(లాప్) టాబ్భూషణం భూషణం?

చిన్నప్పుడు తెలుగు పాఠ్యాంశం గా చదివాను... శ్రీ ఈశ్వరచంద్ర విద్యాసాగర్ గురించి..

ఆయన ఒకసారి ఒక పార్టీ కి వెళ్ళారు ట. దానికి సెమీ ఫార్మల్ డ్రెస్ కోడ్ ఉంది. దుస్తులగురించి పట్టించుకుని ఏం వేసుకోవాలి ఈపూట అని ఆలోచించే వాళ్ళల్లో ఒకరు కాదాయె.. ఆయన వాదించి ప్రయోజనం లేదని అక్కడినించి విష్క్రమించి ఇంటికి వెళ్ళి ఒక అరువు సూట్ ధరించి వెళ్ళారుట. అప్పుడు ఆదరం గా ఆహ్వానింపబడ్డారుట.

లోపల భోజనం దగ్గర ఆయన "ఈ భోజనం నీకే తిను.. తిను " అని తన బట్టలకి చూపిస్తున్నారట. దానితో ఆ పార్టీ ఇచ్చిన వారు సిగ్గు పడి "మీకిబ్బంది అయితే మీకిష్టమైన బట్టలే వేసుకోండి " అని ఆయన కి చెప్పారట..

ఎందుకో చిన్నప్పట్నించీ.. ఈ కథ నాకు మనసు లో బలం గా నాటుకు పోయింది. ఈ రోజుల్లో.. మనం వేసుకునే దుస్తులే మనని నిర్వచిస్తున్నాయి. ఒక రకం గా

హైదరాబాదు లో నేను చదువుకునే రోజుల్లో కాలేజీ లో పరికిణీ ఓణీలు వేసుకుని వచ్చేవారు ఇద్దరు అమ్మాయిలు. వాళ్ళిద్దర్నీ.. ఒక్కరూ తమతో కలుపు కున్నట్టు నేను గమనించలేదు. వాళ్ళ ప్రతిభ, క్లాస్ మేట్లు వాళ్ళని గుర్తించటానికి సహాయపడింది కానీ.. ఆ అమ్మాయిలు ఒక ఏడాది వేచి ఉండాల్సి వచ్చింది. ఈ స్పీడ్ యుగం లో అంత ఓపిక,తీరిక ఎవరికి?
యూనివర్సిటీలోనూ, పదేళ్ళ అమెరికా జీవితం లో కూడా అక్కడక్కడా ఇదే తంతు.

మొన్న శనివారం బయల్దేరి హైదరాబాద్ కి వద్దామని కాచిగూడా ఎక్స్ ప్రెస్ ఎక్కాను. పిల్లల్ని అమ్మా వాళ్ళు వేసవి సెలవలకి తీసుకెళ్ళారు పది రోజులక్రితం. నేను హైదరాబాద్ నుండి పది రోజులు పని చేసి మళ్ళీ బెంగుళూరికి రావచ్చని ఆలోచన.

ఎలాగూ వస్తున్నాను కదా అని పెద్ద పాత బట్టల చాకలి మూట చేసాను, అమ్మావాళ్ళ ఇంటి దగ్గర కూలీ పిల్లలకి పంచవచ్చని. మా అమ్మ "నవ్య, విపుల, చతుర, అంధ్ర భూమి మాస పత్రిక" లు తెప్పిస్తే.. నేను స్వాతి (వార,మాస పత్రికలు). ఎప్పుడు హైదరాబాద్ కి వచ్చినా నా పాత సంచికలన్నీ తెచ్చి పడేయటం అలవాటు.

మా ఇంటిలో అరటిచెట్లు రెండు గెలలు వేసాయి. పక్కన అరటి పిలకలు 20-30 వచ్చాయి. మా పిన్నులకి తీసుకెళ్దాం అని ఒక ప్లాస్టిక్ కవరులో అరటి పిలకలూ, పూల మొక్కలూ.. అదొక బ్యాగు తయారయింది. లాప్ టాప్ బ్యాగొకటి ఎలాగూ తప్పదు.

