మధ్యాహ్నం పూట!.. మా బాసు గారు ఎవర్నో ఇంటర్వ్యూ కోసం తెస్తున్నట్టున్నాడు..చేతిలో రెజ్యూమె..వెనక నడుస్తున్నాడు ఎవరో. ‘హాయ్ కృష్ణా!  I got some old friend of yours!’  అని ఇంటర్వ్యూ కాండి డేట్ ని చూపించాడు. ఇండియా నుండి బిజినెస్ వీసా మీద వచ్చాడు. మన రాజు రిఫర్ చేశాడని ఇంటర్వ్యూ కి పిలిచాను. అన్నాడు.

 ‘అరే! మన ఆర్ముగం! ‘ అనుకున్నాను. కాస్త నలుపు విరిగింది, జుట్టు పల్చపడింది, ఒళ్లు చేసినట్టున్నాడు. బట్టలు కూడా ఇదివరకు కన్నా చాలా బాగున్నాయి.  నేను సంతోషం గా ‘హాయి! ‘ అన్నాను కానీ, అతని ముఖం లో అసలు నన్ను ఎప్పుడూ జీవితం లో ముందు చూసినట్టు ఆనవాలు లేవు. రజనీకాంత్ రోబో చిట్టి అంత భావహీనం గా ‘హలో’ అన్నాడు. నాకు తిక్క రేగింది. నేను వచ్చేశాను. క్యూబ్ లో కూర్చున్నాక కూడా చిరాకు తగ్గలేదు. ఇంటర్వ్యూ లో ఫిబోనాచీ నంబర్ల గురించి అడిగితే ఆపకుండా అనర్గళం గా కళ్లల్లో మెరుపు తో చెప్తున్నాడట.. అదే  నన్ను అడిగితే అంతే సంగతులు. నాకు మనుషులు గుర్తున్నంత సబ్జెక్ట్ గుర్తుండదు. అతనికి రివర్సేమో?  ‘సరే లెమ్మని’ తేలిక పడిన మనసు తో పనులలో పడ్డాను. అతని గురించి నా అభిప్రాయం అడిగితే నాకు తెలిసిన విషయాలు చెప్పాను. అతనికి ఉద్యోగం ఇచ్చారని, వీసా చేస్తున్నారని తెలిసింది.

మళ్లీ నెల దాటాక ఒక రోజు, క్యూబ్ ముందు.. ‘క్రిష్ణబిరియా.. ‘ అన్న పిలుపు.. తిరిగి చూస్తే AK. (ఆర్ముగం షార్ట్ కట్ లెండి).  హాయ్, హవ్వార్యూలయ్యాక,

‘ నువ్వు తప్ప ఎవరూ తెలియదు ఇక్కడ. నాకు చిన్న సహాయం చేస్తావా?  అన్నాడు.

‘ఓ! తప్పకుండా! దానికేం?  చెప్పు’ అన్నాను. కొన్ని ఏవో కొనటానికి, కార్ మీద తీసుకెళ్ళాను.. ఎక్కువ మాట్లాడేవాడు కాదు. కార్ కోనేలోపల, కొత్త స్నేహితులని సంపాదించుకునే లోగా,  చాలా సార్లు కాస్త షాపింగ్ కి తీసుకెళ్లటం అవీ చేసేదాన్ని. అతనికి అమెరికన్ల ఆంగ్లం అర్థం చేసుకోవటానికి కాస్త కష్టం గా ఉండేది.

గరాజ్ సేల్ లో ఒకసారి పేద్ద వస్తువు ఏదో కొంటే నా కార్ లో తీసుకెళ్లి వాళ్లింట్లో పడేసి వచ్చేసరికి నాలుగయింది. ‘టీ కెళ్దాం’ అని బ్రేక్ రూమ్ లో కూర్చున్నాం. 

టీ తాగుతూ ఎందుకో వంగితే జేబు లోంచి చాలా వస్తువులు పడ్డాయి. . ‘నోరూ,చెవులూ, చదువూ,భాషా అన్నీ ఉండి మూగా చెవిటి వాడినయ్యాను. అందుకే!’ అని  కళ్ళుచికిలిస్తూ చిన్న కాగితాల దొంతర (స్టికీ నోట్స్), పెన్నూ చూపించాడు. 

నేను నవ్వేసి.. ‘ఎంతైనా ప్రాబ్లం సాల్వర్ వి కదా నువ్వు’ అని, ఏం ఇబ్బందులు ఎదురయ్యాయి నీకు చెప్పు.. అన్నాను.. 

బజార్ కెళ్లి ‘నాకు కుకింగ్ ఆయిల్ కావాలి’ అని అడిగాను. ఎంత చెప్పినా అర్థం కాలేదు. చివరకి దాని ఉపయోగాలు చెప్తున్న కొద్దీ, ఇంకా కన్ఫ్యూజ్ అయి.. ఎలాగైనా అది ఏంటో తెలుసుకోవాలని పట్టుదల తో షాపంతా అరగంట తిరిగి ‘ఓ ఓ ఓ ఓ ! ఆయేల్!’ అంది. నేనూ అదే అన్నా కదా! అనగానే.. ఒక్క లుక్కిచ్చింది.. అన్నాడు. అప్పటినించీ.. ఈ చీటీలు.. అన్నాడు.

