అక్షయ పాత్ర పర్సులు..

మా బంధువులావిడ ఒకసారి బొంబాయి నుండి వచ్చిన అన్నయ్య గారి పిల్లల్ని తీసుకుని, అన్నవరం వెళ్తున్నారట. గట్టిగా అరగంట ప్రయాణం.. బస్సులో ఆవిడ మేనకోడలు .. కిందకి దిగటానికి లేస్తుంటే మేకుకి తట్టుకుని పాంటు కి కొర్రు పట్టించుకుందిట. దానితో ఆ అమ్మాయి సిగ్గుపడి బస్సు దిగడానికి కూడా మొహమాట పడిందిట.


ఆవిడ చిరు మందహాసం తో.. తన 'భానుమతీ కా పిటారా' చేతి సంచీ లోంచి ఒక తువ్వాలు తీసి అమ్మాయికి ఫాషన్ గా చుట్టి.. బస్సు దిగనిచ్చి, ఒక చెట్టుకింద నుంచొమ్మని.. తన బ్యాగు లోంచి సూదీ,దారం తీసి చక చకా కుట్లు వేసి సమస్య లోంచి బయట పడేసిందిట..


మేము చాలా ఆశ్చర్య పోయాము... అరగంట ప్రయాణానికి ఇన్ని ఏర్పాట్లా అని..


కానీ తర్వాత గమనించాను.. చాలా మంది హాండ్ బ్యాగు లో ఆఫీసు కెళ్ళటానికి కూడా వందలకొద్దీ అ(న)వసరమైన వస్తువులు మోసుకెళ్ళటం.. ఆడవాళ్ళల్లో ఈ అలవాటు కాస్త ఎక్కువే..


ఆ మధ్య తాజ్ హోటెల్ పై బాంబు దాడి అయినప్పటినించీ.. మా ఆఫీసులో ప్రతి రోజూ సెక్యురిటీ వారి హింస మరీ ఎక్కువయింది. ఉదయం వస్తూనే.. కారు ఆపి బ్యాగుల సోదా చేయటం.. ఎంత చిరాగ్గా ఉంటుందో.. అనుభవిస్తే కానీ తెలియదు.

మా ఆఫీసులో మూడు రకాల సోదాలు. ఒకటి కుక్కలు వాసన చూడటం, రెండోది ఏదో నీటి ఆవిరి సహాయంతో నడిచే యంత్రం (పాత కాలం నాటి వీడియో కామెరా ని పోలినది) జరిపే సోదా, ఇంకోటి పూర్తిగా సెక్యూరిటీ అబ్బాయి/అమ్మాయిలు బ్యాగులు తెరిచి చేసే శోధన.

ఈ మూడిట్లో కొద్ది లో కొద్ది నాకు ఆ యంత్రోపయోగమే నయం అనిపిస్తుంది. కుక్కలు లంచి బాక్సుని నాలుక బయట పెట్టి..వగరుస్తూ, లాలా జలం కారుస్తూ వాసన చూస్తే.. ఎందుకో తినేటప్పుడు గుర్తుకొచ్చి.. కాస్త డయట్ కంట్రోల్ కి దోహదకారి అవుతుంది.

ఇక సెక్యూరిటీ వాళ్ళు బ్యాగు జిప్పులు తెరిచి చూస్తే..చాలా విసుగు. పాపం వాళ్ళకీ కష్టమే అనుకోండి.. మొన్న డ్రైవర్ని ఆఫీసు గుమ్మం నుండే పంపించాల్సి వచ్చింది. ఇంక గేటు దగ్గర మాన్యువల్ చెకింగ్ తప్పలేదు. నా ముందు ఇద్దరు ఉన్నారు. అన్య మనస్కం గా ఏదో ఆలోచిస్తున్నాను.



దబ్బున శబ్దం వినిపిస్తే ఏంటో అని చూస్తే.. నా ముందు అమ్మాయి పొరపాట్న బ్యాగుని తిరగదీసి ఎత్తింది. చాలా సామాన్లు నేల మీద పడి చెల్లా చెదురయ్యాయి. అయ్యో.. సహాయం చేద్దామని చూస్తే .. ఆశ్చర్య పోయాను. తలెత్తి చూస్తే అందరి మొహల్లో అదే భావం.



ఆ అమ్మాయి వ్యక్తిగత సామాగ్రి లో అధిక భాగం ఎలక్ట్రానిక్ ఉపకరణాలూ , తీగలే..



ఐ పోడ్, తలకు పెట్టుకునే ఇయర్ ఫోన్లు, యు యెస్ బీ ద్వారా కంప్యుటర్ కి అప్ లోడ్ చేసుకునే తీగా, రెండు పెన్ డ్రైవులూ, ఒక హార్డ్ డిస్కూ, ఒక మౌసూ, సెల్ ఫోనూ, సెల్ ఫోను చార్జరూ, లాప్ టాప్ చార్జరూ, ఇంకో చార్జరూ,.. ఒక అడుగులు లెక్క పెట్టే యంత్రమూ, ఆఫీసు లాప్ టాపూ, (రిలయన్స్?) డాటా కార్డూ, నల్లగా మెరిసే ఒక చిన్న వాలెటూ .. మాత్రమే నేను గుర్తుపట్టగలిగాను. నాకు తెలియని తీగలూ, ఉపకరణాలూ ఇంకో 3-4 కచ్చితం గా ఉంటాయి.

పూర్వం ఆడవాళ్ళ పర్సులంటే.. లిప్ స్టిక్లూ, బొట్టు బిళ్ళలూ, కాటుక్కాయలూ, పువ్వుల డిజైన్లున్న చేతి గుడ్డలూ, ( వీలైతే సెంటు వాసన తో) లాంటివి ఉంటాయని.. ప్రతీతి. ... ఈ తరం అమ్మాయిల తీరే వేరు.. అనుకున్నాను. ఇంతలో ఇంకో చిన్న పర్సు భుజానికి వేలాడటం చూసాను. దానిలో ఉన్నాయేమో టిపికల్ ఆడవారి వస్తువులనుకుని.. ఆఫీసు లోకి నడిచాను.

నాకెప్పుడూ ఒక డవుటొస్తుంది. ఈ మోడెల్సూ, సినీ తారలూ, కళ్ళజోడు డబ్బా పరిమాణం లో మెరుస్తున్న చిన్న పర్సు పట్టుకుని తిరుగుతూ కనిపిస్తారు.. టీ వీ ల్లో.. దాంట్లో ఏం పడుతుందో.. ఏం పెడతారో..

(లాప్) టాబ్భూషణం భూషణం?

చిన్నప్పుడు తెలుగు పాఠ్యాంశం గా చదివాను... శ్రీ ఈశ్వరచంద్ర విద్యాసాగర్ గురించి..