వీటన్నిటి తో 'బెంగుళూరు దండు ' స్టేషన్ లో ట్రైన్ ఎక్కి సీట్లో సర్దుకుని కూర్చోవడంలో బిజీ గా ఉండడం వల్ల చుట్టూ కూర్చున్న వాళ్ళ మొహాల్లో భావాల్ని గమనించటానికి వీలు కాలేదు.

ఒక తెలుగు కుటుంబమే.. భుజాల దాకా కత్తిరించి జుట్టు తో.. స్లీవ్ లెస్ షర్టూ, కాప్రీ తో .. నా వయసే ఉంటుంది. పిల్లలు.. ఒక చేత్తో లేస్ చిప్స్, ఇంకో చేత్తో ఏవో వీడియో గేంస్ .. భర్త మోకాలు దాటని షార్ట్స్.. ఇంకో కుటుంబం ఇంచు మించు అదే రకం గా. ఇద్దరు పాతికేళ్ళ పిల్లలు ఐపోడ్స్ పెట్టుకుని..

నన్నో రాతి యుగపు పాతకాలపు స్త్రీ ని చూసినట్టు.. కాస్త నిరాసక్తత, కాస్త నిర్లక్ష్యం.. కాస్త చిరాకు నిండిన చూపులు .. తర్వాత .. అందరూ అంధ్ర ప్రదేశ్ రాజకీయాలు, జగన్ సానుభూతి యాత్ర, సానియా పెళ్ళి వగైరాలు మాట్లాడుతున్నారు. నాతో ఎవరూ మాట కలపలేదు. నేను ఎంచక్కా.. ఆఫీసు లో ఒక అమ్మాయి ఇచ్చిన ఇంగ్లిష్ నవల చివరి పది పేజీలు పూర్తి చేయటం లో మునిగి పోయాను. పుస్తకం పూర్తి చేసి మళ్ళీ నాకు నచ్చిన పేజీలు ఇంకోసారి తిరగేసి..

తెచ్చుకున్న బాక్స్ తీసి కూరన్నం, ఆవకాయన్నం, మజ్జిగ తో తినటం చూసి.. వాళ్ళకి నిరాసక్తత కోషియంట్ కాస్త పెద్దదయినట్టుంది. నాకు చెప్పొద్దూ.. చాలా సరదా వేసింది. వాళ్ళల్లో వాళ్ళు తిండి పదార్థాలు పంచుకున్నారు. పేకాట మొదలు పెట్టారు.

రోజూ.. రాత్రి 10 దాటాక రోజూ మీటింగులు అలవాటయిపోయి.. నాకు నిద్ర రావటం లేదు. ఇంకా 8.30 దాటలేదు మరి. ఒక స్పెసిఫికేషన్ రాయాలి.. ట్రెయిన్ లో కాస్త పని పూర్తి చేసుకుంటే హైదరాబాద్ లో కులాసా గా గడపవచ్చనుకుని.. లాప్ టాప్ తీసాను. వర్డ్ తెరిచి రాయటం లో మునిగి పోయాను.

కాసేపయ్యాక చూస్తే ఏదో మార్పు.. ధోరణి లో.. కాస్త మర్యాద,మన్నన.. నవ్వొచ్చింది. మూడేళ్ళ క్రితం కొన్న కాటన్ సల్వార్ కమీజ్, నూనె రాసిన తల, మూటలూ, సంచీలూ.. లాప్ టాప్ తో కూడా కాస్త పని చేస్తున్నందుకు.. అన్నీ తుడిచిపెట్టుకు పోయాయన్న మాట..

వాక్కు, కాదు జనులకు, కేయూరాలు, మంచి దుస్తులూ, పరిమళ ద్రవ్యాలూ, స్వర్ణ కంకణాలు, (లాప్) టాబ్భూషణం భూషణం ?