‘ఓ సారి అపార్ట్మెంట్ ఆఫీస్ లో డబల్ బెడ్ రూమ్ అపార్ట్ మెంట్ కావాలి’ అన్నాను.  అక్కడ మానేజర్ కి నా లాంటి వాళ్లు బాగా తగులుతారనుకుంటా!  ఎన్ని బెడ్స్ కావాలంటే అన్ని వేసుకో.. అది నీ ఇష్టం అంది. టూ బెడ్ రూమ్ అనాలని అప్పుడు తెలిసింది’ అన్నాడు..

‘ఇంకా?’ అన్నాను..

‘మొదటి సారి కాంట్రాక్టర్ గా నన్ను మా కంపెనీ ఒక క్లైంట్ ఆఫీస్ లో కూర్చోపెట్టింది. ఓ రెండు వారాలు పని చేశాక,.. అక్కడి మానేజర్ ఆ మాటా, ఈ మాటా అంటూ,.. ‘పే చెక్ వచ్చిందా AK?’ అనడిగాడు. నాకు సాలరీ తెలుసు కానీ పే చెక్ తెలియదు కదా.. అందుకని.. పేచెక్ అంటే?’  అనడిగాను. ఆయన ‘పేచెక్’ అంటే ఏంటో తెలియకుండా పని చేసేవాడిని మొదటి సారి చూస్తున్నాను.. అని తెగ జోకులేసి  నువ్వు నా టీం లోకి వచ్చేయ్’ అని ఒకటే గొడవ..  

ఓ సారి టీం మీటింగ్ లో ఏదో అడుగుతుంటే, చెప్తున్నారనుకుని ‘యా యా.. అంటున్నాను. అందరూ ఒకటే నవ్వు!’   చెప్పే విధానానికి నాకూ కాస్త నవ్వొచ్చింది.. కానీ ఆపుకున్నాను.

ఇంకోసారి ఎవరో ఫ్రెండ్ నన్ను ఇంటి దగ్గర దింపుతున్నాడు.. ‘Go to da zendar of da rODD and you can see the sain..’ అన్నాను. ఎన్ని సార్లు చెప్పినా జెండర్ అంటే ఏంటో అతనికి అర్థం కాలేదు.. అన్నాడు..

 ‘జెండర్ అంటే సెంటర్ అని తన నోట్స్ లో రాసి చూపించాకా కానీ నిజానికి నాకూ అర్థం కాలేదు.  అతను ఏం పని ఇచ్చినా చక చకా చేసేస్తాడు కాబట్టి ఎక్కువ గా  అతని తో కమ్యూనికేషన్ పెద్ద సమస్య అని ఎవరూ అనుకోలేదు. సహజం గా తెలివైన వాడవటం తో ఆక్సెంట్ చాలా ఇంప్రూవ్ చేసుకున్నాడు. టీం కి తలలో నాలుక అయ్యాడు.

రెండు మూడు నెలలు తిరిగేసరికి స్నేహం కొద్దిగా  పెరిగింది. వారానికి ఒకటి రెండు సార్లు నాలుగు గంటలకి టీ కి కలిసి బ్రేక్ రూమ్ కి వెళ్లేవాళ్లం...  

ఒకరోజు.. పాంట్ అడుగు భాగం మడత పెట్టే దగ్గర అంతా చిరుగు పట్టి ఉంది. పాంట్ కింద అంతా చిరిగినట్టుంది. చెప్పాలా? వద్దా? అని ఆలోచించి సర్లే చెప్పి చూద్దాం తప్పేముంది  అనుకుని చెప్పాను. అతను దానికి ‘ఆ  తెలుసు.. నాకు రెండే పాంట్లు ఉన్నాయి. కొంటాను దీపావళికి ...  ‘ అన్నాడు. ‘ఏంటీ?!! మూడు నెలలు ఆగుతావా? అప్పటిదాకా చిరుగు పట్టిన దానితోనే వస్తావా? ‘ అని అడిగాను. ‘లేదు. కుట్టుకుంటాను!’ అన్నాడు.  నేను..’ఓకే’ అని ఊరుకున్నాను.