ఆయన ఒకసారి ఒక పార్టీ కి వెళ్ళారు ట. దానికి సెమీ ఫార్మల్ డ్రెస్ కోడ్ ఉంది. దుస్తులగురించి పట్టించుకుని ఏం వేసుకోవాలి ఈపూట అని ఆలోచించే వాళ్ళల్లో ఒకరు కాదాయె.. ఆయన వాదించి ప్రయోజనం లేదని అక్కడినించి విష్క్రమించి ఇంటికి వెళ్ళి ఒక అరువు సూట్ ధరించి వెళ్ళారుట. అప్పుడు ఆదరం గా ఆహ్వానింపబడ్డారుట.

లోపల భోజనం దగ్గర ఆయన "ఈ భోజనం నీకే తిను.. తిను " అని తన బట్టలకి చూపిస్తున్నారట. దానితో ఆ పార్టీ ఇచ్చిన వారు సిగ్గు పడి "మీకిబ్బంది అయితే మీకిష్టమైన బట్టలే వేసుకోండి " అని ఆయన కి చెప్పారట..

ఎందుకో చిన్నప్పట్నించీ.. ఈ కథ నాకు మనసు లో బలం గా నాటుకు పోయింది. ఈ రోజుల్లో.. మనం వేసుకునే దుస్తులే మనని నిర్వచిస్తున్నాయి. ఒక రకం గా

హైదరాబాదు లో నేను చదువుకునే రోజుల్లో కాలేజీ లో పరికిణీ ఓణీలు వేసుకుని వచ్చేవారు ఇద్దరు అమ్మాయిలు. వాళ్ళిద్దర్నీ.. ఒక్కరూ తమతో కలుపు కున్నట్టు నేను గమనించలేదు. వాళ్ళ ప్రతిభ, క్లాస్ మేట్లు వాళ్ళని గుర్తించటానికి సహాయపడింది కానీ.. ఆ అమ్మాయిలు ఒక ఏడాది వేచి ఉండాల్సి వచ్చింది. ఈ స్పీడ్ యుగం లో అంత ఓపిక,తీరిక ఎవరికి?
యూనివర్సిటీలోనూ, పదేళ్ళ అమెరికా జీవితం లో కూడా అక్కడక్కడా ఇదే తంతు.

మొన్న శనివారం బయల్దేరి హైదరాబాద్ కి వద్దామని కాచిగూడా ఎక్స్ ప్రెస్ ఎక్కాను. పిల్లల్ని అమ్మా వాళ్ళు వేసవి సెలవలకి తీసుకెళ్ళారు పది రోజులక్రితం. నేను హైదరాబాద్ నుండి పది రోజులు పని చేసి మళ్ళీ బెంగుళూరికి రావచ్చని ఆలోచన.

ఎలాగూ వస్తున్నాను కదా అని పెద్ద పాత బట్టల చాకలి మూట చేసాను, అమ్మావాళ్ళ ఇంటి దగ్గర కూలీ పిల్లలకి పంచవచ్చని. మా అమ్మ "నవ్య, విపుల, చతుర, అంధ్ర భూమి మాస పత్రిక" లు తెప్పిస్తే.. నేను స్వాతి (వార,మాస పత్రికలు). ఎప్పుడు హైదరాబాద్ కి వచ్చినా నా పాత సంచికలన్నీ తెచ్చి పడేయటం అలవాటు.

మా ఇంటిలో అరటిచెట్లు రెండు గెలలు వేసాయి. పక్కన అరటి పిలకలు 20-30 వచ్చాయి. మా పిన్నులకి తీసుకెళ్దాం అని ఒక ప్లాస్టిక్ కవరులో అరటి పిలకలూ, పూల మొక్కలూ.. అదొక బ్యాగు తయారయింది. లాప్ టాప్ బ్యాగొకటి ఎలాగూ తప్పదు.

వీటన్నిటి తో 'బెంగుళూరు దండు ' స్టేషన్ లో ట్రైన్ ఎక్కి సీట్లో సర్దుకుని కూర్చోవడంలో బిజీ గా ఉండడం వల్ల చుట్టూ కూర్చున్న వాళ్ళ మొహాల్లో భావాల్ని గమనించటానికి వీలు కాలేదు.

ఒక తెలుగు కుటుంబమే.. భుజాల దాకా కత్తిరించి జుట్టు తో.. స్లీవ్ లెస్ షర్టూ, కాప్రీ తో .. నా వయసే ఉంటుంది. పిల్లలు.. ఒక చేత్తో లేస్ చిప్స్, ఇంకో చేత్తో ఏవో వీడియో గేంస్ .. భర్త మోకాలు దాటని షార్ట్స్.. ఇంకో కుటుంబం ఇంచు మించు అదే రకం గా. ఇద్దరు పాతికేళ్ళ పిల్లలు ఐపోడ్స్ పెట్టుకుని..

నన్నో రాతి యుగపు పాతకాలపు స్త్రీ ని చూసినట్టు.. కాస్త నిరాసక్తత, కాస్త నిర్లక్ష్యం.. కాస్త చిరాకు నిండిన చూపులు .. తర్వాత .. అందరూ అంధ్ర ప్రదేశ్ రాజకీయాలు, జగన్ సానుభూతి యాత్ర, సానియా పెళ్ళి వగైరాలు మాట్లాడుతున్నారు. నాతో ఎవరూ మాట కలపలేదు. నేను ఎంచక్కా.. ఆఫీసు లో ఒక అమ్మాయి ఇచ్చిన ఇంగ్లిష్ నవల చివరి పది పేజీలు పూర్తి చేయటం లో మునిగి పోయాను. పుస్తకం పూర్తి చేసి మళ్ళీ నాకు నచ్చిన పేజీలు ఇంకోసారి తిరగేసి..

తెచ్చుకున్న బాక్స్ తీసి కూరన్నం, ఆవకాయన్నం, మజ్జిగ తో తినటం చూసి.. వాళ్ళకి నిరాసక్తత కోషియంట్ కాస్త పెద్దదయినట్టుంది. నాకు చెప్పొద్దూ.. చాలా సరదా వేసింది. వాళ్ళల్లో వాళ్ళు తిండి పదార్థాలు పంచుకున్నారు. పేకాట మొదలు పెట్టారు.

రోజూ.. రాత్రి 10 దాటాక రోజూ మీటింగులు అలవాటయిపోయి.. నాకు నిద్ర రావటం లేదు. ఇంకా 8.30 దాటలేదు మరి. ఒక స్పెసిఫికేషన్ రాయాలి.. ట్రెయిన్ లో కాస్త పని పూర్తి చేసుకుంటే హైదరాబాద్ లో కులాసా గా గడపవచ్చనుకుని.. లాప్ టాప్ తీసాను. వర్డ్ తెరిచి రాయటం లో మునిగి పోయాను.

కాసేపయ్యాక చూస్తే ఏదో మార్పు.. ధోరణి లో.. కాస్త మర్యాద,మన్నన.. నవ్వొచ్చింది. మూడేళ్ళ క్రితం కొన్న కాటన్ సల్వార్ కమీజ్, నూనె రాసిన తల, మూటలూ, సంచీలూ.. లాప్ టాప్ తో కూడా కాస్త పని చేస్తున్నందుకు.. అన్నీ తుడిచిపెట్టుకు పోయాయన్న మాట..

వాక్కు, కాదు జనులకు, కేయూరాలు, మంచి దుస్తులూ, పరిమళ ద్రవ్యాలూ, స్వర్ణ కంకణాలు, (లాప్) టాబ్భూషణం భూషణం ?

ప్రణీత M Tech - 1

ప్రణీత M Tech చదివిన కన్నడ అమ్మాయి. నా ఎదురుగా రెండవ క్యూబ్ లో కూర్చుంటుంది. చామన చాయ, గుండ్రటి మొహం, కాస్త మొటిమల పాత గుర్తులతో, పల్చటి నున్నని జుట్టు ని పోనీ టైల్ గా బిగించి, తన సైజు కి మించిన ఫ్యాబ్ ఇండియా ఖాదీ టాపులూ, జీన్సూ వేసుకుని చక చకా నడుస్తూ వస్తుంది. గల గలా నవ్వుతుంది. నవ్వితే ఒక పక్క పన్ను మీద పన్ను అదనపు ఆకర్షణ తనలో. ఎప్పుడూ ఏదో సంగీతం వింటూ, హెడ్ ఫోను తీయదు, పని చేసేంత వరకూ.

నాకు భలే సరదాగా ఉంటుంది. పదిహేను ఏళ్ళయి పోయింది. యూనివర్సిటి వదిలి. ఎంత సమయం ఉండేదో.. ఎంత హాయిగా గా మనసుకి నచ్చినట్టు గడిపామో .. నా గతానికి ప్రతీక లా ఉండేది ప్రణీత. ఆఫీసు పనే కాకుండా ప్రతి విషయం లో ముందుండేది.

నెమ్మది గా తన లో మార్పులు రావటం మొదలు పెట్టాయి...

సాధ్యమయినంత వరకూ, క్యూబ్ లోనే భోజనం చేయటం మొదలు పెట్టింది. ఎప్పుడైనా ఇంటినుండి తెచ్చుకోలేక పొతే.. నన్ను రమ్మంటుంది కాంటీన్ కి. జనరల్ విషయాలు తప్పితే ఎప్పుడూ స్వవిషయాలు మాట్లాడదు. నేనెప్పుడూ పది మందితో లంచికి వెళ్ళటం పరిపాటి. కానీ ప్రణీత అడిగినప్పుడల్లా, తన తో వెళ్లి దూరం గా కూర్చుని.. కోక్ చప్పరిస్తూ, నలభై నిమిషాల లో తిని, మా బిల్డింగ్ చుట్టూ పది నిమిషాలు నింపాది గా నడిచి వస్తాం.

ఎవరైనా మాట్లాడిస్తే నవ్వుతూ, సరదాగా మాట్లాడుతుంది కానీ ఎవ్వర్నీ తనంతట తాను పలకరించటం నేను చూడలేదు. రెస్ట్ రూమ్ల దగ్గర మాత్రం, చాలా సార్లు ఉద్వేగం గా ఫోన్లో మాట్లాడటం గమనించాను. ఒక్కోసారి ఏడుపు గొంతు తో బేల గా, ఒక్కోసారి కోపం గా, .. అలాంటప్పుడు.. నేను చాలా అర్జంట్ పని ఉన్నట్టు వెళ్ళిపోతాను..

పలకరించను. రోజు రోజుకీ.. గల గలలు తక్కువయి, రెస్ట్ రూం సంభాషణలు ఎక్కువయినట్టు అనిపించింది. కానీ..
MNC లో పని చేసే నా లాంటి ఇద్దరు పిల్లల తల్లులకి అంత కన్నా ఎక్కువ గమనించటానికి, స్పందించటానికి టైం ఉండటం అరుదు.

నా deadlines హడావిడి లో కొంత కాలం గమనించలేదు. అప్పుడప్పుడూ.. పలకరించి ఏవో కామెంట్స్ చేస్తే.. పేలవం గా నవ్వటం తప్ప, తను నాతొ మాట్లాడింది లేదు. ఒక రోజు ఏదో మీటింగ్ నుండి వేరే బిల్డింగ్ నుండి వస్తున్నాను. 'కాఫీ?' అని వినపడింది వెనక నుండి. తిరిగి చూస్తె ప్రణీత. సరే అని ఖాళీ బల్ల వెతుక్కుని చతికిల పడ్డాం.

ఉపోద్ఘాతం లేకుండా.. కృష్ణా... 'I am getting divorce' అంది. ఇలాంటి గొడవేదో అవుతోన్దనుకున్నాను కానీ.. ఇంత దూరం వచ్చారనుకోలేదు. నేనూ ఏమీ మాట్లాడలేదు. చాలా సేపు తన విషయాలు చెప్తూ పోయింది.

తండ్రి లేని తను కష్టపడి చదువుకున్న వైనం, పెళ్లి కి ఒక్క రోజు ముందు కాబోయే భర్త తనకేదో మానసిక బాధ (రోగం అన్న పదం వాడాలంటే జంకు తో) కి చికిత్స పొందు తున్నానని చెప్పిన సంగతీ, ఆరు నెలలు తనపై నిఘా వేయించి, తాను శీలవతి అని తెలుసు కునేంత వరకూ తనని దూరం గా ఉంచిన సంగతీ, రెండేళ్ళ దాంపత్య జీవితం లో కనీసం ఇరవై సార్లు దెబ్బలకి, చీత్కారాలకీ తట్టుకోలేక తల్లి గారింటికి వెళ్ళిపోయినా, మోకాళ్ళ మీద కూర్చుని ఏడ్చి మళ్ళీ వెనక్కి తెప్పించుకుని మరీ మణికట్టు మీద బయటకి కనపడకుండా కొట్టిన భర్త భయానక మానసిక స్థితీ.. ,

తల్లి ఆరాటం, చుట్టాల అవహేళ నా , అత్తగారి చీత్కారాలూ, తోటి కోడలి చిన్నచూపూ, తన వెనక ఉన్న ఇద్దరు చెల్లెళ్ళను దృష్టి లో ఉంచుకుని ఓర్చుకున్న విషయమూ,.... ఇంకా ఓర్పు నశించి విడాకులకి పిటిషన్ వేసిన విషయమూ.. ఆరు నెలలు విడిగా ఉండి మళ్ళీ రమ్మన్నారట.. చాలా బాధ వేసింది.