‘కిష్ణబిరియా.. మా ఇంట్లో ఎవ్వరికీ రెండు జతలకి మించి బట్టలు ఎప్పుడూ లేవు..’ అన్నాడు. నేను ఆసక్తి గా వినటం గమనించి.. ‘మా నాన్న రైల్వేస్ లో పట్టాలు శుభ్రం చేసే వాడు. వారానికోసారి ఇంటికి వచ్చేవాడు. మేము నలుగురు పిల్లలం. మా నాన్న తల్లిదండ్రులు, అమ్మ తల్లిదండ్రులు మాతోనే ఉండేవారు. మా అమ్మ.. నలుగురి ఇళ్లల్లో పనులు చేసేది.. చిన్నప్పుడు రెండు జతలు బట్టలు, కడుపు నిండా అన్నం, సాంబారు ఉంటే అదే పది వేలు.. అనుకునేవాళ్లం. సంవత్సరానికి రెండే సార్లు కొత్త బట్టలు. ఒకటి దీబావాలి కి, ఇంకోటి పుట్టిన రోజుకి..’ పొంగల్ వస్తోంది అంటే వారం రోజుల నుండీ ఎదురు చూసేవాళ్లం.. ‘మా అమ్మ నూనె బాండీ పొయ్యి మీద పెడుతుందా? లేదా? ఏదైనా మురుక్కు చేస్తే బాగుండు.. ’ అని. రోజూ స్కూల్ నుండి పరుగున రావటం, పిండి వంటల వాసన రాకపోవటం.. నిరాశ గా మేము వెనక్కి తిరిగటం. ఇంక రేపు పొంగలనగా కూడా ఏమీ చెయ్యట్లేదు అని తేలిపోయాకా, నేనూ, మా అక్కా గంభీరం గా ఉండిపోయినా, చెల్లీ, తమ్ముళ్లు ఎక్కిళ్లు పెడుతూ పడుకునేవారు. మా అమ్మ ఏమీ మాట్లాడేది కాదు. అర్థరాత్రి కలలోలాగా ఒక్కోసారి నూనె కాస్తున్న వాసన తో లేచి చప్పట్లు కొట్టేవాళ్ళం.. మా అమ్మ కారం మురుక్కు, స్వీట్ మురుక్కు చేస్తే కాగితాల్లో పంచుకుని ఇంటి ముందు గొప్ప గా కూర్చుని తినేవాళ్ళం.. ఇప్పుడనిపిస్తుంది సిగ్గుగా.... అది కూడా చేసుకోలేకపోయిన వాళ్లు ఎంతమంది ఉండేవారో మా బస్తీ లో... వాళ్లందరి ముందూ కూర్చుని తినటం!.. అని తల విదిల్చాడు AK. నేను కొద్దిగా పెద్దయ్యాక, దళితుల సంక్షేమ హాస్టల్ లో చదువుకున్నాను. నేనూ మా తమ్ముడూ  సెలవలకి ఇంటికి వస్తే..  మా అమ్మా వాళ్లకి మాకు ఇంత పెట్టాలన్న ఇబ్బంది, అయ్యో పెట్టలేక పోతున్నాము అన్న బాధ తప్ప .. ఏమీ ఉండేది కాదు..

సడన్ గా గుండె ఎందుకో పట్టేసినట్టు.. నాలుగున్నర కి మీటింగ్ లేకపోతే.. అలాగే ఎంత సేపు కూర్చునే దాన్నో..

ఇంకోరోజు.. మళ్లీ నాలుగు గంటలకి మళ్లీ టీ కి కూర్చున్నాం..మొన్న బాబోయ్.. అంత ఏడిపించాడు. ఇవ్వాళ్ల ఏం చెప్తాడో అనుకున్నా.. కానీ....

AK నాకు పదహారేళ్లు గా పరిచయం. ఆశ్చర్యం! నేను మారిన ప్రతి కంపెనీ లోనూ అతనూ వచ్చాడు. మూడు కంపెనీలు మారాకా కానీ మేము స్నేహితులం కాలేకపోయాం. ఒక పదేళ్లు నాలుగు గంటలకి టీ కలిసి తాగాం. ఆఫ్ కోర్స్.. ఒక్కోసారి ఒక్కో బృందం తో అనుకోండి... ఎన్నో కొత్త విషయాలు తెలుసుకున్నాను, నన్ను నేను ఇంకొంచం తెలుసుకున్నాను, ఒక్కోసారి కన్నీరు పెట్టించాడు, ఒక్కోసారి నవ్వించాడు.ఒక్కోసారి చిరాకు తెప్పించి.. విసుక్కునేలా చేశాడు..

‘AK!  ఏదో ఒక రోజు ‘4 pm tea with Armugam’ అని పుస్తకం రాసేస్తా.. అని అంటూ ఉండేదాన్ని. పుస్తకం రాయలేకపోయినా.. బ్లాగ్ లో నేను నా అనుభవాలని ఈ విధం గా ప్రచురించుకునే అవకాశం రావటం.. నా అదృష్టం అనుకుంటున్నాను. మొన్న అమెరికా వెళ్లినప్పుడు గుర్తు చేసి..’ఇలాగ తెలుగు బ్లాగు రాస్తున్నాను. దాంట్లో వేయనా? ‘ అని అనుమతి అడగటం జరిగింది.. ఈ సిరీస్ లో బహుశా నాలుగైదు టపాలు రాయవచ్చు..