ఈలోగా.. మళ్ళీ భర్త.. కాళ్ళా, వేళ్ళా పడి తీసుకెళ్ళాడు. తల్లి, చెల్లెళ్ళు, మేన మామలు, ఎంత చెప్పినా వినలేదు. గొర్రె కసాయి వాడినే నమ్ముతుందిట. ఎందుకో నమ్మింది వాడిని. Detective Agency వాళ్ళని పెట్టాడు. చివరకి ఆఫీసు లో కూడా నిఘా పెట్టాడు. చెల్లెళ్ళని దుర్బాష లాడటం, పుట్టింటి వారెవర్నీ ఇంటికి రానివ్వకపోవటం.. లంచ్ కి వెళ్ళినప్పుడు ఎవరైనా.. మగ వారితో టేబుల్ మీద కూర్చుంటే.. సాయంత్రానికి రిపోర్ట్ .. ఒకరిద్దరికి ఆటను ఫోన్ చేసి నా భార్య తో నీకేం పని? ఎందుకు ఎప్పుడూ కాఫీ తాగేటప్పుడు పలకరిస్తావు అని గొడవ.. నెమ్మది గా తన విషయాలు ఆఫీసు లో కూడా తెలుస్తున్నాయి. ఉద్యోగం మాత్రం చేయాలి.. లక్ష రూపాయలు నెలకి.. ఎవరికి చేదు?

మనిషి నల్ల పడింది. కళా హీనం గా తయారయింది.

మన సమాజం లో ఆర్థికం గా నిలబడలేని స్త్రీలూ, సాంఘికం గా ఒక రకమైన బానిస తత్వాన్నీ, భయాన్నీ, చిన్నప్పటినుండీ, నారా నరాల్లో జీర్ణించుకున్న స్త్రీలూ, భర్త తిట్టినా, కొట్టినా, చంప ప్రయత్నించినా వేరే మనుగడ లేదని భావించే స్త్రీలూ ఉన్నారని తెలుసు కానీ.. నా తో రోజూ మాట్లాడే ప్రణీత,.. ఆ కోవ లోకి వస్తుందని కలలో కూడా ఊహించలేక పోయాను.

ఒక రోజు ఫోన్ ఎత్తక పోతే వాళ్ళమ్మ కి భయం.. వాహనాల రద్దీ వల్ల కాస్త ఆఫీసుకి ఆలస్యం అయితే.. నాకు బెంగ! .. ఇంటినుండి పని చేస్తానని అన్న రోజున.. మెసెంజర్ లో కి లొగిన్ అవకపోతే బాసుకి ఆదుర్దా..

దిన దిన గండం.. నూరేళ్ళ ఆయుషు లా తన దాంపత్య జీవనం సాగి పోతోంది.

నాకు ఆశ్చర్యం కలిగించే అంశం ఏంటంటే.. అంత కష్టం లో కూడా.. ఏవో ఒక పుస్తకాలగురించీ.. కొత్త సినిమాల గురించీ.. ఖాదీ బట్టల గురించీ.. రామయణం లో పాత్రల ఔచిత్యం గురించీ, మాట్లాడుతుంది.తనకి తెలిసిన జీవిత సత్యాల్నీ..తన అనుభవం నేర్పిన పాఠాల్నీ.. తను విన్న అందమైన స్పూర్థి దాయక మంచి మాటల్నీ ఒక పుస్తకం లో క్రోడీకరించింది.. తనకి కలగ బోయే పిల్లల కోసం..కారంస్, చెస్ లాంటి ఆటలూ, క్రాస్ వర్డ్లూ, చేస్తూ, మెదడు చురుగ్గా ఉంచుకుంటుంది..

మొన్న పుట్టినరోజు తనది. చిన్న పుస్తకం కొని తెచ్చాను ఇద్దామని. ఆఫీసు కి రాలేదు. పదకొండు అయంది. భయంగానే..ఫోన్ చేసాను.. తల్లిగారింట్లోంచి ఎత్తింది. దవడ మీద కొట్టాడట. కంటి కింద నలుపు వచ్చిందిట. ఫోన్ లో నవ్వుతూ, కంఠం లో జీర తో చెప్పింది. ఇల్లు కొంటాడట.. నగలు తెమ్మన్నాడట తల్లి గారివి..

2 రోజుల తర్వాత వచ్చింది. దవడ ఇంకా వాచే ఉంది. చేయి పైకెత్తింది ఏదో చెప్తూ.. ఎర్రటి వాతలు.. ఏంటి అని అడిగితే.. నవ్వేసి.. వెళ్ళాలి నేను మీటింగ్ ఉంది అని వెళ్ళిపోయింది. .. లేని హడావిడి కొని తెచ్చుకుని... మనం ఏమి చెప్పినా వినదు అని తెలుసు.

జాలిగా, విసుగ్గా.. చూస్తూ ఉండి పోయాను. ఎప్పటికి మారుతుందో ఈ ప్రణీత.. ఈ కథ కి మంచి ముగింపు ఉంటుందని.. తర్వాత ఆనందం గా జీవితాంతమూ గడిపింది అని ప్రణీత ఎం టెక్ -2 నేను రాయాలని.. మీరూ కోరుకోండి..

నారాయణ రెడ్డి గారి ఫోటో...

నారాయణ రెడ్డి గారి గురించి రాసాక చాలా మంది అడిగారు ఆయన వివరాలు....

http://www.indiaenvironmentportal.org.in/node/1986
http://www.farmradio.org/english/radio-scripts/46-2script_en.asp

avandia

నారాయణ రెడ్డి గారు

ఆఫీసుకొచ్చి , క్యూబ్ లో బాగ్ పడేసి, IM లోకి లాగిన్ అయి , కార్ లో డ్రాఫ్ట్ చేసిన మెయిల్సు వెళ్లాయని నిర్ధారణ అయ్యాక వెళ్ళవలసిన మీటింగులు చూసుకుని హుషారు గా కాఫీ కి వెళ్ళటం అలవాటు. ఈరోజు కాలండర్ చూడగానే సేంద్రియ వ్యవసాయం గురించి నారాయణ రెడ్డి గారి లెక్చర్ ఉంది అని చూసాను.

ఎవరబ్బా ఈ నారాయణ రెడ్డి? ఏది ఏమయినా సేంద్రియ వ్యవసాయం గురించి వినవచ్చు గా.. అయినా సాఫ్ట్ వేర్ సంస్థ లో వ్యవసాయం గురించి ఎందుకు చెప్తారు? అని చూస్తె ఎర్త్ దినం గురించిట. సరే మీటింగు లో కూర్చుని పని చేస్తూ వినవచ్చు గా.. అంత గా 'ఖాస్' గా లేకపోతే బయట పడినా ఎవరూ అడిగే వాళ్ళుండరు.. అనుకుని.. టైం చూసుకున్నాను. పదిహేను నిమిషాలుంది.

వంద మంది కి పైగా పట్టే హాల్లో అరవయి మంది దాకా ఉంటారు. నెమ్మది గా తలుపు కి పక్కన ఉన్న సీటు సంపాదించాను. మైకు, వీడియో కామెరా రెడీ గా అమర్చారు. మీ గెస్ట్ స్పీకర్ వచ్చేసారు. ఆయన తో మన డైరెక్టర్ గారు మాట్లాడుతున్నారు. కాబట్టి రెండు నిమిషాలు ఓపిక పట్టాలి అన్నాడు ఒక నిర్వాహకుడు. నేను పెద్దగా పట్టించుకోకుండా నా కంపైలేషన్ లో మునిగి పోయాను. తలెత్తి చూస్తే వక్త ముందు వరుస లో కూర్చుని ఉన్నారు.

నేను ఒక ఖాదీ ఖుర్తా లాంటిది వేసుకుని.. పిల్లి గడ్డం, కళ్ళజోడూ.. అలాగ ఏదో ఊహించుకున్నాను. తీరా చూస్తే.. ఒక బక్క పలచని ముసలాయన.. పల్లెటూరి రైతు అని స్పష్టం గా తెలుస్తుంది... రాబిన్ బ్లూ వాడినట్టు కొట్టొచ్చినట్టు కనపడే తెల్ల పంచె, కాటన్ చొక్కా, పాతిక రూపాయలు చేయని ఒక తువ్వాలూ, బాగా వాడ బడ్డ వంకర తిరిగిన తోలు చెప్పులూ,.. నేను తలెత్తి చూడటం గమనించి.. నమస్కారం చేసాడాయన. సిగ్గు పడి లాప్ టాప్ మూసి ప్రతి నమస్కారం చేసాను. నిర్వాహకులు కన్నడ లో మాట్లాడుతుంటే.. చిరునవ్వుతో గల గలా మాట్లాడుతున్నాడు. పాపం సరైన బట్టలు కూడా లేవు పెద్దాయన కి .. ఏదైనా సహాయం అవసరం అయితే చేయాలి తర్వాత అనుకున్నాను.. ఉదారం గా.. :-)

ఇప్పుడు కన్నడ లో మాట్లాడతాడు లా ఉంది. పూర్తిగా అర్థం అవుతుందో లేదో.. పోన్లే తలుపు దగ్గర సీట్ సంపాదించాను ముందు చూపుతో అని నన్ను నేను మనసు లోనే తెగ మెచ్చుకున్నాను. ఆయన ని మాట్లాడమని అభ్యర్థించ గానే.. గొంతు సవరించుకుని.. తువ్వాలు జాగ్రత్త గా ఒక కుర్చీ మీద వేలాడ తీసాడు. 'నా ఆంగ్లం అంత బాగుండదు.. పాత కాలం వాడిని. డెబ్భయి నాలుగేళ్ళు నాకు. నాల్గవ తరగతి పాస్ అవగానే చదువు మానేసాను.. కానీ.. మీకు అర్థం అవుతుందని నేను అనుకుంటున్నాను' అన్నాడు.

ఆ ఒక్క వాక్యం లోనే ఆయన ఆంగ్ల పాండిత్యం అర్థం అయింది. స్వచ్చమైన ఆంగ్లం.. పైగా అద్భుతమైన ఉచ్చారణ. ఒక గంట సేపు ఆయన ప్రసంగం మంత్ర ముగ్దులమయి విన్నాము.

ఐరోపా ఖండం అంతా ఏడు సార్లు పర్యటించిన సంగతీ,... మూడు సార్లు ఉత్తమ రైతు గా కర్ణాటక రాష్ట్ర ప్రభుత్వ రాజ్యోత్సవ దిన పురస్కారం గెలుచుకున్న సంగతీ.. దేశ విదేశాల్లో వివిధ యూనివర్సిటీల్లో, కార్పోరేట్ సంస్థల్లో అతిథి లెక్చర్లు ఇచ్చిన విషయమూ.. దేశం లో వివిధ వ్యవసాయ రంగ సంస్థల శాస్త్రజ్ఞులు ఆయన ని సంప్రదించే సంగతీ.. విజయ కర్ణాటక పత్రిక లో ఆయన వ్యాసాలూ, సేంద్రియ వ్యవసాయ పితామహుడిగా భావించే Sir Albert Howard ఆయన తండ్రి ఇంటికి స్వయం గా విచ్చేసి ఈయన పద్ధతులని కుతూహలం గా అధ్యయనం చేయటం, నిర్వాహకులు పరిచయ వాక్యాలలో చెప్పగా..


చారిత్రకం గా, ఆర్థికంగా.. సామాజిక పరంగా.. వ్యవసాయం పై ప్రపంచ/ ప్రాంతీయ రాజకీయాలు, కొంత మంది మిడి మిడి జ్ఞానం గల శాస్త్రజ్ఞుల సలహాలు, రసాయన ఎరువులూ, క్రిమి సంహారక మందుల ఉత్పత్తి దారుల పెత్తనం, గురించి నిశితం గా తన పరిశోధన, అభిప్రాయాలు .. వివరిస్తుండగా.. ఎప్పుడు.. తలుపు పక్క కుర్చీ లోంచి మొదటి వరుస కి వచ్చానో నాకే తెలియదు.


ఆయన జ్ఞానం అపారం. అరవై ఏళ్ల అనుభవ సారం .. ఆశ్చర్యం ఏంటంటే.. ఇటు పురాణాల కథలు, అటు ప్రపంచ జానపద కథలూ ఉదహ రిస్తూనే నిన్న చదివిన మెక్సికన్ కథా, మొన్న కుర్ర సైంటిస్ట్ తో ఆయన సంభాషణా, రాజ్య సభ మెంబెర్ తో వేసిన చెణుకులూ, జయలలిత బట్టల భండాగారం లో ఉన్న పదిహేను వేల పట్టు చీరలూ, ఆయన చెప్తుంటే నేనే కాడు.. మిగిలిన యాభై తొమ్మిది మందీ తెరిచిన నోరు మూయలేదు..

ఎన్నో ఎకరాల యజమానికి రెండు జతల ధోవతులు, ఒక సైకిలూ, వ్యక్తిగత ఆస్తి. పది అంతస్తులు అలుపు లేకుండా ఎక్కగల సత్తా ఉంది ఆయనకి. మిల మిలా మెరిసే అసలైన పళ్ళు, 20/20 కంటి చూపు, అక్కడక్కడా నెరిసిన జుట్టు, రజనీకాంత్ లాంటి కొవ్వు లేని చువ్వ లాంటి శరీరం... పొద్దున్న ఆయన చేసిన 1500 మట్టి ఇటుకలకి నీళ్ళు పెట్టి వచ్చాడట.. రెండు గంటలు ప్రయాణం బస్సు లో చేసి..

లెక్చర్ అయిపోయినా రెండు మూడు గంటలు ఓ పది మంది ఆయన దగ్గర కూర్చుండి పోయారు.. ఆయన విషయాలు వింటూ.. ఈ వయసు లో కూడా ఇంత కష్ట పడటం దేనికి? అని ఎవరో అడిగిన ప్రశ్న కి ఆయన సమాధానం నచ్చింది నాకు.

ఒక ఊరిలో ఒక గుడి కడుతున్నారు.. బోల్డు పలకల రాళ్ళు, పెద్ద రాళ్ళూ తెప్పించారు. కొన్ని రాళ్ళని పెద్దగా బాధించ కుండా మెట్లు గా మలిచారు. కొన్నింటిని కాస్త ఆరగ దీసి నునుపు తెచ్చి గోడలపై అతికించారు. ఒక రాయిని.. సుత్తి తో కొట్టి కొట్టి బాధించి విగ్రహం గా మలిచారు. ప్రతి రోజూ.. మెట్ల రాళ్ళు తమ అదృష్టానికి పొంగి పోగా.. గోడ రాళ్ళు ఏదో మన రాత ఇలా ఉంది లే అనుకున్నాయి. విగ్రహం రాయి కి పట్టిన దుర్గతి కి జాలి పడ్డాయి. ఒక రోజు గుడి తెరవ బడింది.. జనం మెట్లు తొక్కుకుంటూ, గోడలని రాసుకుంటూ విగ్రహానికి మొక్కుకుంటూ వెళ్ళారు.
"ఎన్ని ఆటు పోట్లు ఎదురైతే.. అంత సద్గతి.."

ఈరోజు అనుకోకుండా సజ్జన సాంగత్యం తో ఏంటో చాలా గొప్ప గా గడిచినట్టనిపించింది నాకు.

నిగమ శర్మ అక్క ముక్కు పుడక..

రమ కి మా ఇంటి దగ్గర ఉన్న రెండిళ్ళ డిజైన్ లు చాలా నచ్చుతాయి. ఎప్పుడూ " ఇక్కడ ఒక ఇల్లు కొనగల్గితేనా ... " అని నిట్టూరుస్తూ ఉంటుంది. ఈ మధ్య ఆ ఇళ్ళల్లో ఒక ఓనర్ అమెరికా లో ఉంటూ వాళ్లమ్మాయికి కాలేజీ చదువులకి అవసరానికి ఇల్లమ్మేస్తున్నారని తెలిసింది. సరే బానే ఉంది అని రమ కి వెంటనే కబురు పెట్టాను.

అదీ, దాని భర్తా రెక్కలు కట్టుకు వాలిపోయారు. వెంటనే బ్రోకర్ ని కుదుర్చుకోవటం, డబ్బులు పోగుచేసుకోవటం మొదలు పెట్టేసారు. బేర సారాలు సాగుతున్నాయి. కోటీ పది లక్షలకి అడుగుతున్నారని వాళ్ళు.. ఎనభై కి ఒక్క పైసా ఎక్కువిచ్చేది లేదని వీళ్ళూ.. ఓనర్స్ మీతో మాకు పడదని వదిలేసారు.

అప్పట్నించీ మొదలైంది కథ. ఒక పక్క ఓనర్ అమెరికా ప్రయాణం దగ్గర పడుతోంది.. కోటి పది లక్షల కి తగ్గద్దని ఎగదోసిన వాళ్ళు ఒక్కళ్ళ నీ తేలేకపోయారు. దానితో వాళ్లకి కంగారు ఎక్కువయి పోయింది. ఇదేంటి.. ఇలా అయిందని. ఈ లోగా వాళ్లకి అర్థమయినది ఏంటంటే.. చుట్టుపక్కల వారు వీళ్ళ ఇల్లు ఎంత ఎక్కువ ధరకి అమ్ముడు పొతే వాళ్ళ ఇల్లూ అంతే ధర పలికే అవకాశం ఉందని వాళ్ళ ఆశ..

మొత్తానికి తొంభై లక్షలకి బేరం కుదిరింది. రమ సంతోషానికి పట్టా పగ్గాల్లేవు. ఈలోగా ఓనర్స్ కి బాధ హెచ్చింది. తొందర లో ఉండటం వాళ్ళ ఇరవై లక్షలు మోసపోయామని వాళ్ళ కినుక. ఇక పేచీలు మొదలు. ఇంటి వెనక గట్టు కట్టాను ..పది వేలు పోసి.. లయిట్లు, ఫాన్లు, geysers పెట్టించాను. ముప్ఫయి వేలకి పైగా పెట్టి అని ఒకటే విసుర్లు.
ఈ బాధ పడలేక.. పోనీ ఏంటో కొంత ఇస్తాము అనగానే.. ముక్కు పిండి పదిహేను వేలు వసూలు చేసారు.

నూట అరవై రూపాయలకి ఆటో చేసుకుని వచ్చిన రమ, అందర్నీ AC రెస్టారంట్ కి భోజనానికి తీసుకెళ్ళిన రమ, అక్షయ పాత్ర పథకానికి, ముగ్గురు పిల్లల చదువులకీ, సహాయం చేసే రమ, ఇస్త్రీ అబ్బాయి బట్టలు తగలపెట్టినా వాడి కొడుక్కి బుక్స్, బాగులు, కొని పెట్టె రమ, తొంభై లక్షలకి అమ్మి పదిహేను వేలు మళ్ళీ తీసుకుని, ఇంకా పూర్తిగా ఎదగని అరటి గెలలు కోసుకుని.. వెళ్తున్న ఓనర్స్ ని చూసి నవ్వుకున్న రమ ..

ఒక్క విషయం లో మాత్రం తట్టుకోలేక తెగ బాధపడి, యాగీ చేసి, వాళ్ళని శాప నార్థాలు పెట్టింది. దేనికను కున్నారు? నెల మధ్యలో కొనుక్కున్నాం .. నెల మొదటి హాఫ్ కరంట్ బిల్లు ఎందుకు కట్టాలి? 175 రూపాయలు పూర్తిగా కట్టటానికి వీల్లేదు.. సగం చేయాల్సిందే అని.. 80 రూపాయలు వాళ్ళు కట్టి తీరాల్సిందేనని.

ఔరా ! మానవ మెదడు ఎంత సంకీర్ణం గా ఆలోచిస్తుందో , దానిని మరింత క్లిష్టంగా మనసు మలుస్తుందో అనుకున్నాను.

ఒరిజినల్ మైసూరు సిల్కు చీర ..- pyrated DVD

పోయిన సారి మనం ఇల్లు కట్టినప్పుడు మీ చెల్లెళ్లకి నాలుగేసి వందలకి కొన్నాం చీరలు.. ఇంటికి అణా పైసల తో సహా పెట్టాం .. కనీసం ఆడపిల్లలకి మంచి చీరలు కూడా పెట్టలేకపోయాము అన్నాను రాము తో. 'ఏంటి నా చెల్లెళ్ళ మీద ఇంత దయ అన్నట్టు గా కళ్ళెగరేసి చూసి వ్యంగ్యం ఏమీ లేదు .. నిజం గానే అంటున్నాను అని అర్థం అయ్యాక .. 'వాళ్లకి మాత్రమే ఎందుకు? మీ చెల్లి కి కూడా కొందాం ' అన్నారు రామ్.

'యా .. కొందాము. మా అమ్మకీ.. మీ అమ్మ కీ కూడా కొనాలి గా. కాస్త ఎక్కువ లో తీసుకుందాం.. అన్నాను.. ఉదారం గా మొహం పెట్టి.. రామ్ తలాడిస్తూ 'సరే .. ఎక్కడ కొందామని? ' అన్నారు. KSIC లో .. అక్కడ మైసూరు సిల్కు చీరలు గవర్నమెంట్ షాప్ కాబట్టి నాణ్యత లో తిరిగి చూసుకోవక్కరలేదనిపిస్తుంది.. అన్నాను.. ఒకింత గర్వం గా.

చలో అయితే మద్యాహ్నం వెళ్దాం. మన బ్యాంకు పని అయ్యాక చీరలు కొని వద్దాము అనుకున్నాము. బయల్దేరాక.. మరి వాళ్లకి నచ్చిన రంగులో? అన్నాను. 'అక్కడ మనకి సరిపడే రేంజ్ లో చీరలు దొరికాక ఫోన్ చేసి అడుగుదాం లే ' అన్నారు రామ్. అదీ బానే ఉంది అనుకుని.. మా అమ్మకి అయితే రామ నీలం రంగు ఇష్టం. అదే కొంటాను.. అన్నాను. మీ అమ్మ కి mustard కలర్ ఇష్టం .. మిగిలిన ముగ్గుర్నీ.. షాప్ లోంచి అడుగుతాం అని ప్రణాళిక లేసుకుని MG Road మీద నడుస్తున్నాం.

'అబ్బ ఏం ఎండా.. రోడ్ మీద మసాల మజ్జిగ అమ్ముతున్నాడు.. తాగుదాం పద.. ' అన్నారు రామ్. 'ఇంకా నయం. రోడ్ సైడ్ మజ్జిగ పైగా.. ఏ నీళ్ళు వాడాడో .నేను మాత్రం ముట్టను ' అన్నాను. తను హాయిగా మజ్జిగ తాగుతుంటే.. నేను మాత్రం KSIC షాప్ లో ముగ్గురు సిస్టర్స్ కి ఒక రేంజ్ .. తల్లులకి ఒక రేంజ్.. కొంటే మరి నాకే రేంజ్ లో తీసుకోవచ్చో .. ఒకవేళ ఎవరికైనా ఫోన్ తగలకపోతే ఏమి చేయాలో ఆలోచిస్తూ ఉన్నాను. షాప్ లోకి దూరుతూనే.. ముగ్గురు సేల్స్ గర్ల్స్ కనపడ్డారు. వాళ్ళు నా జీన్సు మీద పసుపు మారక గమనించటం చూసి..'ఛీ అసలు డ్రెస్ మార్చుకోవాల్సింది' అనుకున్నాను.

అసలే చీరలు కొనటం తక్కువ.. లక్కీ గా ఇక్కడ స్టాండర్డ్ ధరలూ, నాణ్యతా ఉంటాయి గా.. అని బోల్డ్ గా మైసూరు సిల్కు చీరలు కావాలి. రెండు నుండీ.. మూడు వేల లోపల' అన్నాను.. వాళ్ళు నా వైపుకి అదోలా చూస్తూ.. 'minimum range is 6000 ma'am' అంది ఠీవి గా . అదేంటి మొన్నీ మధ్య మైసూరు లో ఆ రేంజ్ లో కొన్నామే అన్నాను. అవి డూప్లికేటు అయ్యుంటాయి అంది. దెబ్బకి దయ్యం జడిచిందని.. లేచి.. థాంక్స్ చెప్పి.. బయట పడ్డాము. ఇంత ఖరీదు ఉంటాయి అనుకోలేదు. పోన్లే.. హాయిగా చందన, బొమ్మన ఉన్నాయి గా హైదరాబాద్ లో కొందాం లే అనుకున్నాం.

దోవలో అమ్మని వాడిది పాపం.. జామకాయలు.. కొబ్బరి బొండాలు, సెకండ్ హ్యాండ్ పుస్తకాలు, వేయించిన పల్లీలు కొన్నాము. ఆరు వేల రూపాయల చీర మీద అన్నీ చీపే అనిపిస్తుంటే..
ఏం మాయ చేసావే DVD కొన్నాము. కొనేముందు రామ్.. 'ఏ ఒరిజినల్ యా డూప్లికేట్? ' అని అడిగితె.. 'ఇదు ఒరిజినల్ ప్రింట్ సార ' అన్నాడు. మాట్లాడకుండా తీసుకుని బయటకోచ్చేసాం.

నడి వేసవి లో వడగళ్ళ వాన ...

అమ్మా వాళ్ళని రైలెక్కించి స్టేషన్ నుండి కాళ్ళీడ్చుకుంటూ బయటకి వచ్చాను. వెళ్ళేటప్పుడు సామాన్ల బరువు .. తిరిగి వచ్చేటప్పుడు వాళ్ళతో గడిపిన నెల రోజుల జ్ఞాపకాల బరువు.
డ్రైవర్ కారు దగ్గర వినయం గా నుంచున్నాడు. సరే బయటకి వస్తూండగా "బాబూ .. ఇక్కడ పత్రికల దుకాణం ఉంటుంది.. కాస్త ఆపు " అన్నాను. యశ్వన్తపుర రైల్వే స్టేషన్ బయట కూరగాయల అంగళ్లు, పండ్ల తో నిండిన తోపుడు బళ్ళు, ఇనప సామాన్ల షాపులు. హొల్ సేల్ ధాన్యాల కోట్లూ, కన్నడ లో వ్యాపారస్తుల అరుపులూ, వాహనాల రొద .. ఎటు చూసినా జనం .. దాంతో తెగ వేడి గా.. విసుగ్గా .. తెలుగు పత్రికలు బోల్డు కొనుక్కోవచ్చని కానీ.. లేకపోతే ఈ ఏప్రిల్ ఎండల్లో అసలు దిగటం పెద్ద బోరు..

సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీ ఆఫీసు లోకి కడుపు లో చల్ల కదల కుండా బట్టలు నలగ కుండా సున్నితం గా బాగు పట్టుకుని మేసీస్ లో అమెరికా లో కొనుక్కున జీన్సు, గంజి పెట్టిన కాటన్ కుర్తీ వేసుకుని ఒక చేత్తో లేటెస్ట్ మోడల్ సెల్, ఇంకో చేత్తో తప్పర్ వేర్ లంచ్ బాక్సూ .. డ్రైవర్ సరిగ్గా బిల్డింగ్ కి పది గజాల దూరం లో కారాపితే లిఫ్ట్ లో మూడో అంతస్తు లోకి ఆపసోపాలు పడుతూ వెళ్ళటం.. సాయంత్రం మళ్ళా కారు దాకా వచ్చి రెండు నిమిషాలు వెయిట్ చేస్తేనే డ్రైవర్ కి డర్టీ లుక్కులు పడేసి కారెక్కి ఇంటికొచ్చే దాకా రోజుకో స్నేహితురాలితో హస్కేసుకోవటం తప్ప ఇలాగ మార్కెటు లోకి రావటం చాలా అరుదు.

పెద్ద మార్కెట్ కదా ధరలు తక్కువ గా ఉంటాయని పని మనిషి చెప్తుంది.. పైగా.. నవ నవ లాడుతూ కూరగాయలు పిలుస్తున్నాయి. నాలుగు రకాలు కొన్నానో లేదో ఒకేసారి కుండపోత గా వర్షం. ఆశ్చర్యం వేసింది. ఇప్పటివరకూ ఎండగా. అకస్మాత్తు గా ఈ వర్షం ఏమిటి అని. గోల గోల గా సామాన్లు సర్దేస్తున్నారు. పరుగెత్తుకెళ్ళి ఒక షెడ్ కింద నుంచున్నాను. నాలాగ ఎంత మందో .. నవ్వుకుంటూ విసుక్కుంటూ... కబుర్లు చెప్పుకుంటూ .. ఒక తెల్ల పిల్లి కూడా వెదురు బుట్ట కిందకి దూరుతోంది.. చేతినిండా సామాన్లు.. బట్టలు మురికవుతాయి ఎలాగో ఏంటో అని బెంగ.. కారు కనిపించటం లేదు .. సెల్ తీసి కాల్ చేద్దామంటే తడిసిపోతుందేమో .. కాస్త లోపల పొడి గా ఉండే స్పాట్ దొరికితే బాగుండు .. ఫోన్ చేసి కార్ పిలిస్తే ఇక గొడవ ఉండదు. .. ముసలావిడ కొత్తిమీర కట్టలు బస్తాలలో గబగబా వేసి టార్పాలిన్ షీట్ కప్పుతోంది. ఏవో పాటలు పాడుతూ.. స్కూల్ పిల్లలు.. వడగళ్ళు వడగళ్ళు అని ఒకటే గెంతులు.

అంతలో దూరం నుండి కనిపిస్తుంది కార్. అమ్మయ్య అనుకున్నాను. కానీ ఎక్కడో ఏదో చిన్న కదలిక. డ్రైవర్.. నాకోసమే వెతుకుతూ.. నెమ్మది గా వస్తున్నాడు. ఆత్రం గా ముందుకు రాబోతున్న దాన్నల్లా .. వద్దు..అనుకుని చటుక్కున చుట్టముక్కలు కాలుస్తూ.. కబుర్లేసుకున్న ముసలి తాతల వెనక్కెళ్ళి సెల్ ఆఫ్ చేసాను. కార్ వెళ్ళిపోయింది. నేను.. ప్యాంటు జేబులో సెల్ జాగ్రత్త గా పెట్టి.. తీరిగ్గా కార్ వెనక వంద గజాల దూరంలో వడగళ్ళ దెబ్బలు తింటూ.. చినుకుల చురకలు భరిస్తూ చూరు కింద జనాల ఆసక్తి పూరిత చూపులని ఇగ్నోర్ చేస్తూ.. నెమ్మదిగా అతి నెమ్మదిగా ప్రతి చిన్న చినుకునూ ఆస్వాదిస్తూ.. నడుస్తున్నాను.
మొక్క జొన్న కంకులు కొనుక్కుని ఇనప జల్లెడ బేరం చేసి మల్లెపూలు రెండు మూరలు కొని వినాయకుడి గుడి లో ప్రసాదం తీసుకుని బయటకోచ్చానోలేదో అదిగో రెడీ గా ఉన్నాడు డ్రైవర్ కార్ తో సహా ..

మళ్ళీ గాభీర్యం ముసుగు లో నా యాంత్రిక జీవితం లోకి మళ్ళీ వెళ్ళిపోయాను .. సెల్ తీసి నెల రోజులు గా కాల్ రిటర్న్ చేయని పరిచయస్తులకి కార్ ఇంటికెళ్ళే లోపల చేయకపోతే మళ్ళీ ఫ్రీ టైం దొరకదు.
అసలే గడ్డు రోజులు .. ఇలా ప్రయోజనం లేని పనులతో టైం వేస్ట్ చేసుకుంటే .. ? ఇంటికెళ్ళాక వేడి వేడి బజ్జీలా? లేక ఆఫీసు వర్క్ పూర్తి ? బజ్జీలు టైం వేస్ట్ .. పైగా డైట్ కి కష్టం. ...

నా మొదటి తెలుగు పోస్టు

అమృతవల్లి తమిళ బ్లాగు చూసినప్పటినించీ నాకూ తెలుగు లో బ్లాగాలని కోరిక పట్టుకుంది.

ఎన్నో సార్లు ఎన్నో విషయాలు రాయాలని అనిపించినా సరయిన మాధ్యమం లేక విరమించుకోవ టమో లేక సమయాభావము వల్లో లేక అందరూ నవ్వుతారని భయమో అదీ కాక మనకేం వచ్చు, మనకి దేంట్లో ప్రావీణ్యత ఉంది? అన్నింటా మిడి మిడి జ్ఞానము .. అన్న భావమో ఏదీ చేయనీక యాంత్రిక జీవనము లో దొరికే కాస్త తీరిక సమయాన్నీ చదవటం, చదివించటం, టీవీ చూట్టం తోనో గడిపేస్తూ వచ్చాను.

ఈసారి మాత్రం వెనక్కి తగ్గ దలచుకోలేదు. నాకు తోచినట్టు వచ్చిన నాలుగు విషయాలనే రాద్దాము .. నా ఆత్మ సంతృప్తి కోసమే అనుకోగానే ఎక్కడ లేని ఉత్సాహమూ వచ్చింది. దాని ఫలితమే ఈ చిన్నీబ్లాగు. ఒక రకం గా ఈ విధం గా నన్ను నేను పరిశీలించుకునే అవకాశం వచ్చిందని తలుస్తాను.

మీ కృష్ణ